Στις 20/11/2012 ο Μ. Κουρουτός, πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ και Γραμματέας Εκπαίδευσης της ΓΣΕΕ δημοσίευσε άρθρο του με τίτλο «ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΜΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ».
Τι λέει στο άρθρο του ο Μ. Κουρουτός: «ότι οι αλλαγές στην πολιτική γεωγραφία και η μεταβολή των συσχετισμών στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων….επικαιροποιούν το αίτημα για μια ριζική αλλαγή των δομών, της νοοτροπίας και του αξιακού πλαισίου…» του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εντοπίζει «διαφθορά, γραφειοκρατικοποίηση, παθητική εξάρτηση από τους κομματικούς μηχανισμούς…αδρανοποίηση των θεσμικών οργάνων» και προχωρά σε μια σειρά «προτάσεων» περί «επαναξιολόγησης αρχών λειτουργίας και συνδικαλιστικών θεσμών» , για την ανάγκη άμεσης δημοκρατίας, για τη διασφάλιση της αξιοκρατίας στην αναπαραγωγή και επιμόρφωση των συνδικαλιστικών στελεχών. Καταλήγει με την «ανάγκη» «ανεξάρτητης πορείας του κινήματος» από οποιονδήποτε κομματικό φορέα φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει «ηθικά μεμπτό» την ταυτόχρονη συμμετοχή σε συνδικαλιστικό αξίωμα και σε «κομματικό μηχανισμό». Με άλλα λόγια, «έξω τα κόμματα».
Ίσως δεν θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς με τις απόψεις ενός συνδικαλιστικού στελέχους που όλα τα προηγούμενα χρόνια αποτέλεσε το υπόδειγμα του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού με τις σημαίες της ΠΑΣΚΕ και της ΓΣΕΕ.
Δεν είναι όμως ο πρώτος που το τελευταίο διάστημα καταπιάνεται με την «ανάγκη ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος» (βλ. άρθρο Κολλά, επιστολή Μητρόπουλου κ.α.).
Σημειώσουμε επίσης ότι η ΟΙΕΛΕ είναι μία από τις 8 Ομοσπονδίες που ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Αυτόνομης Παρέμβασης «για την ανάγκη συντονισμού Ομοσπονδιών».
Είναι φανερό λοιπόν ότι «κάτι ψήνεται». Οι παρεμβάσεις αυτές συνιστούν προσπάθεια παρέμβασης στη δομή και στο περιεχόμενο του συνδικαλιστικού κινήματος.
Από αυτή την άποψη, προκύπτει η ανάγκη να δοθεί απάντηση στην ουσία των «προτάσεών» του.
Αρχικά, έχει σημασία να ειπωθεί ποιος καλεί σε ανασυγκρότηση του κινήματος. Τι να πρωτοαναφέρει κανείς εδώ;
Διαχρονική θέση της ΟΙΕΛΕ είναι ότι «και η ιδιωτική εκπαίδευση αποτελεί δημόσιο αγαθό». Δηλαδή, η ΟΙΕΛΕ στηρίζει την επιχειρηματική δράση στην εκπαίδευση. Με βάση αυτό, χωρίζει τους σχολάρχες σε καλούς και κακούς, νομοταγείς και παράνομους, ηθικούς (που ενδιαφέρονται για το καλό της εκπαίδευσης και την μόρφωση των παιδιών!) και ανήθικους (που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος!) Λες και υπάρχει επιχειρηματίας που επενδύει σε κάποιον τομέα για την «ψυχή της μάνας του».
Είναι η Ομοσπονδία που υπέγραψε από το 2008 αυξήσεις … 0% επ’ αόριστον, πολύ πριν την κρίση, για να μην επιβαρυνθούν οι ιδιοκτήτες στα ξενόγλωσσα φροντιστήρια)!
Όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθησύχαζε τους εκπαιδευτικούς των ιδιωτικών σχολείων ότι οι μειώσεις των μισθών δεν θα τους πιάσουν, γιατί καλύπτονται από τη νομοθεσία που τους εξίσωνε μισθολογικά με το δημόσιο. Όταν πέρασε το νέο μισθολόγιο στο δημόσιο, που σήμαινε 25% μείωση στους μισθούς των εκπαιδευτικών, τότε η ΟΙΕΛΕ ισχυριζόταν ότι πάλι δεν αφορά τους εκπαιδευτικούς των ιδιωτικών σχολείων, γιατί υπάρχει άλλος νόμος (!) που δεν υποχρεώνει να εξισωθούν οι μισθοί των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, με αυτούς των δημοσίων! Ουσιαστικά, δεν έδωσε ποτέ τη μάχη για να μην περάσει η μείωση των μισθών (το νέο μισθολόγιο εφαρμόζεται σχεδόν παντού πια). Καλούσε συνεχώς τους εκπαιδευτικούς να προχωρούν σε ατέρμονες και αδιέξοδες δικαστικές προσφυγές, ενώ έκανε λόγο για μέτρα που στερούνται «νομιμοποιητικής βάσης»!!!
