Το ότι δεν θα εφαρμόσουν απόφαση του 35ου Συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ, ενάντια στο ίδιο το καταστατικό, δήλωσαν οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού -ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ- στη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Στην πρωτοφανή αυτή πραξικοπηματική κίνηση πήραν πολύτιμη βοήθεια και από τη «Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή» (στηρίζεται κυρίως από δυνάμεις της πρώην ΠΑΣΚ - ΟΤΑ), που αποχώρησε «διακριτικά» από τη διαδικασία για να μην πάρει θέση.
Η απόφαση του Συνεδρίου όριζε, μεταξύ άλλων, να πραγματοποιηθεί καταστατικό συνέδριο το β' εξάμηνο του 2014 και διατύπωνε τη δέσμευση να προτείνει σε αυτό την αλλαγή του άρθρου 4 του καταστατικού, έτσι ώστε να αποκτήσουν το δικαίωμα εγγραφής στις δημοσιοϋπαλληλικές οργανώσεις όλοι οι εργαζόμενοι που εργάζονται στο Δημόσιο, ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση και χρονικό διάστημα στην εργασία.
Με άλλα λόγια, ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ αδιαφόρησαν για απόφαση του Συνεδρίου, με προφανή στόχο να συνεχίσουν να κρατάνε έξω από τα συνδικάτα τους συμβασιούχους κάθε είδους, τους εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Έτσι προσπαθούν να τους εμποδίσουν να αναπτύξουν κοινή δράση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο Δημόσιο, τους εμποδίζουν να δώσουν ενιαία αγωνιστική απάντηση στην ενιαία επίθεση που δέχονται από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις. Τους εμποδίζουν να διεκδικήσουν αποτελεσματικά στοιχειώδη δικαιώματα (μισθολογικά, ασφάλιση κ.ά.). Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος αυτών των συνδικαλιστικών δυνάμεων, να προστατέψουν τις κυβερνήσεις από τις αντιδράσεις των εργαζομένων.
Σε κάθε περίπτωση, η στάση και των τριών δείχνει ότι θέλουν αποδυναμωμένα συνδικάτα και οι όποιες αγωνιστικές κορόνες είναι για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, ως δεκανίκια του κεφαλαίου, ρίχνοντας «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο αντέδρασαν, καταγγέλλοντας την όλη διαδικασία, και αποχώρησαν από τη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου. Προηγουμένως, ο Αλέκος Αρβανιτίδης, στέλεχος του ΠΑΜΕ, έκανε την εξής δήλωση: «Πρώτον, για εμάς απόφαση υπάρχει για Συνέδριο. Είναι αυτή που προβλέπει το 35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Δεύτερον, το Γενικό Συμβούλιο δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αναιρέσει αποφάσεις Συνεδρίου. Τρίτον, σε ό,τι αφορά εμάς δεν θα αναγνωρίσουμε καμιά ψηφοφορία που θα ακυρώνει αποφάσεις συνεδρίου. Τέταρτον, υπάρχει ημερομηνία για να γίνει το καταστατικό συνέδριο. Είναι 15 και 16 Δεκεμβρίου. Όσοι δεν το υλοποιήσουν, θα αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στους εργαζόμενους».
Καταλήγοντας κάλεσε όλους τους εργαζόμενους να μην αφήσουν σε χλωρό κλαρί τους εκπροσώπους του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σωματείο.
Μετά τα παραπάνω, πέρασε σε δεύτερη μοίρα ο προγραμματισμός δράσης της ΑΔΕΔΥ, για τον οποίο δεν έγινε ψηφοφορία.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ όπως και η «Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή» (πρώην ΠΑΣΚ - ΟΤΑ) είχαν κρατήσει παρόμοια στάση και στο 35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.
