Συγκεκριμένα πρόκειται για έναν 13χρονο μαθητή σε Γυμνάσιο του Ηρακλείου που μαζί με τα άλλα τρία αδέρφια του είχαν να φάνε δυο μέρες.

Το περιστατικό συνέβη την προηγούμενη Παρασκευή. Ο 13χρονος, που αισθάνθηκε αδιαθεσία, ζήτησε από την καθηγήτριά του να βγει έξω από την τάξη. Στην προσπάθειά του να σηκωθεί από το θρανίο ζαλίστηκε και έπεσε στο πάτωμα. Καθηγητές τού πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες και τον συνέφεραν. Αμέσως ειδοποιήθηκε η μητέρα του η οποία μεγαλώνει μόνη της τα τέσσερα παιδιά και εργάζεται με τετράωρη απασχόληση σε αλυσίδα σούπερ - μάρκετ. Η ίδια η μητέρα ενημέρωσε ότι η οικογένεια είχε να φάει δύο μέρες γιατί δεν μπορεί οικονομικά να ανταποκριθεί σε πολύ βασικές ανάγκες, ακόμα και της διατροφής των παιδιών της.

Με ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ν. Ηρακλείου τονίζει ότι ο υποσιτισμός παιδιών, όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι συνώνυμο της βαρβαρότητας όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τσαλαπατιέται μπροστά στη δίψα για κέρδος, προσθέτοντας ότι για χιλιάδες οικογένειες με άνεργους, πολύτεκνους και διαζευγμένους γονείς η προσπάθεια να διασφαλίσουν απεγνωσμένα στα παιδιά τους τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους αποτελεί έναν καθημερινό και απέραν το Γολγοθά.

Η Ομοσπονδία καλεί τους συλλόγους γονέων να γίνουν το αποκούμπι κάθε οικογένειας που δοκιμάζεται σκληρά. Να σταθούν αλληλέγγυοι και να παρεμβαίνουν έγκαιρα και οργανωμένα σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημά της. Να συμμετάσχουν στις επιτροπές ανέργων με τα σωματεία κάθε γειτονιάς και υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα συμμετοχής των παιδιών άνεργων γονιών στους παιδικούς σταθμούς και τα ολοήμερα σχολεία.

Στο χώρο των ακαδημαϊκών που ασχολούνται με τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες - όσων από αυτούς δηλαδή διατηρούν μία επαφή με την επιστήμη και την πραγματικότητα και δεν αναλίσκονται σε «επικοινωνιακές» (προπαγανδιστικές είναι ο καλύτερος όρος) πομφόλυγες για να εξωραΐσουν την πολιτική της άρχουσας τάξης - υπήρχε τους τελευταίους μήνες μία εύλογη απορία. Σε περιόδους όξυνσης των κοινωνικών αγώνων και της ταξικής πάλης, σε περιόδους όπου το εργατικό κίνημα ισχυροποιείται και μπορεί και εκφράζεται πολιτικά, η άρχουσα τάξη, η αστική, χρησιμοποιεί σταθερά ένα βασικό εργαλείο για να περάσει την πολιτική της και να επιφέρει πλήγματα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Το εργαλείο αυτό συμβατικά το ονομάζουμε παρακράτος και συμπληρώνει το έργο των επίσημων μηχανισμών καταστολής με πιο «ελεύθερο» τρόπο. Το «ελεύθερο» σημαίνει ότι δε χρειάζεται να αυτοπεριοριστεί από το όποιο «θεσμικό» πλαίσιο και ότι μπορεί, κάτω από το πλέγμα της ανωνυμίας, να προβεί σε ακραίες πράξεις χωρίς να εκθέσει άμεσα τους πολιτικούς, κοινωνικούς, ιδεολογικούς του πάτρωνες. Για το λόγο αυτό πολλές από τις ακραίες ενέργειες, τις αγριότητες ενίοτε, που ιστορικά έχουν επιστρατευθεί ενάντια στο εργατικό κίνημα (αλλά και ενάντια στο δημοκρατικό αντίστοιχο) εκπορεύονται από αυτούς ακριβώς τους χώρους.

