Να σημειωθεί πως οι χιτλερικοί, μετά την κατάληψη της Λετονίας, δημιούργησαν τη «λετονική ταξιαρχία», που όμως αποδείχθηκε ανίκανη να πολεμήσει με το σοβιετικό στρατό. Ετσι την πήραν από το Ανατολικό Μέτωπο και τη χρησιμοποίησαν μόνο σε οχυρωματικές και άλλες κατασκευαστικές εργασίες, ενώ από τους πιο αξιόμαχους συγκρότησαν τη λεγόμενη «λετονική λεγεώνα των Ες-Ες». Συνολικά, την περίοδο 1941-1945 με τους ναζί συνεργάστηκαν σε αυτά τα στρατιωτικά σώματα, αλλά και στην κατοχική αστυνομία γύρω στις 160 χιλιάδες άνθρωποι, που ευθύνονται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στα ναζιστικά στρατόπεδα, που υπήρξαν στη Λετονία, αλλά και την εξόντωση Σοβιετικών ανταρτών κι αιχμαλώτων, κάψιμο χωριών κ.ο.κ. Τα ναζιστικά στρατιωτικά σώματα συντρίφθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό τον Απρίλη του 1945.

Σήμερα, με τις πλάτες της ΕΕ, αλλά και των ΗΠΑ, ξαναγράφεται η Ιστορία κι αυτές οι δυνάμεις αναγνωρίζονται ως «πατριωτικές», επειδή πολέμησαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό. Μάλιστα οι σημερινές αρχές έχουν χαρακτηρίσει «αναμορφωτικό - εργασιακό στρατόπεδο» και «διευρυμένη αστυνομική φυλακή» το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σάλασπιλς της Λετονίας, όπου έχασαν τη ζωή τους πάνω από 100 χιλιάδες άνθρωποι.

Είναι χαρακτηριστικό πως στις 11 Μάρτη σε πολλά σχολεία της Λετονίας πραγματοποιήθηκαν τα λεγόμενα «μαθήματα πατριωτισμού», στα οποία κλήθηκαν να μιλήσουν μετέχοντες στις φασιστικές λετονικές λεγεώνες των Ες-Ες και απόγονοί τους.

Αυτά είναι τα ιδανικά της «δημοκρατίας», που έφερε η αντεπανάσταση στη Λετονία και για τα οποία περηφανεύονται και στη χώρα μας οι λεγόμενες «φιλοευρωπαϊκές» πολιτικές δυνάμεις.

Οι συγκεντρωμένοι απαίτησαν την άμεση οικονομική ενίσχυση των μεγαλύτερων επιστημονικών φορέων της χώρας, το Ρωσικό Ταμείο Βασικών Ερευνών και το Ρωσικό Ταμείο Ανθρωπιστικών Επιστημών. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια, το μερίδιο του πρώτου από τον κρατικό προϋπολογισμό έχει μειωθεί από το 6% στο 2,6%. Οπως σημειώνει ο ρωσικός Τύπος, η οικονομική ενίσχυση του μεγαλύτερου και σημαντικότερου κρατικού επιστημονικού φορέα χρηματοδότησης εμφανίζεται να είναι δύο φορές μικρότερη από τη χρηματοδότηση του αντίστοιχου ταμείου της πολιτείας του Σάο Πάολο της Βραζιλίας.

«Δώστε τη δυνατότητα στους επιστήμονες να δουλέψουν», ήταν το βασικό σύνθημα της συγκέντρωσης, με μερικά πλακάτ να είναι ακόμη πιο δεικτικά ως προς την κατάσταση της επιστημονικής έρευνας στη Ρωσία μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση: «Δώστε κάτι για την κηδεία της ρωσικής επιστήμης»...

Αυτή η πρώτη κοινή διαδήλωση επιστημόνων, ερευνητών, μεταπτυχιακών φοιτητών και καθηγητών δείχνει την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η επιστημονική έρευνα στη σημερινή, καπιταλιστική Ρωσία. Τομέας - καμάρι της ΕΣΣΔ που πρόσφερε τεράστια επιτεύγματα στην ανθρωπότητα και χρησιμοποιούνταν για το ανέβασμα του βιοτικού και πνευματικού επιπέδου των λαών της.