Η απόφαση για το καταστατικό συνέδριο και της αλλαγής του άρθρου 4 είχε ληφθεί κατά πλειοψηφία. Για το καταστατικό, ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ ισχυρίστηκαν ότι είναι υπόθεση του Γενικού Συμβουλίου και όχι του συνεδρίου! Για την αλλαγή, η ΠΑΣΚ απείχε από την ψηφοφορία και η ΔΑΚΕ είπε πως πρόκειται για υποκλοπή! Στην ίδια συζήτηση, αποκαλύφθηκε η υποκρισία της πρωτοεμφανιζόμενης, δήθεν «ανεξάρτητης» παράταξης «Δημοσιοϋπαλληλικής Ανατροπής». Ο επικεφαλής της καλούσε τα μέλη της παράταξης να πάνε για φαΐ και έτσι δεν πήραν μέρος στην ψηφοφορία για την αλλαγή του άρθρου 4.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο τόνισαν ότι τα μέτρα που περνάει η κυβέρνηση στο Ασφαλιστικό, στο μισθολόγιο και για το συνδικαλιστικό νόμο είναι αιτία πολέμου. Κάλεσαν όλους τους εργαζόμενους να είναι σε ετοιμότητα και να απαντήσουν με πολύμορφες κινητοποιήσεις μέχρι και με απεργία.
ΣΥΡΙΖΑ: «Ο δρόμος της ΑΔΕΔΥ είναι σωστός και αναγκαίος»
«O δρόμος που έχει χαράξει η ΑΔΕΔΥ είναι και σωστός και αναγκαίος. Η γραμμή του μετώπου της ανατροπής πρέπει να συνεχιστεί», δήλωσε μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος του ΜΕΤΑ (ΣΥΡΙΖΑ) Γρ. Καλομοιρης. Μια ανατροπή που φτάνει όμως μέχρι την αλλαγή της κυβέρνησης, καθώς αυτό που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ από το κίνημα είναι να «παλέψει» για να έρθει μια άλλη «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», να αλλάξει ο διαχειριστής των προβλημάτων του, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και το κεφάλαιο.
Η τοποθέτηση των δυνάμεων του Π.Α.ΜΕ. για την εκτίμηση και τον προγραμματισμό δράσης ήταν η εξής:
"Συνάδελφοι, ισσες
Οι τελευταίες εξελίξεις διέλυσαν και τις τελευταίες αυταπάτες για τη δήθεν έξοδο από το μνημόνιο που καλλιεργούσε η κυβέρνηση ή για την έλλειψη διαπραγματευτικής ικανότητας που μας έλεγε η αξιωματική αντιπολίτευση και αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά η θέση που είχαμε διατυπώσει από την αρχή της κρίσης που είχαν διατυπώσει οι ταξικές δυνάμεις, ότι όσο ακολουθείται αυτός ο δρόμος ανάπτυξης, ο καπιταλιστικός δρόμος που ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλίων τίποτα καλό δεν πρόκειται να προκύψει για τους εργαζόμενους.
Τα αντιλαϊκά παζάρια ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και την τρόικα βρίσκονται σε εχθρική κατεύθυνση, καταστροφική θα μπορούσαμε να πούμε κατεύθυνση για τα λαϊκά συμφέροντα, ενώ γίνονται κάτω από το φόντο των ανταγωνισμών και της οικονομικής στασιμότητας που παρουσιάζει η ευρωζώνη το τελευταίο διάστημα. Το ίδιο καταστροφική για το λαό είναι και η συζήτηση που έχει ανοίξει, κύρια μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου και πολιτικών κομμάτων, για τη βιωσιμότητα του χρέους και του τρόπου εξυπηρέτησης του.
Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα το αμέσως επόμενο διάστημα, η επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους θα έχει ιδιαίτερη σφοδρότητα με τα μνημόνια να παραμένουν με τη μια ή την άλλη μορφή, είτε δηλαδή συνεχιστούν ως έχουν, είτε βγούμε απ’ αυτά, παραμένοντας σε ισχύ το μνημόνιο διαρκείας το Σύμφωνο Σταθερότητας, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, την εποπτεία της Ε.Ε. που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έχουν συμφωνήσει. Και φυσικά θα παραμείνουν σε ισχύ και τα μέτρα που ήδη έχουν παρθεί με ένα και μοναδικό στόχο: Να βγούμε από την καπιταλιστική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου συντρίβοντας τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα.
