Το κάλεσμα των Συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ για τη διοργάνωση πανελλαδικού συλλαλητηρίου την 1η Νοέμβρη φαίνεται πως έχει μια σημαντική δυναμική και απήχηση. Πάνω από 800 συνδικάτα, μέχρι στιγμής, έχουν πάρει απόφαση να συνδιοργανώσουν αυτό το συλλαλητήριο και αυτό δεν είναι τυχαίο. Το συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη απαντάει στην ανάγκη «να ακουστεί η φωνή μας, να δείξουμε τη δύναμή μας».Πέραν των άλλων, σημαντική συμβολή για να ξεδιπλωθεί όλη αυτή η πλούσια δραστηριότητα των συνδικάτων είχαν και έχουν οι Γενικές Συνελεύσεις που πραγματοποιούνται αυτήν την περίοδο. Σε πολλές περιπτώσεις έγινε καλή συζήτηση, αναπτύχθηκε πλούσιος προβληματισμός ανάμεσα στους εργαζόμενους, για το πώς και με ποια αιτήματα μπορούν να οργανώσουν τον αγώνα τους, ώστε αποτελεσματικά να απαντήσουν στην επίθεση που δέχονται, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να υπερασπίσουν ζωές και δικαιώματα, να βγουν στην αντεπίθεση. Αυτό εξάλλου είναι και το ζητούμενο από το συλλαλητήριο της 1ης του Νοέμβρη.
Υπήρξαν αρκετές Γενικές Συνελεύσεις όπου η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν μαζική (εργαζόμενοι στο Δήμο του Κορυδαλλού, στην Περιφέρεια Αττικής, στα Πρακτορεία Τύπου, στην «Tasty», στη «Softex» κ.ά.). Υπήρξαν Γενικές Συνελεύσεις όπου οι εργαζόμενοι συζητώντας για τα δικά τους οξυμένα προβλήματα, π.χ., απολύσεις ΙΔΑΧ στο Δήμο του Ασπρόπυργου, απάντησαν εύστοχα με τη συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο την 1η του Νοέμβρη.
Από τα ίδια τα αποτελέσματα, αποδείχθηκε ότι οι Γενικές Συνελεύσεις αποτελούν ένα εργαλείο στα χέρια των εργαζομένων που μπορεί να συμβάλλει στην οργάνωση της πάλης, στην αναζωογόνηση της λειτουργίας και της δράσης των σωματείων, στην ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι Γενικές Συνελεύσεις ανέδειξαν και σημαντικές αδυναμίες. Πολλές απ' αυτές δεν είχαν την απαιτούμενη συμμετοχή. Ομως υπάρχουν δυνατότητες και πολλά περιθώρια για να αξιοποιηθούν οι Γενικές Συνελεύσεις ώστε να ζωντανέψουν τα σωματεία και η λειτουργία τους, να βελτιωθεί το περιεχόμενο και ο προσανατολισμός της πάλης τους.
Για παράδειγμα, αυτές τις ημέρες στο Δημόσιο γίνονται αρκετές εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις. Οι περισσότερες περιορίζονται στην παρουσίαση του απολογισμού δράσης του σωματείου και την απαρίθμηση των πρωτοβουλιών που πάρθηκαν. Αυτό είναι «ένα το κρατούμενο». Το κύριο, όμως, είναι να γίνεται συζήτηση, να κατανοείται από τους εργαζόμενους ότι αυτές οι πρωτοβουλίες δεν έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα αλλά υπηρετούν την ανάγκη αναζωογόνησης του πρωτοβάθμιου σωματείου, τα κριτήρια και το περιεχόμενο της ανασύνταξης του κινήματος και εντάσσονται σε έναν τέτοιο σχεδιασμό.
Η συζήτηση πάνω στο περιεχόμενο, στα αιτήματα που ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες, είναι μια βασική πλευρά αυτού του ζητήματος.
Ολες αυτές οι αποφάσεις, όλη αυτή η προσπάθεια για να βγουν οι εργαζόμενοι στο προσκήνιο δεν έγινε χωρίς εμπόδια. Υπήρξαν δυνάμεις, με πρωταγωνιστές το ΜΕΤΑ/ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στην κυριολεξία πολέμησαν, υπονόμευσαν την προσπάθεια αυτή των συνδικάτων.
