Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Με τη σημερινή απεργία, δίνουμε σε κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και επιχειρηματικούς ομίλους το μήνυμα ότι ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ την πάλη μας απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει.

Είμαστε εδώ πιο δυνατοί, με την παρακαταθήκη της προηγούμενης αγωνιστικής μας δράσης και του συλλαλητηρίου της 1^ης Νοέμβρη. Με τις ζωντανές και συλλογικές μας διαδικασίες, την πλατιά και καθαρή συζήτηση με τους συναδέλφους μας, την οργάνωση του αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο.

Δίνουμε άμεση και μαχητική απάντηση στις συνθήκες της σύγχρονης σκλαβιάς, σπάμε το κλίμα της αδράνειας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που υπονόμευσε, «έθαψε» και αυτή την απεργία με την ακινησία και την απραξία του.

Αυτό είναι το δικό μας καθήκον μπροστά στη νέα, συντονισμένη, πανευρωπαϊκή αντεργατική επίθεση που εξαπολύουν εναντίον μας! Μπροστά στα νέα μέτωπα που ανοίγουν σε βάρος των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, η μεγαλοεργοδοσία απαιτούν νέες ανατροπές στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Δεν τους αρκεί η μέχρι τώρα λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, η φορολογία, το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων! Έρχονται νέες περικοπές στις συντάξεις, συζητούν ανοιχτά για τη σύνδεση της υγείας με τον αριθμό των ενσήμων ή των ημερών ασφάλισης κάθε εργαζόμενου. Έχουν έτοιμη παρέμβαση στο συνδικαλιστικό νόμο. Επιδιώκουν να επικρατήσει άκρα του τάφου σιωπή στους κλάδους και στους εργασιακούς χώρους. Θέλουν να χτυπήσουν κάθε εργατική διεκδίκηση, τη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία.

Έτσι σχεδιάζουν την έξοδο από την κρίση. Αυτό είναι η ανάκαμψη που προσδοκούν και ετοιμάζουν. Αντίστοιχα σχέδια επεξεργάζονται για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.  Η ανάπτυξη και η ανάκαμψη που επιδιώκουν δεν είναι για όλους. Δεν αφορά το λαό, αλλά τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων με το αίμα των εργαζόμενων. Για όλους εμάς σπέρνουν φτώχεια, ανέχεια, μισθούς πείνας.

Θέλουν να μας μάθουν να ζούμε με το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» και να λέμε και «ευχαριστώ»! Αυτό το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», επιδιώκουν να το κάνουν καθεστώς και στους μισθούς μας. Θέλουν να ξεχάσουμε την έννοια της σταθερής και μόνιμης εργασίας με πλήρη δικαιώματα και να μάθουμε να «απασχολούμαστε» περιπλανώμενοι, με τα διάφορα κακοπληρωμένα προγράμματα και με ευέλικτες μορφές εργασίας. Να ξεχάσουμε την έννοια της δημόσιας και δωρεάν υγείας, ασφάλισης, κοινωνικών παροχών, παιδείας και να ακριβοπληρώνουμε. Και όλα αυτά να τα αποδεχόμαστε ως «φυσικά φαινόμενα».

Σε αυτά τα πλαίσια κινείται και ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2015. Aνακατανέμει ψίχουλα, κόβει σημαντικά κονδύλια για την προστασία της εργατικής οικογένειας, θεωρεί δυσβάστακτο κόστος τις αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, τις κοινωνικές παροχές, το δικαίωμα στην παιδεία, την υγεία, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ταυτόχρονα, μεγαλώνει αβάσταχτα η φοροληστεία και από πάνω μας εκβιάζουν και μας τρομοκρατούν με τους πλειστηριασμούς.

Απαιτούν από εμάς, εναλλάσσοντας το μαστίγιο και το καρότο, συνεχείς θυσίες και καλλιεργούν προσδοκίες για το μακρινό μέλλον, δηλαδή ποτέ. Επομένως, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με ψίχουλα, με τα ελάχιστα και να παραιτηθούμε από κάθε αξίωση κάλυψης των απωλειών σε εισοδήματα και δικαιώματα, από το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Ξέρουμε, όμως, πολύ καλά ότι οι δρόμοι διεξόδου για το μεγάλο κεφάλαιο, είναι αδιέξοδοι για όλους εμάς. Η ανάκαμψη θα φέρει νέες, πιο άγριες συνθήκες ζωής. Έχουμε πικρή εμπειρία, έχουμε πληρώσει την ανάπτυξη του προηγούμενου διαστήματος, όπως και την κρίση που αναπόφευκτα την ακολούθησε. Η διασφάλιση και ο πολλαπλασιασμός των επιχειρηματικών κερδών, η πολιτική γραμμή που ευνοεί τους λίγους, οδηγεί τους πολλούς στην εξαθλίωση, φτάνει ακόμα σε αναφλέξεις και πολέμους. Τα συμφέροντα μας δε συνδέονται με κανέναν τρόπο με αυτά των κεφαλαιοκρατών. Ο πλούτος τους προϋποθέτει τη φτώχεια μας.