Το ερώτημα, λοιπόν, αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο θα συγκροτηθεί ένα τέτοιο «πολιτικό εργαλείο» στο πλαίσιο της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης και το χώρο από τον οποίο θα προέλθει αυτό. Νομίζω ότι, μετά τα γεγονότα της 20ής Οκτώβρη, έχουμε την απάντηση στο ερώτημα. Εχουμε επίσης και πολλά από τα αναγκαία στοιχεία που μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του μηχανισμού.

Καθηγήτρια φιλόλογος μοίρασε στους μαθητές της - στα πλαίσια του γλωσσικού μαθήματος - ένα κείμενο του Γιάννη Μαρίνου, παρμένο από το «Βήμα της Κυριακής» από παλιότερη έκδοσή του της 13/11/2005, με τίτλο «Αναφορά στον Λένιν». Το κείμενο αυτό δόθηκε στους μαθητές από την καθηγήτριά τους στα πλαίσια υποτίθεται της διερεύνησης από αυτούς «της γλώσσας της εξουσίας».

Στο συγκεκριμένο κείμενό του ο Γιάννης Μαρίνος (σταθερή και διαχρονική αξία του αγοραίου αντικομμουνισμού στο χώρο της δημοσιολογίας), αφού ξεμπερδεύει στα γρήγορα με την υποτακτική του υπερσυντέλικου με την αρωγή του Μπαμπινιώτη (η συγγραφή του άρθρου έχει ως πρόσχημα γλωσσικά κίνητρα!), επιδίδεται σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο κατά του Λένιν επικαλούμενος κάποιες δήθεν ρήσεις του τελευταίου, που δεν υπάρχουν πουθενά!!

Ετσι ο ηγέτης και καθοδηγητής της Οκτωβριανής Επανάστασης παρουσιάζεται ως καταστροφέας της γλώσσας (κι ας έδωσε η Επανάσταση των Μπολσεβίκων το δικαίωμα για πρώτη φορά σε όλους τους λαούς της Σοβιετικής Ενωσης να αναπτύξουν το δικό τους πολιτισμό και τη δική τους γλώσσα), ως στυγνός δικτάτορας που δίνει τρομοκρατικές διαταγές, ακόμα και ως υμνητής του ψεύδους!

Αναφερόμενος στις τελευταίες κυβερνητικές εξαγγελίες σχετικά με το χώρο των εξαρτήσεων, ο Ηλίας Μιχαλαρέας, πρόεδρος του ΕΣΥΝ, υπογράμμισε ότι «η ανατροπή που συμβαίνει σήμερα σε ό,τι αφορά τις υπάρχουσες δομές απεξάρτησης, πρόληψης γίνεται με αφορμή την κρίση που δεν είναι τίποτα άλλο από υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Δυστυχώς από αυτή τη θέση είχαμε καταγγείλει πολλές φορές στο παρελθόν τις προσπάθειες απαξίωσης των κρατικών προγραμμάτων απεξάρτησης από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, την πριμοδότηση της υποκατάστασης σε βάρος της θεραπείας, την προσπάθεια συγχώνευσης "στεγνών" θεραπευτικών προγραμμάτων με προγράμματα υποκατάστασης, τη λειτουργία παράνομων ιδιωτικών κέντρων που υποτίθεται πως κάνουν απεξάρτηση. Τα ΚΠ εδώ και χρόνια προσπαθούν να τα τσακίσουν, με την χρόνια εργασιακή ομηρία των εργαζομένων. Σήμερα περνούν σε μια απροκάλυπτη επίθεση. Είναι θέμα πολιτικής επιλογής, όλα αυτά τα μέτρα προϋπήρχαν στις αποφάσεις της ΕΕ. Τα ναρκωτικά είναι ένας ιδιότυπος τρόπος καταστολής και κοινωνικού ελέγχου, σε αυτές τις συνθήκες το πρόβλημα θα οξυνθεί, τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα για όλους ιδιαίτερα για τα παιδιά».

