Αναθεματίζουν την «παπαγαλία», όλα τα «παπαγαλάκια» της «νέας» παιδαγωγικής. Ομως τα μέτρα που παίρνουν ενισχύουν και την παπαγαλία και τους ταξικούς φραγμούς. Αλλά η ουσία ξεχωρίζει από κάποιες πλευρές των δηλώσεών τους: «...θα έχουν λιγότερα μαθήματα, λιγότερη ύλη ... φεύγουμε απ' το Λύκειο της επαχθούς ύλης»¹... Μάλιστα, κάποιοι «γκουρού» της «παιδαγωγικής» της «νέας τάξης» ομολογούν: «Η απομνημόνευση είναι χάσιμο χρόνου, αφού η Google είναι μόνο ένα κλικ μακριά σας... η μάθηση με απομνημόνευση πλησιάζει στο τέλος της... οι μαθητές πρέπει να διδάσκονται να διαχειριστούν καλύτερα τις πληροφορίες που είναι διαθέσιμες online... Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι πλέον πηγή γνώσης... Το διαδίκτυο είναι»².

Ετσι «προχωρούν» κι εδώ. Λιγοστεύουν κι υποβαθμίζουν τη ύλη. Ταυτίζουν έντεχνα την «παπαγαλία» με κάθε είδους «απομνημόνευση», χτυπώντας έτσι μια πλευρά της διαδικασίας της οικοδόμησης της γνώσης. Κι έτσι όταν λένε «μην παπαγαλίζεις» εννοούν «μη μάθεις». Καλλιεργούν άρνηση της ανάγκης της μνήμης και άρα συνολικά της μόρφωσης και της γνώσης. «Δε χρειάζεται» λένε «πια να μαθαίνεις». Η γνώση υπάρχει στο internet. Μόνο που δεν είναι «δική σου». Και δεν είναι «γνώση»: Είναι πληροφορίες χύμα. Ο υπολογιστής από εργαλείο γίνεται «αποκλειστικός φορέας της γνώσης». Ούτε βιβλίο χρειάζεται, ούτε και καθηγητής, ούτε τύποι και κανόνες. Γιατί να μάθεις την προπαίδεια; Υπάρχει το κομπιουτεράκι. Γιατί να μάθεις κανόνες γραμματικής; Εχει αυτόματη διόρθωση το κομπιούτερ! Γιατί να υπάρχουν μαθήματα; Τώρα χρειάζονται οι «εργασιούλες» και η διαθεματικότητα. Είναι δύσκολο ένα κομμάτι της ύλης; Θα στο αφαιρέσουμε. Και τέλος πάντων ...μην το μάθεις εσύ. Ο καθένας θα μάθει ό,τι μπορεί.

Κι οι «νέες» μέθοδοί τους στην ίδια κατεύθυνση είναι: «Η εξίσωση χ²-5χ+6=0 έχει ρίζα τον αριθμό 0, 1 ή 2;» Ελέγχεις κάθε αριθμό αν επαληθεύει την εξίσωση. Κι αυτός που ...«έλυσε» την άσκηση δεν ξέρει να λύνει εξισώσεις δευτέρου βαθμού. Κρίση; Καμία. Γνώση; Καμία. Παρατηρητικότητα! Σαν τα τεστ του διαγωνισμού της «ΡΙSΑ».

Ετσι ο κάθε μαθητής «οικοδομεί» τη γνώση του, χαράζει μια δική του αυτόνομη σχολική πορεία μέχρι όπου μπορεί. Καταδικασμένος να μην «κατασκευάσει» ποτέ στο μυαλό του τη γνώση που οικοδόμησε η ανθρωπότητα στα 3.000 τελευταία χρόνια.

Ο στόχος τους είναι ένας: Τα παιδιά της εργατικής τάξης όχι μόνο να μην μπορούν να αποκτήσουν τη γνώση, λόγω των φραγμών στη μόρφωση, αλλά να μη θέλουν κιόλας.

