Δημήτρης Νομικός – Δάσκαλος στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο Εκπαιδευτικών (Π.Α.ΜΕ.) στη Χίο

Με αυτό τον αναμφισβήτητο και χιλιοαπόδεικτο νόμο κίνησης της ιστορίας, όλοι οι ιστορικοί αγώνες, αδιάφορο αν γίνονται στον πολιτικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό ή σε οποιονδήποτε άλλο ιδεολογικό τομέα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά (...) καθαρή έκφραση των αγώνων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Αυτός ο βασικός νόμος μας βοήθησε να απαλλαχτούμε από μια ιστορία «σωρό» από σκόρπια-τυχαία γεγονότα, ακατανόητα, αβέβαια, από γεγονότα που ερμηνεύονταν με βάση υποκειμενικές ερμηνείες. Η ύπαρξη των τάξεων, της εκμεταλλεύτριας, της εκμεταλλευόμενης, οι συγκρούσεις των ταξικών συμφερόντων, η δύναμη της ταξικής πάλης είναι εκείνη που τελικά οδηγεί στο να σπάνε τα δεσμά για την τάξη που υφίσταται την εκμετάλλευση, να περνάμε από την μια κοινωνία στην άλλη. Η ταξική πάλη κινεί την ιστορία.

Τίποτε δεν μένει αιώνιο και ακίνητο στην ιστορία. Αυτή την αιώνια αλήθεια τρέμουν οι εκάστοτε κυρίαρχες τάξεις όσο παντοδύναμες κι αν μοιάζουν.

Με αυτές τις γενικές επιστημονικές αρχές συνέταξα και εκφώνησα το λόγο μου στην πανηγυρική της 28^ης Οχτώβρη στο Πυργί, αναδεικνύοντας αυτό που δεν θέλουν, σχολικά βιβλία και οι «αξιότιμοι» απόγονοι «νομιμοφρόνων» να ακουστεί: η αλήθεια. Το χώμα που πατάμε το λευτέρωσαν το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ, ο ΕΛΑΣ. Αυτή την αλήθεια τόλμησε και είπε και το Σωματείο μου!

Λήθη… βολεύει τους Ράληδες, Χίτες, ΜΑΥδες…!

Ταξική πάλη τότε, ταξική πάλη και σήμερα. Αστική δημοκρατία σήμερα ως μορφή κυριαρχίας της αστικής τάξης στον καπιταλισμό, φασιστική δικτατορία του Μεταξά τότε ως μορφή κυριαρχίας της αστικής τάξης σε εκείνες τις συνθήκες πάλι στον καπιταλισμό. Εργατική τάξη τότε εργατική τάξη και σήμερα, ταξική πάλη σε διαφορετικές συνθήκες τότε, ταξική πάλη σήμερα. Αυτοί οι «δυο κόσμοι» βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας καθημερινά και όχι οι κάθε λογής κάλπικες διαχωριστικές γραμμές.

Ποιος είναι αλήθεια ο ρόλος του εκπαιδευτικού σήμερα απέναντι στα παιδιά μας; Να πάρει θέση, να τα διδάξει την ανταγωνιστικότητα, την κερδοφορία, την επιχειρηματικότητα, τον ανορθολογισμό και την απόκρυψη στην ιστορία και την επιστήμη, όπως θέλει η άρχουσα τάξη μέσα από το σχολείο; Ή να διδάξει την ιστορική αλήθεια του λαού μας, τις εκτελέσεις των αγωνιστών, τι εξορίες, τις φυλακίσεις, το τέρας του φασισμού, την ανυπότακτη – διεκδικητική στάση ζωής απέναντι στα νέα δεινά του λαού; Με άλλα λόγια να διδάξει τις αξίες των εργαζομένων, της εργατικής τάξης, των εκμεταλλευόμενων ή τις αξίες της σήψης, της σαπίλας, του πολέμου, του χρηματιστηρίου, της φτώχιας και της ανεργίας… τις αξίες δηλαδή της κυρίαρχης αστικής τάξης; Θέλουμε τα παιδιά μας να διδαχθούν την ιστορία όπως την αναθεωρεί η σημερινή εξουσία ή θέλουμε να είναι η ιστορία αυτή ξυράφι στα χέρια τους ενάντια σε αυτή την εξουσία; Τι θέλουμε αλήθεια για τα παιδιά μας;

Κατανοώ τις αντιδράσεις, μετά την ομιλία. Ακόμα και την υφέρπουσα απειλή «δώσε μου τον λόγο σου και θα δεις τι θα πάθεις…». Κάποιοι έχουν συνηθίσει γιορτές – φιέστες, που ακούν ό, τι συνηθίζεται για να αισθάνονται καλά. Το θέμα όμως είναι να ακούσουμε αυτό που συνέβη και όχι την ιστορία των νικητών που εξακολουθούν να μας καταδυναστεύουν. Χαιρετίζω από την άλλη και τις αντίθετες διαθέσεις στήριξης από γονείς.

Επαναλαμβάνω λοιπόν την πρόταση που δημόσια απεύθυνα σε όσους είχαν ενστάσεις επιτιθέμενοι…: Δημόσια, στην πλατεία του χωριού, να καθίσουμε και να δούμε πού υπήρχε το «ανιστόρητο» που ισχυρίζονται! Όποτε θέλουν…

Η οποιαδήποτε αντιπαράθεση, ακόμα και μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας πρέπει να βασίζεται σε γεγονότα κι όχι σε απειλές τύπου «θα σε καταγγείλω για να απολυθείς». Τους αφεντάδες του, τους ορίζει ο ίδιος ο λαός –και ξέρει να το κάνει όταν κρίνει ότι ήρθε η ώρα. Το έχει αποδείξει.

Η τρομοκρατία που χρησιμοποιούν κάποιοι συντοπίτες για να φιμώσουν την αλήθεια δεν έχει πέραση σ’ όλους όσους πιστεύουμε στα ιδανικά του λαού: Στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Χωρίς αφέντες, ενάντια στο φασισμό, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του και ιδιοκτήτη του πλούτου αυτής της χώρας.

Ενστερνίζομαι, πιστεύω σ’ αυτές τις αρχές της «ιστορικής αλήθειας». Τις ακολουθώ, όσο μπορώ, στην καθημερινότητά μου. Το σίγουρο είναι πως αυτοί που απειλούν πρέπει να γνωρίζουν πως «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει…»

Τιμή και δόξα στους ήρωες του 1940-1949 που μας δίδαξαν:

«Το φασισμό βαθειά κατάλαβέ τον.

Δεν θα πεθάνει μόνος. Τσάκισέ τον.»

Δημήτρης Νομικός – Δάσκαλος στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο Εκπαιδευτικών (Π.Α.ΜΕ.) στη Χίο