Οι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι η δημόσια εκπαίδευση «έχει πλέον γονατίσει», ιδιαίτερα στις περιοχές της περιφέρειας ή στις «ευαίσθητες» περιοχές των γκέτο, λόγω της μείωσης των θέσεων εργασίας, δεκάδες μαθητές στοιβάζονται στην ίδια τάξη, δε συμπληρώνονται όλες οι ώρες του προγράμματος και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν καν το περιθώριο να αρρωστήσουν αφού δεν υπάρχουν αντικαταστάτες. Μετά το νόμο της κυβέρνησης Σαρκοζί, το 2007, για «μείωση του δημοσίου τομέα» και την εφαρμογή του στην εκπαίδευση, έχουν περικοπεί 65.000 θέσεις εργασίας με τη μέθοδο της αντικατάστασης μόνο ενός στους δύο εκπαιδευτικούς που συνταξιοδοτούνται. Το πρόβλημα αναμένεται να γίνει ακόμη μεγαλύτερο με την έγκριση του προϋπολογισμού του 2012, που περικόπτει άλλες 14.000 θέσεις εργασίας στην εκπαίδευση.

Το υπουργείο Παιδείας υποστήριξε ότι στην απεργία συμμετείχε περίπου 1/4 με 1/3 των εκπαιδευτικών. Αντίθετη άποψη είχαν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των καθηγητών και των δασκάλων, που μιλούσαν για συμμετοχή που ξεπέρασε το 50% και προειδοποίησαν με κλιμάκωση των κινητοποιήσεών τους εντός του επόμενου μήνα, ακόμη και με απεργία διαρκείας. Την αγανάκτηση των εκπαιδευτικών ενέτεινε η αντίδραση του Προέδρου Σαρκοζί, ο οποίος είπε ότι «το πρόβλημα σήμερα είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που απολύονται και όχι οι δημόσιοι που δεν χάνουν τη δουλειά τους».

Οι κινητοποιήσεις για μια «δημόσια Παιδεία, δωρεάν και ποιοτική» από τους φοιτητές, τους μαθητές και την πανεπιστημιακή κοινότητα συνεχώς κλιμακώνονται με την βδομάδα που έρχεται να προετοιμάζεται νέος γύρος διαδηλώσεων. Κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν τον περασμένο Ιούνιο και συνεχώς διευρύνονται και ενισχύονται αποκτώντας τέτοια δυναμική, που η έκβαση του αγώνα θα κρίνει πολλά για το μέλλον της Χιλής.

Τον Ιούνιο, ξεκινούν οι πρώτες κινητοποιήσεις και καταλήψεις των φοιτητών ενώ στην πρώτη μεγάλη διαδήλωση, στις 16 Ιούνη, περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι απαιτούν «μια παιδεία δημόσια, δωρεάν και ποιοτική»: μια διεκδίκηση που επαναθέτει σε αμφισβήτηση τα ίδια τα θεμέλια του «χιλιανού μοντέλου», κληρονομιά της χούντας του Πινοτσέτ που όλες οι κυβερνήσεις συνέχισαν και στην λεγόμενη αστική δημοκρατία.

Αρχικά ο αγώνας των φοιτητών συσπείρωσε με το ίδιο βασικό αίτημα, όλη τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, την τεχνική εκπαίδευση και την πανεπιστημιακή, τόσο κρατικών ιδρυμάτων όσο και ιδιωτικών και με τη στήριξη των πιο σημαντικών πρυτάνεων και τελικά της Ενωσης των Πανεπιστημιακών (Colegio de Profesores). Σταδιακά κέρδισε τους γονείς, συνδικάτα και λαϊκές οργανώσεις σε βαθμό που απολαμβάνει σχεδόν καθολικής στήριξης αφού απολαμβάνει το 80% της στήριξης σε εθνικό επίπεδο ενώ ο αριθμός των διαδηλωτών που συνεχώς αυξάνεται, αποτελεί το πλέον ενδεικτικό στοιχείο της δυναμικής που έχει αναπτυχθεί. Το ΚΚ Χιλής πρωτοστατεί στις λαϊκές κινητοποιήσεις και για αυτό το τελευταίο διάστημα έχει δεχθεί επιθέσεις στα γραφεία του σε διάφορες περιοχές και στην πρωτεύουσα.

