Σήμερα, πολύ δύσκολα μπορεί να βρεθεί άνθρωπος που να διαφωνήσει με τη γενική εκτίμηση ότι τα ναρκωτικά είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα της κοινωνίας, που χτυπά ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους. Από τη συμφωνία στη γενική εκτίμηση όμως, μέχρι την αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά και την προσωπική στάση του καθενός απέναντι στο πρόβλημα, υπάρχει τεράστια απόσταση. Στάσεις ανοχής απέναντι στο πρόβλημα, στάσεις διαχωρισμού των ναρκωτικών σε αυτά που βλάπτουν και αυτά που, τάχα, είναι «ακίνδυνα», θεωρίες νομιμοποίησης της χρήσης και δικαιολόγησής της, γιατί, τάχα, έχει βιολογικά αίτια(!) ή γιατί, τάχα, είναι «επιλογή»... δηλητηριάζουν νεανικές συνειδήσεις.

Ταυτόχρονα, το πρόβλημα διογκώνεται, αγγίζει ολοένα και μικρότερες ηλικίες, ενώ στις μέρες μας η όξυνσή του θα συνδυαστεί αντικειμενικά και με τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Είναι, ήδη, πολύ ανησυχητική η κατάσταση στα Επαγγελματικά Λύκεια, σε επαρχιακές πόλεις και χωριά, σε στρατιωτικές μονάδες. Η κυβερνητική πολιτική χαρακτηρίζεται αυτήν την περίοδο από την κατεύθυνση γενίκευσης των προγραμμάτων υποκατάστασης (που δεν είναι τίποτε άλλο παρά νόμιμη χορήγηση ναρκωτικών), από το στραγγαλισμό των υφυστάμενων προγραμμάτων πρόληψης και τις οικονομικές περικοπές στα «στεγνά» προγράμματα απεξάρτησης.

Η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας ξεδιπλώνει αυτήν την περίοδο μια πολύμορφη καμπάνια για το πρόβλημα των ναρκωτικών με σύνθημα «Ζωή ολόκληρη, όχι με δόσεις - Οχι σε όλα τα ναρκωτικά». Σταθμός σ' αυτήν την καμπάνια είναι η αυριανή εκδήλωση στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, όπου θα μιλήσει η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα. Η στάση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ απέναντι στο πρόβλημα είναι τολμηρή και αταλάντευτη: «Κανένας συμβιβασμός με τα ναρκωτικά». Και ξεκινώντας ακριβώς από αυτήν την αταλάντευτη στάση, δεν έχει αυταπάτες ότι η τοξικομανία ως κοινωνικό φαινόμενο μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά αυτό δεν οδηγεί σε καμιά περίπτωση σε μοιρολατρική στάση απέναντι στο πρόβλημα. Ο καθένας τοξικομανής ατομικά μπορεί να απεξαρτηθεί. Τα «στεγνά» προγράμματα απεξάρτησης έχουν να επιδείξουν πραγματικά πλούσιο και αξιόλογο έργο σ' αυτόν τον τομέα. Ακόμα περισσότερο, υπάρχουν περιθώρια και ανάγκη ενίσχυσης της πρωτογενούς πρόληψης, δημιουργίας προγραμμάτων επανένταξης των απεξαρτημένων πρώην χρηστών, αλλά και ενίσχυσης και επέκτασης των «στεγνών» προγραμμάτων απεξάρτησης και της επιστημονικής έρευνας γύρω από αυτά τα θέματα.

Ολα τα παραπάνω είναι και πρέπει να γίνουν, ακόμα περισσότερο, υπόθεση πάλης του λαϊκού κινήματος. Η αντιμετώπιση της τοξικομανίας είναι αναπόσπαστα δεμένη με το βαθμό ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος, με τον αγώνα για μιαν άλλη κοινωνία, τη σοσιαλιστική. Και δένεται αυτός ο αγώνας, από τη μια, γιατί όσο θα αναπτύσσεται σε μια τέτοια κατεύθυνση το λαϊκό κίνημα θα μπορεί να βάζει φραγμούς στην επικίνδυνη κυρίαρχη πολιτική για τα ναρκωτικά και να έχει κατακτήσεις και, από την άλλη, γιατί αυτή η άνοδος του κινήματος θα διαπαιδαγωγεί, θα προπαγανδίζει και θα πολλαπλασιάζει την ανυπόταχτη στάση ζωής της νεολαίας που αποτελεί θωράκιση απέναντι στις εξαρτήσεις