Με τη σκανδαλολογία επιχειρούν να συγκαλύψουν το μεγαλύτερο σκάνδαλο: Την «αντιναρκωτική» πολιτική τους που επιτάσσει νόμιμη κρατική πρέζα σε νόμιμους και μόνιμους χρήστες.

Συγκεκριμένα, η πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ ανακοίνωσε... τη «δυνατότητα στα υποψήφια μέλη μας να επιλέγουν ανάμεσα σε προγράμματα υψηλών και χαμηλότερων απαιτήσεων, αυξάνουμε τη χωρητικότητα των υπαρχουσών και των μελλοντικών μονάδων μας προχωρώντας στη συνταγογράφηση, υπό θεραπευτικές προϋποθέσεις και μόνο από γιατρούς του ΟΚΑΝΑ». Δηλαδή... «το χάπι σου κι έξω από την πόρτα» θα είναι ο πυρήνας της υποτιθέμενης «αντιναρκωτικής» πολιτικής, ενώ η κυβέρνηση ήδη έχει προλειάνει το έδαφος ότι αυτό θα είναι το πρώτο βήμα πριν τη συνταγογράφηση από ιδιώτες γιατρούς.

Συμπληρώθηκαν, στις 23 του Φλεβάρη 2011, 68 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ - οργάνωσης της νεολαίας που με τους αγώνες και τη δράση της άφησε μεγάλη κληρονομιά για τις νεότερες γενιές και πολύτιμα διδάγματα, επίκαιρα, σήμερα που τα προβλήματα της νεολαίας γίνονται πολύ πιο σύνθετα.

...Η ΕΠΟΝ δημιούργησε ένα ανεπανάληπτο έργο για τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων, για το οποίο δίκαια οι αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης αισθάνονται περηφάνια. Και οι ΕΠΟΝίτες-σσες κράτησαν, παρά τις διώξεις και τα βάσανα, ψηλά τη σημαία του αγώνα τους, για να την παραδώσουν στις νεότερες γενιές που, σε διαφορετικές συνθήκες και με νέες μορφές αγώνα, συνεχίζουν τις παραδόσεις τους.

Μεγάλη κατάκτηση της ΕΠΟΝ ήταν η ενότητα της νεολαίας στην πάλη ενάντια στον φασίστα κατακτητή. Χάρη στην προσπάθεια της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας), με τη δημιουργία προπολεμικά του Αντιφασιστικού Μετώπου Νέων, έγινε δυνατή η συμμετοχή στις γραμμές της ΕΠΟΝ 10 πατριωτικών νεολαιίστικων οργανώσεων και η ένταξη στις γραμμές της άνω των 600 χιλιάδων νέων, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Η επίτευξη μιας τέτοιας ενότητας, που πήγαζε από τις ανάγκες του αγώνα στη συγκεκριμένη περίοδο, σε συνθήκες που «όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», οφειλόταν στα ευγενικά ιδανικά που πρόβαλλε η ΕΠΟΝ. Στα ιδανικά της λευτεριάς, της λαϊκής απελευθέρωσης, της δημιουργίας μιας Ελλάδας με αφέντη και κυρίαρχο το λαό της. Οπου η νεολαία μπορούσε να κάνει όνειρα αισιόδοξα, ευγενικά, για ζωή χωρίς πολέμους και καταστροφές, χωρίς εκμεταλλευτές, χωρίς ναρκωτικά.

