Αυτό που μέχρι στιγμής έχουμε παρατηρήσει είναι μια πολύ σημαντική αύξηση της δυσκολίας των θεμάτων των εξετάσεων. Στη νεοελληνική γλώσσα η κυρία Αρβελέρ δήλωσε ότι αυτή ποτέ δε θα έβαζε το κείμενό της σε πανελλήνιες εξετάσεις. Στη Βιολογία Γενικής Παιδείας τα θέματα ήταν σημαντικά πιο δύσκολα από άλλες χρονιές, ενώ το ίδιο συνέβη στα Μαθηματικά Γενικής Παιδείας και στη Φυσική Γενικής Παιδείας. Στη δε Φυσική Κατεύθυνσης η Ενωση Ελλήνων Φυσικών (ΕΕΦ) χαρακτήρισε τα θέματα ως εξής: «Εκτός από το πρώτο θέμα που αποτελούσε το 1/4 των θεμάτων (δηλαδή 25 μονάδες), τα υπόλοιπα απαιτούσαν μεγάλη εμπειρία και ιδιαίτερη διαίσθηση στη φυσική, σαν να επρόκειτο για διαγωνισμό ταλέντων φυσικής». Γιατί το έγραψε αυτό η ΕΕΦ; Ψάχνοντας βρήκα ότι το επίμαχο θέμα Γ4 μοιάζει πολύ με ένα θέμα που μπήκε στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Φυσικής το 2009. Από το διαγωνισμό αυτό επιλέγεται η ομάδα που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Φυσικής. Οντως, λοιπόν, ήταν θέματα για ταλέντα. Αν επικεντρωθούμε, όμως, όπως οι περισσότεροι, στο ερώτημα Γ4 που δεν ήταν σωστά διατυπωμένο και οδηγούσε τους μαθητές σε μια εξωφρενική λύση αν το διαπραγματεύονταν σωστά, θα χάσουμε το σημαντικότερο μήνυμα των εξετάσεων αυτών:

Γιατί σε πανελλήνιες εξετάσεις και μέσα σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα θέματα είναι τόσο δύσκολα;

Ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας ότι η εκπαίδευσή μας μόνο κατ' όνομα είναι δωρεάν παιδεία. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι αν ένας μαθητής με μόνο εφόδιο τη διδασκαλία του δημόσιου σχολείου συμμετάσχει στις γενικές εξετάσεις είναι απίθανο να τα καταφέρει. Οποιος δεν έχει να πληρώσει για πάνω από ένα χρόνο φροντιστήρια ή να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα, όποιος δεν μπορεί να αγοράσει φροντιστηριακά βοηθήματα σε περισσότερα από ένα μαθήματα, πολύ δύσκολα μπορεί να επιτύχει στις εξετάσεις αυτές. Τι μήνυμα, λοιπόν, εκπέμπουν αυτές οι εξετάσεις στις εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους, στους απεργούς, στους εργαζόμενους που αμείβονται με ψίχουλα; Πολύ απλά ότι τα παιδιά τους δεν έχουν καμία τύχη σε αυτό το υποτιθέμενο αξιοκρατικό σύστημα, όσες ικανότητες και αν έχουν. Η προσπάθεια που αυτή τη στιγμή κάνει το αστικό κράτος με όπλο του τα πολύ δύσκολα θέματα είναι να σβήσει από τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών το όραμα των πανεπιστημιακών σπουδών, ενισχύοντάς το ταυτόχρονα σε όλους όσοι μέσα σε αυτή την κρίση μπορούν να πληρώνουν τους ακριβούς φροντιστάδες και ιδιαιτεράδες. Είναι υπερβολικό αυτό; Οχι, αν σκεφτεί κανείς ότι παρόμοιο ερώτημα με το περίφημο πια Γ4 στη Φυσική υπήρχε σαν ερώτημα (σωστά όμως διατυπωμένο) σε άσκηση πολύ γνωστού φροντιστηριακού βοηθήματος, όχι όμως στο σχολικό βιβλίο. Σε πολλά, λοιπόν, φροντιστήρια το περίφημο αυτό ερώτημα είχε διδαχθεί. Σε πόσα σχολεία όμως;