Πράγματι, η αντιπαραβολή των επιτευγμάτων του σοσιαλισμού με τη βάρβαρη αντιλαϊκή-φιλομονοπωλιακή πολιτική τους, είναι αποκαλυπτική.

Στην ΕΣΣΔ, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, έγινε δυνατό να τεθεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και συνολικά της οικονομίας υπό κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό, κάτω από τον έλεγχο της εργατικής τάξης, μέσα από τα όργανα της εξουσίας της. Σε αυτά τα πλαίσια, οι ρυθμοί ανάπτυξης της ανώτατης εκπαίδευσης στην ΕΣΣΔ ήταν αλματώδεις, κάτι που συνεισέφερε αποφασιστικά στο να ξεπεραστεί ήδη από τις πρώτες δεκαετίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης η σημαντική επιστημονική και οικονομική καθυστέρηση της ΕΣΣΔ σε σχέση με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους: το 1913 ανώτατη εκπαίδευση είχαν 136 χιλιάδες¹, στη συντριπτική τους πλειοψηφία προερχόμενοι από την αστική τάξη και τους κουλάκους, ενώ το 1938 φοιτούσαν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ΕΣΣΔ περισσότεροι φοιτητές απ' ό,τι σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία μαζί². Το ακαδημαϊκό έτος 1925/26 πάνω από το 70% των πρωτοετών φοιτητών ήταν εργατικής και αγροτικής καταγωγής³.

Στην ουσία, στις δύο αυτές παραπάνω ώρες θα διδάσκονται διαφορετικά αντικείμενα σε κάθε σχολείο ανάλογα με τις ...δυνατότητες: «Τα γνωστικά αντικείμενα που θα διδάσκονται στο Ολοήμερο Πρόγραμμα θα ορίζονται με απόφαση του συλλόγου διδασκόντων ύστερα από εισήγηση του Διευθυντή της σχολικής μονάδας, ο οποίος θα συνυπολογίζει τις δυνατότητες της σχολικής μονάδας, (ενδιαφέροντα μαθητών, μαθησιακό επίπεδο, προτιμήσεις γονέων, υλικοτεχνική υποδομή, πλεονάζουσες ώρες). Οι γονείς μπορεί να προτείνουν μέχρι δύο γνωστικά αντικείμενα».

Σημειώνουμε πως στα ολοήμερα θα υπάρχει και πρωινή ζώνη από τις 7 έως τις 8 το πρωί, εφόσον σ' αυτή συμμετέχουν από 10 μαθητές και πάνω και παρακολουθούν το Ολοήμερο Πρόγραμμα.

Το τοπίο είναι αυτό. Είναι σκληρό, δύσκολο, μειώνει τον πήχη των λαϊκών απαιτήσεων για μόρφωση γιατί τώρα προέχει το ψωμί, προέχει να ζήσει το παιδί.

Κι όμως, η Παιδεία του λαού είναι υπόθεση ζωής. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Για σκεφτείτε: αν δεν ήταν η Παιδεία στις άμεσες στρατηγικές κατευθύνσεις, θα έβγαζε κάθε χρόνο ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ φιρμάνια και κατευθύνσεις για κάθε καπιταλιστικό κράτος; Ανάμεσα στην εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων και παρ' όλες τις διορθώσεις του ενός στον άλλον, θα υπήρχε τέτοια συνέχεια στην ουσία και στις κατευθύνσεις; Ηταν τυχαία η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σαν αντιπολίτευση στον εθνικό διάλογο επί ΝΔ και η αξιοποίηση των συμπερασμάτων του από την τωρινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας; Είναι τυχαία η συναίνεση στα πιο κομβικά ζητήματα της εκπαιδευτικής πολιτικής, η κοινή ψήφιση του νόμου πλαισίου από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΔΗ.ΣΥ.;

Πρώτα, κατά σειρά στο πλαίσιο των διεκδικήσεων, είναι τα επείγοντα αιτήματα για την προστασία ανέργων, προσωρινά απασχολούμενων, χαμηλόμισθων, συνταξιούχων, μεταναστών, φτωχών αγροτών - κτηνοτρόφων και αυτοαπασχολούμενων που δεν έχουν δουλειά, καθώς και των οικογενειών τους.

