Από τις αρχές της βδομάδας που μας πέρασε, οπότε και το υπουργείο Παιδείας έδωσε στη δημοσιότητα το πρώτο πολυνομοσχέδιο που αφορά στην πολιτική της κυβέρνησης για το «νέο σχολείο», απλώνονται γύρω από αυτή τη νομοθετική πρόταση της κυβέρνησης πολλοί ομόκεντροι κύκλοι αποπροσανατολισμού. Αλλοι προβάλλουν την κατάργηση της βάσης του 10 ως άνοιγμα των εισόδων για μαζική πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση, άλλοι υπερθεματίζουν της «αξιολόγησης» σχολείων και εκπαιδευτικών κι άλλοι ρίχνουν το βάρος στην υποτιθέμενη αξιοκρατία και το δήθεν νοικοκύρεμα που θα επέλθει με το νέο σύστημα πρόσληψης των εκπαιδευτικών . νομοθέτημα το αυτό Οσο για τις αντιδράσεις απέναντι σ ', έναν σηκώνουν αυτές εφόσον τα κυρίαρχα ΜΜΕ αναγκάζονται να μιλήσουν γι' κουρνιαχτό περί «απεργίας των εκπαιδευτικών στις εξετάσεις» και εμφανίζουν τα αιτήματα των εκπαιδευτικών να περιστρέφονται γύρω από τη μεταβατική περίοδο που θα υπάρξει ανάμεσα στο σημερινό και το καινούριο σύστημα πρόσληψης.Δε φταίνε οι εκπαιδευτικοί για τα προβλήματα του σχολείου
Με έναν έντεχνο τρόπο έχει εμφανιστεί όλο το νομοθέτημα ωσάν να μην αφορά τους γονείς, τους μαθητές, σα να μην αφορά όλους τους εργαζόμενους, σα να μην αποτελεί παρέμβαση για ένα εντελώς διαφορετικό σχολείο, σα να μην έχει σχέση με το τι θα μαθαίνουν τα παιδιά του ελληνικού λαού και πώς θα μορφώνονται, αλλά ότι τάχα έχει να κάνει κυρίως με το εργασιακό καθεστώς ενός κλάδου (σ.σ. αυτού των εκπαιδευτικών).
Η υπουργός είναι απόλυτα ειλικρινής όταν επιμένει ότι το νομοσχέδιο αφορά το σχολείο και το μαθητή. Βέβαια, ισχύει απόλυτα και το γεγονός ότι το νομοσχέδιο τσακίζει δικαιώματα των εκπαιδευτικών και τους θέτει υπό διαρκή ομηρία. Οι ρυθμίσεις όμως, που προωθούνται τώρα για τους εκπαιδευτικούς, έχουν στόχο ακριβώς να συγκεντρώσουν εκείνο το δυναμικό που χρειάζεται η κυβέρνηση για να προωθήσει το νέο σχολείο της αμάθειας και της αγοράς. Με αυτή την έννοια, κάνουν «το μαύρο άσπρο» όσοι παρουσιάζουν τα πιστοποιητικά, τον ΑΣΕΠ, τη «δοκιμασία», τους μέντορες και την «αξιολόγηση» ως στοιχεία που θα βελτιώσουν την ποιότητα του σχολείου γιατί θα επιλέγονται οι καλύτεροι δάσκαλοι. Αντίθετα, όλα αυτά τα μέτρα έρχονται για να επιλέγονται οι πιο πειθήνιοι, οι πλέον προσαρμοσμένοι στις νέες διδακτικές μεθόδους της αμάθειας.
Εδώ και δεκαετίες πια, ο εκπαιδευτικός είναι αυτός που προσαρμόζεται στο σχολείο και όχι το σχολείο στον εκπαιδευτικό. Κι αυτό μπορεί να το καταλάβει ο γονιός που ανοίγει τα νέα σχολικά βιβλία του παιδιού του που πάει στο Δημοτικό και διαβάζει τις ασυναρτησίες και την αποσπασματικότητά τους. Μπορεί να το καταλάβει ο γονιός που μιλάει με τον καθηγητή του παιδιού του στο Λύκειο κι ακούει την αγωνία του ότι «πρέπει να τρέξω την ύλη και δεν προλαβαίνω να βοηθήσω όπως πρέπει όλα τα παιδιά στην τάξη» και βλέπει κι εκείνος μετά το παιδί του να ... τρέχει για να βγάλει την ύλη, χωρίς όμως ουσιαστικά αποτελέσματα στη συγκρότηση, την αντίληψη, τη μόρφωσή του.