Αφού, λοιπόν, οι αστοί σβήσουν το όνειρο της εισαγωγής σε ΑΕΙ των παιδιών των λαϊκών οικογενειών στη συνέχεια θα αρχίσει η προπαγάνδα για την τεχνολογική εκπαίδευση. Στόχος τους είναι να στρέψουν αυτά τα παιδιά εκεί. Το έχουν ήδη πει κάνοντας συγκρίσεις με άλλες χώρες. Γιατί σε άλλες χώρες της Ευρώπης το 60% των μαθητών να πηγαίνει στην τεχνολογική εκπαίδευση ενώ εδώ να θέλουν να γίνουν όλοι επιστήμονες; Είναι το συνηθισμένο τους επιχείρημα. Ενώ, λοιπόν, προσπαθούν να στρέψουν τα παιδιά στην τεχνολογική εκπαίδευση, ταυτόχρονα οι ίδιοι την υποβαθμίζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι προτάσεις για τα νέα αναλυτικά προγράμματα των ΕΠΑΛ, όπου αφαίρεσαν από τη Β' Λυκείου τη Φυσική. Στο ερώτημα πώς θα μπορέσει κάποιος να γίνει ένας καλός τεχνικός χωρίς Φυσική δεν απαντούν. Και δεν μπορούν να απαντήσουν γιατί τελικά ο στόχος δεν είναι να παράξουν μέσα από την τεχνολογική εκπαίδευση καλούς τεχνικούς με ισχυρή θεωρητική βάση, που θα τους εξασφαλίσει μια μελλοντική εκπαίδευση και συνεπώς μια καλή ζωή, αλλά μια μεγάλη μάζα πρακτικά ανειδίκευτων εργατών που σε όλη τους τη ζωή θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτό το μήνυμα των εξετάσεων θα γίνει πολύ έντονο στο τέλος Αυγούστου. Να θυμηθούμε ότι πριν από μερικά χρόνια οι παπαγάλοι του συστήματος μας μιλούσαν συνεχώς για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών τα οποία έμπαιναν σε ΤΕΙ με βαθμό πρόσβασης μικρότερο του 10. Είμαι σίγουρος ότι στο τέλος Αυγούστου αυτοί οι ίδιοι θα παρουσιάζουν (ξεχνώντας την τεράστια δυσκολία των φετινών θεμάτων) βάσεις σχολών που θα είναι σημαντικά χαμηλότερες του 10 και θα σκίζουν τα ρούχα τους για την κατάντια του εκπαιδευτικού μας συστήματος που επιτρέπει σε αυτούς τους απαίδευτους να καταλαμβάνουν θέσεις στα ΤΕΙ. Τα οποία ΤΕΙ ταυτόχρονα υποβαθμίζονται και άλλο με τη μείωση της χρηματοδότησης, με τις μειώσεις των προσλήψεων των συμβασιούχων καθηγητών, με τη συνεχή υποβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Είναι ένα ακόμα δικαίωμα που κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε αυτή τη λαίλαπα του «ευρωμονόδρομου» αν δεν το υπερασπιστούμε όσο μπορούμε καλύτερα, ξεκινώντας με το απλό που είναι η ψήφος μας στο ΚΚΕ στις 17 του Ιούνη και συνεχίζοντας με τον αγώνα μας για την Παιδεία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Αυτό που η δημόσια Εκπαίδευσή μας χρειάζεται είναι αγωνιστική απάντηση σήμερα, όχι αύριο.

Ανάμεσα σε άλλα, στο Δ' θέμα των εξετάσεων οι υποψήφιοι κλήθηκαν: «Αντλώντας στοιχεία από τα κείμενα που σας δίνονται και με βάση τις ιστορικές σας γνώσεις να αναφερθείτε στις διαφωνίες και τις ρυθμίσεις των συμμάχων - νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από το 1945 ως το 1949 σχετικά με το μέλλον της Ανατολικής Ευρώπης (μονάδες 10) και της Γερμανίας (μονάδες 15)».

Σε ό,τι αφορά το πρώτο από τα τρία κείμενα, ο τίτλος μιλά από μόνος του: «Εγκαθίδρυση φιλοσοβιετικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη» του Ε. Χατζηβασιλείου. Οπως γίνεται και με το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου, αυτό που «μένει» στο μαθητή είναι ότι τα σοσιαλιστικά καθεστώτα «επιβλήθηκαν», παρά τη θέληση των λαών. Δεν υπονοείται καν το γεγονός ότι επέλεξαν το σοσιαλιστικό τρόπο ανάπτυξης.

