Οι αντιδραστικές τομές στην εκπαίδευση βλάπτουν σοβαρά την παιδική ηλικία.

«Η παιδική ηλικία, η σπουδαιότερη περίοδος της ανθρώπινης ζωής, δεν είναι προετοιμασία για τη μελλοντική ζωή, είναι πραγματική φωτεινή, πρωτότυπη, ανεπανάληπτη ζωή. περιβάλλον πώς το το Και απ 'πέρασε την παιδική ηλικία, ποιος το απ' το κρατούσε από το χέρι στα παιδικά χρόνια, από το τι μπήκε στο μυαλό και την καρδιά του απ ', απ ' αυτό εξαρτιέται, σε αποφασιστικό βαθμό, τι άνθρωπος θα γίνει το σημερινό παιδάκι ». Β.Α. Σουχομλίνσκι (Σοβιετικός παιδαγωγός)

Σίγα σιγά, όσο έρχεται το καλοκαίρι, πληθαίνουν τα διαφημιστικά φυλλάδια ιδιωτικών (δηλαδή για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, καπιταλιστών που στόχο έχουν το κέρδος) εκπαιδευτηρίων, νηπιαγωγείων, παιδικών σταθμών, κτλ. Φωτογραφίες με χαρούμενα τετράχρονα και πεντάχρονα μπροστά σε κομπιούτερ, που ξέρουν να διαβάζουν κιόλας τις πρώτες τους λεξούλες! Στο ίδιο μήκος κύματος, διαφήμιση φροντιστηρίου ξένων γλωσσών «κατέβαζε τον πήχη» και έταζε: πρώτη ξένη γλώσσα στην Α 'Δημοτικού, επάρκειας (δηλαδή επάρκεια διδασκαλίας μιας ξένης γλώσσας!) 14 ετών!

^{Αλήθεια, γιατί οι καπιταλιστές βιάζονται τόσο; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.}

Δεν έπιασε κανένας πόνος το ευρενωσιακό κεφάλαιο, ούτε την κ. Διαμαντοπούλου για την προώθηση της πολιτιστικής επαφής μέσω των ξένων γλωσσών. αυτούς Γι '- όπως πολύ χαρακτηριστικά διακηρύχθηκε ήδη από το 2008 - «γλώσσες σημαίνουν μπίζνες», άρα η γνώση τόσο της ξένης όσο και της μητρικής γίνεται επικοινωνιακή δεξιότητα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς! το αυτό Γι 'λόγο τοποθετούν τη διδασκαλία της ξένης γλώσσας από την Α' Δημοτικού! Τη στιγμή δηλαδή, που δεν έχει κατακτηθεί ένα σχετικά ανεβασμένο επίπεδο γνώσης της ίδιας της μητρικής γλώσσας, που είναι και η βάση για την οργάνωση της σκέψης αλλά και για την κατοχή μιας ξένης γλώσσας. Κι όμως, ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο μαρξιστής ψυχολόγος Λ. Βιγκότσκι, ανοίξει που υποστήριζε ότι η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας μπορεί ν 'δρόμο για την κατοχή ανώτερων μορφών μητρικής γλώσσας, τόνιζε παράλληλα ότι η εκμάθηση αυτή πρέπει να «βασίζεται ολοφάνερα σ' ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης της μητρικής γλώσσας». Σήμερα μάλιστα και αστοί επιστήμονες επιβεβαιώνουν τα παραπάνω και υποστηρίζουν ότι μέχρι την τρίτη δημοτικού τα παιδιά δεν μπορούν να μαθαίνουν μία ξένη γλώσσα με κανόνες, ως ενήλικοι (βλ. εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 14/5/2010).

Και αυτό είναι κατανοητό γιατί η γλώσσα δεν είναι χρηστικό εργαλείο αλλά η άμεση πραγματικότητα της σκέψης (Μαρξ), έκφραση της συνείδησης του ατόμου, με αυτή σκέπτεται, με αυτή οργανώνει σε σύνολο την αντίληψη του κόσμου, κινητοποιεί τη βούλησή του.