Επίσης, ξέρουμε ότι ο καυγάς και οι «πλειοδοσίες» σε ψίχουλα και αόριστες υποσχέσεις δεν γίνεται για το δικό μας συμφέρον. Βρίσκεται μακριά από τις αγωνίες και τις ανάγκες μας. Γίνεται για τα μάτια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Για το ποια πολιτική δύναμη στη φάση της ανάκαμψης μπορεί να αποτελέσει εγγύηση και να προωθήσει τα συμφέροντα τους, ποιος μπορεί να ξεγελάσει καλύτερα το λαό. Δεν μας ενδιαφέρει! Κριτήριο για μας είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας και όχι τα όρια πείνας και εξαθλίωσης που μας ζητούν να αποδεχτούμε. Η αποδοχή της μισής ζωής θα φέρει νέα δεινά, θα προκαλέσει ντόμινο νέων ανατροπών στο λαϊκό εισόδημα, στις εργασιακές σχέσεις. Το μικρότερο κακό φέρνει στο προσκήνιο νέα επίθεση!

Δεν μειώνουμε τις απαιτήσεις μας, απορρίπτουμε τη θεωρία της ταξικής συνεργασίας και υποταγής.

Αντιστεκόμαστε στο «ρεαλισμό» των ορίων αντοχής της οικονομίας που έχουν οι προτάσεις της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που προσαρμόζουν τις απαιτήσεις μας, τη ζωή μας ολόκληρη, στις ανάγκες του κεφαλαίου. Μας λένε  να στηρίξουμε τα αφεντικά γιατί χωρίς αυτά, χωρίς την κερδοφορία τους, θα καταστραφούμε. Εμείς, όμως, ξέρουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αφεντικά, γιατί εμείς παράγουμε τον πλούτο και σε μας πρέπει να επιστραφεί.

Γι αυτό τα αιτήματά μας είναι επιθετικά, στοχεύουν στην αναπλήρωση των απωλειών, πατούν στις σύγχρονες ανάγκες μας. Τέτοια αιτήματα, όμως, δεν θεμελιώνονται, αν δεν συνδέονται παράλληλα με την αμφισβήτηση των δεσμεύσεων και των πολιτικών στα πλαίσια της ΕΕ, των κάθε λογής και ονομασίας μνημονίων, αν δε συνδέονται με τη μη αποδοχή του χρέους που – έτσι κι αλλιώς – δε δημιουργήσαμε εμείς. Δεν διεκδικούνται, αν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα βλέπουν τα πράγματα με την οπτική της μεγαλοεργοδοσίας, αν υιοθετούν ως δικό τους συμφέρον τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αν αποδέχονται την ταξική ειρήνη και συνεργασία. Αυτό, δηλαδή, που κάνουν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την τακτική της υποταγής που σκορπά την απογοήτευση και τη μοιρολατρία και δηλητηριάζει το κίνημα. Ο παλιός και ο νέος εργοδοτικός συνδικαλισμός έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν ζημιά. Η πρακτική τους – πρακτική απραξίας και υπονόμευσης που φάνηκε και σε αυτή την απεργία – απορρέει από την αντίληψη της συναίνεσης, του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας και συνεννόησης, της κοινωνικής συνοχής.

Αυτή την αντίληψη έχουν, αυτή την αντίληψη μπολιάζουν στο εργατικό κίνημα. Οι διάφορες μεγαλοστομίες τους, οι αγωνιστικές κορώνες που βγάζουν, οι τουφεκιές στον αέρα που ρίχνουν, είναι άσφαιρα πυρά για τους εργαζόμενους, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Δεν εξοπλίζουν τους εργαζόμενους, αντίθετα τους αφοπλίζουν. Τους καλούν να υιοθετήσουν αιτήματα ξένα προς τα πραγματικά τους συμφέροντα, να ενταχθούν κάτω από ξένες σημαίες. Στην ουσία, δεν θέλουν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στα Συνδικάτα τους. Πολύ περισσότερο, δεν τους θέλουν με ταξική συμπεριφορά ενάντια στους καπιταλιστές και το κράτος τους. Δεν θέλουν τους εργαζόμενους ενωμένους με ταξική αλληλεγγύη μεταξύ τους. Δεν θέλουν την κοινή δράση, τη συμμαχία των εργαζόμενων με τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ο παλιός και ο νέος εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός, σε δεκάδες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Σωματεία, είναι πολύτιμος σύμμαχος των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων σε βάρος μας. Πρέπει να τσακιστεί, να απομονωθεί ακόμα περισσότερο. Καμιά ανοχή.

Είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι να παραμερίσουν όλες αυτές τις δυνάμεις και ταυτόχρονα να ενισχύσουν τις ταξικές δυνάμεις, τις δυνάμεις που βάζουν σε πρώτο πλάνο τα εργατικά συμφέροντα και μόνο, χωρίς ταλαντεύσεις και «υποσημειώσεις», χωρίς «ναι μεν, αλλά…». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, για να πάρει το κίνημα τα πάνω του, να δυναμώσει, να γίνει αντίστοιχο των απαιτήσεων. 

Με τέτοιες δυνάμεις μπροστά μπορούμε να παλέψουμε στα ίσα με τους εκμεταλλευτές του μόχθου μας, για να νικήσουμε σε αυτό τον πόλεμο. Υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις και έρχονται κι άλλες νέες, έτοιμες να κάνουν το βήμα  και να ενισχύσουν τις γραμμές του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του ταξικού αγώνα. 

Μπορεί ο αγώνας αυτός να είναι σκληρός και άνισος. Εξάλλου ποτέ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για το εργατικό κίνημα. Ειδικά σήμερα, που  ο αντίπαλος είναι συνασπισμένος και ισχυρός και το κίνημά μας δεν είναι ακόμα όσο πρέπει έτοιμο. Μπορούμε, όμως, να κερδίζουμε καθημερινά πολλές μάχες, μικρές και μεγάλες σε κάθε χώρο. Μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση, να φτάσουμε εκεί που πρέπει. Με εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης, στη δύναμη του λαού να ανατρέπει εμπόδια και δυσκολίες, αρνητικούς συσχετισμούς.

Δεν κάνουμε πίσω ούτε βήμα, όσες θυσίες κι αν χρειαστούν.

Δε δεχόμαστε να ζούμε με τα ψίχουλα.

Δεν αποδεχόμαστε το ρεαλισμό της υποταγής και της μοιρολατρίας.

Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να ζήσουμε μια ζωή με δικαιώματα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας και τις δυνατότητες του καιρού μας. Αυτό που χρειάζεται είναι να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.

Με την οργάνωση σε δυνατά, μαζικά σωματεία, με συμμετοχή των μελών στη δράση, με δραστηριότητες για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν τις εργατικές οικογένειες, με συνεχή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, σύγκρουση με την εργοδοσία, το κράτος και τους μηχανισμούς τους και αταλάντευτη υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Σωματεία - μάχιμες δυνάμεις στον αγώνα για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Με υπομονή, επιμονή και πίστη στο δίκιο και στους στόχους της τάξης μας. Με πίστη και εμπιστοσύνη στη δύναμή μας, στη δύναμη όλων των συναδέλφων, ακόμα και αυτών που δεν έχουν τολμήσει μέχρι τώρα να κάνουν το βήμα της οργάνωσης και του αγώνα. Γι αυτό, δεν πρέπει και δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω στις δυσκολίες.

Να επιμείνουμε στην οργάνωση των εργαζόμενων στα Σωματεία, παλεύοντας να ξεπερνιέται ο φόβος, η απογοήτευση, οι συγχύσεις. Να επιμείνουμε στην επαφή μας, στην επαφή των Σωματείων με τους εργαζόμενους, ξεπερνώντας τα εμπόδια των εργοδοτών. Να επιμείνουμε τα Σωματεία να είναι το αποκούμπι του εργαζόμενου, να τον στηρίζουν και να στηρίζονται σε αυτόν, να τον αξιοποιούν. Να επιμείνουμε στην οργάνωση των ανέργων, των νέων, των γυναικών, των μεταναστών στα Σωματεία με πιο έντονη και πιο ειδική δουλειά. Να ατσαλωθούμε, όχι μόνο για να ξεπεράσουμε τις σημερινές δυσκολίες και τα εμπόδια, αλλά να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και τα μεγαλύτερα εμπόδια που σχεδιάζουν να βάλουν οι εργοδότες και το κράτος τους στην οργάνωση και στη συλλογική πάλη των εργαζόμενων, στη συνδικαλιστική δράση.

Αυτός είναι ο δρόμος για να βρούμε το δίκιο μας, για να οδηγηθούμε στη δική μας διέξοδο. Δεν υπάρχουν για μας ατομικές λύσεις, ούτε βγαίνει τίποτα με την κλάψα και τις μούντζες προς πάσα κατεύθυνση. Ούτε με την ανάθεση.

