Το κλείσιμο των σχολείων, που έχουν λιγότερους από 21 μαθητές και τα οποία υπολογίζονται ότι είναι περίπου 900 αποφάσισε, η κυβέρνηση της Πορτογαλίας, στο πλαίσιο των μέτρων λιτότητας που αναμένεται να λάβει.
«Στο τέλος της διαδικασίας της αναδιοργάνωσης του σχολικού συστήματος, περίπου 900 σχολεία θα κλείσουν» δήλωσε ο υπουργός Παιδείας Ιζαμπέλ Αλσάντα κατά την διάρκεια Συνέντευξης Τύπου, μετά από τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.
«Ο αριθμός φαίνεται υψηλός, αλλά δεν αντιπροσωπεύει παρά το 3,5% των μαθητών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που είναι περίπου 400,000» πρόσθεσε η υπουργός Παιδείας της Πορτογαλίας.
Η υπουργός πρόσθεσε ακόμη ότι 400 νέες σχολικές εγκαταστάσεις βρίσκονται υπό κατασκευή.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση, το πρόγραμμα αναδιοργάνωσης του σχολικού συστήματος «έχει ως στόχο να εξασφαλίσει την ισότητα των ευκαιριών μέσω της πρόσβασης σε ποιοτικές εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις και στην μείωση της σχολικής αποτυχίας».
Από το 2005, 2.500 σχολεία έχουν κλείσει στην Πορτογαλία, κυρίως στις αγροτικές περιοχές της.
www.kathimerini.gr [2] με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αναμφίβολα εντυπωσιάζει η είδηση ότι η κυβέρνηση της Πορτογαλίας κλείνει 900 δημοτικά σχολεία, δηλαδή όλα τα δημόσια σχολεία της χώρας που έχουν λιγότερους από 21 μαθητές, όμως δεν είναι κάτι απόμακρο και «ξένο». Μόλις την περασμένη βδομάδα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξήγγειλε τη μείωση της ύλης της Ε' και Στ' Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου, σε Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, Βιολογία, Γεωγραφία, Πληροφορική, Τεχνολογία κατά 21% μέσο όρο, «εγκαθιστώντας» την αμορφωσιά στο «νέο σχολείο» που ονειρεύεται για τον 21ο αιώνα. Επίσης μειώνει ολοένα και περισσότερο τις δαπάνες για την Παιδεία, πριμοδοτεί τα ιδιωτικά παραμάγαζα και την κατάρτιση κ.ο.κ. Δεν είναι επίσης μάλλον μακριά ο χρόνος, όπου βοηθούντος και του «Καλλικράτη», η ελληνική κυβέρνηση θα φτάσει στο σημείο να κλείνει και σχολεία, όπως στην Πορτογαλία. Και βεβαίως η δικαιολογία που προβάλλουν οι κυβερνήσεις για το κλείσιμο των σχολείων είναι οι λίγοι μαθητές. Αλλά η λύση των συμπτύξεων σημαίνει μεταφορά τους σε άλλα σχολεία, που συνήθως δεν εξασφαλίζεται από το κράτος λόγω κόστους, το οποίο πληρώνουν συνήθως οι γονείς, πέρα από το χάσιμο χρόνου για τους μαθητές. Σε κάθε περίπτωση, τα παραδείγματα από τις δύο χώρες αποτελούν ορισμένες όψεις των προτεραιοτήτων της ΕΕ, που στο πλαίσιο της στρατηγικής του κεφαλαίου μετατρέπει την Παιδεία σε εμπόρευμα, ενώ η γνώση γίνεται προνόμιο μόνο για τους έχοντες και κατέχοντες. Η κατάκτηση του δικαιώματος στη γνώση είναι άρρηκτα δεμένη με την ενιαία πάλη για ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Το σχόλιο από το Ριζοσπάστη