Κωφεύοντας στο ραγιαδισμό που προπαγάνδιζαν οι γραικύλοι, τα νιάτα της ΕΠΟΝ απάντησαν με σκληρούς αγώνες για την επιβίωση, για τη δημιουργία λαϊκών συσσιτίων και την απόκρουση της τρομοκρατίας των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, αντιστάθηκαν στην πολιτική επιστράτευση. Στο ΕΑΜ και στο ένοπλό του τμήμα, τον ΕΛΑΣ, είδαν τον αμείλικτο εκδικητή, τον απελευθερωτή, το θεματοφύλακα των δικαιωμάτων τους. Γι' αυτό και με ενθουσιασμό 32 χιλιάδες ΕΠΟΝίτες εντάχθηκαν στις γραμμές του, έγιναν ατρόμητοι μαχητές, εμψυχωτές της νεολαίας και του λαού μας. Υπήρξαν με την παλικαριά τους άξια παιδιά του λαού μας, άξια μέλη της θρυλικής ΕΠΟΝ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις υποδειγματικές διμοιρίες και ομάδες της ΕΠΟΝ, άριστες στην τέχνη του πολέμου, που διδάχτηκαν από τους τίμιους αξιωματικούς - πολεμιστές του Αλβανικού Μετώπου; Οι ΕΠΟΝίτικες αυτές διμοιρίες υπήρξαν πολλές φορές δύναμη κρούσης του ΕΛΑΣ στην επίθεση και ακούραστες στη διαφώτιση, στην εμψύχωση του λαού μας.

Η συζήτηση σχετικά με τη διαφάνεια των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) δεν πρέπει να αφορά τους εργαζόμενους και είναι αποπροσανατολιστική. Ανεξάρτητα από το εάν ορισμένες ΜΚΟ λένε ότι επιτελούν κάποιο έργο και κάποιες άλλες χρηματοδοτούνται απλά για ...να υπάρχουν, ένα είναι δεδομένο και ένα πρέπει να απασχολεί την εργατική λαϊκή οικογένεια: Η όποια δράση δεν ωφελεί σε τίποτα τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Οι ΜΚΟ είναι γέννημα και εργαλεία των κυβερνήσεων, της ΕΕ, των επιχειρηματικών ομίλων. Από αυτούς ιδρύονται και χρηματοδοτούνται. Πόσο ωφέλιμη μπορεί να είναι η δράση ενός θεσμού των κυβερνήσεων και της ΕΕ, που ξεθεμελιώνουν όλα τα λαϊκά κεκτημένα, φορτώνουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους εργαζόμενους και τα παιδιά τους, νομοθετούν για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων και όχι για τις λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες;

Εξ αντικειμένου, οι ΜΚΟ αποτελούν στηρίγματα του καπιταλισμού, προσπαθώντας να «στρογγυλέψουν» τη βάρβαρη φύση του και γι' αυτό χρηματοδοτούνται από βιομήχανους, επιχειρηματίες και τραπεζίτες. Για παράδειγμα, οι φαρμακοβιομηχανίες δωρίζουν φάρμακα σε ΜΚΟ («PRAKSIS», «Φαρμακοποιοί του Κόσμου», «Γιατροί του Κόσμου» κ.ά.), που «υπερασπίζονται» την πρόσβαση των «αδυνάτων» στη φαρμακευτική αγωγή, διότι οι ΜΚΟ δεν αμφισβητούν το δικαίωμα των επιχειρηματιών να εμπορεύονται το φάρμακο, δεν παλεύουν για φάρμακο κοινωνικό αγαθό, ούτε για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία. Το ίδιο και οι βιομήχανοι στον κλάδο των τροφίμων: Δωρίζουν σε κάποιες ΜΚΟ κονσέρβες για όσους δεν έχουν να φάνε, τη στιγμή που οι ίδιοι εμπορεύονται τα τρόφιμα. Ετσι, φορούν με τη βοήθεια των οργανώσεων αυτών ένα «φιλανθρωπικό» προσωπείο, οι αντιθέσεις δεν εκφράζονται τόσο ακραία. 

Καθώς εξελίσσεται η καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα οξύνεται η διαπάλη ανάμεσα στη ριζοσπαστική γραμμή αμφισβήτησης της αστικής στρατηγικής με κατεύθυνση τη λαϊκή εξουσία και εκείνη του εγκλωβισμού των λαϊκών αντιδράσεων στα όρια της αστικής εξουσίας χωρίς αυτή να αμφισβητείται.

