Με άρθρο του σε κυριακάτικη εφημερίδα (στις 16/11), με τίτλο: “Η επόμενη μέρα: Μεταρρυθμιστικό άλμα στο αύριο”, ο Πρωθυπουργός, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει:
“αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας, ώστε να κρίνεται το έργο των εκπαιδευτικών από τα αποτελέσματά τους, δηλαδή από τις επιδόσεις των μαθητών στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Κι όχι να υποκαθίσταται από τη φροντιστηριακή παραπαιδεία. Ώστε να επιστρέψει η μάθηση μέσα στο σχολείο, να ανακουφιστούν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί από τα «ιδιαίτερα». Και να μη συνθλίβονται οι μαθητές που σήμερα υποχρεώνονται να μάθουν τα πάντα τα δύο τελευταία χρόνια πριν από τις Πανελλαδικές.”.
Επαναφέρει δηλαδή το ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, με βασικό κριτήριο τις επιδόσεις των μαθητών, ως τον καθοριστικό εκείνο παράγοντα, που θα αναβαθμίσει τη δημόσια παιδεία, θα ανεβάσει το μορφωτικό επίπεδο των μαθητών και θα οδηγήσει στην κατάργηση της παραπαιδείας.
Είναι γεγονός ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού παίζει ρόλο, είναι καθοριστικής σημασίας για τη μόρφωση ενός παιδιού. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο. Όλοι, έχουμε παραδείγματα εκπαιδευτικών, που ενέπνευσαν θετικά τους μαθητές τους, τούς βοήθησαν να αγαπήσουν την μόρφωση.
Μακάρι όμως να ήταν τα πράγματα τόσο απλά.
Το μαθησιακό αποτέλεσμα, άρα και οι επιδόσεις των παιδιών, δεν είναι ουδέτερο, εκφράζει ταξικές διαφορές, υπαρκτές κοινωνικές ανισότητες. Οι μαθητές ξεκινάνε από διαφορετικές κοινωνικές αφετηρίες. Άραγε, μαθαίνει το ίδιο ένα παιδί που ζει μες στη φτώχεια και την εξαθλίωση, που οι γονείς του είναι άνεργοι, με ένα παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα στα βιβλία; Ένα παιδί που έρχεται πεινασμένο στο σχολείο και κινδυνεύει να λιποθυμήσει, με ένα παιδί χορτάτο; Σε ένα ΕΠΑΛ του Πειραιά, ανέφερε ένας εκπαιδευτικός το εξής περιστατικό: "έρχεται μαθητής στο σχολείο, ο οποίος δουλεύει νυχτοκάματο όλο το βράδυ. Το πρωί, το μόνο που μου ζητά, είναι να του επιτρέψω να κοιμηθεί λίγο στο θρανίο, χωρίς να του κάνω παρατήρηση, πριν ξαναπιάσει δουλειά".
Για όλα αυτά ο Πρωθυπουργός δεν λέει τίποτα. Και πως να πει άλλωστε, αφού αυτό το βάρβαρο, εκμεταλλευτικό σύστημα, υπερασπίζεται, αυτό υπηρετεί. Ξέρει ότι στο σύστημα αυτό υπάρχουν τάξεις και οι ταξικές ανισότητες, που αντικειμενικά διευρύνονται. Και σε αυτό έχει συμβάλλει τα μέγιστα και η λαίλαπα των μέτρων, που πάρθηκαν τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη και πιο ανταγωνιστικό το κεφάλαιο. Μέτρα, που για να περάσουν, η συγκυβέρνηση τα "έδωσε όλα".
Επιχειρεί να αθωώσει την αντιλαϊκή, ταξική πολιτική και να φορτώσει την ευθύνη για την ημιμάθεια και την αμορφωσιά στους εκπαιδευτικούς.