Πιο προκλητικό είναι το τρίτο κείμενο με τίτλο: «Διενέξεις των Συμμάχων για το μέλλον της Γερμανίας» και προέρχεται από την «Ιστορία της Ευρώπης» των Bernstein και R. Milza: «Η ΕΣΣΔ, που είχε υποστεί τα πάνδεινα από τη γερμανική εισβολή και φοβόταν μήπως οι Αμερικανοί αξιοποιήσουν την στρατιωτική υπεροχή που τους πρόσφερε η αποκλειστική κατοχή ατομικών όπλων με σκοπό να διαλύσουν το "προλεταριακό κράτος" (κάτι που κανένας δεν σκεφτόταν σοβαρά στις Ηνωμένες Πολιτείες), επιδόθηκε συστηματικά στη διάλυση των εργοστασίων της ζώνης που έλεγχε, για να ενισχύσει τη δική της οικονομική ανόρθωση και να πετύχει τη μακρόχρονη εξασθένηση του παλιού της εχθρού. Απεναντίας, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, που πίστευαν ότι μια Γερμανία φτωχή, δυσαρεστημένη και απογυμνωμένη από ηγετικά στελέχη θα πιανόταν πιο εύκολα στο δόκανο του κομμουνισμού, έδωσαν γρήγορα τέλος στην πολιτική της αποβιομηχάνισης και των αντιναζιστικών εκκαθαρίσεων»...! Στο κείμενο αμφισβητούνται ακόμα και τα σχέδια για διάλυση του προλεταριακού κράτους και εμφανίζονται σαν αποκύημα της φαντασίας της ΕΣΣΔ, τη στιγμή που αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία, αποδεικνύουν τον βρώμικο ρόλο όχι μόνο των ΗΠΑ, αλλά άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών ενάντια στην Σοβιετική Ενωση.

Η χειραγώγηση της συνείδησης μέσω της Ιστορίας είναι μια πολύμορφη και σύνθετη διαδικασία. Περιλαμβάνει τη συνδρομή μιας σειράς μέσων, που δρουν ταυτόχρονα σε πολλαπλά επίπεδα διαμόρφωσής της (Κατώτερη, Μέση και Ανώτερη Εκπαίδευση, Πολιτισμός, ΜΜΕ, κ.ά.). Σε αυτά προστέθηκε πρόσφατα και η απόπειρα του ΣΚΑΪ να αποδώσει με τηλεοπτικούς όρους το 1821. Η εν λόγω σειρά δεν είναι άσχετη με το αντικείμενο του σημερινού μας άρθρου. Κοινός τους παρανομαστής δεν είναι απλά ο κ. Θ. Βερέμης (εκ των βασικών συντελεστών της σειράς και επικεφαλής της ομάδας «κριτών - αξιολογητών» του βιβλίου Ιστορίας της Γ` Λυκείου), αλλά η ουσία της χειραγώγησης της Ιστορίας που επιχειρείται.

Με μια πρώτη ματιά στις «επίμαχες» ενότητες του βιβλίου, αμέσως συνειδητοποιεί κανείς την απουσία των κοινωνικών τάξεων, των κινητήριων δυνάμεων της Ιστορίας, από την ίδια την Ιστορία. Οι κοινωνικοταξικές αντιθέσεις και συγκρούσεις που σημάδεψαν και εν πολλοίς καθόρισαν τις ιστορικές εξελίξεις τη δοσμένη περίοδο (τέλη 18ου - αρχές 19ου αιώνα), τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και γενικότερα, αμβλύνονται έως και αποσιωπούνται εντελώς.

Γεγονότα, πρόσωπα και ιδέες απογυμνώνονται από το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, την υλική βάση, μέσα από την οποία αναδείχθηκαν και απέκτησαν ιστορικό ρόλο.

Η αλληλουχία των ιστορικών γεγονότων εμφανίζεται λίγο - πολύ ως ένα απλό, ασύνδετο ή ακόμα και τυχαίο άθροισμα ημερομηνιών, προσώπων, τοπωνυμιών και ούτω καθεξής. Λείπουν το υπόβαθρο, οι γενεσιουργές αιτίες, οι βαθύτερες διεργασίες που τα συνδέουν και τους δίνουν περιεχόμενο.

Το βιβλίο ξεκινά από το 1815, την ίδρυση της Ιεράς Συμμαχίας και τη λεγόμενη «παλινόρθωση» του «παλαιού καθεστώτος». Με άλλα λόγια, εισάγει τον μαθητή σε μιαν ιστορική εποχή από ένα γεγονός που ουσιαστικά επήλθε ως συνέπεια ενός άλλου. Το άλλο (η Γαλλική Επανάσταση) έρχεται εκ των πραγμάτων σε δεύτερη μοίρα. Η αντίδραση εδώ προηγείται της δράσης.

