Ο ισχυρισμός αυτός διατυπώθηκε από την πρώτη στιγμή που υπεγράφη το Μνημόνιο, συνοδεύτηκε μάλιστα από φαιδρότητες πως δήθεν η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με την τρόικα, ότι αντιστέκεται στις έξωθεν πιέσεις, στους «κακούς» δανειστές κλπ.
Είναι προφανές ότι όλα τα παραπάνω υπηρετούσαν την ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική προσπάθεια της κυβέρνησης να αποσείσει τις ευθύνες της, να εμφανιστεί ότι αυτή δεν μετέχει του αίματος και ούτε λίγο ούτε πολύ βρίσκεται και η κυβέρνηση στη θέση του θύματος και όχι του θύτη. Και ακόμη περισσότερο: Οτι στην κυβέρνηση έλαχε ο κλήρος της Ιστορίας να πάρει σκληρές μεν, αλλά αναγκαίες αποφάσεις. Δηλαδή, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν είναι υπεύθυνη για την πολιτική και τα μέτρα που αποφασίστηκαν, αλλά είναι και ο «από μηχανής θεός», αυτός που αναλαμβάνει να δώσει τη λύση στο ελληνικό δράμα και να «σώσει» τη χώρα!
Ετσι η προπαγάνδα αυτή δεν περιορίστηκε μόνο στην άμεση πολιτική σκοπιμότητα «να βγάλει λάδι» την κυβέρνηση. Πηγαίνει ακόμα πιο βαθιά, επιχειρεί να αποκρύψει τον πραγματικό και ταξικό χαρακτήρα των μέτρων, γιατί επιβάλλονται και ποιους εξυπηρετούν.Γιατί η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα θα οδηγούσε τους εργαζόμενους σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα απ' αυτά που βολεύουν την κυβέρνηση και όσους τη στηρίζουν. Γιατί κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι το μνημόνιο δεν επιβλήθηκε για να σωθεί η χώρα, αλλά για να πληρωθούν οι δανειστές και όχι μόνο. Οτι η κυβέρνηση για να μην «πέσουν έξω» ή για να μην καταγράψουν ορισμένες απώλειες στα χαρτοφυλάκιά τους μια χούφτα τραπεζίτες και κατ' επέκταση τα μονοπώλια στην παραγωγή, το εμπόριο, επέλεξε να βυθίσει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και στην ανέχεια. Το γεγονός μάλιστα - που αποτυπώνεται και στο ίδιο το Μνημόνιο - ότι η χώρα θα παραμείνει σιδηροδέσμια των δανειστών της και μετά την αποπληρωμή του σημερινού χρέους, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το χρέος ήταν μόνο το πρόσχημα.
Το ουσιαστικό ζήτημα είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας που απαιτεί πάμφθηνη εργατική δύναμη.Γι' αυτό και οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, όπως δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, η αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, η πλήρης εμπορευματοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, η συνεχής επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, η αύξηση του απλήρωτου χρόνου δουλειάς, οι αυξήσεις ΦΠΑ και έμμεσων φόρων, των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες και στα διόδια κλπ.
Το χρέος ήταν η ευκαιρίαπου αναζητούσαν η πλουτοκρατία, τα μονοπώλια, ντόπια και ξένα, για να περάσουν «διά πυρός και σιδήρου» την εργατική τάξη, τους φτωχούς αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους και όλα τα δικαιώματά τους. Γιατί η διαχωριστική γραμμή δε βρίσκεται ανάμεσα στην Ελλάδα και στους ξένους, στους μέσα και στους έξω, στην καλή κυβέρνηση και στους κακούς ξένους που πιέζουν, αλλά ανάμεσα στα συμφέροντα των μονοπωλίων και τα δικαιώματα του λαού. Αυτή τη διαχωριστική γραμμή επιχειρούν να σβήσουν όσοι παράγουν και αναπαράγουν τον ισχυρισμό της επιβολής των μέτρων από την τρόικα.
Αλλωστε ένα-ένα τα μέτρα και όλα μαζί δε θίγουν γενικά και αφηρημένα τη χώρα, όπως ισχυρίζονται οι κονδυλοφόροι του μνημονίου. Επιβάλλονται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, αλλά είναι μέτρα υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων. Το Ασφαλιστικό δε θίγει τις επιχειρήσεις, αλλά τους ασφαλισμένους. Δε στερεί τη σύνταξη από τους βιομηχάνους, οι επιχειρήσεις των οποίων σε ποσοστό 25% δεν πληρώνουν ούτε τις εισφορές που παρακρατούν, αλλά από τους εργάτες που τους κόβουν τη σύνταξη. Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, η κατάργηση των συμβάσεων, η μείωση των μισθών, η επέκταση της ευελιξίας είναι μέτρα συγκεκριμένα κατά των εργαζομένων και υπέρ της μεγαλοεργοδοσίας. Και όλα αυτά επιβλήθηκαν και από την κυβέρνηση με τη βοήθεια της τρόικας. Μαζί τα συνέταξαν, μαζί τα αποφάσισαν, από κοινού τα επιβάλλουν. Είναι μέτρα εν πολλοίς προαποφασισμένα. Περιέχονται στο ίδιο το κυβερνητικό Πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Εχουν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης στο Μάαστριχτ, στη Λισαβόνα, στη στρατηγική «ΕΕ-2020», σε όλα τα ντοκουμέντα και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι αυτό που ετοιμάζονται να συμφωνήσουν στη Σύνοδο Κορυφής, το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», μετά και την προτροπή της Γερμανίας που καυχιέται πως συγκράτησε τα τελευταία 10 χρόνια το εργατικό κόστος επιβάλλοντας τις ίδιες αντεργατικές ρυθμίσεις, χωρίς μνημόνιο και τρόικα.
Αυτή την αλήθεια αποκρύβουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις (π.χ. ΝΔ) που ενώ στα λόγια και μόνο εναντιώνονται στο μνημόνιο, περιορίζουν την κριτική τους στην κυβέρνηση ότι δήθεν δε διαπραγματεύτηκε σωστά, έκανε λάθη ή άλλοι που με τις πομφόλυγες περί «κατοχής» θολώνουν τα νερά, υπονομεύουν την ταξική «ανάγνωση» των μέτρων και κατά συνέπεια την οργάνωση της πάλης ενάντια στα μονοπώλια ντόπια και ξένα.