Μίλησαν για «κομματικό συλλαλητήριο, για παραταξιακά - ελεγχόμενα συνδικάτα απ' το ΠΑΜΕ, για καπέλο από τα πάνω». Οι κομμουνιστές ποτέ δεν έκρυψαν ότι δραστηριοποιούνται σε όλα τα συνδικάτα, πρωτοστατούν για τα λαϊκά προβλήματα και την ενότητα δράσης των εργαζομένων.
Ομως, ας μας πουν πού διαφωνούν αυτές οι δυνάμεις με τα αιτήματα του συλλαλητηρίου για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων, για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, για διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων, για επαναφορά των μισθών στα προ κρίσης επίπεδα, για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για έξοδο από την κρίση σε όφελος των εργαζομένων κ.ά.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με κοινή γραμμή και επιχειρήματα, αρνήθηκαν τη συμμετοχή για την 1η Νοέμβρη, λέγοντας ότι «δεν ήρθατε πρώτα να κουβεντιάσουμε το πλαίσιο αιτημάτων». Μα, όλα αυτά τα συνδικάτα που συμμετέχουν στο συλλαλητήριο, ως συνδιοργανωτές, έχουν αιτήματα και κατεβαίνουν στο συλλαλητήριο με τα δικά τους αιτήματα, με τα δικά τους πανό και συνθήματα. Εξάλλου, τέτοια συζήτηση, για το πλαίσιο αιτημάτων, έγινε στα Διοικητικά Συμβούλια και στις Γενικές Συνελεύσεις των συνδικάτων πριν πάρουν την απόφαση συμμετοχής στο συλλαλητήριο.
Μήπως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήθελαν να συνευρεθούμε και να κουβεντιάσουμε στο πλαίσιο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Αν έτσι είναι -που έτσι είναι- τότε ναι, αυτό δεν το κάναμε. Τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι δε θα πάρουν την άδεια από καμία συμβιβασμένη πλειοψηφία για να μπουν στον αγώνα, για να συντονίσουν τη δράση τους, για να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει.
Εφτασαν στο σημείο αυτές οι δυνάμεις, κόντρα στη θέληση όλων των εργαζομένων, να καταψηφίζουν τη συμμετοχή του σωματείου στο συλλαλητήριο της 1ης του Νοέμβρη. Είναι ενδεικτικά τα παραδείγματα από τη Γενική Συνέλευση των Εργαζομένων του Δήμου Περάματος, 99 υπέρ - 1 κατά (ο συνδικαλιστής του ΜΕΤΑ/ΣΥΡΙΖΑ), από τη Γενική Συνέλευση στο νοσοκομείο «Σωτηρία», 98 υπέρ - 2 κατά (οι συνδικαλιστές του ΜΕΤΑ/ΣΥΡΙΖΑ) κ.ά.
Με τα ίδια επιχειρήματα και υιοθετώντας τη γραμμή του ΜΕΤΑ, τη σημαντική αυτή προσπάθεια των συνδικάτων για την 1η του Νοέμβρη πολέμησαν και πολεμούν, με χυδαίο τρόπο, ακόμα και με ψευτιές, οι γνωστοί «ανώνυμοι κονδυλοφόροι - κουκουλοφόροι» από κάποιες γνωστές ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.
Κατηγορούν λοιπόν το ΠΑΜΕ ότι έχει σημαντικές ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα. «Οτι παλινωδεί, δρα περιχαρακωμένα χωρίς συνεργασίες».
Το ίδιο όμως το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, η συσπείρωση δυνάμεων και συνδικάτων, όπως και η δυναμική που έχει αναπτυχθεί για κλιμάκωση του αγώνα, τους διαψεύδει περίτρανα. Η μαζική συμμετοχή εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων, η πρόσκληση σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία, σε όλους τους εργαζόμενους που πλήττονται από την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ απαντά αν το ΠΑΜΕ έχει τη λογική του απομονωτισμού ή τη λογική των κοινωνικών συμμαχιών και συνεργασιών.
Θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε η ενότητα, η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, τις γυναίκες και τη νεολαία να πάρει σάρκα και οστά.