Δεν  περιμένουμε “σωτήρες”!

Από τη δράση μας, τους αγώνες μας, τις διεκδικήσεις μας, εξαρτάται η “σωτηρία” μας, η αξιοπρεπής ζωή, η μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Απορρίπτουμε την αυταπάτη ότι αν αλλάξουν οι διαχειριστές στην κυβέρνηση θα γίνει πιο ανθρώπινο το εκμεταλλευτικό σύστημα, πως θα γυρίσει ο τροχός. Η αναμονή, η εναπόθεση ελπίδας σε κυβερνητικές εναλλαγές αποδείχτηκε πως δε φέρνει πίσω κατακτήσεις. Η αδράνεια, η καθυστέρηση δημιουργεί νέες υποχωρήσεις, νέες απώλειες, σταθεροποιείται η φτώχεια και η εξαθλίωση.

Οι τωρινές υποσχέσεις- ψίχουλα κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν πως η στρατηγική τους είναι ενιαία, προστατεύουν τον πλούτο των επιχειρηματικών ομίλων, δίνουν ώθηση για τη μεγαλύτερη κερδοφορία τους και από την άλλη δίνουν φούσκες στους εργαζόμενους.

Η ζωή με αποδοχή των δεσμεύσεων και του χρέους σημαίνει ανεργία, φτώχεια, δυστυχία, μισή ζωή! Το εργατικό-λαϊκό κίνημα δε μπορεί να κάνει πίσω από το αίτημα για μονομερή διαγραφή του χρέους, για κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων και αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλιώς θα ζούμε κάτω από διαρκή «μνημόνια», που απλά θα αλλάζουν όνομα.

Το μόνο αναγκαίο και ρεαλιστικό είναι ο παραγόμενος πλούτος να επιστρέψει στον παραγωγό του, σε μας. Να κατευθυνθεί για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων.

Με αυτή την πλήρη συνείδηση της πραγματικότητας, οργανώνουμε την πάλη μας, διαμορφώνουμε τα αιτήματά μας και διεκδικούμε σήμερα:

 Ουσιαστικές αυξήσεις παντού

• Υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης με επαναφορά στα 751 ευρώ για όσους αμείβονται με το βασικό μισθό, ως ελάχιστη βάση για αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς.
• Να επανέλθουν οι κατώτεροι κλαδικοί μισθοί στα επίπεδα του 2009. Να καταργηθεί το αίσχος των άθλιων μισθών πείνας, των 586 και 511 ευρώ.
• Κανένας εργαζόμενος χωρίς Συλλογική Σύμβαση. Να βάλουμε τέρμα στη σύγχρονη γκιλοτίνα των ατομικών Συμβάσεων. Να καταργηθούν άμεσα όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που τσακίζουν τις Συλλογικές Συμβάσεις.
• Να αποκατασταθούν οι σταθερές εργασιακές σχέσεις.

Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, που έχουν επιφέρει επώδυνες ανατροπές και δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με αυτές. Πολύ περισσότερο, δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με τις νέες ανατροπές που ετοιμάζονται με την παραπέρα εφαρμογή αυτών των νόμων, όπως νέες περικοπές συντάξεων και παροχών, καθώς και με τους νέους ακόμα πιο αντιδραστικούς, αντιασφαλιστικούς νόμους που θέλουν να ψηφίσουν. Να δημιουργήσουμε κίνημα ανατροπής αυτών των νόμων, κίνημα που θα επιβάλει:

• Κάλυψη των απωλειών και πλήρη κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών. Τα έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι με το παραπάνω!
• Να καλυφθούν άμεσα όλες οι ανάγκες των Ταμείων από το κράτος και τη μεγαλοεργοδοσία.
• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων και των εφαρμοστικών νόμων που επηρεάζουν την Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις.
• Κατώτερη σύνταξη στα 600 ευρώ.
• Κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος.
• Άμεση αποκατάσταση των απωλειών, της 13ης και 14ης σύνταξης.

Να μπει τέρμα στον εφιάλτη της ανεργίας

• Κάλυψη όλων των ανέργων για όσο διαρκεί η ανεργία. Επίδομα ανεργίας στα 600 ευρώ.
• Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος χωρίς επιβάρυνση των ανέργων. Να βαρύνονται το κράτος και οι εργοδότες.
• Να σταματήσει το σκλαβοπάζαρο των προγραμμάτων απασχόλησης.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΙΝΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ – ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟ – ΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ.

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΩΝ ΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!