Το Ασφαλιστικό ξεθεμελιώνεται. Κατακτήσεις που απαίτησαν σκληρούς και αιματηρούς αγώνες ισοπεδώνονται. Η επιχείρηση αυτή του μαύρου μπλοκ κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ - κομμάτων του ευρωμονόδρομου και αστικών ΜΜΕ υπαγορεύεται από τους στόχους των μονοπωλίων, για τα οποία η Ασφάλιση αποτελεί αγκάθι για την κερδοφορία τους. Τα αντιασφαλιστικά μέτρα είναι καρφί στο κορμί της εργατικής τάξης. Γι' αυτό ο προαναφερόμενος αντιλαϊκός σχηματισμός φοβάται τις οργισμένες και οξυμένες λαϊκές αντιδράσεις.

Η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκφραστές πάντα στη φαρέτρα τους είχαν το ψέμα και τον αποπροσανατολισμό σε βάρος των εργαζομένων, προκειμένου να τους αφιονίσουν. Ετσι και τώρα ψεύδονται ασύστολα και νυχθημερόν στα δελτία ειδήσεων, στις ειδησεογραφικές πρωινές εκπομπές, στα διάφορα πάνελ πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, αλλά και κάθε λογής αργυρώνητα φερέφωνα για τους στόχους και το περιεχόμενο της αντιασφαλιστικής επιδρομής.

Ψέμα πρώτο : «Τα μέτρα λαμβάνονται για να σωθούν οι συντάξεις και οι παροχές για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές»...

Ανέκαθεν αυτό το επιχείρημα αποτελούσε τη μόνιμη επωδό για να σαρωθούν κατακτήσεις. Τα ίδια έλεγαν και το 1992 με το νόμο Σιούφα, τα ίδια έλεγαν όταν συντασσόταν η Εκθεση Σπράου - Τήνιου, τα ίδια έλεγαν με το νόμο Γιαννίτση, τα ίδια έλεγαν με τους νόμους Ρέππα και Πετραλιά, καθώς και σε άλλες αντιασφαλιστικές παρεμβάσεις. Πού οδηγηθήκαμε; Σε μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, περιστολή ιατροφαρμακευτικών παροχών και στη διόγκωση των ελλειμμάτων των Ασφαλιστικών Ταμείων.

Με την παραπάνω θέση θέλουν να φωτογραφίσουν τις παλιότερες γενιές του μόχθου σαν τους υπαίτιους για τη δεινή κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει τα Ταμεία, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι υπαίτιοι για τα ελλείμματα είναι το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις που το υπηρέτησαν και το υπηρετούν.

Ταυτόχρονα, προαναγγέλλουν μέτρα τα οποία μετατρέπουν τις συντάξεις σε προνοιακά επιδόματα, ειδικότερα για τους νέους.

Ο στόχος είναι ένας. Να απαλλάξουν την πλουτοκρατία και το κράτος που την υπηρετεί από τα «βάρη» της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ψέμα δεύτερο : «Οι ασφαλιστικές παρεμβάσεις πραγματοποιούνται για να αρθούν οι αδικίες εντός του συστήματος»...

Με αυτόν τον τρόπο θέλουν να εξισώσουν προς τα κάτω τους ασφαλισμένους όλων των Ταμείων. Καταργούν μια κατάκτηση σε σχέση με τον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων, κατάκτηση, η οποία αποτελούσε μια ασπίδα προστασίας απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε μια ασφαλιστική διαδρομή με λίγα ένσημα, λόγω ανεργίας, ανασφάλιστης εργασίας κλπ., μπορούσε, εάν φυσικά είχε τη δυνατότητα, να καταβάλλει τα τελευταία δέκα χρόνια εισφορές, να εξασφαλίσει μια σύνταξη που μαζί με τις επικουρικές και το ΕΚΑΣ έφτανε τα 600 - 700 ευρώ. Αυτό, για τους ιθύνοντες του κυρίαρχου συστήματος, αποτελεί «αδικία».

Την ίδια στιγμή αναγγέλλουν τρόπο υπολογισμού της σύνταξης στο σύνολο του εργάσιμου βίου, μειώνοντας τις συντάξεις ακόμη και γι' αυτούς που ανήκουν στις υψηλότερες ασφαλιστικές κλάσεις κατά 50% με 70%.

Ψέμα τρίτο: «Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με την Τρόικα για να μετριαστούν οι σκληρές συνέπειες των μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό»...