Ετσι, λοιπόν, τώρα με το πολυνομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση θέλει να φτιάξει τους εκπαιδευτικούς που θα προσαρμοστούν σε ένα εντελώς διαφορετικό σχολείο, ένα σχολείο που - να μην υπάρχει αμφιβολία - θα είναι χειρότερο από αυτό που έχουμε σήμερα, θα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έχουμε ανάγκη, γιατί θα έχει στόχους αντίθετους από την ολόπλευρη μόρφωση των παιδιών του λαού.
Είναι αποκαλυπτικό και αποδεικτικό για όλα τα παραπάνω το γεγονός ότι στο νομοσχέδιο εντάσσεται η «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας (βλέπε «Ριζοσπάστης» 11/4/2010). Η θετικά φορτισμένη έννοια της αξιολόγησης αξιοποιείται για άλλη μια φορά παραπλανητικά. Με το πρόγραμμα της «αυτοαξιολόγησης» τα σχολεία θα σπρώχνονται να αναζητούν πόρους από άλλες πηγές πέραν της κρατικής χρηματοδότησης, θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο θα εφαρμόζει περισσότερα ευρωπαϊκά προγράμματα, περισσότερες «καινοτομίες», όπου «καινοτομία» σημαίνει ιδέες και πατέντες άμεσα αξιοποιήσιμες από την αγορά.
Αυτό το «νέο σχολείο» θα είναι «αποκεντρωμένο» και «διαφοροποιημένο», συνδεδεμένο με το σχέδιο «Καλλικράτης» της διοικητικής μεταρρύθμισης. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι άλλα θα μαθαίνουν τα παιδιά εδώ και άλλα εκεί και, το βασικότερο, ότι αντί για ένα συνεκτικό αναλυτικό πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει όλα τα απαραίτητα βασικά μαθήματα για την ανάπτυξη και τη μόρφωση του παιδιού, το κάθε σχολείο θα φτιάχνει πρόγραμμα κατεβάζοντας τις απαιτήσεις και εισάγοντας προγράμματα και δραστηριότητες που μπορεί να μοιάζουν στην αρχή ελκυστικές, αλλά στην πορεία θα αποκαλυφθεί η γύμνια τους. Αν το πρώτο βήμα ήταν η αντικατάσταση των λογοτεχνικών κειμένων στη γλώσσα με ... συνταγές μαγειρικής και μικρές αγγελίες, η συνέχεια στο νέο σχολείο της κυβέρνησης θα είναι λόγου χάρη η αντικατάσταση της γεωγραφίας και της ιστορίας με ... ταξιδιωτικούς οδηγούς, θα είναι τα σχολεία που οι μισοί μαθητές θα κάνουν χημεία κι όσοι «δεν παίρνουν τα γράμματα» θα κάνουν ... αλχημεία και κινηματογράφο προβάλλοντας Χάρι Πότερ!
Στο όνομα, λοιπόν, της «διαθεματικότητας», της «ελκυστικότητας του μαθήματος» κλπ. θα επιλέγονται οι εκπαιδευτικοί που δε θα φέρουν αντιστάσεις σ 'αυτό το σχολείο.
Να, γιατί, όλοι μαζί, εργαζόμενοι, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές πρέπει να είναι έτοιμοι να χαλάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για το «νέο σχολείο». Πρέπει να μη θαμπωθούν από τις υποσχέσεις περί νέων τεχνολογιών και άλλα ... «Καθρεφτάκια για ιθαγενείς». Γιατί ο χρόνος που θα χαθεί, θα θέλει μετά διπλάσιο και τριπλάσιο χρόνο πάλης για να κερδηθούν όσα χάθηκαν.