Για τις εξελίξεις στο Δημόσιο και την αντιπαράθεση των δυο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Αλέκο Αρβανιτίδη, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και εκλεγμένο στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ.
-- Οι ανατροπές στο Δημόσιο είναι ψηλά στη λίστα των μεταρρυθμίσεων που προωθεί η κυβέρνηση. Πού αποσκοπούν αυτές οι αλλαγές; Αφορούν μόνο τους εργαζόμενους στο Δημόσιο;
-- Πρόκειται για αλλαγές αντιλαϊκού - αντιδραστικού περιεχομένου, που σκοπό έχουν να προσαρμόσουν το αστικό κράτος στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και να υπηρετήσουν έτσι αποτελεσματικότερα τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας, της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και γενικότερα τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Από εδώ απορρέουν τα βάσανα της λαϊκής οικογένειας, οι χιλιάδες διαθεσιμότητες και απολύσεις, το τσάκισμα των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η περικοπή συντάξεων, εφάπαξ, 13ου και 14ου μισθού, οι πλειστηριασμοί σπιτιών, η φοροληστεία κ.ά.
Κυβέρνηση και πλουτοκρατία αξιοποιούν την καπιταλιστική οικονομική κρίση, όχι μόνο για να επιταχύνουν μια σειρά από προαποφασισμένα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και για να προωθήσουν τις αναγκαίες για αυτούς αλλαγές στη δομή, τη λειτουργία και τον προσανατολισμό του αστικού κράτους. Αλλαγές σαν αυτές στα υπουργεία Ανάπτυξης και Πολιτισμού, όπου εκτός από την εκτέλεση των έργων, τώρα εκχωρούν απευθείας στους επιχειρηματικούς ομίλους και το σχεδιασμό τους, δηλαδή το σχεδιασμό της αναπτυξιακής πολιτικής, ενώ στην κυβέρνηση μένει μόνο η εποπτεία.
Είμαστε μπροστά σε εξελίξεις που διαμορφώνουν ένα κράτος πιο αυταρχικό, πιο επιθετικό απέναντι στους εργαζόμενους και το λαϊκό κίνημα, που αναβαθμίζουν τον υποστηρικτικό ρόλο του κράτους στην ενίσχυση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, που ιδιωτικοποιούν δομές και υπηρεσίες και που καμία σχέση δεν έχουν με το νοικοκύρεμα των δημόσιων υπηρεσιών, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, πολύ δε περισσότερο με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Αυτήν ακριβώς την αντιδραστική αναμόρφωση της δημόσιας διοίκησης, αλλά και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων έρχεται να υπηρετήσει και η αξιολόγηση δομών, υπηρεσιών και προσώπων, το νομοσχέδιο για τη δημόσια διοίκηση και την αξιολόγηση που πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε στη Βουλή, όπως και η νέα συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας, που σήμερα, αυτές τις ώρες, συζητιέται στη Βουλή. Από αυτή την άποψη οι αλλαγές αυτές αφορούν όλους τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
-- Πώς αποτιμάτε τις απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν το τελευταίο διάστημα; Τι συμπεράσματα βγαίνουν από τη συμμετοχή των εργαζομένων και τη στάση των άλλων δυνάμεων;
-- Είναι γεγονός ότι στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις στο Δημόσιο η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν εξαιρετικά χαμηλή. Υπήρξαν ολόκληροι κλάδοι - και μιλάμε για μεγάλους κλάδους εργαζομένων - όπου δεν υπήρχε καν απεργία. Βασική αιτία για αυτό είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα και κυρίως η ρεφορμιστική γραμμή πάλης που έχουν επιβάλει στο κίνημα οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Είναι η γραμμή του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, της συναίνεσης, της ευρωυποταγής, της επιλογής μείγματος για τη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Χρόνια τώρα αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στα λόγια μιλούν για τα προβλήματα των εργαζομένων και στην πράξη βάζουν το κίνημα να παλεύει για να υλοποιείται η στρατηγική της ανταγωνιστικότητας. Παράδειγμα, η προχτεσινή συμφωνία ΣΕΒ - ΓΣΕΕ για την ΕΓΣΣΕ και για το ύψος των μισθών, μια συμφωνία που βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις απαιτήσεις των μονοπωλίων και τους σχεδιασμούς κυβέρνησης - ΕΕ.