Το ιδεολόγημα περί «κατοχής» της χώρας από το ΔΝΤ έχει την ιδιαίτερη συμβολή του σε αυτή την κατεύθυνση καθώς μάλιστα προβάλλεται από δυνάμεις του οπορτουνισμού που βρίσκουν αντικειμενικό έδαφος παρουσίας στους χώρους της εκπαίδευσης. Ετσι, σύμφωνα με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, στην εκπαίδευση έχουμε «Υπουργείο Παιδείας του ΔΝΤ» που κλείνει σχολεία γιατί επιδιώκει περιορισμό των δαπανών. Από κοντά και στην ίδια ρότα, οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ που ανακαλύπτουν απουσία «παιδαγωγικής λογικής» από το εγχείρημα των συγχωνεύσεων ενώ ζητούν ουσιαστική διαβούλευση ανάμεσα στο υπουργείο και τις τοπικές κοινωνίες!

Καθόλου τυχαία την ίδια μέρα που οι «εκπαιδευτικές ομοσπονδίες» έβγαλαν τα ανακοινωθέντα τους (14/1/2011), το υπουργείο Παιδείας απάντησε με ένα συνοπτικό δελτίο Τύπου που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Σε αυτό υποστήριζε ότι οι συγχωνεύσεις των σχολείων, τα «Σχολικά Κέντρα και οι Πολυδύναμες Σχολικές Μονάδες» γίνονται για «παιδαγωγικούς λόγους και εκπαιδευτικά οφέλη», με κατεύθυνση το ολοήμερο σχολείο και την εφαρμογή καινοτόμων δράσεων στην εκπαίδευση.

Οι περιφερειάρχες που θα εκλεγούν το Νοέμβρη θα έχουν να διαχειριστούν την επόμενη πενταετία, 2011 - 2015, όταν και θα λήξει η θητεία τους, σημαντικά κονδύλια που προέρχονται από το ΕΣΠΑ (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς) 2007 - 2013. Το πού θα κατευθυνθούν αυτά τα χρήματα, αλλά και τα σχήματα μέσω των οποίων αυτά θα αξιοποιηθούν, είναι ήδη δεδομένα και σε γενικές γραμμές αυτά περιγράφονται στο ίδιο το κείμενο του ΕΣΠΑ Συγκεκριμένα, αναφέρεται:

1. Η στρατηγική προσέγγιση είναι να γίνουν οι περιφέρειες πόλος έλξης και εγκατάστασης επιχειρήσεων.

2. Το μέλλον κάθε ελληνικής περιφέρειας εξαρτάται από την ανταγωνιστικότητα του παραγωγικού ιστού της, η οποία συνδέεται άμεσα με τις επενδύσεις σε κλάδους παραγωγής.

3. Η προσαρμογή των αγορών εργασίας και προϊόντων και η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και της δημόσιας διοίκησης θα συνεισφέρουν στη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης, στην αύξηση της παραγωγικότητας και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και εξωστρέφειας της οικονομίας των περιφερειών της χώρας.

4. Γενικός στόχος είναι η στοχευμένη προσέλκυση επενδυτών. Η βελτίωση του θεσμικού περιβάλλοντος και υποστηρικτικών δομών, υποδομών και μηχανισμών και των εργαλείων για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.

Η διεθνής εμπειρία

Το βασικό συμπέρασμα από την εφαρμογή των Ζωνών Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας σε αυτά τα κράτη είναι το εξής: Μεταμφίεση της σχολικής αποτυχίας σε απόκτηση δεξιοτήτων για παραγωγή πιο φθηνού εργατικού δυναμικού, προώθηση της διαφοροποίησης και του σχολείου της αγοράς, άμεση συμμετοχή των επιχειρήσεων στη λειτουργία του σχολείου. Με λίγα λόγια, το κεφάλαιο πατάει πάνω σε υπαρκτά λαϊκά προβλήματα και με το πρόσχημα της επίλυσής τους τα οξύνει, τα κάνει χειρότερα!