Ομως, οι δυνάμεις αυτές έκαναν την επανάσταση και δεν τις εξέθρεψε η επανάσταση. Οσο για το ποιες ήταν αυτές οι δυνάμεις, δε θα το μάθουμε ποτέ. Ούτε θα μάθουμε τι ήταν η Γαλλική Επανάσταση στην ουσία της. Για το ποια ήταν η ηγετική, η κινητήρια δύναμή της: Η ανερχόμενη αστική τάξη (που της προσέδωσε και το συγκεκριμένο περιεχόμενο - χαρακτήρα). Το πώς, το γιατί έφτασε να διεκδικεί την εξουσία και από ποιον (ανάπτυξη του καπιταλισμού, του καινούριου, πάλη και ρήξη με το φεουδαρχισμό, του παλιού, που αποτελούσε πια τροχοπέδη στην παραπέρα ανάπτυξή του).

Την περασμένη βδομάδα, ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός ΟΟΣΑ δημοσίευσε τα αποτελέσματα της έρευνάς του για την Παιδεία των κρατών - μελών του, κατά το 2009, το γνωστό διαγωνισμό «ΠΙΖΑ». Πρόκειται για έρευνα στρατευμένη στην υπηρεσία του κεφαλαίου και ενταγμένη στη βασική κατεύθυνση του ΟΟΣΑ ότι η εκπαίδευση «διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής», δηλαδή - μεταφράζοντας - η εκπαίδευση έχει σημαντικό ρόλο στην αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της θωράκισης της αστικής κοινωνίας. 

Ο διαγωνισμός «ΠΙΖΑ» ξεκίνησε το 1997 προκειμένου να συμβάλει στην κεντρική αποτίμηση της εξέλιξης των αστικών εκπαιδευτικών συστημάτων. Χρησίμευσε επίσης για να αξιοποιηθούν τα δήθεν ουδέτερα πορίσματά του προκειμένου να περιτυλίξει με επιστημονικοφανές περιτύλιγμα τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εκπαίδευσης και ως μέσο πίεσης στη λαϊκή συνείδηση για να αποδεχτεί την αξιολόγηση της Παιδείας στα μέτρα και τα σταθμά των επιχειρήσεων. Να κάνει δηλαδή δικό της πρόβλημα το πρόβλημα των αστών.

Μάλιστα, οι αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα και τα σχολικά βιβλία που σχεδιάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόσθηκαν από τη ΝΔ υλοποίησαν τις κατευθυντήριες γραμμές του κεφαλαίου που απαιτούσε αλλαγές με πρόφαση τις χαμηλές επιδόσεις των μαθητών μας στο διεθνή διαγωνισμό. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Αναλυτικά προγράμματα όπου η γνώση απαξιώνεται και υποκαθίσταται από δεξιότητες χρηστικού, επιφανειακά επικοινωνιακού περιεχομένου, βιβλία που χαρακτηρίζονται από αντιεπιστημονικότητα, αποσπασματικότητα, ιδεολογική μονομέρεια, αντικομμουνισμό.

Δόθηκσν χτες στη δημοσιότητα από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) τα αποτελέσματα της έρευνας «PISA» που διεξάγει κάθε τρία χρόνια, μετρώντας τις επιδόσεις των 15χρονων σε ανάγνωση, μαθηματικά, φυσικές επιστήμες. Πρόκειται για ένα εργαλείο που θεσμοθετήθηκε το 1997 για πρώτη φορά προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στην προσπάθεια «παιδαγωγικής καθοδήγησης» που επιχειρεί ο διεθνής ιμπεριαλιστικός οργανισμός, για να προσαρμοστεί η εκπαίδευση στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Οπως προκύπτει από την έρευνα που αναφέρεται στις επιδόσεις των μαθητών το 2009, στην κορυφή των επιδόσεων στις ικανότητες ανάγνωσης βρίσκονται η Κορέα και η Φινλανδία. Η Ελλάδα κατέχει την 24η θέση σε σύνολο 65 χωρών στις ικανότητες ανάγνωσης που αποτέλεσε και το βασικό αντικείμενο της έρευνας. Κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ κατατάσσεται η Ελλάδα στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες, με την παρατήρηση ότι υπάρχει βελτίωση στις επιδόσεις στα μαθηματικά.