Απλοποίηση των προϋποθέσεων για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας, επέκτασή του σε μικρούς επαγγελματίες και εμπόρους που έκλεισαν οι επιχειρήσεις τους. Δε θα επιτρέψουμε τη μείωση και αυτών ακόμη των πενιχρών επιδομάτων.

Καμιά μείωση των δικαιούχων του επιδόματος ανεργίας. Επιδότηση ανεργίας για όλους τους ανέργους μέχρι να βρουν δουλειά.

Πλήρης, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με ανανέωση των βιβλιαρίων του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η κάλυψη να είναι από το κράτος με χρηματοδότηση 100%, συμπεριλαμβανομένων και των οικογενειών τους.

Μείωση 30% των τιμολογίων των πρώην ΔΕΚΟ, με παράλληλη απαγόρευση της διακοπής παροχής νερού, ρεύματος και σταθερού τηλεφώνου.

Χορήγηση δωρεάν κάρτας απεριόριστων διαδρομών στις αστικές συγκοινωνίες.

«Μη σκύψεις το κεφάλι! Είτε θα γίνουμε δάσκαλοι που θα τολμήσουμε να διδάξουμε την αλήθεια, τον αγώνα και τελικά την αξιοπρεπή και τίμια στάση ζωής στους μαθητές μας, είτε θα μετρήσουμε το μπόι μας με βάση τα κριτήρια των επιχειρήσεων, που βλέπουν σε κάθε μαθητή και έναν πιθανό πελάτη και αυριανό εργαζόμενο προς εκμετάλλευση».

Τα παραπάνω τονίζει το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών σε ανακοίνωση της Πανελλαδικής Γραμματείας με αφορμή τα προγράμματα επιμόρφωσης για το «νέο σχολείο», που γίνονται αυτή την περίοδο από το υπουργείο Παιδείας με τη συγχρηματοδότηση της ΕΕ.

Η Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ με βάση την πείρα από προηγούμενα αντίστοιχα σεμινάρια που έχουν γίνει αλλά και από το τι σημαίνει «νέο σχολείο» στην πράξη, σημειώνει ότι αυτή η «επιμόρφωση» δεν έχει καμιά σχέση με τη λαϊκή ανάγκη να γίνει ο εκπαιδευτικός καλύτερος, επιστημονικά πληρέστερος, πιο ικανός στο να μορφώνει ολόπλευρα τα παιδιά». Αντίθετα, όπως τονίζει στην ανακοίνωσή της:

«Ολο το περιεχόμενο της πιλοτικής επιμόρφωσης συνιστά προπαγάνδα για το "Νέο Σχολείο", στυγνή ιδεολογική χειραγώγηση του εκπαιδευτικού!

• Καλούν τους εκπαιδευτικούς να "επιμορφωθούν" στη φιλοσοφία και τους στόχους του "Νέου Σχολείου". Δηλαδή, να αποδεχτούν το σχολείο της αγοράς, της διαφοροποίησης, των δεξιοτήτων. Να αρνηθούν το δικαίωμα στην ενιαία και δωρεάν Παιδεία, χωρίς χορηγούς, χωρίς επιχειρηματική δράση.
• Καλούν τους εκπαιδευτικούς να "επιμορφωθούν" στα νέα προγράμματα και στο ψηφιακό σχολείο. Δηλαδή, να δουλέψουν πιο αποφασιστικά στη διαθεματικότητα, στη σχετικιστική - υποκειμενική αντίληψη για τη γνώση και την αλήθεια, να αποδεχτούν ως κυρίαρχο το ρόλο των "νέων τεχνολογιών" στην εκπαίδευση στη λογική της αντικατάστασης της γνώσης από την πληροφόρηση. Να αρνηθούν ότι πρέπει να διδάξουν ότι η αλήθεια είναι αντικειμενική, ότι ο εκπαιδευτικός έχει τον πρώτο και κύριο ρόλο, παιδαγωγική ευθύνη στο να μορφώσει ολόπλευρα τα παιδιά.
• Καλούν τους εκπαιδευτικούς να προωθήσουν στη διδασκαλία τους όλες τις δεξιότητες (8) που θέτει ως στόχο η Ευρωπαϊκή Ενωση για να γίνει πιο ανταγωνιστική, πιο κερδοφόρα. Θέλουν τον εκπαιδευτικό να αποδεχτεί την αντιδραστική απάντηση που δίνει το κεφάλαιο στις σύγχρονες δυνατότητες που δίνει η εποχή μας για ολόπλευρη μόρφωση για όλους. Θέλουν τον εκπαιδευτικό να διδάξει την επιχειρηματικότητα, ότι εργάτης και κεφάλαιο είναι μια οικογένεια, να σκέφτεται από πολύ νωρίς για τον εργοδότη.
• Καλούν τους εκπαιδευτικούς να "επιμορφωθούν" στην αυτο-αξιολόγηση, δηλαδή την αυτοχειρία τους, να αποδεχτούν το νέο ρόλο του διευθυντή - μάνατζερ, να αξιολογούνται με βάση τα κριτήρια της αγοράς, της διαφοροποίησης, της ανταγωνιστικότητας.

