Συνεχίστηκαν χθες 2 Ιουλίου οι εργασίες του 18^ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ, με ομιλίες συνέδρων και εκπροσώπων παρατάξεων. Οι περισσότερες τοποθετήσεις περιορίστηκαν σε επιμέρους ζητήματα μακριά από τα πραγματικά οξυμένα προβλήματα των εργαζόμενων και της εκπαίδευσης. Χαρακτηριστικό είναι πως οι πλειοψηφικές ηγεσίες της ΟΛΜΕ δε βρήκε ούτε μια κουβέντα να πει για τον αγώνα των συμβασιούχων για το δικαίωμα στη δουλειά.

Στον αντίποδα αυτής της διαλυτικής, εκφυλιστικής κατάστασης οι ομιλίες των αντιπροσώπων της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών ανέδειξαν ζητήματα όπως τη στόχευση των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση, το ρόλο του εκπαιδευτικού για τη μόρφωση των παιδιών των εργαζόμενων, τα αίτια της προσφυγιάς, την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, τον κοινό αγώνα με τους γονείς, τους εργαζόμενους για την ανάκτηση των απωλειών, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών μας.

Στην κριτική των πεπραγμένων της ΟΛΜΕ, τονίστηκε ο επικίνδυνος ρόλος του κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως εκφράστηκε από την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, κυρίως από ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ. Καταδείχτηκε η ουσία της απαξίωσης και της κρίσης στην ΟΛΜΕ, η συνδιαμόρφωση από ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ προσανατολισμού τέτοιου που κρύβει τον πραγματικό ένοχο των προβλημάτων, μετατρέποντας την Ομοσπονδία σε κορυφαίο παράδειγμα κυβερνητικού συνδικαλισμού και όχημα για την κυβερνητική εναλλαγή αντιλαϊκών κυβερνήσεων.

Αναδείχτηκε τι κίνημα θέλουμε για να ανοίξει ο δρόμος για ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Κίνημα που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο με αιχμή του δόρατος τη σύγκρουση με όλες τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, με την ΕΕ και τους μονοπωλιακούς ομίλους ως προϋπόθεση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.