Ψεύδος ολκής. Το μόνο που συζητάει η κυβέρνηση με την Τρόικα είναι πώς θα συντονιστούν προκειμένου να βαθύνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης με τον παράλληλο κατευνασμό των λαϊκών αντιδράσεων. Εχουν συναποφασίσει και προαποφασίσει τις σαρωτικές αλλαγές στην Ασφάλιση. Δεν υπάρχει ευρωσυνθήκη και συνοδός κορυφής της ΕΕ από το 1990 και πέρα, που να μην προβλέπει όλες τις αντιδραστικές αλλαγές που υλοποιούνται σήμερα με μεγάλη ένταση, αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το δεύτερο ζήτημα έγκειται στο γεγονός, ότι κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ βρίσκονται στην ίδια όχθη, συναποτελούν και συνδιαμορφώνουν τους εν λόγω πολιτικοοικονομικούς συνασπισμούς και τις στρατηγικές κατευθύνσεις για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου. Οι αστικές τάξεις τις οποίες αντιπροσωπεύουν έχουν αμοιβαίο όφελος από αυτές τις αλλαγές.

Ψέμα τέταρτο : «Εχει αλλάξει η αναλογία συνταξιούχου / εργαζόμενου δραματικά υπέρ των πρώτων και το ασφαλιστικό σύστημα δεν αντέχει»...

Πρόκειται για ένα σαθρό επιχείρημα, που ισχυρίζεται ότι για να αντέχει ένα ασφαλιστικό σύστημα χρειάζονται 4 εργαζόμενοι για κάθε 1 συνταξιούχο. Κάτι τέτοιο είναι εντελώς αναχρονιστικό, καθότι αυτοί οι αναλογιστικοί υπολογισμοί αφορούσαν παραγωγικότητα εργασίας επιπέδου 1950. Κατά συνέπεια οι δυνατότητες που παρέχει σήμερα η τεχνολογική πρόοδος είναι με λιγότερους εργαζόμενους και λιγότερες ώρες εργασίας να μπορούν να ικανοποιηθούν ολόπλευρα οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Εκτός των άλλων, το πρόβλημα που διευρύνει αυτή την αναλογία είναι η ανεργία, η ανασφάλιστη εργασία, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης. Οπότε, ακόμη και με τα δικά τους κριτήρια, η αναλογία αυτή ισορροπείται. Πράγμα, όμως, που προϋποθέτει τη σύγκρουση με τα μονοπώλια. Θέση που είναι αντίθετη με τη στρατηγική που εξυπηρετούν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Αποπροσανατολισμός πρώτος: «Για τα προβλήματα του Ασφαλιστικού Συστήματος ευθύνονται οι σπατάλες»...

Με τον όρο σπατάλες αναφέρονται και παρουσιάζουν ορισμένες εξόφθαλμες περιπτώσεις κακοδιαχείρισης, οι οποίες έχουν τη ρίζα τους στην προσπάθεια απαξίωσης του Κοινωνικού Ασφαλιστικού Συστήματος. Π.χ. περιουσία του ΙΚΑ, η οποία μένει αναξιοποίητη, εγκαταλελειμμένα κτίρια του ΙΚΑ, υπέρογκες δαπάνες σε αναλώσιμα υλικά διοικητικών υπηρεσιών κλπ.

Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να κρύψουν την πραγματική αιμορραγία των Ασφαλιστικών Ταμείων που βρίσκεται στην υποχρηματοδότηση του κράτους, στην εισφοροδιαφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων, στο τζογάρισμα των αποθεματικών, στις ανείσπρακτες οφειλές των εργοδοτών, στην ανασφάλιστη εργασία, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις κλπ. Στην πολιτική, δηλαδή, που είναι τροφή για τη γιγάντωση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Αποπροσανατολισμός δεύτερος: «Παίρνουν συντάξεις αυτοί που δεν έχουν καταβάλλει εισφορές»...

Προς επίρρωση του ισχυρισμού τους παρουσιάζουν ορισμένα παραδείγματα ανθρώπων που με 4.500 - 5.000 ένσημα εξασφάλισαν μια σύνταξη 500, 600, 700 ευρώ. Ο άθλιος και κυνικός αυτός ισχυρισμός στρέφεται εναντίον ενός μεγάλου τμήματος εργαζομένων και απομάχων της δουλειάς που δούλευαν ανασφάλιστοι, βίωσαν επί μακρόν την ανεργία κλπ., ενοχοποιώντας τους για τα προβλήματα που δημιούργησε η βαρβαρότητα της εργοδοσίας.

Παράλληλα, προσπαθούν να τους φέρουν σε αντιπαράθεση με εργαζόμενους που με περισσότερα ένσημα εξασφάλισαν συντάξεις 900 και 1.000 ευρώ.