Η περίπτωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως διδάσκεται στα βιβλία της Γ' Γυμνασίου και Γ' Λυκείου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η εικόνα που παίρνουν οι μαθητές είναι πως τα αίτια του πολέμου δεν απορρέουν από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ούτε από το κοινό «μέτωπο» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων απέναντι στην ΕΣΣΔ και τη Διεθνή. Αντίθετα, το εκμεταλλευτικό σύστημα - που γέννησε και γεννά τους πολέμους - εξαγνίζεται π.χ. στο βιβλίο Ιστορίας Γ' Λυκείου όταν αναφέρεται ότι «ισχυρό υπήρξε το πλήγμα που δεχόταν, γενικότερα, το φιλελεύθερο δημοκρατικό πρότυπο στο πεδίο της οικονομίας και, κατ' επέκταση, η προοπτική της ευημερίας που ήδη διαφαινόταν. Πράγματι, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1920 φαινόταν ότι είχε κυριαρχήσει στο διεθνές στερέωμα, δεχόταν την αυστηρή κριτική των εχθρών της. Η σταλινική Ρωσία και η φασιστική Ιταλία στο εξωτερικό, αλλά και οι οπαδοί τους στο εσωτερικό των δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης ενθαρρύνονταν και ενισχύονταν στην αντίθεσή τους κατά του φιλελευθερισμού». Εμφανίζεται ούτε λίγο ούτε πολύ το κομμουνιστικό κίνημα σαν εχθρός της δημοκρατίας και της «ευημερίας».

Στο καθημερινό υποχρεωτικό πρόγραμμα των 7 διδακτικών ωρών που θα παρακολουθούν τα παιδάκια στα 800 νέα ολοήμερα σχολεία, εντάσσονται από την Α' τάξη δύο ώρες αγγλικά και δύο ώρες «νέες τεχνολογίες» τη βδομάδα. Τα παραπάνω αποτυπώνονται και στις υπουργικές αποφάσεις που ορίζουν τα 800 αυτά δημοτικά σχολεία και το πρόγραμμά τους, που δημοσιεύτηκαν στις αρχές Ιούνη στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης και υπογράφονται από την υφυπουργό Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι τα παιδιά θα κληθούν σε μια ηλικία που δεν μπορούν ακόμα καλά - καλά να χειριστούν τη μητρική τους γλώσσα, να μαθαίνουν παράλληλα μια ξένη γλώσσα και μια... ηλεκτρονική γλώσσα.

Οι φωνές παιδαγωγών κι άλλων επιστημόνων, που αντιτίθενται στην όλο και νωρίτερη ένταξη τέτοιων μαθημάτων στο σχολείο, όλο και πληθαίνουν, καθώς πρόκειται για ένα εγχείρημα που έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται πολύ νωρίτερα σε άλλες καπιταλιστικές χώρες και έχουν αρχίσει να φαίνονται κάποια από τα αποτελέσματά του. Μια χαρακτηριστική και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έρευνα (που σχετίζεται με το συγκεκριμένο θέμα) είναι αυτή που αφορά τη σύγκριση των ικανοτήτων ανάγνωσης (στη μητρική τους γλώσσα) των παιδιών που ξεκίνησαν να μαθαίνουν ανάγνωση στα πέντε τους χρόνια με αυτά που ξεκίνησαν στα εφτά:

Ερευνητής του πανεπιστημίου του Οτάγκο ανακάλυψε, για πρώτη φορά, ποσοτικές ενδείξεις ότι η διδασκαλία ανάγνωσης στα παιδιά από την ηλικία των πέντε ετών πιθανότατα δε θα καταστήσει ικανότερο το παιδί ως προς την ανάγνωση, από ένα άλλο παιδί που θα μάθει να διαβάζει αργότερα, π.χ. στην ηλικία των επτά χρόνων.

Η έρευνα (επιπέδου διδακτορικού) διενεργήθηκε από τον δόκτορα Σεμπάστιαν Σάγκεϊτ και εισήχθη στη «διακεκριμένη λίστα» διδακτορικών διατριβών του Πανεπιστημίου για το 2009. Ο δόκτορας Σάγκεϊτ βραβεύτηκε επίσης με μια περιζήτητη υποτροφία για Μεταδιδακτορική Ερευνα, για να συνεχίσει τις μελέτες του για την παιδική εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο του Βίτζμπουργκ στη Βαυαρία, ενώ άρθρα για αποτελέσματα της δουλειάς του έχουν δημοσιευθεί σε πολλές ιστοσελίδες της Νέας Ζηλανδίας και της Βρετανίας.