Η ΟΙΕΛΕ είναι η μόνη Ομοσπονδία που, μέχρι σήμερα, έχει πάρει μέρος σε όλους τους «κοινωνικούς διαλόγους», από την αρχή μέχρι το τέλος. Όπως και η ΓΣΕΕ βέβαια.
Έχει εκφυλίσει και υπονομεύσει κάθε απεργιακή μάχη, κηρύσσοντας απεργίες από τα «σάιτ», την προηγούμενη μέρα (!), κυριολεκτικά από Δευτέρα για την Τρίτη, χωρίς να παίρνει κανένα πρακτικό μέτρο για την επιτυχία της!
Αλλά ας έρθουμε τώρα στις «ρηξικέλευθες» προτάσεις του Προέδρου της ΟΙΕΛΕ.
Μιλά για «αξιοκρατία και ανοιχτές διαδικασίες στην αναπαραγωγή συνδικαλιστικών στελεχών». Μα πόσο καλύτερα να λειτουργήσει η περιβόητη «Ακαδημία της Εργασίας» της ΓΣΕΕ, το πρώτο ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, που ο Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ συμμετέχει στη διοίκησή της; Χρόνια τώρα έχει πάρει άριστα στην επιμόρφωση της νέας γενιάς εργατοπατέρων γύρω από την «ανάγκη» προώθησης της ανταγωνιστικότητας και της ταξική ειρήνης.
Προτείνει «διαφάνεια, ανεξαρτησία και πόθεν έσχες στα οικονομικά του συνδικαλιστικού κινήματος». Προφανώς δεν εννοεί κίνημα και συνδικαλιστές «ανεξάρτητους» από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, διότι είναι γνωστό ότι Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ είναι διευθύνων σύμβουλος του ΚΑΝΕΠ (Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής) της ΓΣΕΕ, το οποίο εισπράττει κονδύλια από την Ε.Ε. για την επιμόρφωση συνδικαλιστών!
Για του λόγου το αληθές, στο σάιτ του ΚΑΝΕΠ αναφέρεται ότι η φοίτηση στην Ακαδημία Εργασίας της ΓΣΕΕ (Ανώτερη Συνδικαλιστική Εκπαίδευση) «υλοποιείται στο πλαίσιο του εγκεκριμένου έργου του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ «Προγράμματα Δια Βίου Εκπαίδευσης για το Ανθρώπινο Δυναμικό του Ιδιωτικού Τομέα» (Α.Π. 8 / Υποέργο 1 / Ενέργεια 1.3) και εντάσσεται στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» που συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο – ΕΚΤ) και από εθνικούς πόρους».
Γίνεται ο σημαιοφόρος της «άμεσης δημοκρατίας»! Μάλλον θα μεταφέρει την «ζωντανή πείρα» της «δημοκρατικής» λειτουργίας της ΟΙΕΛΕ και των οργάνων της, με συνεδριάσεις του Δ.Σ. μια φορά τους τέσσερις μήνες, πολλές φορές εν κρυπτώ, με επιλεκτική ενημέρωση των μελών της, με συνελεύσεις παρωδία, μια φορά το χρόνο κλπ
Για να δώσουμε όμως και μια ακόμα πτυχή της αγωνίας του Προέδρου για τη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι χαρακτηριστικό και το εξής: σε όλη την ιδιωτική εκπαίδευση εργάζονται πάνω από 100.000 εργαζόμενοι. Από αυτούς οργανωμένοι σε σωματεία είναι περίπου 3000. Θα περίμενε κανείς να κόπτεται ένας Πρόεδρος Ομοσπονδίας για τη μαζικοποίηση των σωματείων και την οργάνωση των εργαζομένων του κλάδου. Κι όμως, στο τελευταίο συνέδριο της Ομοσπονδίας (2009) αποφάσισε τη διαγραφή του κλαδικού σωματείου εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση νομού Αττικής, του «Βύρωνα», με το πρόσχημα ότι δεν γράφει μέλη του μόνο εκπαιδευτικούς, αλλά και τους άλλους εργαζόμενους σε ιδιωτικά σχολεία, φροντιστήρια κλπ. (γραμματείς, οδηγούς). Μάλιστα απειλεί να διαγράψει κι όσα άλλα σωματεία το έχουν κάνει ή θα το κάνουν στο μέλλον! Διαγράφει σωματεία που παλεύουν να οργανώσουν και να ενώσουν τους εργαζόμενους!