Αλλο ένα παράδειγμα. Ενώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια αντιδραστική αναμόρφωση του αστικού κράτους και της δημόσιας διοίκησης κι ενώ πρέπει το ίδιο το κίνημα να αναδείξει την ανάγκη να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από την αντιλαϊκή πολιτική και το αστικό κράτος, να αναδείξει ότι οι τύχες των δημοσίων υπαλλήλων δεν μπορεί να ταυτίζονται με την τύχη του αστικού κράτους, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρότειναν στην ΑΔΕΔΥ την οργάνωση της πάλης για «ένα φιλικότερο κράτος προς τους εργαζόμενους».
Ρωτάμε: Μια τέτοια θέση ριζοσπαστικοποιεί τους εργαζόμενους, τους κατεβάζει στο πεζοδρόμιο και στην απεργία ή τους συντηρητικοποιεί, υπονομεύει την απεργία και γενικά τους λαϊκούς αγώνες;
Δείτε και αυτή την πλευρά που σχετίζεται με τη στράτευση των εργαζομένων στο κίνημα και τη συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Τι λένε οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; «Εντάξει, έχουμε κάνει αγώνες κι αγώνες, δεν ιδρώνει το αυτί τους, δε βγαίνει τίποτα. Το ζήτημα είναι πολιτικό, στις εκλογές που θα έρθουν να αλλάξουμε κυβέρνηση, να έρθει στα πράγματα μια "κυβέρνηση της Αριστεράς" να δούμε άσπρη μέρα».
Αυτό κι αν λειτουργεί ανασταλτικά στη συμμετοχή στις απεργίες. Αυτό κι αν τσακίζει τους αγώνες και τη δυναμική του κινήματος. Στην κυριολεξία παροπλίζει έναν κόσμο, το ίδιο το κίνημα. Αυτό κι αν καλλιεργεί αναμονή, ηττοπάθεια, αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες, για επαναφορά των λαϊκών δικαιωμάτων στην προ κρίσης κατάσταση, για λύσεις στα λαϊκά προβλήματα εντός ΕΕ. Κι εδώ δε μιλάμε απλώς για την αυτονόητη ανάγκη να απαλλαγούμε από αυτή την κυβέρνηση, γενικότερα την αντιλαϊκή πολιτική, εδώ μιλάμε για προτροπή των εργαζομένων να εναποθέσουν τη λύση των προβλημάτων τους όχι στο κίνημα και τα δικά τους χέρια, αλλά σε κάποιους άνωθεν «σωτήρες».
Δείτε επίσης άλλη μια πλευρά. Στην ΟΛΜΕ, όταν είκοσι χιλιάδες καθηγητές μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις του Μάη αποφάσισαν απεργία διαρκείας με τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έκλεισαν με πραξικοπηματικό τρόπο την απεργία από τα πάνω - ΔΣ ΟΛΜΕ - λέγοντας τότε το περίφημο «δεν υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για να γίνει η απεργία».
Τώρα, που για δεύτερη συνεχόμενη φορά δεν πάτησε άνθρωπος στις Γενικές Συνελεύσεις, που δεν έγινε ούτε μια Γενική Συνέλευση ΕΛΜΕ σε όλη τη χώρα, που τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία είναι πολύ χαμηλά, προτείνουν απεργία διαρκείας, πενθήμερες επαναλαμβανόμενες κ.ά., με αποτέλεσμα να έχουμε απεργίες χωρίς απεργούς, μόνο και μόνο για να παίζουν στα κανάλια, άντε να γίνει και κανένας ακτιβισμός.
Ομως, αυτό δεν είναι κίνημα. Οχι μόνο δεν είναι γραμμή ανασύνταξης του κινήματος, αλλά είναι ο ορισμός της αποσάθρωσης του κινήματος. Κάποιοι, στο όνομα των αγώνων, παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων. Κάποιοι, μιλώντας για την άνοδο των αγώνων, θέλουν να βλέπουν την άνοδο των εκλογικών τους ποσοστών. Αυτή η διαβρωτική γραμμή που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα στηρίζεται και από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Μόλις προχθές, στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ καταψήφισαν τη γενική απεργία στις 9 Απρίλη, λέγοντας πως δεν έχει νόημα μια 24ωρη γενική απεργία και πρότειναν να ξεκινήσει τώρα «γενική πολιτική απεργία διαρκείας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης» και αυτό τη στιγμή που ούτε μια Γενική Συνέλευση σε ένα Σωματείο σε όλη τη χώρα, ακόμη και σε αυτά που είναι στην επιρροή τους, δεν έχει πάρει τέτοια απόφαση.