Πιο συγκεκριμένα:

Σε άρθρο στην επιθεώρηση «Οικονομικά της Εκπαίδευσης» για τη γαλλική εμπειρία των Ζωνών, με τίτλο «Πολύ κακό για το τίποτα;» επισημαίνεται ορθά κοφτά:

«Τελικά, και κυρίως, η "θεραπεία" των ΖΕΠ δεν είχε κανένα ορατό αποτέλεσμα στα τέσσερα κριτήρια της μαθητικής επίδοσης: Την απόκτηση τουλάχιστον ενός πτυχίου στο τέλος του σχολείου, την προσέγγιση της 8ης ή 10ης τάξης και την επιτυχία στο Μπακαλορεά. Ισως πιο αξιοσημείωτη είναι η απουσία επίδρασης στο στόχο για απόκτηση κάποιου "χαρτιού" με την έξοδο από το σχολείο, ο οποίος άλλωστε ήταν και ο επιδιωκόμενος στόχος»¹.

Τόσο εισηγητικά όσο και στις παρεμβάσεις των μελών της Εκτελεστικής Γραμματείας τονίστηκε πως «οι εξελίξεις βάζουν το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα μπροστά σε νέες ευθύνες», οι οποίες απαιτούν πλατύ άνοιγμα στους χώρους δουλειάς, συζήτηση με τους εργάτες, ιδεολογική παρέμβαση να μην περάσει η τρομοκρατία της εργοδοσίας, συσπείρωση και αλληλεγγύη στους εργαζόμενους που πλήττονται, στους απολυμένους, τους ανέργους, τους νέους.

Σε μια περίοδο που όλα τα στοιχεία και η διεθνής εμπειρία συγκλίνουν υπέρ της επιδείνωσης του προβλήματος της τοξικοεξάρτησης στη χώρα μας, γίνεται πιο έντονη η απαίτηση για τη λήψη μέτρων ριζικής αντιμετώπισης του προβλήματος. Αντί όμως να προωθηθούν μέτρα ουσιαστικής βοήθειας σε χρήστες, απεξαρτημένους και στις οικογένειές τους, η κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες) κινείται στη λογική της διαχείρισης του προβλήματος, «προσφέροντας» υποκατάστατα ζωής και δικαιωμάτων. Ετσι, προσανατολίζεται στη συνταγογράφηση υποκατάστατων από ιδιώτες γιατρούς και σε υποκατάστατα της ανεργίας («κοινωνικές επιχειρήσεις») αντί για μόνιμη και σταθερή δουλειά ως βασικό στοιχείο της κοινωνικής επανένταξης. Στο δικαίωμα για μόρφωση και εκπαίδευση απαντάει με το υποκατάστατο της κατάρτισης. Υποκαθιστά το δικαίωμα για θεραπεία και απεξάρτηση με συντήρηση και την ανάγκη πρόληψης με μια τυπική... ενημέρωση.

Στις 6 Ιούλη πραγματοποιήθηκε διυπουργική συνάντηση - υπό τον πρωθυπουργό - για το θέμα των ναρκωτικών, όπου ανακοινώθηκαν με ασάφεια «δράσεις και πρωτοβουλίες» που αφήνουν πολλά ερωτήματα και εύλογες ανησυχίες.

Ενα εγκληματικό, οργανωμένο χτύπημα στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα των δομών που σχετίζονται με την τοξικοεξάρτηση ετοιμάζει η κυβέρνηση και συγκεκριμένα προσανατολίζεται στο πρώτο βήμα ιδιωτικοποίησης δίνοντας το «πράσινο φως» στους ιδιώτες γιατρούς να συνταγογραφούν υποκατάστατα, και συγκεκριμένα μεθαδόνη, για δόσεις μέχρι και 15 ημερών (με απρόβλεπτες συνέπειες για όσους παρακολουθούν τέτοια προγράμματα). Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από τις δηλώσεις της προέδρου του ΟΚΑΝΑ και εθνικής συντονίστριας, Μένης Μαλλιώρη, όπως προβλήθηκαν το Σάββατο το βράδυ, στο δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης, η οποία υποστήριξε πως στόχος είναι ο «εκμηδενισμός της λίστας αναμονής των προγραμμάτων μεθαδόνης».