Στην «παιδαγωγική αγορά» των «επιστημόνων» που μεταφράζουν αυτολεξεί τις εντολές του ΟΟΣΑ και της ΕΕ θα έχουμε σχολεία που θα βγάζουν τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων με λίγα μαθήματα, λίγη γνώση, λίγο κόπο. Και τα «άλλα» παιδιά θα βγάζουν τα σχολεία που δε θα εφαρμόζουν τους κανόνες που εφαρμόζονται στα λαϊκά σχολεία. Σ' αυτά τα λαϊκά σχολεία θα φτάνουν για τους μαθητές «δέκα κολυβογράμματα» για να μπορούν να ανταποκριθούν στη δουλειά που θα τους αναθέσει η «αγορά» του καπιταλιστικού μεσαίωνα. Το θέμα της έκθεσης στη Γ' Λυκείου φέτος ήταν ενδεικτικό: «Στη ζωή του ο μαθητής θα αλλάξει δέκα επαγγέλματα». Οπότε δε χρειάζεται «να γίνει κάτι» (όπως έλεγαν οι παλιοί). Τώρα πρέπει «να ξέρει πώς να μαθαίνει» οτιδήποτε καινούριο του αναθέσει το αφεντικό να διαχειριστεί ...εφ' όρου ζωής. Δηλαδή, όπως ομολογούν κι οι ίδιοι: «Λίγα μαθηματικά, λίγα ελληνικά, λίγα αγγλικά και λίγο κομπιούτερ». Τα άλλα θα τα μάθει ...«στην πορεία», σαν τα παλιά «τσιράκια», που μάθαιναν απ' την εμπειρία τους δίπλα στον «κάλφα», δουλεύοντας τσάμπα φυσικά.

Για να περάσουν αυτήν τη λογική στη λαϊκή οικογένεια, οι ίδιοι που δημιουργούν εμπόδια στην πορεία των παιδιών της εργατικής τάξης, την ίδια στιγμή φλομώνουν τον κόσμο με τη συστηματική προπαγάνδα: «Οι σπουδές δε χρειάζονται κι από κει άνεργος βγαίνεις», «Καλύτερα είναι να ακολουθήσουν το δρόμο της μαθητείας, της κατάρτισης νωρίς - νωρίς για να βγουν στη δουλειά γρήγορα», «Δυσκολεύονται να μάθουν και "δεν τα παίρνουν", άρα να τους δώσουμε πιο εύκολα». Λες και τα παιδιά της εργατικής τάξης είναι γεννημένα για τα «εύκολα» και «εύπεπτα», ενώ τα δικά τους είναι γεννημένα για τα μεγάλα και τα δύσκολα.

«Για μένα η γλώσσα είναι το μεγάλο» είπε, μεταξύ πολλών άλλων, η Α. Διαμαντοπούλου, ενώ δεν έχουν περάσει παρά λίγες βδομάδες απ' τα μέτρα για τα 800 ολοήμερα δημοτικά με «αναμορφωμένο πρόγραμμα»  (πειραματόζωα για το «νέο» σχολείο),  όπου τα Αγγλικά θα διδάσκονται απ' την Πρώτη Δημοτικού, πριν ακόμα οι μαθητές αφομοιώσουν στοιχειωδώς τη μητρική γλώσσα. Η υποκρισία συνεχίστηκε, όταν η υπουργός Παιδείας επανέλαβε και ότι στα 800 ολοήμερα αυξάνονται οι ώρες της ελληνικής γλώσσας και με ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων, την ίδια ώρα που από τα βιβλία έχουν αφαιρεθεί στο μεγαλύτερο βαθμό τα λογοτεχνικά κείμενα και έχουν αντικατασταθεί με ...μικρές αγγελίες και συνταγές!

Το σύνθημα «γλώσσα σημαίνει μπίζνες» διατυπώθηκε από την ΕΕ το 2007. Η Γενική Διεύθυνση Εκπαίδευσης και Πολιτισμού της Κομισιόν, προετοιμάζοντας διεθνές συνέδριο για «τις επιχειρήσεις, τις γλώσσες και τις διαπολιτισμικές δεξιότητες», χρησιμοποίησε το σύνθημα «Γλώσσες σημαίνουν μπίζνες» (LANGUAGES MEAN BUSINESS)! Σε αυτό το πλαίσιο και με πολλές άλλες αποφάσεις η ΕΕ αντιμετωπίζει τη γλώσσα ως ένα ακόμα προϊόν της ελεύθερης αγοράς.

