Από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΝΑΡ, μέχρι τις διάφορες κινήσεις «ανεξάρτητων πολιτών», όλοι με ένα στόμα προπαγανδίζουν ότι τα μέτρα που φορτώνονται καθημερινά στις πλάτες του λαού, αλλά και τα χειρότερα που έρχονται, είναι επιβεβλημένα στην κυβέρνηση από τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, οι οποίες, σύμφωνα με τους θιασώτες αυτής της άποψης, δρουν «ηγεμονικά» και «αυταρχικά» απέναντι στις οικονομικά πιο αδύναμες χώρες. Τι κρύβουν; Οτι στον καπιταλισμό η ανάπτυξη είναι ανισόμετρη. Κατά συνέπεια, ακόμα και σε μια φαινομενικά «ισότιμη» ιμπεριαλιστική συμμαχία, όπως θέλουν να παρουσιάζουν την ΕΕ οι δυνάμεις του κεφαλαίου, η ανισοτιμία ζει και βασιλεύει. Το συνεκτικό στοιχείο των εταίρων είναι η ενιαία στρατηγική τους απέναντι στον εχθρό λαό, με στόχο να πέσει όσο γίνεται πιο κάτω η τιμή της εργατικής δύναμης και να ενισχυθεί με αυτόν τον τρόπο η ανταγωνιστικότητα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Από αυτήν την καπιταλιστική συμμαχία και την ενιαία αγορά που δημιουργεί, περισσότερο ωφελούνται τα μονοπώλια εκείνων των χωρών που βρίσκονται υψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Αυτό δε σημαίνει ότι η αστική τάξη των άλλων κρατών - μελών συμμετέχει στην κολεγιά με το ζόρι και το αζημίωτο. Το αντίθετο συμβαίνει. Θεωρεί δεδομένη την υποδεέστερη θέση της στον ανταγωνισμό και από τη συμμαχία φιλοδοξεί να κερδίσει το μερτικό που της αναλογεί από τη μοιρασιά της λείας, που δημιουργεί η ενιαία καταλήστευση του λαού και, ταυτόχρονα, να βελτιώσει τη θέση της στον ευρύτερο ανταγωνισμό. Γι' αυτό το λόγο συμμετέχει η Ελλάδα στην ΕΕ και τους άλλους συνασπισμούς του κεφαλαίου. Είναι στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου και αυτήν υπηρετούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Καμιά «κατοχή» δε βιώνει η ελληνική αστική τάξη. Οσοι καλλιεργούν τέτοιες απόψεις, μόνο ζημιά κάνουν στο λαϊκό κίνημα. Αθωώνουν την αστική τάξη της Ελλάδας, την κυβέρνηση, για τη συνειδητή αντιλαϊκή στρατηγική τους. Κρύβουν τις νομοτέλειες του καπιταλισμού και τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Προβάλλουν την ανάγκη απαλλαγής από την ΕΕ και την τρόικα, όχι σε όφελος του λαού, αλλά αναζητώντας άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, (Ρωσία, Ινδία, Κίνα, κ.λπ.). Συγκαλύπτουν τον πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή την αντιλαϊκή στρατηγική της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης, όπως αυτή ενιαία υπηρετείται και προωθείται από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Για να αποτρέψει τα χειρότερα ο λαός, για να ικανοποιήσει τις πραγματικές του ανάγκες, πρέπει να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική, την εξουσία που την εφαρμόζει, με αποδέσμευση από την ΕΕ, για τη λαϊκή εξουσία. Εκεί πρέπει να στοχεύσουν τα πυρά, απομονώνοντας τις φωνές του αποπροσανατολισμού και της μοιρολατρίας.