Οι λίστες αναμονής των προγραμμάτων μεθαδόνης - που με ευθύνη των πολιτικών των εκάστοτε κυβερνήσεων αφέθηκαν να διογκωθούν για να χρησιμοποιηθούν στη συνέχεια επικοινωνιακά και αποπροσανατολιστικά από την ουσία του προβλήματος της εξάρτησης - επιστρατεύονται ως το κύριο επιχείρημα για να ανοίξουν οι πόρτες στην εμπορευματοποίηση και εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου με την εισχώρηση ιδιωτών και στο χώρο της τοξικοεξάρτησης. Είναι φανερό ότι αυτό που επιδιώκεται σε πρώτη φάση είναι η είσοδος, από την πίσω πόρτα, του ιδιωτικού τομέα στη φαρμακευτική υποκατάσταση είτε με τη δυνατότητα συνταγογράφησης από ιδιώτη γιατρό, είτε με την αδειοδότηση λειτουργίας ιδιωτικών κλινικών που λειτουργούν παράνομα μέχρι σήμερα προσφέροντας υπηρεσίες αμφίβολης ποιότητας, ασφάλειας και αποτελεσματικότητας. Eξάλλου, αποτελεί επίσημη πρόταση του ΠΑΣΟΚ ακόμη και η εύρεση φόρμουλας για κατ' οίκον διανομή μεθαδόνης!

Και μπορεί το Κέντρο Πρόληψης ως χώρος φιλοξενίας της συνάντησης, να επιλέχτηκε από την κυβέρνηση χάριν ενός συμβολισμού για το θεαθήναι, η υποκρισία όμως αποκαλύφθηκε λίγο αργότερα, όταν οι εργαζόμενοι στο ίδιο το Κέντρο αποκλείστηκαν από τη συμμετοχή και την παρακολούθηση της συνάντησης. Εξάλλου, για άλλη μια φορά, η πρόληψη επιβεβαιώθηκε ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησης. Αντιθέτως, είναι ένα ...βάρος που θα φορτωθεί στην «αυτοδιοίκηση», η οποία χωρίς πόρους «παίρνει στα χέρια της ολοένα και μεγαλύτερο - ολόκληρο κομμάτι του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας», γιατί «αυτοί ξέρουν τα προβλήματα», ισχυρίστηκε ο Γ. Παπανδρέου, λες και της κυβέρνησης της λείπει η... τεχνογνωσία και την έχει η «αυτοδιοίκηση», ή λες και τα ναρκωτικά είναι ένα «τοπικό» πρόβλημα!

 « Ειδικά στη χώρα μας , η κυβέρνηση σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ υιοθετούν σκληρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα και καταδικάζουν την πλειοψηφία των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων σε πολύχρονες θυσίες . Καλούν το λαό να πληρώσει την κρίση που δε δημιούργησε . Οι εξελίξεις αυτές περνούν ως τυφώνας και επηρεάζουν εξολοκλήρου τη ζωή όλων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων » , επισημαίνει το ΕΣΥΝ . Και σημειώνει ότι « σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει άμεσος κίνδυνος ο αριθμός των εξαρτημένων από ναρκωτικές ουσίες να αυξηθεί » .

