Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

«Κύριοι,

Με πολλή σαφήνεια και στόχευση τοποθετηθήκατε και τοποθετείστε (η συντριπτική πλειοψηφία σας) μπροστά στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.

Τα αντανακλαστικά σας λειτουργούν αμέσως όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, για την υπεράσπιση της πολιτικής της κυβέρνησης. Γρήγορα και χωρίς καμιά καθυστέρηση, αποφασίζετε, εκδίδετε δικαστικές αποφάσεις που χτυπούν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη της δράσης του. Ουσιαστικά με τις αποφάσεις σας χτυπάτε κάθε φωνή διαμαρτυρίας, αντίστασης στη βαρβαρότητα των μέτρων κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σας θυμίζουμε για να επαναφέρουμε στη μνήμη σας τη σπουδή με την οποία εκδίδετε δικαστικές αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων, όταν πρόκειται για αιτήματα εργοδοτών. Την ιδιαίτερη ευελιξία που δείχνετε όταν πρόκειται για αποφάσεις για να κριθούν απεργίες νόμιμες ή παράνομες. Και βέβαια η μεγάλη πλειοψηφία των απεργιακών κινητοποιήσεων έχει κριθεί παράνομη από εσάς (ναυτεργάτες, απεργίες στον ιδιωτικό τομέα - εργοστάσια, κλπ).

Μάλιστα, με τις αποφάσεις σας υιοθετείτε πλήρως και συμπορεύεστε με τα επιχειρήματα και τις θέσεις των επιχειρηματιών (π.χ. "Jumbo", και όχι μόνο).

Με τις αποφάσεις σας ακόμη καταδείχνετε και χτυπάτε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, τα στελέχη του.

Τη συμπεριφορά σας και τη στάση σας αυτή εμείς την κρίνουμε καθαρά πολιτική, που δείχνει την εξάρτησή σας από την εκάστοτε κυβέρνηση και τους εργοδότες και επιβεβαιώνει τον ταξικό χαρακτήρα της Δικαιοσύνης.

Ενώ λοιπόν έτσι τοποθετείστε όταν πρόκειται για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, όταν πρόκειται για εργατικά δικαιώματα ή τηρείτε σιγήν ιχθύος, ή εκδίδετε αποφάσεις σε βάρος των εργαζομένων. Την ίδια περίοδο υπάρχουν εκατοντάδες εγκλήματα κατά της ζωής των εργαζομένων που θα χρειαζόμασταν τόμους ολόκληρους να γράψουμε.

Κύριοι δικαστές και εισαγγελείς,

Μήπως έχετε ακούσει για τους εργαζόμενους που κάθε μέρα δολοφονούνται στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στους χώρους εργασίας από την εντατικοποίηση της δουλειάς, την έλλειψη μέτρων ασφαλείας;

Μήπως έχετε ακούσει για τους χιλιάδες εργάτες και εργάτριες που είναι απλήρωτοι για μήνες ολόκληρους (ΟΤΑ, εργοστάσια, κλπ.);

Μήπως έχετε ακούσει για χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων στις επιχειρήσεις;

Μήπως έχετε ακούσει για ατέλειωτες ώρες δουλειάς, 10 και 15 ώρες, στα καράβια με κίνδυνο μάλιστα για την ασφάλεια επιβατών και εργαζομένων;

Μήπως έχετε ακούσει για τα σαπιοκάραβα που είναι φέρετρα στη θάλασσα;

Για να υπάρχει έστω και ένας εισαγγελέας ή δικαστής που θα βάλει πάνω από το εργοδοτικό συμφέρον, πάνω από το κέρδος των επιχειρηματιών το εργατικό συμφέρον, την ανθρώπινη ζωή, πρέπει αποφασιστικά να ενισχυθεί το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, να δυναμώσουν οι εργατικοί αγώνες».

Την ώρα που οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις ανάγκες τους, στοχοποιείται το ίδιο το δικαίωμα του λαού να αντιστέκεται και να υπερασπίζεται ό,τι έχει κατακτήσει. Μόνο τους τελευταίους μήνες:

• 10/11/2009: Το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά έκρινε παράνομη και καταχρηστική την απεργία των εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά που αντιδρούσαν στην εισβολή των πολυεθνικών στο λιμάνι. Εγιναν απολύτως δεκτές οι αγωγές που κατέθεσαν τα Εμποροβιομηχανικά Επιμελητήρια Αθήνας, Πειραιά και Μεσσηνίας και 59 ακόμα επιχειρήσεις, αξιώνοντας την ποινικοποίηση του αγώνα. Στο σκεπτικό της δικαστικής απόφασης αναφέρεται ότι «μόνη η ασαφής και αόριστη αναφορά στον κίνδυνο απώλειας εργατικών θέσεων 700 εργαζομένων και η εργασιακή αβεβαιότητα που αυτοί βιώνουν, χωρίς διασύνδεση με ορισμένο συνδικαλιστικής φύσεως αίτημα, δεν αρκεί για τη νομιμοποίηση της επίδικης απεργιακής κινητοποίησης».

