Χρήσιμα συμπεράσματα από τις γαλλικές απεργιακές κινητοποιήσεις

Οι συνεχιζόμενες τεράστιας κλίμακας απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Γαλλίας και της νεολαίας έχουν θορυβήσει τις αστικές τάξεις των άλλων χωρών. Ορισμένοι αναλυτές τις θεωρούν ως τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων 40 χρόνων, και άλλοι μιλάνε για νέο «Μάη». 

- Δεν είναι λίγο πράγμα να απεργούν και να κατεβαίνουν στο δρόμο εκατομμύρια άνθρωποι (υπολογίζεται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της Γαλλίας ότι συμμετείχαν 3,5 εκατ. εργαζόμενοι στις 277 διαδηλώσεις) που οργανώθηκαν σε όλη τη Γαλλία. Οι γαλλικές εφημερίδες εκτιμούν ότι κατά μέσο όρο στις απεργίες συμμετείχε το 20% των εργαζομένων. Στις διαδηλώσεις διπλάσιο ποσοστό και ότι το 78% των Γάλλων συμφωνούν με τις κινητοποιήσεις. Η συμμετοχή είναι ιστορικά από τις υψηλές. Και από βδομάδα σε βδομάδα οι κινητοποιήσεις έχουν πάρει ακόμα πιο μαζικά χαρακτηριστικά με τη συμμετοχή περισσότερων κλάδων εργαζομένων, αλλά και από τη συμμετοχή της νεολαίας, των μαθητών και των φοιτητών στα πανεπιστήμια που παίρνουν πιο γενικευμένο χαρακτήρα.

Η αιτία βρίσκεται στην όξυνση των προβλημάτων λόγω της καπιταλιστικής κρίσης.

• Η αφορμή όμως των εκτεταμένων απεργιών και απανωτών μαζικών διαδηλώσεων είναι το νομοσχέδιο για τις συντάξεις. Με το νομοσχέδιο αυτό, οι μελλοντικοί συνταξιούχοι και κυρίως οι νέοι θα πρέπει να εργάζονται ως τα 70 με 72 για κάποια σύνταξη.
• Είναι, όμως, μόνο το συνταξιοδοτικό;
• Στη Γαλλία, τα τελευταία χρόνια έχουν παρθεί όλα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
• Η ανεργία το δεύτερο τρίμηνο του 2010, η επίσημη, ήταν 10%.
• Ακατάπαυστα λειτουργούν όλων των λογιών τα δουλεμπορικά γραφεία ευρέσεως εργασίας.
• Ο θεσμός της διά βίου μάθησης και ο θεσμός των stage είναι κανόνας, «η ευκαιρία» δηλαδή (απόκτηση εργασιακής εμπειρίας) για τους νέους και η εξασφάλιση φτηνής και απλήρωτης εργασίας για τους εργοδότες κ.λπ.

Στη Γαλλία, λοιπόν, τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται όπως και στις άλλες χώρες, λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης συντελούνται κάποιες διεργασίες στη συνείδηση των εργαζομένων και των νέων. Δε φαίνεται να πείθονται ότι αυτές οι ανατροπές θα τελειώσουν εδώ - αντιλαμβάνονται ότι είναι πανευρωπαϊκές και ότι τους θέλουν να δουλεύουν ως τα 70-72, ως το θάνατο.

Δημιουργούνται προϋποθέσεις για να αποκαλυφθεί ο χαρακτήρας της ΕΕ - τα όρια του καπιταλισμού - η επικινδυνότητα της γραμμής της υποταγής και της ταξικής συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Γι' αυτό οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας τρέχουν, όπως κάνουν κάθε φορά, να περιορίσουν τους αγώνες σε ανέξοδες και ακίνδυνες για το σύστημα διεκδικήσεις, να στενέψουν την προοπτική τους και να κερδίσουν πολιτικά από αυτούς. Γι' αυτό και η γαλλική κυβέρνηση επιτίθεται με όλες τις δυνάμεις στους αγώνες στοχοποιώντας τις μορφές πάλης.

• Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, μαθητών, φοιτητών της Γαλλίας είναι από εκείνα τα φαινόμενα που επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει λύση στα βασικά προβλήματα.

Γι' αυτό, ανεξάρτητα από το επίπεδο της ταξικής πάλης στη Γαλλία και στις άλλες χώρες, ένα είναι σίγουρο ότι η ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

• Οι σημερινοί εργαζόμενοι και οι νέοι της Γαλλίας - παιδιά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων - προσανατολίζονται και εκπαιδεύονται από το σημερινό σύστημα ως η νέα βάρδια της εργατικής τάξης χωρίς το παραμικρό δικαίωμα.

Αυτή είναι η υλική δύναμη, που θα δώσει σάρκα και οστά στο σύνθημα το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός.