Τα παζάρια των τελευταίων ημερών από τη μεριά της κυβέρνησης στο Παρίσι, γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι για υποχωρήσεις ή διαπραγματεύσεις, αφορούν την υπεράσπιση των συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι διαχειριστές του ΣΥΡΙΖΑ, με ενημερώσεις “επενδυτών και αγορών” για το κυβερνητικό τους πρόγραμμα στο Σίτι του Λονδίνου.
Και βέβαια λέξη δεν λένε για την «ταμπακιέρα». Και οι δυο διαγκωνίζονται για το ποιος είναι καλύτερος στο να διαμορφώσει το κατάλληλο μείγμα διαχείρισης αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που θα ενισχύει την ανταγωνιστικότητα και θα οδηγήσει γρηγορότερα στη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου.
Όποιος λοιπόν και αν αναλάβει αυτή τη διαχείριση θα είναι απέναντι στο λαό. Άλλωστε η τρόικα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε.) δηλώνει απλά και ξεκάθαρα είναι αδιάφορη για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη κυβέρνηση είτε ΝΔ, είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε όποιο διαχειριστικό μείγμα του πολιτικού προσωπικού. Και αυτό, για όσους καλλιεργούν την αναμονή για εκλογές που θα δώσουν δήθεν διέξοδο από την κρίση. Για αυτούς που θέλουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις να αξιοποιούνται ώστε να ενισχύεται η διαπραγματευτική θέση της χώρας...που θέλουν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων να εξαργυρώνονται σε ψήφους και προσδοκίες για μια δήθεν κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας....
Τα μέτρα λοιπόν που συζητάνε ανάμεσα σε άλλα έχουν να κάνουν με την
Αντιμετώπιση του δημοσιονομικού κενού του 2015, το οποίο η τρόικα εκτιμά ότι διαμορφώνεται στα 2,5 δισ. ευρώ.
Αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα με αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μειώσεις συντάξεων
Αντιδραστική αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου.
Αλλαγή του ισχύοντος καθεστώτος ΦΠΑ.
Τροποποιήσεις στη ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία.
Πέρα από τις σαρωτικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου είναι και τα παρακάτω:
Κατάργηση των περισσότερων κοινωνικών επιδομάτων και παροχών από το 2015
Καθιέρωση νέου μισθολογίου στο Δημόσιο, παραπέρα συμπίεση των αμοιβών από το 2015 και εξομοίωση του κατώτατου μισθού για τους νεοπροσλαμβανόμενους υπαλλήλους στο δημόσιο τομέα, σε αντιστοιχία με το καθεστώς που ήδη ισχύει στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Επιτάχυνση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων.
Η εργατική τάξη της χώρας μας, οι εργαζόμενοι συνολικά πρέπει να υψώσουν το ανάστημα τους. Δεν έχουν καμία δουλειά να υποστηρίζουν τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή, δεν έχουν καμία δουλειά με αυτούς τους σχεδιασμούς. Μονόδρομος για τους εργαζόμενους είναι να αρνηθεί να πληρώσει τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και τα κρατικά χρέη, να απαιτήσει να πληρώσουν τώρα τα μονοπώλια, να παλέψει για το δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί τις δικές του ανάγκες, απέναντι στα μονοπώλια και τις κάθε είδους διαχειριστικές πολιτικές.
Την προηγούμενη εβδομάδα έγινε ένα σημαντικό βήμα, χιλιάδες εργάτες από ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα συμμετείχαν στην πανελλαδική πανεργατική απεργία. Η απεργία ήταν συνέχεια του μεγαλειώδους πανελλαδικού συλλαλητηρίου που έγινε την 1η Νοέμβρη.