Την ώρα μάλιστα που το σχολείο γίνεται ακόμα πιο ταξικό, το Λύκειο ακόμα πιο ελιτίστικο, με μοναδικό σκοπό την εισαγωγή των μαθητών στο Πανεπιστήμιο.
Με το νέο σύστημα, τα ιδιαίτερα ξεκινούν, όχι τα δύο τελευταία χρόνια (που οι μαθητές αναγκάζονται να μάθουν τα πάντα, όπως λέει ο Πρωθυπουργός), αλλά από το Γυμνάσιο. Στην Α' Λυκείου, τα παιδιά θα εξεταστούν με Τράπεζα Θεμάτων και ο βαθμός μετράει για την είσοδο στο Πανεπιστήμιο. Όποιος κατάλαβε-κατάλαβε και όποιος μπορεί να αντέξει την τρελή κούρσα των Πανελληνίων, που ξεκινά από το Γυμνάσιο, ας το κάνει. Οι υπόλοιποι, γρήγορα στην κατάρτιση και τη μαθητεία. Που θεσπίστηκε με το νόμο για το "Νέο Λύκειο" (νόμος 4186/2013) και με τροπολογία που πέρασε πριν λίγες μέρες στο νομοσχέδιο για την Έρευνα και την Καινοτομία, ξεκινά η πιλοτική εφαρμογή της.
Η αναβάθμιση της Παιδείας έτσι όπως την ευαγγελίζεται η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο από την υλοποίηση της στρατηγικής της Ε.Ε. για όλες τις χώρες-μέλη της.
Πρόκειται για ένα σχολείο που διαφοροποιείται από πόλη σε πόλη, γειτονιά σε γειτονιά ανάλογα με την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των μαθητών που φοιτούν σε αυτό. Ένα σχολείο εξεταστικό κέντρο, που προσφέρει πληροφορίες με βάση τα θέματα της Τράπεζας Θεμάτων και όχι ολοκληρωμένη γνώση. Προσφέρει "εκπαίδευση" με βάση τα τυποποιημένα Θέματα της Τράπεζας Θεμάτων, δηλαδή εκπαίδευση τύπου SOS κι όχι ολόπλευρη μόρφωση και διαπαιδαγώγηση.
Τελικά, ένα σχολείο κομμένο και ραμμένο στις σημερινές ανάγκες της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου, ένα σχολείο που θα βγάζει τον αυριανό εργαζόμενο των 300 ευρώ, της απλήρωτης δουλειάς, χωρίς δικαιώματα, τον δούλο του 21ου αιώνα, και όχι ένα ολόπλευρα μορφωμένο άνθρωπο που γνωρίζει τα δικαιώματα του και απαιτεί τη ζωή που του αξίζει.
Αυτό το σχολείο χρειάζεται, βέβαια, τον αντίστοιχο εκπαιδευτικό. Αυτόν που η θέση και ο μισθός του κρίνονται από το πόσο καλά γράφουν στις εξετάσεις οι μαθητές του. Μα αυτός ο εκπαιδευτικός πρέπει να ξεχάσει τον παιδαγωγικό ρόλο του και την αποστολή του, χωρίς ευαισθησία για τις ανάγκες του κάθε μαθητή του, να γίνει απλά ένας “μεσολαβητής” που θα βγάζει πάση θυσία την ύλη και θα προχωράει με όσους τα “καταφέρνουν” και μπορούν να φέρουν επιτυχίες και υψηλές επιδόσεις.
Η αποστολή του πραγματικού παιδαγωγού δε μπορεί παρά να εκπληρώνεται όταν υποτάσσει την όλη δράση και στάση του, μέσα και έξω από την τάξη, στην ικανοποίηση των μορφωτικών αναγκών του λαού. Τότε και μόνο τότε κάνει το χρέος του απέναντι στους μαθητές του, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Η απάντηση μας δε μπορεί να είναι άλλη από τον ανυποχώρητο αγώνα, τη λαϊκή αντεπίθεση για την Παιδεία και την κοινωνία των λαϊκών αναγκών.