« Στη χώρα μας και ενώ το πρόβλημα της εξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες είναι οξύ , η πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επικεντρώνεται στην καταστολή και στη διαχείριση του προβλήματος με την πριμοδότηση των προγραμμάτων συντήρησης στη χρήση με υποκατάστατα ( μεθαδόνη , βουπρενορφίνη και ανταγωνιστικές στα οπιοειδή ουσίες ) . Τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα υποχρηματοδοτούνται . Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο φετινός προϋπολογισμός του ΚΕΘΕΑ , του κύριου φορέα εκπόνησης στεγνών θεραπευτικών προγραμμάτων με αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα , που μειώνεται , ενώ του ΟΚΑΝΑ μένει ίδιος . Γίνεται προσπάθεια ακόμα μεγαλύτερης υποβάθμισης των στεγνών θεραπευτικών προγραμμάτων με τις προτάσεις σύνδεσής τους με προγράμματα εξολοκλήρου διαφορετικής φιλοσοφίας , όπως είναι τα προγράμματα υποκατάστατων . Ανοίγει ο δρόμος για την ενίσχυση του ρόλου των ιδιωτών στη θεραπεία . Η πρόληψη είναι πλήρως υποβαθμισμένη . Περιορίζεται στην απλή ενημέρωση , ενώ τα όποια προγράμματα εκπονούνται μέσω των κέντρων πρόληψης καταδικάζονται εξαιτίας της υποχρηματοδότησης σε τερματισμό . Ουσιαστική κοινωνική επανένταξη των απεξαρτημένων ατόμων δεν υφίσταται . Από την άλλη , αρνητικό ρόλο παίζουν οι απόψεις ορισμένων πολιτικών χώρων που συστηματικά εδώ και χρόνια προωθούν την αντίληψη ανοχής στη χρήση ναρκωτικών και την υιοθέτηση της νομιμοποίησης των δήθεν " μαλακών " ναρκωτικών » , υπογραμμίζει το ΕΣΥΝ .

Περίπου 3 εκατομμύρια είναι καθημερινοί χρήστες κάνναβης στην ΕΕ και περίπου το 15% των μαθητών 15-16 ετών κάνουν «βαριά» χρήση κάνναβης (Ετήσια Εκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας για την κατάσταση του προβλήματος των ναρκωτικών στην ΕΕ και τη Νορβηγία «ΕΚΤΕΠΝ» - 2006).

«Η παιδική ηλικία, η σπουδαιότερη περίοδος της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι προετοιμασία για τη μελλοντική ζωή, είναι πραγματική φωτεινή, πρωτότυπη, ανεπανάληπτη ζωή. περιβάλλον πώς το το Και απ 'πέρασε την παιδική ηλικία, ποιος το απ' το κρατούσε από το χέρι στα παιδικά χρόνια, από το τι μπήκε στο μυαλό και την καρδιά του απ ', απ ' αυτό εξαρτιέται, σε αποφασιστικό βαθμό, τι άνθρωπος θα γίνει το σημερινό παιδάκι ». Β.Α. Σουχομλίνσκι (Σοβιετικός παιδαγωγός)

Σίγα σιγά, όσο έρχεται το καλοκαίρι, πληθαίνουν τα διαφημιστικά φυλλάδια ιδιωτικών (δηλαδή για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, καπιταλιστών που στόχο έχουν το κέρδος) εκπαιδευτηρίων, νηπιαγωγείων, παιδικών σταθμών, κτλ. Φωτογραφίες με χαρούμενα τετράχρονα και πεντάχρονα μπροστά σε κομπιούτερ, που ξέρουν να διαβάζουν κιόλας τις πρώτες τους λεξούλες! Στο ίδιο μήκος κύματος, διαφήμιση φροντιστηρίου ξένων γλωσσών «κατέβαζε τον πήχη» και έταζε: πρώτη ξένη γλώσσα στην Α 'Δημοτικού, επάρκειας (δηλαδή επάρκεια διδασκαλίας μιας ξένης γλώσσας!) 14 ετών!

^{Αλήθεια, γιατί οι καπιταλιστές βιάζονται τόσο; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.}