Τα παραπάνω στοιχεία ανακοίνωσε χτες η «Unesco», ενόψει της αυριανής Παγκόσμιας Μέρας κατά του Αναλφαβητισμού.

Αυτός είναι ο καπιταλισμός: Της αμάθειας, του αναλφαβητισμού, της φτώχειας και της εξαθλίωσης για τους λαούς, των κερδών για την πλουτοκρατία. Των αναπτυγμένων καπιταλιστικά κρατών, όπου τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να πάνε στο σχολείο λόγω έντασης της εμπορευματοποίησης της Παιδείας και ακόμα και αυτό το σχολείο τους παρέχει γνώσεις - κουρελόχαρτα, τόσες γνώσεις ώστε να μπορούν να παίξουν αποτελεσματικά το ρόλο του γραναζιού για την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Και ιδιαίτερα των κρατών που οι λαοί τους είναι εξαθλιωμένοι, όπου τα παιδιά του λαού φαντάζονται μόνο το σχολείο, το ψωμί, το νερό, τα εμβόλια κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έντεκα χώρες (Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο, Αιθιοπία, Γκάμπια, Γουινέα, Αϊτή, Μαλί, Νίγηρας, Σενεγάλη, Σιέρα Λεόνε και Τσαντ) ποσοστό μεγαλύτερο από το 50% των ενηλίκων είναι αναλφάβητοι.

Οταν σήμερα η ανθρώπινη γνώση, η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ανάπτυξης, είναι τουλάχιστον τραγικό να υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι για τους οποίους η ανάγνωση και η γραφή παραμένουν άπιαστο όνειρο...

Ο αγώνας συνεχίζεται, έχοντας την υποστήριξη του 80% του πληθυσμού και πλέον, αλλά και τη στήριξη σε επίπεδο κινητοποιήσεων των εργατικών συνδικάτων, που πορεύτηκαν μαζί με τους φοιτητές στις διαδηλώσεις της 9ης Αυγούστου, όπου πάνω από 130.000 διαδήλωσαν μόνο στην πρωτεύουσα Σαντιάγο. Διαδηλώσεις που κρίθηκαν οι μαζικότερες και μαχητικότερες από το τέλος της εποχής Πινοτσέτ, το 1990.

Ο αγώνας συνεχίζεται με κάθε τίμημα και ήδη τρεις από τους φοιτητές που συνιστούν το μέτωπο της απεργίας πείνας, μετά από 30 ημέρες ανακοίνωσαν ότι σταματούν και τη λήψη υγρών μέχρι να υπάρξει «αντίδραση από την κυβέρνηση που να ικανοποιεί το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης όλων σε ένα πραγματικά δημόσιο και ποιοτικό σύστημα Παιδείας», δεδομένου ότι εδώ και δεκαετίες η Χιλή έχει αποποιηθεί εντελώς τη δημόσια Παιδεία και εν έτει 2011 ακόμη λειτουργεί με τους νόμους του Πινοτσέτ.

Η ΣΕΣ είναι κυριολεκτικά ένα βασικό στήριγμα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων: Βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τους μεγαλοεπιχειρηματίες - που τους θεωρεί «εταίρους» μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Διαλόγου -, έχει στηρίξει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, προσπαθεί να διαφυλάξει την «κοινωνική ειρήνη» και την «ταξική συνεργασία», έχει βάλει τη σφραγίδα της σε κάθε αντεργατικό μέτρο της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών.