Οταν λοιπόν η ΕΕ θέτει στόχο την πολυγλωσσία, ούτε γνώση της μητρικής ούτε ξένης γλώσσας εννοεί. αυτό Γι 'ακόμα και η μητρική διδάσκεται με τη μέθοδο της ξένης, δηλαδή χρηστικά - τουριστικά.

Γεγονός είναι ότι κάθε γονιός θέλει να δει το παιδί του να προκόβει. Και είναι αυτό ακριβώς το έδαφος πάνω στο οποίο χτίζεται ένα πραγματικά εφιαλτικό μέλλον.

Ο κόσμος του νηπίου, το «πρωτάκι» του Δημοτικού και η ψυχή του είναι αντικείμενο κερδοφορίας! Οχι μόνο όταν μεγαλώσει, αλλά εδώ και τώρα! Ο φθηνός και υποταγμένος εργαζόμενος χτίζεται από πολύ νωρίς.

Δεν πρόκειται για υποθέσεις αλλά για απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, υποτάσσει πιο οργανικά το σχολείο και το νηπιαγωγείο στον ύψιστο καπιταλιστικό νόμο, το νόμο του κέρδους.

Στην έκθεση της ΕΕ με τίτλο «Σχετικά με τις βασικές ικανότητες για έναν κόσμο που αλλάζει», Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην προσχολική βαθμίδα.

Διαβάστε πώς προσεγγίζει τη νηπιακή ηλικία η Ευρωπαϊκή Ενωση:

«Το Ευρωκοινοβούλιο εφιστά την προσοχή στη σημασία της προώθησης μιας νοοτροπίας ανάγνωσης από την προσχολική ηλικία και εξής, καθώς και στη σημασία της πρόσβασης σε αναγνωστικό υλικό από την προσχολική κιόλας ηλικία και υπογραμμίζει τη σημασία της πολυγλωσσίας για την κινητικότητα: για τον λόγο αυτόν, καλεί τα κράτη μέλη να εισαγάγουν την εκμάθηση δεύτερης γλώσσας σε πρώιμο στάδιο».

«Καλά, και πού είναι το πρόβλημα;», Θα αναρωτηθεί κανείς καλοπροαίρετα. Είναι τόσο κακό να μαθαίνει ένα νήπιο να διαβάζει έτσι στην αρχή σαν παιχνίδι ή να μάθει δυο τρεις ξένες λεξούλες; Απαντάμε: ΝΑΙ είναι κακό! Είναι κακό γιατί αυτό το παιδί, το νήπιο, έχει άλλες ανάγκες, η δραστηριότητα που «γεμίζει» τη ψυχή του δεν είναι να κάθεται σε ένα θρανίο (για σκεφτείτε πόση βία και εξαναγκασμός απαιτείται για να κάνεις ένα αεικίνητο τετράχρονο ζιζάνιο να «παλουκωθεί» για να μάθει μια λέξη!). Αυτό που έχει ανάγκη ένα νήπιο είναι να παίξει, κυρίαρχη αυτό γι 'δραστηριότητα της προσχολικής ηλικίας είναι το θεματικό παιχνίδι που δεν είναι χαζολόγημα. Είναι η πράξη που γεννάει τη φαντασία και η φαντασία με τη σειρά της σηματοδοτεί την απομάκρυνση του παιδιού από την πραγματικότητα. Γεννιέται σταδιακά η δυνατότητα αφηρημένης σκέψης! Ξεκαθαρίζουμε εδώ ότι το παιχνίδι αποτελεί την καθοδηγητική δραστηριότητα του νηπίου όχι γιατί αφιερώνει πολύ χρόνο γι 'αυτό, ούτε επειδή το παιχνίδι προσφέρει στο παιδί χαρά και ικανοποίηση, αλλά γιατί αναπτύσσει τις διανοητικές λειτουργίες του παιδιού, προκαλεί ποιοτικές αλλαγές στις ανάγκες, στα κίνητρα και τελικά στη συνείδησή του.