Αυτό κι αν είναι απόσπαση από την πραγματικότητα και τυχοδιωκτισμός στο κίνημα. Είναι φανερό πως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχουν την ίδια γραμμή πλεύσης στο κίνημα, οι δυνάμεις του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, όχι μόνο δεν είναι δύναμη ανασύνταξης στο κίνημα, αλλά η γραμμή πάλης που έχουν αποτελεί εμπόδιο σε αυτό το καθήκον. Δεν έχουν γραμμή σύγκρουσης και κυρίως δεν έχουν πρόταση φιλολαϊκής διεξόδου και ανάπτυξης.
-- Πώς κατά τη γνώμη σας μπορεί καλύτερα να εμποδιστεί η επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη, να αναστραφεί υπέρ των εργαζομένων;
-- Μας προβληματίζει αυτή η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εχουμε χρέος να την αλλάξουμε, να εξυψώσουμε τις αγωνιστικές διαθέσεις, να δημιουργούμε καθημερινά τις προϋποθέσεις ανασύνταξης του κινήματος και της λαϊκής αντεπίθεσης.
Μια ανασύνταξη που ως βασικό της περιεχόμενο θα πρέπει να έχει την οργάνωση της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών με βάση τις επιστημονικές, τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και όχι με βάση το πόσο «αντέχει η οικονομία». Κίνημα, οργάνωση της πάλης και γραμμή πάλης που θα συγκρούεται με την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ως βασική προϋπόθεση για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Ανασύνταξη του κινήματος, συμμαχία και ενιαίο μέτωπο πάλης όλων των εργαζομένων και όλων των λαϊκών στρωμάτων στην κατεύθυνση της αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης, της φιλολαϊκής ανάπτυξης και διεξόδου. Στη βάση αυτή καλούμε τους εργαζόμενους να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.
Πρώτα απ' όλα να απαλλαγούν από αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, από τον παλιό, αλλά και το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό, να αλλάξουν εδώ και τώρα τους συσχετισμούς στο κίνημα, να ενισχυθεί η γραμμή της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και το αστικό κράτος, να απαιτήσουν και να επιβάλουν έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, χωρίς εκμεταλλευτές και μονοπώλια, έξω από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, με το λαό αφέντη στον πλούτο που παράγει.
Μόνο με ένα τέτοιο κίνημα, με αυτήν τη γραμμή μπορεί να εμποδιστεί η αντιλαϊκή επίθεση και μόνο σε αυτήν τη βάση μπορεί να ανασυνταχθεί το συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή είναι και η μοναδική ελπίδα και προοπτική για να λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
-- Πολύς λόγος γίνεται από τις άλλες παρατάξεις για το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί το προεδρείο στην ΑΔΕΔΥ. Τι ακριβώς συμβαίνει;
-- Είναι γνωστό ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, σχεδόν εδώ και δύο δεκαετίες, δεν συμμετέχουν στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ. Είναι μια πολιτική στάση που σηματοδοτεί - πέρα από τα άλλα - και το διαχωρισμό των ευθυνών μας από αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Χρόνια τώρα το προεδρείο της ΑΔΕΔΥ το συγκροτούν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ενώ σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους είχαν ως μόνιμο κολαούζο τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν είναι καθόλου τυχαία η πρόσφατη ανακοίνωση της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΔΕΔΥ, όπου καλεί τους εργαζόμενους να απομονώσουν το ΠΑΜΕ που «απαξιώνει την ΑΔΕΔΥ».
Αυτή ήταν και αυτή είναι η ΑΔΕΔΥ. Οπως λοιπόν το συγκροτούσαν τόσα χρόνια, να το συγκροτήσουν και τώρα. Εξάλλου, κατ' επανάληψη έχουμε δηλώσει πως οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτα από μια τέτοια ΑΔΕΔΥ. Θα το ξαναπούμε. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.