Το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη αναμφισβήτητα ήταν μια μεγαλειώδης κινητοποίηση. Δεν ήταν μόνο οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων από κάθε γωνιά της Ελλάδας που κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας, ούτε μόνο η αναθάρρηση και η δύναμη που πήραν οι εργαζόμενοι από μια τόσο μαζική και με παλμό κινητοποίηση. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο ήταν μια σημαντική παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις, δημιούργησε δυναμική, συσπειρώσε πάνω από 1000 συνδικάτα και μαζικούς φορείς, έβγαλε στο προσκήνιο τους εργαζόμενους που με υψωμένη γροθιά απάντησαν στις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Όσες δυνάμεις προσπάθησαν να το χτυπήσουν, να το αμαυρώσουν, να το κατηγορησουν για δήθεν κομματικό, παραταξιακό δεν δικαιώθηκαν, οι κατηγορίες έπεσαν στο κενό. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο άφησε παρακαταθήκη για το μέλλον, για τις επόμενες κινητοποιήσεις, κύρια γιατί κατάφερε να ενώσει εργαζόμενους, άνεργους, επαγγελματοβιοτέχνες, αγρότες, νεολαία, γυναίκες σε ένα μεγάλο λαϊκό ποτάμι, σε μια λαϊκή κοινωνική συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και το σύστημα τους.
Οι μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις της προηγούμενης εβδομάδας, που έγιναν σε δεκάδες πόλεις με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, ο πρωταγωνιστικός ρόλος των ταξικών δυνάμεων στην προετοιμασία, την οργάνωση και την περιφρούρηση της απεργίας είναι αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας, από το Σεπτέμβρη κιόλας, αυτής της αγωνιστικής προσπάθειας σε κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο, σε κάθε κλάδο, να βγει στο προσκήνιο ο εργαζόμενος, να διεκδικήσει αυτό που πραγματικά του αξίζει και έχει ανάγκη σήμερα.
Σε αντίθεση με τον υπονομευτικό ρόλο της εργοδοτικής - κυβερνητικής πλειοψηφίας και είναι πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, δεν ήθελε να έχει επιτυχία η απεργία με τον πιο πάνω προσαντολισμό. Πολύ περισσότερο, δεν ήθελε η πανεργατική πανελλαδική κινητοποίηση να συμβάλλει πραγματικά στην άνοδο της αγωνιστικότητας των εργαζόμενων, να πάρει χαρακτηριστικά μαζικής αντιπαράθεσης με τον ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την ΕΕ και την πολιτική τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΓΣΕΕ, σχεδόν ένα μήνα μετά την κήρυξη της απεργίας, έβγαλε μόνο μια ανακοίνωση για να την υπενθυμίσει (!) Το ίδιο ισχύει και για την πλειοψηφία των Ομοσπονδιών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που δε συνεδρίασαν καν για να κηρύξουν απεργία, να σχεδιάσουν την προετοιμασία και την περιφρούρησή της. Την τελευταία ώρα έβγαλαν καλέσματα και ανακοινώσεις, όπου κυριαρχεί το αίτημα να φύγουν τα μνημόνια αλλά να μείνει άθιχτη η στρατηγική που τα επέβαλε.
Τα ίδια και οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ με πιο χαρακτηριστικό στην Δ’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής που αρνήθηκαν τη σύγκλιση της Γενικής Συνέλευσης για να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι και να οργανωθεί η απεργιακή κινητοποίηση. Την ίδια στιγμή, συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την ΠΑΣΚΕ έβαζαν κάτω από τις φτερούγες τους, τούς απεργοσπάστες της «Χαλυβουργίας» και τους προετοίμαζαν για υποψήφιους στις αρχαιρεσίες του νεοσύστατου Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής!
Ο παλιός και ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός δε θέλει τους εργάτες πρωταγωνιστές και αυτό φαίνεται συνεχώς. Υποδεικνύουν στους εργαζόμενους «λύσεις» που θα έρθουν είτε «από τα πάνω», είτε μέσα από «κοινωνικούς διαλόγους» είτε με νέα «κοινωνικό συμβόλαιο» με τους εργοδότες, όπως αυτά που υπόσχεται η αξιωματική αντιπολίτευση. Τα αιτήματά τους φτάνουν μέχρι την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», λες και η εξαθλίωση του λαού δεν είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και της διαχείρισής της υπέρ του κεφαλαίου.