Το περιεχόμενο της πιλοτικής επιμόρφωσης στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα των παιδιών της λαϊκής οικογένειας να μορφώνονται ολόπλευρα. Στρέφεται ενάντια στον παιδαγωγικό ρόλο του εκπαιδευτικού και τον μετατρέπει σε παπαγαλάκι των κατευθύνσεων της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ».

Το ΠΑΜΕ επισημαίνει ακόμα στους εκπαιδευτικούς ότι «τα "κίνητρα συμμετοχής" και η μοριοδότηση που δίνει το υπουργείο είναι το καρότο για να προωθηθεί η επίθεση στα ίδια τα δικαιώματά μας, στον παιδαγωγικό ρόλο μας, στο εισόδημά μας, στην ίδια τη ζωή μας».

Μέσα στο καλοκαίρι η κυβερνητική πολιτική για τα ναρκωτικά ξεδιπλώθηκε σε δυο κατευθύνσεις που αλληλοσυμπληρώνονται: Χορήγηση υποκατάστατων από δημόσια νοσοκομεία και παραπέρα βήματα στην αποποινικοποίηση και νομιμοποίηση των λεγόμενων «μαλακών» ναρκωτικών με το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Παράλληλα, σημειώνεται νέα μείωση της χρηματοδότησης των προγραμμάτων απεξάρτησης και των δομών πρόληψης. Πρόκειται για ένα δολοφονικό μείγμα πολιτικής, που υπαγορεύει ότι ο χρήστης είναι καταδικασμένος και το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε γι' αυτόν είναι να του δίνουμε μια νόμιμη δόση... Αθωώνει τα ναρκωτικά εκείνα που αποδεδειγμένα αποτελούν το πρώτο σκαλί για την εξάρτηση από τις ουσίες που οδηγούν στο θάνατο. Πλασάρει τη ναρκω-κουλτούρα, ωθώντας την κοινωνία να μάθει να ζει με το πρόβλημα, να το ανέχεται, να το αντιμετωπίζει μοιρολατρικά.

Tο υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε μια σειρά παρεμβάσεις στα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία με μείωση τμημάτων και εκπαιδευτικών, 24 μαθητές ανά τμήμα, μείωση του ωρολόγιου προγράμματος των μουσικών γυμνασίων και λυκείων στις 42 από τις 45 ώρες εβδομαδιαία για εξοικονόμηση 365 εκπαιδευτικών. Μιλά, επίσης, για σύνταξη προγραμμάτων σπουδών, αναμόρφωση ωρολόγιου προγράμματος, δημιουργία εκπαιδευτικού υλικού, επιμόρφωση εκπαιδευτικών, αναγνώριση της μουσικής κατάρτισης και επαγγελματικά δικαιώματα στους αποφοίτους.

