Ένα ακόμα από τα γνωστά αποπροσανατολιστικά «γαϊτανάκια», που κρύβουν καλά τη στρατηγική σύμπλευσή τους, στήνουν τις μέρες αυτές η κυβέρνηση από κοινού με τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Αυτήν τη φορά ο «χορός» στήθηκε γύρω από τα ζητήματα της ιδιωτικής Εκπαίδευσης, με αφορμή και την κατάθεση σχετικής τροπολογίας στο νομοσχέδιο για την ελληνόγλωσση Εκπαίδευση, αλλά και συνολικά γύρω από τα ζητήματα της Παιδείας, με αφορμή το «ποιος ζήτησε πρώτος» προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία!
Με αφορμή την τροπολογία για την ιδιωτική Εκπαίδευση και τα φροντιστήρια η κυβέρνηση έσπευσε - με τον γνωστό προπαγανδιστικό οίστρο της εξαπάτησης - να πανηγυρίσει για το ότι τάχα «βάζει τάξη» στο καθεστώς των απολύσεων στο χώρο.
Η ουσία, όμως, δεν είναι άλλη απ' το ότι μια επιμέρους ρύθμιση για το ότι οι σχολάρχες θα πρέπει να αιτιολογούν τις απολύσεις που κάνουν (αυτό παρουσιάζεται σαν το «άπαν» της... ρύθμισης της εργασιακής ζούγκλας), αφήνει ουσιαστικά ανέγγιχτο το καθεστώς γαλέρας που έχει δημιουργηθεί στην ιδιωτική Εκπαίδευση όλα τα προηγούμενα χρόνια, με μειώσεις μισθών, περικοπή των δώρων, ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, απλήρωτες υπερωρίες και τόσα άλλα. Οι σχολάρχες αξιοποιούν ακριβώς το σύνολο του αντεργατικού οπλοστασίου που διατηρεί και ενισχύει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενώ «περιμένουν και στη γωνία» να αξιοποιήσουν αλλαγές και στη δημόσια Εκπαίδευση όπως, για παράδειγμα, τη μείωση στο ωρολόγιο πρόγραμμα των Γυμνασίων για νέες απολύσεις.
Παρά τις κυβερνητικές «κορόνες» για εκείνους που αγωνίζονται «υπέρ σχολαρχών», η όλη πορεία της ίδιας της κυβέρνησης γύρω από το ζήτημα της ιδιωτικής Εκπαίδευσης είναι μια συνεχής προσαρμογή προς τις θέσεις και τις απαιτήσεις των εργοδοτών. Για παράδειγμα, παρά τις όποιες θετικές ρυθμίσεις που έστω και κουτσουρεμένα ικανοποιούν κάποια από τα αιτήματα των εργαζομένων (και γι' αυτό και το ΚΚΕ θα τις υπερψηφίσει), σε μια σειρά από ζητήματα και αυτή η τροπολογία είναι πίσω όχι μόνο από την πρώτη εκδοχή του νόμου που είχε προτείνει η κυβέρνηση (π.χ. δεν υπάρχει πλέον πρόβλεψη για δυνατότητα σύναψης συμβάσεων με μισθούς υψηλότερους από τη σύμβαση που ισχύει και στο Δημόσιο) αλλά ακόμα και από την πιο πρόσφατη εκδοχή, που δημοσιεύτηκε προ μηνών.
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, και αυτός ο ψευτοκαβγάς αποκαλύπτει ότι οι διαφορές που χωρίζουν τα αστικά κόμματα είναι και στην Παιδεία πολύ λιγότερες από αυτά που τους ενώνουν. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από όσα ισχυρίστηκε χτες ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, για το ότι η συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία «θα αναδείξει, από τη μία, τις μεγάλες, τις ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις και φιλοσοφίες για την αναβάθμιση του σχολείου και, από την άλλη, τη μετατροπή του σε αγοραίο πράγμα».
Δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, αντιγράφει από το ίδιο πρωτότυπο, που δεν είναι άλλο από τη στρατηγική της ΕΕ για την Παιδεία και τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ. Αυτό τους οδηγεί να εμφανίζουν τόσο όμοιες θέσεις στην Παιδεία. Από εκεί εκπορεύονται π.χ. οι ύμνοι τους στην αυτονομία των σχολείων, η οποία θα οδηγήσει σε ακόμα εντονότερη ταξική διαφοροποίηση σχολείων και μαθητών. Από εκεί εκπορεύεται η συμφωνία τους για την επιχειρηματικότητα στην Εκπαίδευση, η οποία πλέον διαπερνά σαν νήμα όλες τις βαθμίδες του συστήματος, σε μια προσπάθεια να εμποτιστούν από νωρίς οι μελλοντικοί εργαζόμενοι να σκέφτονται υπέρ των συμφερόντων των εργοδοτών τους. Στο μεδούλι της στρατηγικής της ΕΕ για την Παιδεία είναι η γενίκευση της μαθητείας, της εξασφάλισης φτηνής έως και τζάμπα εργασίας για το κεφάλαιο. Εκεί και οι ρυθμίσεις για μεγαλύτερη σύνδεση των Πανεπιστημίων και της Έρευνας με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Και βασικό εργαλείο για την υλοποίηση, το διαρκή έλεγχο και την προσαρμογή αυτών των κατευθύνσεων είναι η «αξιολόγηση», που όλοι μαζί υπερασπίζονται. Στο πλαίσιο ενός τέτοιου σχολείου, δεν μπορεί παρά και οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα συνεχώς να χειροτερεύουν.
Ακριβώς επειδή ταυτίζονται στις βασικές, στρατηγικές κατευθύνσεις, δεν μπορεί παρά να στήνουν ψευτοκαβγάδες με μεγάλα λόγια που κρύβουν την ουσία. Εξ ου και ο «αχός»...
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας»
της εφημερίδας Ριζοσπάστη 3 Αυγούστου 2016