Με μια, όμως, προϋπόθεση: Για να γίνει αυτός ο στόχος πράξη, χρειάζεται εκείνη η πρωτοπόρα δύναμη που με αφοσίωση θα ηγηθεί στον αγώνα για να γίνει η εργατική τάξη δύναμη επαναστατικής ανατροπής και ηγέτιδα δύναμη στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Τέτοια δύναμη στη χώρα μας υπάρχει. Είναι το ΚΚΕ.

• Οι εργαζόμενοι της Γαλλίας νιώθουν την έλλειψη του κομμουνιστικού κόμματος που θα πρωτοστατούσε για το Μέτωπο της λαϊκής εξουσίας. Νιώθουν την έλλειψη του ισχυρού ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα.
• Στη Γαλλία υπάρχουν πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις, με την CGT να θεωρείται η πρώτη δύναμη (πρόσκειται στο ΓΚΚ) και CFDT (πρόσκειται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα), CFTC, CGT-FO, UNSA. Είναι οργανώσεις δεμένες με το άρμα του ρεφορμισμού και της γραφειοκρατίας, στηρίζουν τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας. Οι 5 αυτές οργανώσεις είναι μέλη της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), που παλεύει να τσακίσει τις κατακτήσεις των εργαζομένων στα πλαίσια της ΕΕ.
• Οι 4 από αυτές (CGT, CFDT, CFTC, CGT-FO) είναι μέλη της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων που λυσσαλέα στηρίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο και πρωτοστατεί στις επιθέσεις ενάντια στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα σε κάθε χώρα.
• Πέρα από τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, οι γαλλικές συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι ουσιαστικά ενωμένες. Πρόκειται για ενότητα σε ρεφορμιστική κατεύθυνση. Το νομοσχέδιο για το συνταξιοδοτικό είναι ένα θέμα που καίει τους εργαζόμενους.
• Η σταδιακά μαζική κατακραυγή του νέου νομοσχεδίου, το αίτημα για γενική απεργία, οι αντιδράσεις των συνδικάτων της βάσης και κλαδικών συνδικάτων (στο λιμάνι της Μασσαλίας), οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, στην Ενέργεια και πολλά άλλα συνδικάτα, η αγωνιστική διάθεση από τα κάτω ανάγκασε και υποχρέωσε τις συνομοσπονδίες και τα κόμματα (που με τις δικές τους πλάτες έχουν ήδη περάσει μια σειρά ανατροπές στη Γαλλία, αλλά και στην Ευρώπη) να στηρίξουν και να οργανώσουν κινητοποιήσεις (θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι δυο μεγαλύτερες γενικές απεργίες στη γαλλική ιστορία, το 1936 και το 1968, είχαν εξελιχθεί από τα κάτω. Τα κλαδικά και τα τοπικά συνδικάτα αποδείχθηκαν πιο μαχητικά από εθνικές ηγεσίες τους).
• Με βάση αυτή τη λογική, έχει στηθεί το άτυπο διασυλλογικό όργανο των ηγεσιών των συνομοσπονδιών (Intersyndicale) και ηγείται των αγώνων.
• Δεν είναι πρώτη φορά που ακολουθούν αυτή την τακτική: Πριν ένα χρόνο το ίδιο έκαναν με αφορμή την ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομείου χωρίς να ξεσηκώσουν αγώνες. Ολα τους τα αιτήματα σχετίζονται με την καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού και δε θίγουν τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα. Ζητούν αναδιανομή του πλούτου, δηλώνοντας έτσι ότι οι καπιταλιστές και ο «κόσμος της εργασίας» (φοβούνται για λόγους ιδεολογικής αφύπνισης και διαπαιδαγώγησης να πουν εργατική τάξη) ότι μπορούν να μοιραστούν τα κέρδη.
• Το πλαίσιο των αιτημάτων τους χαρακτηρίζεται από αμυντική γραμμή (λένε να μην αλλάξουν τα κεκτημένα), πιστεύοντας έτσι ότι μόνον αυτό είναι εφικτό. Δεν προβάλλουν συνολικό πλαίσιο διεκδικήσεων που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης. Πιστεύουν στον ανθρώπινο καπιταλισμό.

• Η ανακοίνωση που εξέδωσε η CGT μετά την απεργιακή κινητοποίηση στις 19 Οκτώβρη ζητά να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις, θεωρώντας ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να κερδίσουν μια άλλη μεταρρύθμιση των συντάξεων δίκαιη και αποτελεσματική.

Δηλώνει ότι το 71% του λαού που απορρίπτει το νομοσχέδιο απαιτεί το άνοιγμα των διαπραγματεύσεων (κοινωνικός διάλογος) για άλλες εναλλακτικές λύσεις που είναι εφικτές. Ο γραμματέας της CGT, ο Μπερνάρ Τιμπό, παίζει το ρόλο του πυροσβέστη (π.χ., προσπαθεί να σταματήσει απεργίες σε στρατηγικούς κλάδους, όπως το λιμάνι της Μασσαλίας), παρόλο που ισχυρές ομοσπονδίες την πιέζουν για συνέχιση των κινητοποιήσεων (τρένα, αερομεταφορές, διυλιστήρια κ.λπ.).