Δεν σας γνωρίζω προσωπικά αλλά παρακολουθώ τα ευδιάκριτα ίχνη που αφήνετε, πληγώνοντας ολόκληρο τον εκπαιδευτικό κορμό της χώρας μας. Αυτές τις μέρες εσείς και η κυβέρνησή σας αποφασίσατε, συνεπικουρούμενη από τις υπόλοιπες δυνάμεις της συντήρησης και του αυταρχισμού, να αποτελειώσετε την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Παρακολούθησα προσεκτικά τη συζήτηση στην «Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων» και την τραγική εξέλιξη της «συζήτησης» στην Ολομέλεια της Βουλής. Υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας του πολιτικού κανιβαλισμού στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Παρακολούθησα την κατασυκοφάντηση των Πανεπιστημιακών Δασκάλων του τόπου από ένα πλήθος ανθρώπων οι οποίοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν τον Ελληνικό λαό. Απίστευτης προέλευσης άνθρωποι, οι οποίοι εμφανώς αγνοούσαν την πανεπιστημιακή δομή και λειτουργία, λιβάνιζαν με πάθος το νομοσχέδιό σας. Δίνοντας τερατώδη στοιχεία τα οποία ήταν τόσο ψευδή που σας έφερναν και εσάς σε δύσκολη θέση. Σας έβλεπα με το βλέμμα χαμηλωμένο, υπήρχε και η τηλεόραση, να προσπαθείτε διακριτικά να τους διορθώσετε. Ακουσα τους, μετά από μερικές ώρες και τηλεφωνήματα, συνοδοιπόρους σας να διεκδικούν την πατρότητα των ιδεών σας, απευθυνόμενοι με την ίδια «πολιτική» συμπεριφορά στην πανεπιστημιακή κοινότητα.

«Θεωρούμε εξαιρετικής σημασίας την ανάγκη εφαρμογής κριτηρίων ποιότητας και συγκεκριμένων πρακτικών παρακολούθησης, ελέγχου και αξιολόγησης της εκπαίδευσης και κατάρτισης, με όρους και διαδικασίες διαφανείς και δημοσίως γνωστές και εργαλεία που θα εξασφαλίζουν τη δυνατότητα σύγκρισης του αποτελέσματος του εκπαιδευτικού έργου, όπου κι αν αυτό παρέχεται: Τόσο από τα ιδρύματα τυπικού εκπαιδευτικού συστήματος (σχολεία, πανεπιστήμια) όσο και απόφορείς μη τυπικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, δημόσιους, ιδιωτικούς και κοινωνικούς».

Το απόσπασμα είναι απ' τον πρόλογο της υπουργού Παιδείας, Α. Διαμαντοπούλου, σε κείμενο για το «Εθνικό Πλαισιο για τη Διασφάλιση της Ποιότητας στη Διά Βίου Μάθηση» που παρουσιάστηκε σε ειδική ημερίδα στις αρχές Ιούλη, αλλά αφορά γενικά την αξιολόγηση στην Παιδεία. Η λέξη αξιολόγηση στην εκπαίδευση, εδώ και χρόνια, έχει μετατραπεί σε έναν όρο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ζήτημα είναι ποιος αξιολογεί και γιατί.

Με τις αναδιαρθρώσεις της κυβέρνησης, που αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων αναδιαρθρώσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, η απάντηση είναι συγκεκριμένη: Τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ (μαζί με τα κέντρα κατάρτισης που θα έχουν), τα ΙΕΚ («δημόσια» και ιδιωτικά), τα διάφορα κέντρα κατάρτισης, τα κολέγια και γενικότερα η κάθε εκπαιδευτική δομή θα λειτουργεί, θα παράγει, θα κρίνεται σαν επιχείρηση. Σχολεία πολλών κατηγοριών που θα συγκρίνονται μεταξύ τους, πανεπιστήμια πολλών κατηγοριών που θα συγκρίνονται μεταξύ τους αλλά και με τις δομές κατάρτισης και, τελικά, θα αξιολογούνται ανάλογα με το «πόσα φέρνουν» και αν τα εκπαιδευτικά τους προϊόντα (οι απόφοιτοί τους και η έρευνα) είναι αυτά που απαιτεί η αγορά στην κάθε χρονική στιγμή.