Ενα είναι σίγουρο! Οσο η λαϊκή οικογένεια αποδέχεται το ιδεολογικό οπλοστάσιο των εκμεταλλευτών της, όχι μόνο τα παιδιά της δε θα προκόψουν αλλά θα ζουν και χειρότερα. Εφόσον ο χρόνος είναι χρήμα, σήμερα για το κεφαλαίο αυτό μεταφράζεται σε πιο σύντομες, ταχύρρυθμες καταρτίσεις, διασφάλιση ότι όλοι θα πάρουν ένα μίνιμουμ δεξιοτήτων για να μπουν άμεσα στον αέναο κύκλο της εκμετάλλευσης. Και όσο θα εφαρμόζονται και επιταχύνονται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις θα έχουν ολέθριες συνέπειες στον παιδικό ψυχισμό σήμερα.

Υπάρχουν γονείς που θεωρούν ότι τα παιδιά τους πρέπει από νωρίς να πάρουν εφόδια - «προσόντα» για να ανταγωνιστούν από καλύτερες θέσεις για μια θέση στον ήλιο. Καταρχήν, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι θέσεις εργασίας δεν καθορίζονται από το επίπεδο μόρφωσης ή τα προσόντα (γιατί αν ήταν έτσι, πώς γίνεται οι απόφοιτοι ΑΕΙ να έχουν υψηλότερο ποσοστό ανεργίας από απόφοιτους Λυκείου;), Αλλά αντίστροφα, είναι η οικονομία που καθορίζει και τη σχέση μόρφωσης με την εργασία. Η αποδοχή αυτής της λανθασμένης αντίληψης από τη λαϊκή οικογένεια δε βγάζει μόνο λάδι το σύστημα για την ανεργία και την εργασιακή περιπλάνηση, αλλά και τελικά συντελεί στο να πιεστεί παρακάτω η ίδια η τιμή της εργατικής δύναμης.

Ως προς το ζήτημα των συνεπειών στον παιδικό ψυχισμό επισημαίνουμε:

Σε έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ σχετικά με τα αίτια της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής (ΔΕΠ) και υπερκινητικότητας βγαίνει το συμπέρασμα ότι η έλλειψη φυσικού παιχνιδιού στην πρώιμη παιδική ηλικία θα μπορούσε να είναι η αιτία για ανάπτυξη ΔΕΠ!

Σε δημοσίευμα του Οκτώβρη του 2006 για τις ΗΠΑ, επιχειρείται να συνδεθεί η εντατικοποίηση του νηπιαγωγείου με την ταυτόχρονη έλλειψη παιχνιδιού, με τη σχολική αποτυχία. Στο δημοσίευμα υποστηρίζεται ακόμη ότι ο περιορισμός του ελεύθερου παιχνιδιού στη νηπιακή ηλικία οδηγεί σε αυξημένο στρες τα παιδιά και τους γονείς, σύμφωνα με κλινική μελέτη που πραγματοποιήθηκε από την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (2006).

Εξίσου προκλητική είναι και η εισαγωγή του μαθήματος της τεχνολογίας, Δημοτικού δηλαδή της χρήσης υπολογιστών από την Α '. Θέλουν και καταναλωτικό κοινό να δημιουργήσουν για αυτό το πολύ επικερδές «στόχος της ομάδας» - «ομάδα στόχο» (χαρακτηριστικό είναι ότι στις ΗΠΑ τα μονοπώλια ξοδεύουν περίπου 17 δισ. Δολάρια ετησίως για μάρκετινγκ που απευθύνεται σε παιδιά) και κυρίως θέλουν να φτιάξουν τον αυριανό στρατό των χειριστών των υπολογιστών, να εμπεδωθεί δηλαδή καλά η ψηφιακή ικανότητα που είναι μια από τις οκτώ ικανότητες για τη «δια βίου μάθηση» στην εκμετάλλευση.

Η γενικευμένη χρήση των υπολογιστών από μικρή ηλικία όχι μόνο δεν επέλυσε προβλήματα στη μαθησιακή εξέλιξη των παιδιών, αλλά συνδέεται με στρεσογόνες διαταραχές εξαιτίας της πρώιμης έναρξης της χρήσης Η / Υ, προβλήματα όρασης, μυοσκελετικά προβλήματα, κ.ά. καθώς στην παιδική ηλικία δεν έχει ολοκληρωθεί η λειτουργία των ανθρώπινων οπτικών οργάνων, δεν έχει επέλθει ακόμα πλήρης σωματική ανάπτυξη.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά. Τα παιδιά που από πολύ μικρή ηλικία θα διαποτιστούν με τη λογική ότι χρειάζονται Η / Υ ακόμη και για τα στοιχειώδη μαθήματα, θα εσωτερικεύσουν την αντίληψη ότι είναι ανίκανα να μάθουν τις βασικές αρχές της αριθμητικής, της ανάγνωσης και της γραφής χωρίς τη βοήθεια ακριβών και περίπλοκων συσκευών.