• Στο ίδιο πνεύμα και πλαίσιο είναι και η ανακοίνωση που δόθηκε στη δημοσιότητα, ύστερα από κοινή συνάντηση των συνομοσπονδιών (CGT, CFDT, CFTC, CFE, CGC-FO, FSU, Solidaires, UNSA) και των οργανώσεων της νεολαίας (FIDL, UNEF, UNL), υπό το γενικόλογο τίτλο «οι νέοι απαιτούν το δικαίωμα στη σύνταξη στο μέλλον» και με γενικόλογες διατυπώσεις για τις συνθήκες ζωής της νεολαίας, χωρίς βέβαια να αποκαλύπτουν ενόχους, σπρώχνοντας έτσι στο αίτημα ότι ένας πιο δίκαιος κόσμος είναι εφικτός.
• Μέσα στο κλίμα των κινητοποιήσεων, η κάθε οργάνωση, το κάθε γκρουπ, για δικούς του λόγους, προσπαθεί να κινητοποιήσει κόσμο που επηρεάζει και να κερδίσει κι άλλες δυνάμεις. Θέλουν, βέβαια, να ικανοποιήσουν και τις αντιπολιτευτικές ανάγκες.
• Ομως, η στρατηγική αυτή είναι επικίνδυνη για την εργατική τάξη.

Δεν είναι τυχαίο το δημοσίευμα της «Le Monde» που συνόψισε την κατάσταση ως εξής: «Ο χρόνος των κινητοποιήσεων με το περιεχόμενό του που προωθούν οι συνομοσπονδίες και ότι η CGT και η CFDT δεν έχουν επιθυμία για συνέχιση των απεργιών ευνοεί την κυβέρνηση».

• Είναι βεβαίως αλήθεια ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να αντέχουν και πολύ μεγάλες μονοήμερες κινητοποιήσεις, εάν γνωρίζουν ότι οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος δεν πρόκειται να κάνουν το επόμενο βήμα και να ξεκινήσει μια παρατεταμένη απεργία, όταν γνωρίζουν ότι μεταξύ των ηγεσιών υπάρχουν αμφιβολίες για την υποστήριξη των κινητοποιήσεων.

• Αποκαλύπτεται το ψέμα ότι η κρίση είναι θέμα μόνο της Ελλάδας, ότι το μνημόνιο φταίει για όλα. Αποδείχνεται ότι η κρίση είναι του καπιταλιστικού συστήματος.
• Σπάει η αυταπάτη που επίμονα καλλιεργούν πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις στη χώρα μας, ότι, δηλαδή, «έξω ζούνε καλύτερα».
• Και μέσα και έξω, σε όλες τις χώρες που η αστική τάξη έχει το πάνω χέρι, τα προβλήματα είναι κοινά και η επίθεση είναι ενιαία (δεν έχει σημασία αν σε μια συγκεκριμένη στιγμή σε κάποια χώρα παρέχεται το τάδε επίδομα ή ο μισθός στον τάδε κλάδο είναι μεγαλύτερος).
• Σημασία έχει ότι η εργατική τάξη ζει υπό συνθήκες εκμετάλλευσης και ότι τον πλούτο που εκείνη και μόνο παράγει τον καρπώνονται οι λίγοι καπιταλιστές.
• Γίνεται ξεκάθαρο μεταξύ άλλων ότι τα επιχειρήματα ενάντια στους εργατικούς αγώνες και στις μορφές πάλης που ακολουθούν, η συκοφάντησή τους είναι ίδια παντού από τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
• Οι αγώνες του Γάλλων εργαζομένων και των νέων προσφέρουν συμπεράσματα και στους Ελληνες που εργάζονται και σπουδάζουν σε ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά σε όσους τυχόν πιστεύουν στην παρούσα φάση ότι η επιλογή τους να βρεθούν μακριά από την Ελλάδα θα τους βοηθήσει να δραπετεύσουν από τις συνέπειες της κρίσης.
• Μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν, όπου και αν βρίσκονται, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία, να στηρίξουν τη γραμμή της ταξικής πάλης στους εργατικούς αγώνες, να προσφέρουν για την ανατροπή του καπιταλισμού.
• Το σύστημα του καπιταλισμού γέρασε, είναι σε παρακμή, γι' αυτό γίνεται πιο επιθετικό, πιο αντιδραστικό σε όλους τους τομείς, στην οικονομία, στην ιδεολογία, στην πολιτική, έχει φθάσει το τέλος του.

Δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο από τη βαρβαρότητα. Ο καπιταλισμός πρέπει να καθίσει στο σκαμνί. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η αιτία όλων των προβλημάτων της ανθρωπότητας. Τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι τον καρπώνονται μια ομάδα ανθρώπων, γιατί έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής (οι πολλοί προσφέρουν, οι λίγοι απολαμβάνουν).

• Η αντίφαση αυτή λύνεται με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με τη σοσιαλιστική επανάσταση που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.