Ακόμα και για νέο «σχέδιο Μάρσαλ» προς την Ελλάδα έκανε λόγο ο γγ της ΣΕΣ, Τζον Μονκς, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε προχτές μαζί με τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ενόψει του συνεδρίου. Ολοι οι εργατοπατέρες αναγνώρισαν στο ακέραιο την ύπαρξη χρεών και ελλειμμάτων στις χώρες, δηλαδή κάτι που αφορά εξίσου τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους. Το ψήφισμα της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΣΕΣ για μια «Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση», το οποίο αποτελεί τη βάση των εργασιών του συνεδρίου, διαπνέεται από τη λογική ότι «οι χώρες» της ΕΕ χρωστούν στις «αγορές». Στην πραγματικότητα όμως το κεφάλαιο προκαλεί τα χρέη και τα ελλείμματα και οι εργαζόμενοι καλούνται να τα πληρώσουν. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν το δέχεται η ΣΕΣ. Αντίθετα, προτείνει μια διαχείριση του καπιταλισμού που «θα επέτρεπε στην Ευρώπη να αποπληρώσει το χρέος της». Επίσης, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, στη συνέντευξη Τύπου μίλησε για διαχείριση του πανευρωπαϊκού χρέους και μεταφορά του «νόμιμου» χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με έκδοση ευρωομολόγων. Ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο»; Φυσικά οι εργαζόμενοι. Η ΣΕΣ από τη μια λέει ότι δε φταίνε οι μισθοί για τα χρέη κι από την άλλη προτείνει «αύξηση των πραγματικών μισθών στις χώρες με πλεόνασμα και (...) συγκράτηση έως ένα βαθμό των μισθών σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης».

Τα αρνητικά αποτελέσματα από τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων στην Πορτογαλία παρουσιάζει η εθνική ομοσπονδία εκπαιδευτικών της χώρας (FENPROF), σε επιστολή της στο ελληνικό υπουργείο Παιδείας. Στην επιστολή αναφέρεται στη συγχώνευση 1.933 σχολικών μονάδων στην Ελλάδα και σημειώνει: «Αυτά τα μέτρα έχουν εφαρμοστεί επίσης στην Πορτογαλία, με πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα της εκπαίδευσης». Στη συνέχεια ενημερώνει για την εμπειρία των συγχωνεύσεων σχολείων στην Πορτογαλία παρουσιάζοντας συγκεκριμένα στοιχεία, όπως:

Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας είχε αποφασίσει να κλείσουν «όλα τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με λιγότερους από 21 μαθητές» και «έκλεισαν περισσότερα από 701 σχολεία το 2010, χωρίς να λάβουν υπόψη τη διαφορετική πραγματικότητα κάθε σχολείου και τις συνέπειες που έχει το κλείσιμο χωρίς διακρίσεις στην ερήμωση της επαρχίας». Επίσης, το 2010, «αγνοώντας τις απόψεις των σχολικών κοινοτήτων και των τοπικών αρχών» αποφάσισε τη συγχώνευση «σχεδόν 200 προπαρασκευαστικών σχολείων και σχολείων δευτεροβάθμιας σε 48 τεράστια "σχολικά συγκροτήματα"», μη λαμβάνοντας υπόψη μια σειρά παράγοντες. Μάλιστα, αναφέρει πως «η κυβέρνηση τελικά αναγνώρισε ότι αυτή η αναδιάρθρωση έχει επιτρέψει τη μείωση 5.000 δασκάλων στο σύστημα κατά το 2010-'11».

Τέλος, η FENPROF συμπληρώνει πως από μια μελέτη που έκανε κατέληξε στο συμπέρασμα πως «η συγχώνευση των σχολείων με τις διαφορετικές ιστορίες και τους πολιτισμούς (σε μερικές περιπτώσεις φυσικώς απομακρυσμένα), σε τεχνητές "οργανικές μονάδες", οδηγεί σε απανθρωποποιημένους χώρους και σε απρόσωπες σχέσεις, καθώς επίσης και σε αυξανόμενες συγκρούσεις, στη γραφειοκρατία και στο συγκεντρωτισμό».

Η ρωσική εφημερίδα «Νόζιε Ιζβέστια» με έκπληξη αναφέρεται στο γεγονός ότι, ακόμη και 20 χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της Ρωσίας αναγνωρίζει την υπεροχή του κοινωνικο-πολιτικού της συστήματος.

Ετσι σε έρευνα της εταιρείας «Levada Center», η απόλυτη πλειοψηφία όσων απάντησαν (51%), θεωρεί ως «πιο σωστό» το οικονομικό σύστημα της ΕΣΣΔ, που βασιζόταν στην κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στον κεντρικό σχεδιασμό και στην κεντρικά σχεδιασμένη κατανομή του παραγόμενου πλούτου.

Αντίθετα, υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και στις οικονομικές σχέσεις της αγοράς τάχθηκε το 31%. Δυσκολεύτηκε να απαντήσει σε 18% των Ρώσων.