Το θράσος και η υποκρισία ξεπερνούν κάθε όριο, όταν την ίδια στιγμή οι σθεναροί υποστηρικτές αυτής της αντιασφαλιστικής επιδρομής μιλούν για την αναγκαιότητα μείωσης των συντάξεων κατά 50% και 60%.

Αποπροσανατολισμός τρίτος: «Αυξήθηκε το προσδόκιμο επιβίωσης και αυτό έχει ως συνέπεια να αιμορραγεί το Ασφαλιστικό Σύστημα, επειδή πληρώνει περισσότερες συντάξεις»...

Τα επιτεύγματα της επιστημονικής προόδου, που ώθησαν σε μια τέτοια κατεύθυνση, δηλαδή της αύξησης του μέσου όρου ζωής, θέλουν να τα θέσουν στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου. Δηλαδή, περισσότερα χρόνια ζωής - περισσότερα χρόνια μισθωτής σκλαβιάς.

Αποπροσανατολισμός τέταρτος: «Οι αφαίμαξη των Ταμείων οφείλεται στις τεράστιες δαπάνες και σπατάλες για την Υγεία»...

Καταρχήν, η θέση αυτή από μόνη της αντιμετωπίζει την Υγεία σαν εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό. Παρουσιάζουν ορισμένες πραγματικές περιπτώσεις υπέρογκων δαπανών σε ιατρικό εξοπλισμό, σε φάρμακα, αναλώσιμο υλικό, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα μονοπώλια και την κερδοφορία τους, που λυμαίνονται τους σχετιζόμενους κλάδους παραγωγής (βασική αιτία της αιμορραγίας των Ταμείων), απενοχοποιώντας την πολιτική που όλα αυτά τα χρόνια συντήρησε και διόγκωσε αυτή την κατάσταση. Σε αυτή τη βάση προχωρούν σε εκτεταμένες περιστολές, οι οποίες πετσοκόβουν τις εναπομένουσες παροχές Υγείας.

Αποκρύπτουν, επίσης, το γεγονός, ότι είναι πέρα για πέρα αντιλαϊκό και σε βάρος της δημόσιας, δωρεάν Υγείας, η Υγεία να χρηματοδοτείται από τα Ταμεία και όχι από τον κρατικό προϋπολογισμό, ως όφειλε το κράτος να πράξει.

Παράλληλα, αποκαλύπτεται το μέγεθος της υποκρισίας τους, όταν αρνούνται τη θέση του ΚΚΕ για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία και στο Φάρμακο.

Αποπροσανατολισμός πέμπτος:

Στα κυρίαρχα αστικά Μέσα Ενημέρωσηςπαρουσιάζονται αποσπασματικά παραδείγματα ασφαλισμένων με μεγάλες εισφορές, αδιάλειπτη εργασία για 35 και 40 χρόνια που συγκεντρώνουν σχετικά υψηλές συντάξιμες αποδοχές (1.500 ευρώ, 2.000 ευρώ) αποκρύπτοντας, σκόπιμα, ότι τα παραδείγματα αυτά αφορούν μια μικρή μερίδα εργαζομένων. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, δεν μπορούν να κρύψουν, ότι οι αλλαγές ισοπεδώνουν τα δικαιώματά τους. Τι κρύβουν σκόπιμα; Οτι για τη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων, όπου κυριαρχεί η ανεργία, η οποία ολοένα και αυξάνεται, η ανασφάλιστη εργασία, οι αποδοχές που συρρικνώνονται, οι ΣΣΕ που καταργούνται, το μέλλον τους διαγράφεται εφιαλτικό. Ποιος άνθρωπος θα δουλεύει από τα 25 του χρόνια μέχρι τα 65 του με 300 ένσημα κατ' έτος αδιάλειπτα; Κανένας!

Οσο, βέβαια, και να προσπαθούν να συγκαλύψουν αυτή την κατάσταση, προσκρούουν στην πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

Η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, μια επιλογή έχει. Να συμπαραταχθεί με το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα, που αντιπάλεψε όλους τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους και καλεί σε ξεσηκωμό ενάντια στην αντιασφαλιστική επέλαση, απαιτώντας ξεκάθαρα την απόσυρση του νομοσχεδίου. Η εργατική τάξη έχει χρέος, για την ίδια, αλλά και για τα παιδιά της, να συγκρουστεί με την επιλογή των μονοπωλίων, ζητώντας την απόσυρση του αντιασφαλιστικού τερατουργήματος και να αντεπιτεθεί για να διεκδικήσει τη δική της εξουσία.