Μιλούν στον «Ριζοσπάστη» οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ Θεοδώρα Δριμάλα και Γιάννης Νοτάκης
Το επόμενο διάστημα θα γίνουν εκλογές γιατα ΔΣ σε πολλούς Συλλόγους Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και σε πολλές ΕΛΜΕ. Η Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ καλεί τους εκπαιδευτικούς να «κάνουν την αγανάκτησή τους δύναμη», επιλέγοντας τα ψηφοδέλτια της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ. Για τις εκλογές στους εκπαιδευτικούς, αλλά και για τη συνολικότερη κατάσταση στα σχολεία μιλούν στο «Ρ» η Θεοδώρα Δριμάλα, εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ στο ΔΣ της ΔΟΕ και ο Γιάννης Νοτάκης, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ.
-- Λίγο πριν από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έγιναν εκλογές σε Συλλόγους Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, για τα ΔΣ, και εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στους εκπαιδευτικούς;
Θεοδώρα Δριμάλα: «Θεωρούμε ότι τα μέχρι τώρα εκλογικά αποτελέσματα στο χώρο των εκπαιδευτικών είναι ενδεικτικά για το παραπέρα δυνάμωμα του δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Στις εκλογές για ΔΣ σε Συλλόγους της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, που έχουν ήδη γίνει, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είχαν αύξηση 3,5% και σε μερικούς αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη (Β. Χαλκιδική, Ν. Ιωνία, Χαϊδάρι κ.ά.) ή ενισχύθηκαν πάρα πολύ (Μενίδι). Ακολούθησαν οι εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια, όπου - παρά την ιδιαιτερότητα αυτών των εκλογών - καταγράψαμε μια σημαντική άνοδο. Στα Κεντρικά Υπηρεσιακά Συμβούλια Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΚΥΣΠΕ - ΚΥΣΔΕ), που είναι πανελλαδική καταγραφή δυνάμεων, είχαμε αύξηση 2,1% και 3,1% αντίστοιχα, κάτι που σημαίνει ότι ο ταξικός πόλος δυναμώνει. Τα αποτελέσματα αυτά καθρεφτίζουν φυσικά και τη δουλειά μας το προηγούμενο διάστημα».
-- Οι εκλογές στους Συλλόγους Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης που θα ακολουθήσουν διεξάγονται σε μια περίοδο νέας επίθεσης της κυβέρνησης στα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Υπάρχει και πολιτικό διακύβευμα;
Γιάννης Νοτάκης: «Βρισκόμαστε σε μια περίοδο κρίσης που με δραματικά διλήμματα καλούμαστε να την πληρώσουμε, όχι απλά πολύ ακριβά αλλά με αίμα. Ηδη η κρίση τσακίζει τη λαϊκή οικογένεια. Τα μέτρα της κυβέρνησης παίρνονται για να βάλει, όπως λέει, η ίδια τάξη στα οικονομικά πράγματα, για να δώσει μετά πνοή στην ανάπτυξη. Αυτό, όμως που κάνει η κυβέρνηση είναι να δημιουργήσει μισθούς Β. Αφρικής, να διαλύσει το Ασφαλιστικό, διαλύει το δημόσιο σχολείο, την Υγεία, το έλλειμμα μεγαλώνει ακόμη περισσότερο με τις παροχές ζεστού χρήματος των δεκάδων δισ. προς τις επιχειρήσεις. Αρα δε μιλάμε για τάξη στα πράγματα, αλλά για τη νέα τάξη. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που ανοίγονται κερδοφόρα πεδία στην εκπαίδευση, με ταχύτατους ρυθμούς, σε οικονομικά μεγαθήρια, άρα οι εκλογές αυτές πρέπει να πάρουν πολιτικό χαρακτήρα.