Επιπλέον, οι Η / Υ απομονώνουν συναισθηματικά και σωματικά τα παιδιά από την άμεση εμπειρία, από το φυσικό και κοινωνικό κόσμο. Επομένως, η χρήση Η / Υ σε αυτή την ηλικία μπορεί να αποβεί και καταστρεπτική. άλλωστε αυτό Γι 'στα ακριβά σχολεία των ΗΠΑ, στα σχολεία που φοιτούν τα παιδιά της ελίτ, η διδασκαλία εξακολουθεί να γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο (μαυροπίνακας, εργαστήριο κλπ.), την ίδια στιγμή που τα σχολειά των γκέτο και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κατακλύζονται από υπερσύγχρονα μηχανήματα και ηλεκτρονικά προγράμματα αναπαραγωγής της αμορφωσιάς και της αγραμματοσύνης.

Σήμερα, η λαϊκή οικογένεια έχει εμπειρία. Ξέρει ότι η «κοινωνία της πληροφορίας» δεν ανέβασε το μορφωτικό επίπεδο των παιδιών της, μόνο τα κέρδη των μονοπωλίων του κλάδου ανέβασε και πολλά παιδιά τα «αποβλάκωσε».

Αυτή η πείρα δε θα πάει χαμένη. Σήμερα, όχι αύριο, είναι καθήκον μας να απαντήσουμε επιθετικά στα διλήμματα που βάζει η ίδια η πολιτική του κεφαλαίου. Να απαντήσουμε επιθετικά και να πούμε ότι το ζήτημα για μας, για κάθε λαϊκή οικογένεια, για κάθε γονιό, δεν είναι τι μπορεί να μάθει το παιδί του αλλά τι πρέπει να μάθει για να αναπτυχθεί αρμονικά η προσωπικότητά του. Να πετάξει στα μούτρα των σύγχρονων παιδαγωγικών παπαγάλων την αντιδραστική άποψη ότι το μυαλό του νήπιου είναι ένας τενεκές πληροφοριών.

Ευθύνη έχουν και οι νηπιαγωγοί και οι δάσκαλοι σήμερα! Θα περάσει από αυτούς η προσπάθεια εφαρμογής των αντιδραστικών μέτρων. Πρέπει να απειθαρχήσουν! Εχουν κι αυτοί πείρα! Ο εχθρός είναι κοινός! Ακριβώς επειδή έχουν να κάνουν με τη παιδική ψυχή, ακριβώς επειδή βλέπουν καθημερινά τα αδιέξοδα και τις συνέπειες της σχολειοποίησης της προσχολικής αγωγής, της προσαρμογής του Δημοτικού στις δεξιότητες, πρέπει να αρνηθούν να γίνουν ιμάντες των αναδιαρθρώσεων. Και εδώ πρέπει να συναντηθεί η πείρα του «παλιού παιδαγωγού» με τη φρεσκάδα του «νέου» που έχει βομβαρδιστεί στα ΑΕΙ από την εξύμνηση της σχολειοποίησης, της διαφοροποίησης, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.

Ολοι μαζί. Γονείς, εκπαιδευτικοί και πρώτα απ 'όλα η εργατική τάξη έχουμε ευθύνη και συμφέρον σήμερα να οργανώσουμε την απειθαρχία με μαζικούς όρους στην προώθηση των δεξιοτήτων που είναι συγκεκριμενοποίηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στο νηπιαγωγείο και το Δημοτικό σχολείο. Να κατευθύνουμε την πάλη μας για μια κοινωνία όπου επειδή η ανάγκες του λαού είναι στο επίκεντρο, το παιδί είναι προνομιούχος. Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, το σοσιαλισμό - κομμουνισμο.

Οχι! Δε θα χαρίσουμε τα παιδιά μας στους εκμεταλλευτές του ανθρώπινου μόχθου!