Δηλαδή, ουσιαστικά το δικαστήριο χαρακτήριζε μη επαρκή λόγο για να κάνει ένας εργαζόμενος απεργία το ότι χάνει τη δουλειά του. Η απόφαση του Πρωτοδικείου στηρίζεται στην εφετειακή απόφαση με αριθμό 258 του 2008 που είχε εκδοθεί με βάση τη «γραμμή» της κυβέρνησης της ΝΔ και χαρακτήριζε τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων το 2008 παράνομες και καταχρηστικές. Είχε κρίνει τότε το δικαστήριο ότι η ιδιωτικοποίηση δε... βλάπτει τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων και ότι τότε η απεργία τους έθετε «υπό αμφισβήτηση την συνταγματικώς κατοχυρωμένη ελευθερία της εργοδότιδος ΟΛΠ ΑΕ να χαράσσει η ίδια την επιχειρηματική πολιτική». Είχε μάλιστα αποφανθεί ότι η παραχώρηση του ΣΕΜΠΟ ήταν «απολύτως αναγκαία διά την ανάπτυξη και επιβίωση» του ΟΛΠ και η απεργία ήταν καταχρηστική «διότι επιδίωκε να εξαναγκάσει τον ΟΛΠ ΑΕ να εφαρμόσει άλλη επιχειρηματική επιλογή»!

• Γενάρης 2010: Μέσα σε χρόνο-ρεκόρ - σε 10 ώρες από τη στιγμή που κατέθεσαν την αγωγή οι εργοδότες - η απεργία των Αιγυπτίων αλιεργατών της Μηχανιώνας, για μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, κηρύχθηκε παράνομη. Λίγες μέρες αργότερα, κι ενώ οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες συνεχίζουν αλύγιστοι τον απεργιακό αγώνα, το δικαστήριο της Θεσσαλονίκης έκρινε παράνομη την απεργία τους για δεύτερη φορά.

Οι εργάτες που αγωνίζονταν, δούλευαν ατέλειωτες ώρες, ακόμα και άρρωστοι, σακατεμένοι, τραυματισμένοι, για 500 ευρώ το μήνα, με την πρεσβεία της χώρας τους να παρεμβαίνει για να «παραδώσουν τα όπλα» και με απειλές στις οικογένειές τους στην Αίγυπτο. Ομως ο αγώνας τους κρίθηκε παράνομος. Μάλιστα σε συνάντηση με το υπουργείο Εργασίας, ο γγ είχε πει ότι οι αλιεργάτες δεν καλύπτονται να απεργούν! Οταν οι εργάτες ζήτησαν να πάρει θέση το υπουργείο ενάντια στην αντικατάστασή τους από απεργοσπάστες, η απάντηση ήταν ένα αίτημα για ...«ανακωχή».

• Ιούνης - Ιούλης 2010: Τρεις φορές κρίθηκαν παράνομες και καταχρηστικές οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, οι οποίοι απαιτούσαν να μη γίνουν οι απολύσεις 285 συναδέλφων τους. Στις 16/6, στις 18/6 και στις 12/7, η κυβέρνηση και η διοίκηση της Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας (ΑΜΕΛ) έσυραν τους εργαζόμενους στα δικαστήρια, ζητώντας να κηρυχθεί η κινητοποίησή τους παράνομη και καταχρηστική. Το δικαστήριο ικανοποίησε την απαίτηση αυτή. Μεταξύ άλλων η διοίκηση της ΑΜΕΛ ισχυριζόταν ότι η κινητοποίηση επιβαρύνει το δικαίωμα των επιβατών στη μετακίνηση. Ομως το δικαίωμα της καθημερινής, ασφαλούς, φτηνής και άνετης μετακίνησης των επιβατών πρώτα απ' όλα το θίγει η πολιτική που θέλει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να λειτουργούν με βάση τους νόμους της αγοράς. Για παράδειγμα, ο αριθμός των εργαζομένων δεν καθορίζεται με στόχο να υπάρχει ένα ευρύ και πυκνό δίκτυο δρομολογίων, αλλά με βάση τον «εξορθολογισμό των δαπανών», δηλαδή το πόσο «κοστίζουν» οι εργαζόμενοι και μειώνουν τα προσδοκόμενα κέρδη. Το αν π.χ. η εντατικοποίηση σε μία υπηρεσία δημιουργεί κινδύνους και για όσους απευθύνονται σε αυτή, δεν προβληματίζει τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.

Μόνο το τελευταίο εξάμηνο, οι απεργιακές κινητοποιήσεις που έχουν οργανώσει οι ναυτεργάτες για την ασφάλεια της ζωής στη θάλασσα έχουν κηρυχθεί παράνομες τέσσερις φορές: Στις 16/12/2009, τις 20/4/2010, τις 22/6/2010 και τις 28/6/2010, ακόμα και με τη χρησιμοποίηση απεργοσπαστικού μηχανισμού (ενώ ήταν σε εξέλιξη κινητοποίηση των δικηγόρων του Πειραιά).

Το σκεπτικό με το οποίο κατατέθηκε, αλλά και έγινε δεκτή η αγωγή, ήταν ότι οι κινητοποιήσεις πλήττουν τον τουρισμό. Ομως η ικανοποίηση της ανάγκης της λαϊκής οικογένειας σε αναψυχή προϋποθέτει πλοία με προσωπικό και συνθήκες εργασίας που θα εγγυώνται την ασφαλή σύνδεση της ηπειρωτικής με τη νησιωτική χώρα. Η πολιτική που υπηρετεί τους εφοπλιστές και μετατρέπει τα πλοία σε πλωτά - γκέτο θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και των επιβατών και των ναυτεργατών. Γι' αυτό και οι κινητοποιήσεις των ναυτεργατών - σε μια περίοδο μάλιστα που επιταχύνεται η «απελευθέρωση» των θαλάσσιων μεταφορών με την άρση του καμποτάζ και στην κρουαζιέρα - όχι μόνο ήταν δίκαιες, αλλά και έδιναν το φωτεινό παράδειγμα σε όλον το λαό