Δεν έπιασε κανένας πόνος το ευρενωσιακό κεφάλαιο, ούτε την κ. Διαμαντοπούλου για την προώθηση της πολιτιστικής επαφής μέσω των ξένων γλωσσών. αυτούς Γι '- όπως πολύ χαρακτηριστικά διακηρύχθηκε ήδη από το 2008 - «γλώσσες σημαίνουν μπίζνες», άρα η γνώση τόσο της ξένης όσο και της μητρικής γίνεται επικοινωνιακή δεξιότητα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς! το αυτό Γι 'λόγο τοποθετούν τη διδασκαλία της ξένης γλώσσας από την Α' Δημοτικού! Τη στιγμή δηλαδή, που δεν έχει κατακτηθεί ένα σχετικά ανεβασμένο επίπεδο γνώσης της ίδιας της μητρικής γλώσσας, που είναι και η βάση για την οργάνωση της σκέψης αλλά και για την κατοχή μιας ξένης γλώσσας. Κι όμως, ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο μαρξιστής ψυχολόγος Λ. Βιγκότσκι, ανοίξει που υποστήριζε ότι η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας μπορεί ν 'δρόμο για την κατοχή ανώτερων μορφών μητρικής γλώσσας, τόνιζε παράλληλα ότι η εκμάθηση αυτή πρέπει να «βασίζεται ολοφάνερα σ' ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης της μητρικής γλώσσας». Σήμερα μάλιστα και αστοί επιστήμονες επιβεβαιώνουν τα παραπάνω και υποστηρίζουν ότι μέχρι την τρίτη δημοτικού τα παιδιά δεν μπορούν να μαθαίνουν μία ξένη γλώσσα με κανόνες, ως ενήλικοι (βλ. εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 14/5/2010).

Και αυτό είναι κατανοητό γιατί η γλώσσα δεν είναι χρηστικό εργαλείο αλλά η άμεση πραγματικότητα της σκέψης (Μαρξ), έκφραση της συνείδησης του ατόμου, με αυτή σκέπτεται, με αυτή οργανώνει σε σύνολο την αντίληψη του κόσμου, κινητοποιεί τη βούλησή του.

Οταν λοιπόν η ΕΕ θέτει στόχο την πολυγλωσσία, ούτε γνώση της μητρικής ούτε ξένης γλώσσας εννοεί. αυτό Γι 'ακόμα και η μητρική διδάσκεται με τη μέθοδο της ξένης, δηλαδή χρηστικά - τουριστικά.

Στο συνέδριο της ΔΟΕ αλλά και της ΟΛΜΕ ο αντικομμουνισμός ήταν αυτός που έριξε τη σκιά του. Πρωτεργάτες οι συνήθως ύποπτοι. Οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ αλλά και αυτές του οπορτουνισμού.

Ο αντικομμουνισμός που αναδύεται στην αστική κοινωνία, ως συστατικό στοιχείο του πολιτικού εποικοδομήματος, δεν μπορεί παρά να έχει την αντανάκλασή του στο σύνολο των θεσμών, στο σχολείο, στην τάξη. Επιβεβαιώνεται και μ 'αυτό τον τρόπο ο ρόλος και ο χαρακτήρας του σημερινού σχολείου ως εργαλείου αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας, της αντιεπιστημονικότητας, του σκοταδισμού.

Προγράμματα σπουδών και βιβλία, που απλώνουν το πέπλο της σιωπής σε πραγματικά γεγονότα, που συσκοτίζουν την επιστημονική αλήθεια, που δηλητηριάζουν τη σκέψη και τα μυαλά των παιδιών με τον πιο ακραίο, με τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό.

Ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Δ. Μπράτης (ΠΑΣΟΚ), στην εισήγησή του (!) Στο συνέδριο, με τον πιο προβοκατόρικο τρόπο μίλησε για «εισβολή του βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Πρωτούλη στο 1ο Λύκειο της Πετρούπολης, ώστε να υποδείξει και να επιβάλει στους εκπαιδευτικούς πώς θα διδάσκουν το μάθημά τους! ». Αυτό είναι ο αντικομμουνισμός!

Το ψέμα, η προβοκάτσια, η λάσπη, η συκοφαντία. Καμία σχέση με πολιτική επιχειρηματολογία, με κριτική, έστω και με πολεμική.

Τι κι αν είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο βουλευτής του ΚΚΕ πήγε να διαμαρτυρηθεί για το διαβόητο περιστατικό της αποβολής του μαθητή, για τον αυταρχισμό της έδρας και όχι για το πώς θα διδάσκουν οι εκπαιδευτικοί το μάθημά τους! Αυτοί το χαβά τους!