Τη μείωση της ύλης των μαθημάτων των Φυσικών Επιστημών ανακοίνωσε πρόσφατα η υπουργός Παιδείας, στο πλαίσιο του λεγόμενου «εξορθολογισμού» που θα πραγματοποιηθεί από το Σεπτέμβριο στα σχολεία της χώρας. Πιο συγκεκριμένα, για τα μαθήματα των Μαθηματικών, της Φυσικής, της Χημείας, της Βιολογίας, της Γεωγραφίας, της Πληροφορικής και της Τεχνολογίας προβλέπεται κατά μέσον όρο 21,5% λιγότερη διδακτέα ύλη. Δηλαδή, κόπηκε σχεδόν το ένα πέμπτο της ύλης από την Ε΄ Δημοτικού έως και τη Γ΄ Λυκείου.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της υπουργού Παιδείας, η ύλη των θετικών μαθημάτων εκτιμάται ότι είναι «ιδιαιτέρως δύσκολη και υπερφορτωμένη». Ποιες είναι οι αλλαγές, όμως, που έγιναν τα τελευταία χρόνια στα αναλυτικά προγράμματα και οδήγησαν σ' αυτήν την κατάσταση; Αυξήθηκε η ύλη; Οχι, βέβαια! Αν κάποιος μελετήσει με περισσότερη προσοχή το περιεχόμενο των αλλαγών αυτών, θα διαπιστώσει ότι τα προγράμματα, έτσι όπως διαμορφώθηκαν, δεν αντανακλούν σε μια σφαιρική γνώση των φαινομένων της φύσης, αλλά παρέχουν σκόρπια γνώση ενισχύοντας την αποσπασματικότητα και την αντιεπιστημονικότητα. Στο μοντέλο αυτό που επιλέχθηκε, κυριαρχεί η υποκειμενικότητα της μάθησης, σε βάρος της διδασκαλίας των νόμων που έχουν ανακαλυφθεί και αντανακλούν αντικειμενικές σχέσεις του φυσικού κόσμου, υποβαθμίζοντας και με τον τρόπο αυτό το ρόλο του καθηγητή/ δασκάλου.

Στη συνέχεια θα δούμε, με μερικά παραδείγματα, πώς αυτές οι αλλαγές αποτυπώθηκαν στην ύλη των Μαθηματικών του Λυκείου τα τελευταία χρόνια. 

Η Ενωση Ελλήνων Φυσικών ΕΕΦ, όταν το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε τη μείωση της ύλης των μαθημάτων των θετικών επιστημών στην Ε 'και Δημοτικού Στ', στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, εξέδωσε ανακοίνωση - ανοιχτή επιστολή στην υπουργό και εισηγήθηκε «Τη διατήρηση του εύρους της διδακτέας ύλης της Φυσικής του Λυκείου, αλλά τη σημαντική μείωση του επιπέδου δυσκολίας της διδασκαλίας της». Την Τρίτη 15 Ιουνίου διοργάνωσε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση για το ζήτημα, με τη συμμετοχή μελών του ΔΣ της Ενωσης, φυσικών σε σχολεία της χώρας και πανεπιστημιακών καθηγητών Φυσικής. Ολοι εξέφρασαν τον έντονο προβληματισμό τους για τη μείωση της ύλης, αλλά και για τον τρόπο που το υπουργείο προχώρησε σε ένα «κόψε - ράψε» στην ύλη των σχολικών βιβλίων.