Εκεί όμως που ο Πρόεδρος «δίνει τα ρέστα του» και πιάνει «τον ταύρο (των προβλημάτων του κινήματος) από τα κέρατα», είναι στην περιβόητη ανάγκη για «ανεξάρτητη, αυτόνομη, ακηδεμόνευτη» πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος.
Θυμίζουμε πως αυτό το πολυφορεμένο «έξω τα κόμματα και οι παρατάξεις» από το κίνημα, η ανάγκη για «ανεξαρτησία» από τους κομματικούς μηχανισμούς, δεν έχει προκύψει από το πουθενά. Αποτελεί μόνιμη ατάκα όλων των κυβερνήσεων και των Υπουργών Παιδείας (π.χ. Διαμαντοπούλου), των παρατρεχαμένών τους, των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά … και της Χρυσής Αυγής. Το σύνθημα αυτό επίσης έχει ενώσει πολλούς τελευταία (βλέπε «κίνημα» της «πλατείας» και της μούντζας).
«Ανεξάρτητο» το εργατικό κίνημα πρέπει να είναι από την ιδεολογία της αστικής τάξης, από την εργοδοσία, το πολιτικό της προσωπικό και την εργατική αριστοκρατία που διαπραγματεύονται πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Αντίθετα πρέπει να είναι πλήρως εξαρτημένο από τα συμφέροντα των εργαζομένων που καθορίζονται από τις σύγχρονες ανάγκες τους και όχι από τα επίπεδα κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματιών και του κεφαλαίου. Το κίνημα πρέπει να είναι πλήρως εξαρτημένο και εξοπλισμένο με τη γραμμή της ρήξης και της ανατροπής και να βάζει στόχο οι εργαζόμενοι να πάρουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν και τον λυμαίνεται μια χούφτα παράσιτων.
Με αυτά τα κριτήρια πρέπει να κρίνεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους η κάθε δύναμη και ο κάθε συνδικαλιστικής.
Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι τα κόμματα γενικά αλλά το γεγονός ότι στην πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος στρογγυλοκάθονται δυνάμεις που αντιπαλεύουν τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων. Δυνάμεις που κάνουν τάματα στην Παναγία της «ανταγωνιστικότητας» και του «υγιούς επιχειρείν»! Δυνάμεις που παζαρεύουν πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Συνδικαλιστές σαν τον Πρόεδρο της ΟΙΕΛΕ που παλεύουν για να διαμορφωθούν «οι όροι μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας» (από το κείμενό του), δηλαδή πασχίζουν να υπάρξει ταξική ειρήνη ανάμεσα σε εργαζόμενους και αφεντικά.
Εδώ βρίσκεται η βασική αιτία για την εκφυλιστική κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Για το ζήτημα αυτό, ο λαλίστατος Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ δεν βγάζει άχνα!
Οι «προτάσεις» του Προέδρου της ΟΙΕΛΕ όχι μόνο δεν εξυγιαίνουν και δεν ανασυγκροτούν το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά το μετατρέπουν ακόμα περισσότερο σε χειροκροτητή της ανταγωνιστικότητας, σε μακρύ χέρι της Κυβέρνησης και των εργοδοτών. Το χώνουν πιο βαθιά στο βούρκο της ενσωμάτωσης και του κοινωνικού εταιρισμού.
Και κάτι για το τέλος. Οι «προτάσεις» του Κουρουτού συμπίπτουν πλήρως με τις επιδιώξεις και τους στόχους της επερχόμενης κυβερνώσας αριστεράς, για ένα κίνημα ευνουχισμένο και αποδεκατισμένο.
Για ένα κίνημα ακίνδυνο, που δεν θα μπλέκει στα πόδια της ερχόμενης κυβέρνησης, δεν θα αποτελεί ουσιαστικό αντίπαλο και εμπόδιο.
Για το λόγο αυτό ξαναλέμε: Όχι τυχαία, η ΟΙΕΛΕ είναι μία από τις 8 Ομοσπονδίες που έχει ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Αυτόνομης Παρέμβασης για «την ανάγκη συντονισμού Ομοσπονδιών»!
Είναι φανερό, ότι ετοιμάζεται ο νέος αυριανός κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Θα κάνουμε ό, τι περνάει από το χέρι μας για να αποτύχουν τα σχέδια του κ. Κουρουτού και των ομοίων του! Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα. Δεν θα αφήσουν «το λύκο να φυλάει τα «πρόβατα»!
Βουρδουμπάς Νίκος, Μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ και Πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση νομού Αττικής- «ο Βύρωνας»