Σ' ότι αφορά το σοβιετικό πολιτικό σύστημα, ως «καλύτερο» το χαρακτήρισε η σχετική πλειοψηφία των ερωτηθέντων (33%). Την αυταπάτη ότι μια «δημοκρατία δυτικού προτύπου» θα ήταν «καλύτερη» εξέφρασε το 23%, ενώ το 19% δήλωσε ότι προτιμά το ισχύον πολιτικό σύστημα της Ρωσίας.

Ετσι, παρά τους τόνους «λάσπης», που ρίχνει το σημερινό ρωσικό καθεστώς στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, πότε χαρακτηρίζοντας το οικονομικό σύστημα της ΕΣΣΔ ως «αποτυχημένο» και πότε παρουσιάζοντάς το ως «αιμοσταγή δικτατορία», η πλειοψηφία των Ρώσων, είκοσι χρόνια μετά, κι αφού έχουν βιώσει το τι σημαίνει καπιταλισμός, δεν υποκύπτει στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα! Δίνει τα πρωτεία της υπεροχής στο σοσιαλισμό!

Το σύστημα κατανομής των πτυχιούχων στους διάφορους τομείς της οικονομίας, που υπήρχε στα χρόνια του σοσιαλισμού, ανταποκρινόταν στη σχεδιασμένη οικονομία της σοβιετικής περιόδου, όμως έπαψε να υπάρχει στις αρχές της δεκαετίας του '90, αμέσως μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού.

Η κατανομή των αποφοίτων πραγματοποιούνταν στα σοβιετικά ΑΕΙ και στις πολυτεχνικές σχολές στο τελευταίο έτος των σπουδών. Ειδική επιτροπή κατένεμε τους απόφοιτους σε τόπους εργασίας στα εργοστάσια, στις διάφορες επιχειρήσεις που είχαν ανάγκη από τους ειδικούς της συγκεκριμένης ειδικότητας. Οι απόφοιτοι υποχρεώνονταν να δουλέψουν στη θέση αυτή 3 χρόνια και ύστερα μπορούσαν να αλλάξουν τόπο εργασίας κατά βούλησή τους. Κατά τη διάρκεια των 3 χρόνων οι ειδικευόμενοι αποκτούσαν εργασιακή πείρα. Κανείς δεν μπορούσε να απολύσει τους νέους εργαζόμενους την περίοδο αυτή. Σε πολλές περιπτώσεις οι επιχειρήσεις τούς εξασφάλιζαν στέγη κι άλλες παροχές, που είχαν οι εργαζόμενοι στη συγκεκριμένη επιχείρηση (π.χ. θέση στο βρεφονηπιακό σταθμό της συγκεκριμένης επιχείρησης για τα παιδιά τους). Το σοσιαλιστικό κράτος τούς φρόντιζε, διασφαλίζοντας σίγουρη και σταθερή δουλειά, γεμίζοντάς τους με σιγουριά για το μέλλον.

Η αντεπαναστατική διαδικασία και η μετάλλαξη κομμουνιστικών κομμάτων σε οπορτουνιστικά, σοσιαλδημοκρατικά συνέβαλε να δηλητηριάσουν τις εργατικές συνειδήσεις με την αντίληψη της πάλης για εξωραϊσμό του καπιταλισμού, έτσι που να δυναμώσει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και όχι μόνο η δράση της σοσιαλδημοκρατίας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και σήμερα να προτάσσει για την εργατική τάξη θυσίες και υποχωρήσεις προκειμένου να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.

Σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές όλη αυτή την περίοδο βρίσκονται ουσιαστικά ενωμένοι ανεξάρτητα αν συμμετέχουν σε κοινές ή χωριστές οργανώσεις και παρατάξεις, αντιδεξιού αλλά ποτέ αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού και αποτελούν βασικούς πυλώνες ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος στα ασφυκτικά πια όρια του καπιταλισμού και καταπολεμούν κάθε εμφάνιση ριζοσπαστικής δράσης.

Σήμερα, στην πράξη, αποδεικνύεται το ποιος είχε δίκιο και το ποιος βγήκε κερδισμένος από αυτήν την πορεία. Με στοιχεία και αριθμούς που δεν αμφισβητούνται. Με τεράστια κέρδη για τους μετόχους και ταυτόχρονα πρωτοφανείς σε μαζικότητα απολύσεις για τους εργαζόμενους.

Κλιμακώνουν τον αγώνα τους οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί ενάντια τα σχέδια της κυβέρνησης συνασπισμού Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών υπό τον Ντέιβιντ Κάμερον για την κατάργηση του πλαφόν στα δίδακτρα στα Πανεπιστήμια της Αγγλίας και τον τριπλασιασμό τους σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και περικοπές της τάξης του 40% στις κρατικές δαπάνες και επιχορηγήσεις προς την Ανώτατη Παιδεία.

Σε καθιστική διαμαρτυρία, αλλά και κατάληψη κτιρίου του Πανεπιστημίου, όπου στεγάζεται το λογιστήριο, προχώρησαν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, στον απόηχο της πολύ μαχητικής διαδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα την Τετάρτη και στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 52.000 διαδηλωτές. Η κατάληψη του κτιρίου έγινε απαιτώντας την πρόσβαση στους λογαριασμούς του Πανεπιστημίου ώστε να λάβουν γνώση για το εύρος των περικοπών και τις συνέπειες που θα έχει τόσο για τους φοιτητές όσο και το προσωπικό του Πανεπιστημίου.

Την ίδια στιγμή, ανακοινώθηκε ότι οι φοιτητές θα συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι την επόμενη «πανεθνική μέρα δράσης» που προσδιορίστηκε για τις 24 Νοέμβρη, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν», ενώ στην κινητοποίηση αναμένεται να συμμετάσχουν και άλλες οργανώσεις και εργαζόμενοι.

Το κεφάλαιο και τα αστικά κόμματα ρίχνουν ιδιαίτερο βάρος στην αποκαλούμενη «τριτοβάθμια» εκπαίδευση διεθνώς, καθώς για τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες αποτελεί ιδιαίτερα κερδοφόρο και «ανταγωνιστικό» πεδίο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην Αγγλία, για παράδειγμα, ο κύκλος εργασιών μερικών κολεγίων, όπως του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ξεπερνά τα 600 εκατ. λίρες το χρόνο, δηλαδή προσεγγίζει μεγέθη μεσαίων πολυεθνικών εταιρειών. Στην Αμερική, το Princeton έχει περιουσία που ανέρχεται στα 11 δισ. δολάρια. Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι και η αύξηση των κερδών των αμερικάνικων τραπεζών που χορηγούν φοιτητικά δάνεια, οι οποίες μέσα σε μια δεκαετία αύξησαν τον τζίρο τους στο τριπλάσιο, από 30 σε 85 δισεκατομμύρια δολάρια...

Στα πλαίσια της ενιαίας αγοράς εκπαιδευτικών προϊόντων που έχει διαμορφωθεί, τεράστια είναι επίσης τα κέρδη των πανεπιστημίων και κολεγίων αυτών των χωρών από παραρτήματα οφσόρ που ιδρύουν σε άλλες χώρες, τα οποία έχουν «τσουχτερά» δίδακτρα και αναπτύσσουν διάφορες άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, πουλούν ερευνητικές πατέντες και στηρίζουν μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αγγλία το 75% των πανεπιστημίων έχει τουλάχιστον ένα τέτοιο ...παράρτημα-παραμάγαζο, με έμφαση πλέον στις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» οικονομίες της Κίνας, της Βραζιλίας, της Μαλαισίας και της Σιγκαπούρης.

Φυσικά, ο μεγαλύτερος τζίρος αφορά στην έρευνα και τεχνολογία, ιδιαίτερα στους τομείς της αποκαλούμενης «καινοτομίας», στα νέα δηλαδή πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου. Στην Αγγλία, συγκεκριμένα, έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια από το υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης (στο οποίο υπάγονται τα πανεπιστημιακά ιδρύματα...) δίκτυα εταιρειών και ερευνητών (KTNs - Knowledge Transfer Networks), με σκοπό να αποκρυσταλλώνονται συγκροτημένα στους διάφορους κλάδους της παραγωγής οι απαιτήσεις των μεγάλων καπιταλιστών για αναπροσαρμογή των ερευνητικών κατευθύνσεων. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι μισθοί, καθώς και οι ίδιες οι εργασιακές σχέσεις των κατώτερων βαθμίδων του εκπαιδευτικού και ερευνητικού προσωπικού στην Αγγλία είναι άμεσα εξαρτημένοι από την αξιολόγησή τους, με κριτήρια ανταποδοτικά. Δηλαδή, με όρους πλήρους υποταγής στη στρατηγική του κεφαλαίου - πόσα φέρνεις/τόσα θα πάρεις. Από την άλλη, οι μισθοί των καθηγητών μάνατζερ προσεγγίζουν τους μισθούς μεσαίων στελεχών πολυεθνικών επιχειρήσεων, ξεπερνώντας σήμερα τις 100-130 χιλ. λίρες το χρόνο.

Οι συνεχιζόμενες τεράστιας κλίμακας απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Γαλλίας και της νεολαίας έχουν θορυβήσει τις αστικές τάξεις των άλλων χωρών. Ορισμένοι αναλυτές τις θεωρούν ως τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων 40 χρόνων, και άλλοι μιλάνε για νέο «Μάη». 

- Δεν είναι λίγο πράγμα να απεργούν και να κατεβαίνουν στο δρόμο εκατομμύρια άνθρωποι (υπολογίζεται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της Γαλλίας ότι συμμετείχαν 3,5 εκατ. εργαζόμενοι στις 277 διαδηλώσεις) που οργανώθηκαν σε όλη τη Γαλλία. Οι γαλλικές εφημερίδες εκτιμούν ότι κατά μέσο όρο στις απεργίες συμμετείχε το 20% των εργαζομένων. Στις διαδηλώσεις διπλάσιο ποσοστό και ότι το 78% των Γάλλων συμφωνούν με τις κινητοποιήσεις. Η συμμετοχή είναι ιστορικά από τις υψηλές. Και από βδομάδα σε βδομάδα οι κινητοποιήσεις έχουν πάρει ακόμα πιο μαζικά χαρακτηριστικά με τη συμμετοχή περισσότερων κλάδων εργαζομένων, αλλά και από τη συμμετοχή της νεολαίας, των μαθητών και των φοιτητών στα πανεπιστήμια που παίρνουν πιο γενικευμένο χαρακτήρα.

Η αιτία βρίσκεται στην όξυνση των προβλημάτων λόγω της καπιταλιστικής κρίσης.

• Η αφορμή όμως των εκτεταμένων απεργιών και απανωτών μαζικών διαδηλώσεων είναι το νομοσχέδιο για τις συντάξεις. Με το νομοσχέδιο αυτό, οι μελλοντικοί συνταξιούχοι και κυρίως οι νέοι θα πρέπει να εργάζονται ως τα 70 με 72 για κάποια σύνταξη.
• Είναι, όμως, μόνο το συνταξιοδοτικό;
• Στη Γαλλία, τα τελευταία χρόνια έχουν παρθεί όλα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
• Η ανεργία το δεύτερο τρίμηνο του 2010, η επίσημη, ήταν 10%.
• Ακατάπαυστα λειτουργούν όλων των λογιών τα δουλεμπορικά γραφεία ευρέσεως εργασίας.
• Ο θεσμός της διά βίου μάθησης και ο θεσμός των stage είναι κανόνας, «η ευκαιρία» δηλαδή (απόκτηση εργασιακής εμπειρίας) για τους νέους και η εξασφάλιση φτηνής και απλήρωτης εργασίας για τους εργοδότες κ.λπ.

Γιατί, όμως, όλος αυτός ο δημοσιογραφικός ντόρος για τη συμμετοχή της νεολαίας; Γιατί τα ίδια ΜΜΕ των μεγάλων επιχειρηματικών συγκροτημάτων, που εκθειάζουν τη συμμετοχή των νέων στη Γαλλία, στην περίπτωση των αγώνων του ΠΑΜΕ και τη στήριξη τους από την ΚΝΕ και το ΜΑΣ, έβλεπαν τα «παιδάκια με τα κοντά παντελονάκια που άγονται και φέρονται από την κομματική καθοδήγηση»; Γιατί στην περίπτωση της Γαλλίας κολακεία και θαυμασμός, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας λοιδορία και ειρωνικά σχόλια;