Βεβαίως, υπάρχουν και άλλα κριτήρια στα συνδικαλιστικά πράγματα (η δράση η τοπική κ.ά.), αλλά την επίθεση που δέχεται ο εκπαιδευτικός και το δημόσιο σχολείο δεν μπορεί να τη σταματήσει, περιμένοντας να ψηφίσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Δεν μπορεί να περιμένει για ζητήματα που τρέχουν σήμερα στην εκπαίδευση, που ακυρώνουν τη μόνιμη και σταθερή εργασία. Τώρα πρέπει να απαντήσει, τώρα πρέπει να οργανώσει τον αγώνα του. Αρα και πάλι πολιτικό πρέπει να είναι το κριτήριο για το τι κίνημα θα έχουμε, προκειμένου να οργανώσει τους εκπαιδευτικούς σε αποφασιστική αναμέτρηση. Επιπλέον, είναι πολιτική η απάντηση, διότι υπάρχει κι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα: Ολη της την πολιτική η κυβέρνηση την περνά έχοντας ως σύμμαχο τον κυβερνητικό συνδικαλισμό (με τα δεκανίκια του), που δεν παίρνει μέτρα για να οργανωθεί το κίνημα ή παίρνει μέτρα που διαλύουν τη συνοχή του.
Το ζήτημα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι ένα τεράστιο πολιτικό ζήτημα, το οποίο αν δε λυθεί υπέρ των εργαζομένων δεν μπορεί να προχωρήσει καμία υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Θα μιλάμε για κοινωνικό Αρμαγεδδώνα. Είναι "εκ των ων ουκ άνευ". Με αυτήν την έννοια είναι πολιτικές οι εκλογές και χρειάζεται αλλαγή συσχετισμών».
-- Στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες κυριαρχούν οι συνδικαλιστικές εκφράσεις του δικομματισμού (ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ), αλλά παράλληλα γίνεται χρόνια λόγος για μια «εκπαιδευτική Αριστερά», ενώ δραστηριοποιούνται και οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων. Ποια είναι η κριτική του ΠΑΜΕ στις παραπάνω δυνάμεις;
Θ.Δ.: «ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ, που διατηρούν σημαντικές δυνάμεις, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι που οι ομοσπονδίες αποτέλεσαν το καλύτερο στήριγμα όλων των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στο χώρο της εκπαίδευσης, με τον κυβερνητικό τους συνδικαλισμό. Στην ουσία, έχουν αποδεχτεί το σύνολο των αντιδραστικών αλλαγών, που κάνουν το δημόσιο σχολείο πιο ταξικό και τελικά πιο απαγορευτικό για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας. Είπαν «ναι» στον "Καλλικράτη". Λένε «ναι» στην "αποκέντρωση" της Παιδείας, που θα φορτώσει νέα βάρη στις πλάτες των γονιών και θα ανοίξει τις πόρτες των δημόσιων σχολείων στις επιχειρήσεις, δηλαδή λένε «ναι» στο τοπικό ευέλικτο διαφοροποιημένο σχολείο της αγοράς.
Στην κατεύθυνση αυτή κινείται το "νέο" σχολείο, που προωθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι καθόλου νέο, αφού στηρίζεται στα πρότυπα του αγγλοσαξονικού και σκανδιναβικού αποκεντρωμένου μοντέλου, αποτελεί κατεύθυνση της ΕΕ και στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου. Αρα, έχουν αποδεχτεί το αντιδραστικό περιεχόμενο που προωθείται στο χώρο της Παιδείας. Ξέρουν καλά ότι στο μέλλον το "δημόσιο" σχολείο, το οποίο θα περάσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αν προωθηθούν αυτά τα μέτρα, θα δουλεύει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Αυτό σημαίνει μορφωτική υποβάθμιση των παιδιών της λαϊκής οικογένειας, διαφοροποίηση - κατηγοριοποίηση σχολείων, εκπαιδευτικών, μαθητών, είσοδο των επιχειρήσεων στα σχολεία με επιχορηγήσεις και παρεμβάσεις, διάλυση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Σημαίνει και καθορισμό του προγράμματος απ' τις επιχειρήσεις! Αρα τα παιδιά μας θα διδάσκονται ό,τι συμφέρει το κεφάλαιο, πώς δηλαδή να σκύβουν το κεφάλι και να εξασφαλίζουν, αν είναι δυνατό και με τη θέλησή τους, τα συμφέροντά του. Να γιατί λέμε ότι τα στηρίγματα του δικομματισμού (ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ) έχουν την κύρια ευθύνη για την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στο χώρο της εκπαίδευσης. Δεν είναι, όμως, μόνοι τους.
Σοβαρό αποκούμπι και πολλές φορές πρωτοπορία, στην αποδοχή όλων των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση αποτελούν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, δηλαδή του ΣΥΝ και οι Παρεμβάσεις - Συσπειρώσεις. Οι μεν δυνάμεις του ΣΥΝ αποδέχονται την ουσία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, αφού στηρίζουν την ΕΕ, άρα στηρίζουν τα ευέλικτα και τα ευρωπαϊκά προγράμματα, στα οποία εμπλέκονται και οι ίδιοι, και την "αποκέντρωση", αλλά τη θέλουν λίγο καλύτερη! Στηρίζουν την αντίληψη των τοπικών ιδιαιτεροτήτων και του ότι κάθε δάσκαλος πρέπει να εφαρμόζει το δικό του πρόγραμμα, δηλαδή στηρίζουν τη διαφοροποίηση των δημόσιων σχολείων.
Στην ίδια κατεύθυνση, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, κινούνται και οι δυνάμεις των Παρεμβάσεων - Συσπειρώσεων, οι οποίες παρά την "επαναστατική" φρασεολογία τους, τελικά αποδέχονται πλευρές των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (στέλεχός τους χαρακτήρισε "δεξαμενές γνώσεων τα 800 ολοήμερα με ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα" που αποτελούν πλευρά του "νέου" σχολείου). Λειτουργούν ως αποκούμπι των ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ με το να επιλέγουν πότε τη μία και πότε την άλλη πλευρά του δικομματισμού και ενίοτε φτιάχνουν λάιτ πλαίσια μαζί τους από τα οποία λείπουν σημαντικοί άξονες (π.χ. στην απεργία των δασκάλων το 2006 έλειπε η "αποκέντρωση"). Συχνά δε εμπλέκονται, κυρίως εκλογικά, με τις δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και προσφέρουν και οι δύο "αριστερό" άλλοθι στο δικομματισμό, αφού γίνονται χειροκροτητές τους στις συγκεντρώσεις των συμβιβασμένων πλειοψηφιών».
Γ.Ν.: Οι παραπάνω δυνάμεις (ΣΥΝ, Παρεμβάσεις) συμμάχησαν με το ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΚ) και εκφράστηκαν όλοι μαζί με την "εκπαιδευτική αριστερά" ενοποιώντας όλη τη συστημική αριστερά, κάνοντας δηλώσεις για μεγάλες ρήξεις. Αυτό που έγινε ήταν όμως να γίνουν τοποτηρητές των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση, χαρίζοντας στον εκάστοτε υπουργό προτάσεις για τις αναδιαρθρώσεις, κάνοντας κοινωνικούς διαλόγους. Η μόνη ρήξη ήταν μεταξύ τους και (πάντα προσωρινή) για να μη χρεωθούν την κατάσταση που δημιουργείται, για να γλιτώσουν από την κατακραυγή της υπηρέτησης του δικομματισμού για 15 χρόνια στην ΟΛΜΕ και άλλα τόσα στη ΔΟΕ.
Στην ΟΛΜΕ ήταν συνεχώς στο προεδρείο, συγκροτούσαν προεδρείο, όσο καιρό ήταν η ΝΔ κυβέρνηση με την ΠΑΣΚ και όσο ήταν το ΠΑΣΟΚ με τη ΔΑΚΕ. Υπηρέτησαν, δηλαδή, το δικομματισμό και με την ΔΑΚΕ και με την ΠΑΣΚ σε επίπεδο δευτεροβάθμιων οργάνων. Ακριβώς αυτό χαρακτηρίζει τον οπορτουνισμό, όταν βλέπει ότι κινδυνεύει να χρεωθεί όλη αυτή τη στάση, μπορεί να κάνει αντι-ΟΛΜΕ και αντι-ΔΟΕ τακτική, την ώρα που ψήφιζε πλαίσια στη ΔΟΕ , την ώρα που έκανε προεδρεία στην ΟΛΜΕ.
Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού έπαιξαν το βρώμικο ρόλο, υποστηρίζοντας ότι κάτι διαφορετικό θα γίνει στο εκπαιδευτικό κίνημα και ουσιαστικά στήριξαν αυτές τις αλλαγές, γιατί το χαρακτηριστικό αυτών των δυνάμεων είναι να μην αναδεικνύουν τη στρατηγική των αναδιαρθρώσεων και να οργανώνουν κίνημα κόντρα στις αντιδραστικές αλλαγές στο σύνολό τους, αλλά να παίρνουν πλευρές που εκδηλώνονται εκείνη τη στιγμή πιο έντονα στις συνέπειες των αλλαγών και να τις κάνουν "σημαία" αγώνα. Ουσιαστικά, λειτουργούν σαν νοσοκόμες ή πυροσβέστες των προβλημάτων, που παράγονται απ' την πολιτική των αναδιαρθρώσεων μέσα στο χώρο της εκπαίδευσης και προσπαθούν να φανούν αγωνιστές, σβήνοντας τη φωτιά και όχι αντιμετωπίζοντας την αιτία της φωτιάς.
Τώρα, Παρεμβάσεις και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχουν σηκώσει αντιμνημονιακή "σημαία", αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη, διότι το θέμα δεν είναι μόνο το μνημόνιο, αλλά μια σειρά πολιτικών χρόνια τώρα, που το μνημόνιο τις επιταχύνει. Πηγαίνουν με τη ΓΣΕΕ, η οποία έχει πει ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος, που δίνει συμβουλές με πρόσφατο υπόμνημα στην τρόικα τι πρέπει να προσέξουν για να μην αναπτυχθούν αγώνες. Επιπλέον, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και Παρεμβάσεις έχουν τυχοδιωκτική λογική. Ανάλογα με το πού βρίσκονται έχουν άλλη στάση. Για παράδειγμα, στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, τρεις εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων εξέφρασαν τρεις διαφορετικές θέσεις για το ζήτημα των stage!
Τέλος, στο ζήτημα της "ενότητας", το ερώτημα που μπαίνει είναι: Ενότητα για τα συμφέροντα ποιανού; Και το σύστημα σήμερα θέλει την ενότητα στη δική του λογική που λέει για παράδειγμα ότι είναι πατριωτισμός να δεχτείς να πληρώσεις την κρίση. Ο λαός, όμως, πρέπει να διεκδικήσει τη δική του ενότητα στην κατεύθυνση καμιά θυσία για την πλουτοκρατία. Οι θυσίες που θα πιάσουν τόπο θα είναι μόνο αυτές του αγώνα. Και το κεφάλαιο μας θέλει ενωμένους με την πολιτική του και αυτό επιδιώκουν και με τη συγκεκριμένη συνδικαλιστική ηγεσία που αναπαράγει το "σκληρά τα μέτρα αλλά αναγκαία". Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιλέξουν τη δικής τους ενότητα, τους δικούς τους εκπροσώπους και εκφραστές αυτής της ταξικής ενότητας που θα υπερασπίσει τα συμφέροντά τους.
-- Ποια είναι πρόταση πάλης προς τους συναδέλφους σας; Γιατί να στηρίξουν τα ψηφοδέλτια της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ οι εκπαιδευτικοί;
Γ.Ν.: «Λέμε ότι με την εμπειρία του ο κόσμος πρέπει να έχει καταλάβει ότι χρειάζεται σύγκρουση με αυτήν την πολιτική και ότι δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσής της. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει περίπτωση, την ώρα που τσαλαπατούν κάθε δικαίωμα, να καλυτερεύει το δημόσιο και δωρεάν σχολείο που λέμε εμείς, με μαζικούς διορισμούς, χωρίς ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με ενίσχυση οικονομική κ.λπ. Αυτό θα κατακτηθεί μετά από μεγάλη σύγκρουση και μεγάλη σύγκρουση σημαίνει ότι πρέπει να συγκεντρωθούν δυνάμεις και μεγάλες δυνάμεις προσφέρει η κοινωνική συμμαχία.
Χρειάζεται ενιαιοποίηση του αγώνα με κοινά αιτήματα και στόχους πάλης των εργαζομένων στο Δημόσιο με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς, με τους μαθητές, το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, τις γυναίκες στη βάση κοινών αιτημάτων. Για παράδειγμα, κανείς γονιός να μη δεχτεί να πληρώσει και να διεκδικηθούν κονδύλια άμεσα. Στη βάση κοινού αιτήματος να υπάρχουν εκπαιδευτικοί με μόνιμη σχέση εργασίας κ.ά. Αυτή την ταξική αναμέτρηση με την ενιαιοποίηση δυνάμεων μόνο ένα ισχυρό ταξικό κίνημα μπορεί να τη φέρει εις πέρας. Πρωταγωνιστικός φορέας του ταξικού αυτού κινήματος είναι το ΠΑΜΕ, γι' αυτό και η ενίσχυσή του θα ανοίξει την προοπτική της συσπείρωσης δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση, ώστε αποτελεσματικά να αντιμετωπιστεί η επίθεση των αναδιαρθρώσεων».
Θ.Δ.: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει δημιουργηθεί ήδη φύτρα αυτού που λέμε λαϊκό μέτωπο, που είναι η συσπείρωση την οποία συγκρότησε το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, η ΠΑΣΥ στους αγρότες, το ΜΑΣ στους φοιτητές, η ΠΑΣΕΒΕ στους επαγγελματοβιοτέχνες, η ΟΓΕ στις γυναίκες. Αυτή η λαϊκή συσπείρωση πιστεύουμε ότι θα αποτελέσει τη μαγιά για ένα ρωμαλέο λαϊκό μέτωπο, που θα βάλει πλώρη για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία. Μόνο με πάλη που είναι προσανατολισμένη σε αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να εξασφαλιστούν, στο μέτρο που θα βαθαίνει η συσπείρωση πλατιών δυνάμεων, όσα απ' τα δικαιώματα έχουν μείνει στους εργαζόμενους και θα τους δώσει τη δυνατότητα για νέες κατακτήσεις. Στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορούν ικανοποιηθούν σύγχρονες ανάγκες, άρα και οι μορφωτικές ανάγκες του λαού μας. Αν θέλουμε πραγματικά την ικανοποίηση των σύγχρονων μορφωτικών, οικονομικών, ασφαλιστικών, εργασιακών αναγκών των εργαζομένων και αν θέλουμε ένα σχολείο που να μορφώνει ολόπλευρα τους ανθρώπους και να τους δίνει προοπτική, πρέπει να παλέψουμε για αυτή τη ρήξη και ανατροπή, τις ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας, της κοινωνίας, άρα και του σχολείου».
-- Τα προβλήματα στα σχολεία της χώρας είναι πάρα πολλά. Η κυβέρνηση προωθεί το σχολείο της αγοράς. Αν περάσουν τα σχέδιά της θα έχουμε σχολεία πολλών ταχυτήτων και επιχειρήσεις που θα καθορίζουν το πρόγραμμα σπουδών. Θα έχουμε το τελικό χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών. Ποια είναι η απάντηση του ΠΑΜΕ;
Θ.Δ.: «Το ΠΑΜΕ κάλεσε και καλεί σε ανυπακοή και απειθαρχία στην αντιλαϊκή λαίλαπα, άρα και στο "νέο" σχολείο. Στη γραμμή αυτή αποφύγαμε πέρσι την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, δεν αποτρέψαμε όμως τη λειτουργία των 800 ολοήμερων, τα οποία ορίστηκαν, αφού η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΔΟΕ τα στήριξε. Σήμερα και οι εκπαιδευτικοί, που λέγανε ας το εφαρμόσουμε να δούμε, κατανοούν ότι αυτό είναι το σχολείο της εξόντωσης των παιδιών, της διεύρυνσης των ελαστικών εργασιακών μορφών εργασίας, της αγοράς και τελικά της αμάθειας. Θα συνεχίσουμε να καλούμε σε ανυπακοή και απειθαρχία για να μην περάσει το "νέο" σχολείο της αγοράς, που όπου εφαρμόστηκε είχαμε τεράστια άνοδο του σύγχρονου αναλφαβητισμού, σπάσιμο του ενιαίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, γενικότερη μορφωτική υποβάθμιση, παρέλαση των επιχειρήσεων μέσα στα σχολεία και δήμους, σχολεία που κλείνουν. Για το φινλανδικό μοντέλο - που το παρουσιάζουν ως το καλύτερο - υπάρχουν πρόσφατα δημοσιεύματα που λένε ότι δεκάδες σχολεία κλείνουν, ενώ επικρατεί πλήρης διάλυση των εργασιακών σχέσεων με πρόσληψη εκπαιδευτικών σε επίπεδο δήμου ή σχολείου κ.τ.λ.».
Γ.Ν.: «Τα προβλήματα στα σχολεία γενικεύονται με ένα ραγδαίο τρόπο. Εχουμε περικοπές σε μεταφορά μαθητών σε αθλητικά σχολεία, σε καλλιτεχνικά, σε ειδικά σχολεία. Εχουμε περικοπές σε προγράμματα, έχουμε κενά εκπαιδευτικών, έχουμε αναπληρωτές ΕΣΠΑ χίλια δυο, ενώ ήδη καλούν τους γονείς να συμβάλουν στην πληρωμή πετρελαίου για το χειμώνα!
Θέλουμε να καλέσουμε τους γονείς, τους μαθητές, το συντονιστικό των μαθητών, τους εκπαιδευτικούς, τις δυνάμεις της κάθε τοπικής κοινωνίας να μην επιτρέψουμε καμία πληρωμή από γονείς. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που σε λίγο το κάθε παιδί θα φέρνει ένα μπιτόνι, όπως παλιά φέρναν ένα κούτσουρο για τη σόμπα στα χωριά, για να υπάρχει ζεστασιά στα σχολεία. Η πρόταση των δήμων είναι να κληθούν οι γονείς να πληρώσουν το πετρέλαιο. Γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές θα πρέπει να κλείνουν το σχολείο και σε συντονισμό με τα άλλα σχολεία να διεκδικούν τα αυτονόητα.
Επίσης, τους καλούμε να αντιδράσουν στο "νέο" σχολείο, που δεν έχει στόχο να προσφέρει στα παιδιά μορφωτικές βάσεις. Δε θέλει οι μαθητές να κατανοούν τη ζωή και να μάθουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, αλλά ορισμένες δεξιότητες. Οι δεξιότητες, όμως, δεν είναι γνώση. Αυτή η κατεύθυνση έχει καταγραφεί στα πιο επίσημα ντοκουμέντα, στη Λευκή Βίβλο για την Παιδεία και είναι απαίτηση των βιομηχάνων, οι οποίοι έχουν βρει ότι το καλύτερο μείγμα απόδοσης των εργαζομένων είναι η απόκτηση δεξιοτήτων, σε συνδυασμό με την ελαστική εργασία. Δεν είναι τυχαίο ότι αναζητάνε δεξιότητες. Θα είναι μικρό το ποσοστό που θα οδηγείται στην επιστημονική γνώση και όχι οι πολλοί, ενώ οι μαθητεία θα μπαίνει απ' το γυμνάσιο ακόμα, ώστε να αντλούν φτηνό εργατικό δυναμικό».