Αξιοσημείωτη και αποκαλυπτική ήταν η τοποθέτηση του προέδρου της επιτροπής που εισηγήθηκε την πρόταση για τον «εξορθολογισμό» της ύλης της Φυσικής, Παναγιώτη Κουμαρά, Καθηγητή στο ΑΠΘ, που παραβρέθηκε στην εκδήλωση. Παρουσίασε το σκεπτικό με το οποίο αφαιρέθηκαν συγκεκριμένα κεφάλαια, ενώ επισήμανε ότι δεν είναι καλό να πάρεις κάτι να το γεμίσεις και να το αδειάσεις, γιατί γίνεται ... κεφαλοτύρι. Πρόσθεσε, επίσης, ότι η ύλη στη Φυσική, όπως διαμορφώθηκε μετά τη μείωση, θα παραμείνει μόνο για ένα ή δύο χρόνια, σύμφωνα με το υπουργείο. την Απ 'παρέμβαση του - ανεξάρτητα απ' το περιεχόμενο που κόπηκε και θα κριθεί απ 'τους επιστήμονες όταν αποφασίσει το υπουργείο να δημοσιοποιήσει τις μειώσεις - έγινε φανερό ένα πράγμα: Το υπουργείο Παιδείας έκανε μια «παραγγελία» για ένα κόψε - ράψε, κάτι που από μόνο του είναι αντιεπιστημονικό και αντιπαιδαγωγικό, όπως επισημάνθηκε από πολλούς στην εκδήλωση.

Η μείωση της διδακτέας ύλης στα θετικά μαθήματα κυρίως σε δημοτικό και γυμνάσιο , που ανακοίνωσε προχτές το υπουργείο Παιδείας , μαζί με τα πιλοτικά « διαφοροποιημένα » ολοήμερα σχολεία , δεν ήταν οι μόνες αντιδραστικές εξαγγελίες για το « νέο σχολείο » που θέλει να φτιάξει η κυβέρνηση . Η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου προανήγγειλε με απόλυτη σαφήνεια τη στόχευση της κυβέρνησης να υποβαθμίσει το ρόλο των ίδιων των σχολικών βιβλίων στη μορφωτική διαδικασία του σχολείου ! Η απαξίωση του βιβλίου , όμως , σημαίνει απαξίωση της μελέτης που χρειάζεται για να κατακτηθεί η γνώση.

Συγκεκριμένα , με αφορμή τη μείωση της ύλης στα θετικά μαθήματα , η υπουργός Παιδείας ρωτήθηκε για τα σχολικά βιβλία και παραδέχτηκε : «Είναι ακατανόητα . Γιατί δεν υπήρχε λογική σειρά στην ύλη , στα κεφάλαια» ! Λες και η αποσπασματικότητα και αντιεπιστημονικότητα του σημερινού σχολείου είναι θέμα σειράς και ταξινόμησης ...

Η επέτειος των 65 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών αποτελεί μια καλή αφορμή ώστε να ξεδιπλώσουμε έναν πρώτο, στοιχειώδη προβληματισμό, γύρω από την παραχάραξη της Ιστορίας που επιχειρείται σήμερα μέσα από τα σχολικά βιβλία¹. Παραχάραξη που θεμελιώνεται αφ 'ενός σε αλλοιώσεις και αφ' ετέρου σε αποσιωπήσεις ιστορικών προσώπων και πραγμάτων, έτσι ώστε, εν τέλει, να «αποτυπωθεί» στην ιστορική συνείδηση του μαθητή - και αυριανού εργαζόμενου - το επιθυμητό, ιδεολογικοπολιτικά στεγανοποιημένο και προπαντός εγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Πολέμου Παγκοσμίου Αναζητώντας τα αίτια του Β ', σύμφωνα Γυμνασίου και Γ' Λυκείου ανατρέχουν στη διεθνή οικονομική κρίση του καπιταλισμού (1929-1933), η οποία - τα βιβλία Ιστορίας της Γ 'πάντα με τα ίδια - έβαλε τέλος στην προηγούμενη περίοδο της «ευημερίας »και« αισιοδοξίας ». Βεβαίως, ο επίμαχος προσδιορισμός «του καπιταλισμού» δεν αναφέρεται. Ούτε ότι οι κρίσεις αποτελούν εγγενές χαρακτηριστικό, αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του καπιταλισμού (γεγονός που ενέχει σημαντικές προεκτάσεις και για το σήμερα). Το γεγονός εμφανίζεται λίγο - πολύ ως κάτι το τυχαίο, ως το προϊόν ασυνεννοησίας ή παρεξήγησης, που ξεκίνησε από την επιθυμία κάποιων μεγαλοεπενδυτών «να εισπράξουν μέρος από τα κέρδη τους» πουλώντας μετοχές. Αυτό προκάλεσε πανικό μεταξύ των μικροεπενδυτών, ο οποίος με τη σειρά του επέφερε τη γενική κατάρρευση των τιμών στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. Για την ουσία του φαινομένου (των κρίσεων στον καπιταλισμό) τίποτε.