Στην κυριολεξία, έχουν τρικυμία εν κρανίο. Αλλοτε κατηγορούν τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ για «οικονομισμό» και άλλοτε για σεχταρισμό.
Το ΠΑΜΕ έχει συμβολή σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που έγινε στη χώρα μας. Βρίσκεται μπροστά σε κάθε μικρή ή μεγάλη διεκδίκηση των εργαζομένων, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Παλεύει για να παρθούν άμεσα μέτρα που θα ανακουφίζουν τη λαϊκή οικογένεια, για την προστασία των ανέργων, ενάντια στους πλειστηριασμούς, στη φοροληστεία, στα χαράτσια, στα πανάκριβα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, ενάντια στις απολύσεις, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, για προσλήψεις στους τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Εκπαίδευσης, για να μη βάλουν χέρι στο Ασφαλιστικό. Σε αυτόν τον αγώνα παλεύουμε και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να υπάρχουν αποτελέσματα.
Ομως ο αγώνας δεν περιορίζεται μόνο εκεί. Δεν μπορούμε να αποσπαστούμε, ούτε να παραιτηθούμε από το γεγονός ότι σήμερα, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των εργαζομένων, να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, πρέπει να συγκρουστούμε με την ΕΕ, την εργοδοσία, τα μονοπώλια και τα κέρδη τους, να αμφισβητήσουμε την εξουσία τους.
Δε θα καταφέρουμε ούτε καν να υπερασπίσουμε τις όποιες κατακτήσεις μας αν δεν ανοίξουμε το ζήτημα ποιο δρόμο ανάπτυξης πρέπει ν' ακολουθήσουμε: Αυτόν που θα έχει ως επίκεντρο την κερδοφορία των μονοπωλίων και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τσακίζοντας κάθε εργατικό δικαίωμα ή αυτόν που θα ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας;
Αυτές οι δυνάμεις, λοιπόν, της «ηλεκτρονικής κουκούλας», μπροστά στο μίσος που έχουν απέναντι στο ΠΑΜΕ δε διστάζουν να εξαπολύσουν λάσπη, ακόμη και ψέματα.
Η στάση όλων αυτών των δυνάμεων, πρέπει να προβληματίσει κάθε καλοπροαίρετο εργαζόμενο και συνδικαλιστή. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αναγνωρίζει το ΠΑΜΕ ως μια διαφορετική δύναμη από τις άλλες, ότι είναι ένας σταθερός υπερασπιστής των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, αυτές οι δυνάμεις προσπαθούν να το εμφανίσουν ότι είναι μέρος του προβλήματος, άλλοτε ως «συστημική δύναμη» και άλλοτε ως «δύναμη από άλλο πλανήτη».
Μέρος του προβλήματος και συστημικές δυνάμεις είναι αυτές που αποδέχονται την ευρωενωσιακή πολιτική, τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων, με μισθούς, με συντάξεις της πείνας και «ελάχιστα εγγυημένα ψίχουλα».
Μέρος του προβλήματος είναι αυτοί που βάζουν το κίνημα να παλέψει για μια κυβερνητική εναλλαγή, όπου «θ΄αλλάξει ο Μανωλιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς».
Το να παλεύεις σήμερα για σταθερή μόνιμη εργασία, μόρφωση, Υγεία για όλους, αξιοπρεπείς μισθούς, ελεύθερο χρόνο, ζωή με δικαιώματα και όχι με δόσεις, δεν είναι μαξιμαλισμός - σεχταρισμός, ούτε εναποθέτεις τη λύση των προβλημάτων στη Δευτέρα Παρουσία. Είναι ο μόνος ρεαλισμός που υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα.
Οι μέρες πριν το συλλαλητήριο είναι μετρημένες. Να μη χαθεί ούτε ώρα, ούτε λεπτό που να μην αξιοποιηθεί για την επιτυχία του συλλαλητηρίου.
Το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες των τελευταίων ετών στο πλαίσιο του συνδικαλιστικού κινήματος. Ανοιξε δρόμους στην προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Σ' αυτόν το δρόμο έχουμε χρέος να συνεχίσουμε σταθερά και αταλάντευτα. Είναι ο δικός μας δρόμος, η δική μας ελπίδα και προοπτική.
Στέλεχος του ΠΑΜΕ, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