Στον αντίποδα ο ταξικός πόλος, το Π.Α.ΜΕ, παλεύει από τα κάτω, μέσα από τα α/θμια σωματεία για κίνημα που θα διεκδικεί ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για την κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Ένα κίνημα που θα συγκρούεται, θα διεκδικεί, θα πολεμάει το κεφάλαιο στην καρδιά του, μέσα στους τόπους δουλειάς, που θα δυναμώνει τη συμμαχία του με τα άλλα λαϊκά στρώματα και έτσι θ’' ανοίγει δρόμους για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού.
Η ανασύνταξη του κινήματος λοιπόν και η κλιμάκωση της πάλης αποτελεί για εμάς πρώτιστο καθήκον. Για να μην ευδοκιμήσει η παραίτηση, η λογική της ανάθεσης, το χαμήλωμα των απαιτήσεων από την πλευρά των εργαζομένων απέναντι στις ορέξεις του κεφαλαίου και το διαβρωτικό ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Οι δυσκολίες μπορεί να είναι μεγάλες αλλά το ταξικό κίνημα θα επιμείνει, θα επιμείνει στην οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία, στο ξεπέρασμα του φόβου, της απογοήτευσης, των συγχύσεων Θα επιμείνουμε έτσι ώστε τα πρωτοβάθμια σωματεία να γίνουν πραγματικά στηρίγματα των εργαζομένων, να γίνουν σωματεία μαχητικά για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Η συσπείρωση και η δυναμική που εκφράστηκε τους προηγούμενους μήνες δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις, πρέπει να αξιοποιηθεί, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι, ο λαός να σφραγίσει τις εξελίξεις. Σε όλα τα επίπεδα είτε τοπικά, είτε κλαδικά, είτε στη κλιμάκωση για την απόκρουση των μέτρων που συζητάνε κυβέρνηση - τρόικα για λογαριασμό των κεφαλαιοκρατών.
Παρά τις πολιτικές εξελίξεις οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να γίνουν θεατές της διαμάχης για τη διαδοχή στην κυβέρνηση. Πρέπει να γίνουν πρωταγωνιστές όχι μόνο στον καθημερινό αγώνα, για την επιβίωση και την διεκδίκηση άμεσων μέτρων που θα ανακουφίζουν τις λαϊκές οικογένειες αλλά να διατηρούν την προοπτική της αντεπίθεσης, της οργανωμένης ταξικής πάλης που θα ανοίξει τον δρόμο για την εξουσία και την οικονομία προς όφελος τους αλλά και των συμμάχων τους.
Αυτή η απεργιακή μάχη βοηθάει να βγουν συμπεράσματα και, πρώτα απ' όλα, ότι σήμερα στην ελληνική κοινωνία, όπως και σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία, υπάρχουν δύο κόσμοι: Από τη μια, ο κόσμος του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, των κομμάτων αστικής διαχείρισης και της ΕΕ, του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Από την άλλη, ο κόσμος της δουλειάς, των εργαζομένων, των νέων μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, γυναικών, μαθητών, φοιτητών, με τα σωματεία, τα συνδικάτα, τους συλλόγους τους, τους φορείς του λαϊκού κινήματος.
Στην αντιλαϊκή πολιτική, που θα συνεχιστεί αμείωτη ό,τι και να γίνει στις διαπραγματεύσεις, όποια κυβέρνηση και αν έρθει, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να εμπιστεύονται, να στηρίζονται στην οργανωμένη τους δύναμη, στο εργατικό κίνημα, στην ακόμα μεγαλύτερη οργάνωση στα σωματεία, στην άμεση και μαχητική απάντηση στη νέα αντιλαϊκή επίθεση που ετοιμάζουν, στη προσπάθεια να στεριώσει η Λαϊκή Συμμαχία κόντρα στην αδράνεια και την ηττοπάθεια.
Είναι οι μόνες προϋποθέσεις για να μπει στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, για να μπορέσει ο λαός να ορθώσει το δικό του ανάστημα, να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, να ανοίξει το δρόμο για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση."