Για την ... «παιδαγωγική ελευθερία» του αντικομμουνισμού

Στο συνέδριο της ΔΟΕ αλλά και της ΟΛΜΕ ο αντικομμουνισμός ήταν αυτός που έριξε τη σκιά του. Πρωτεργάτες οι συνήθως ύποπτοι. Οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ αλλά και αυτές του οπορτουνισμού.

Ο αντικομμουνισμός που αναδύεται στην αστική κοινωνία, ως συστατικό στοιχείο του πολιτικού εποικοδομήματος, δεν μπορεί παρά να έχει την αντανάκλασή του στο σύνολο των θεσμών, στο σχολείο, στην τάξη. Επιβεβαιώνεται και μ 'αυτό τον τρόπο ο ρόλος και ο χαρακτήρας του σημερινού σχολείου ως εργαλείου αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας, της αντιεπιστημονικότητας, του σκοταδισμού.

Προγράμματα σπουδών και βιβλία, που απλώνουν το πέπλο της σιωπής σε πραγματικά γεγονότα, που συσκοτίζουν την επιστημονική αλήθεια, που δηλητηριάζουν τη σκέψη και τα μυαλά των παιδιών με τον πιο ακραίο, με τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό.

Ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Δ. Μπράτης (ΠΑΣΟΚ), στην εισήγησή του (!) Στο συνέδριο, με τον πιο προβοκατόρικο τρόπο μίλησε για «εισβολή του βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Πρωτούλη στο 1ο Λύκειο της Πετρούπολης, ώστε να υποδείξει και να επιβάλει στους εκπαιδευτικούς πώς θα διδάσκουν το μάθημά τους! ». Αυτό είναι ο αντικομμουνισμός!

Το ψέμα, η προβοκάτσια, η λάσπη, η συκοφαντία. Καμία σχέση με πολιτική επιχειρηματολογία, με κριτική, έστω και με πολεμική.

Τι κι αν είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο βουλευτής του ΚΚΕ πήγε να διαμαρτυρηθεί για το διαβόητο περιστατικό της αποβολής του μαθητή, για τον αυταρχισμό της έδρας και όχι για το πώς θα διδάσκουν οι εκπαιδευτικοί το μάθημά τους! Αυτοί το χαβά τους!

Ο κάθε βουλευτής, όπως ο κάθε ένας από εμάς, θα απέφευγε μια τέτοια υπόδειξη.

Ομως, το τι θα διδαχθούν τα παιδιά της εργατικής τάξης, τα παιδιά του λαού, μας αφορά και με το παραπάνω και όχι μόνο εμάς αλλά αφορά το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.

Από πού κι ως πού έχει το δικαίωμα να ξεσηκώνεται ο αστικός κοσμοπολιτισμός και ο εθνικισμός - από τη δική τους σκοπιά - για το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ 'Δημοτικού και δεν το έχει αυτό το δικαίωμα το ΚΚΕ?

Από πού κι ως πού έχει το δικαίωμα ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνεί με τη φιλοσοφία αυτού του βιβλίου και δεν έχει το δικαίωμα το ΚΚΕ να το καταγγείλει ως συνειδητή παραχάραξη και πλαστογραφία της Ιστορίας?

Αστική ιδεολογία και οπορτουνισμός στηρίζουν τα συγγράμματα που εξισώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό, τη σταλινολογία στο μάθημα της Ιστορίας, την προβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ως δυνάμεων ειρήνης.

Για τον αντικομμουνισμό από καθέδρας, σαν το περιστατικό της Πετρούπολης, όπου καθηγήτρια του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ εξομοίωνε το ΚΚΕ με τη χούντα, με το ΛΑ.Ο.Σ. και την Ιερά Εξέταση (!) το Τμήμα Παιδείας του ΣΥΝ με ανακοίνωσή του στήριξε τη συγκεκριμένη επιλογή, επικαλούμενο το δικαίωμα της ...παιδαγωγικής ελευθερίας του εκπαιδευτικού!

Η έννοια της παιδαγωγικής ελευθερίας ως προς το περιεχόμενό της δεν είναι ούτε ουδέτερη ούτε αταξική. Δεν είναι άχρωμο, άγευστο, άοσμο ευγενές αέριο. Είναι έννοια ταξική, το δε περιεχόμενό της προσδιορίζεται από το χαρακτήρα της εκάστοτε εξουσίας.

Για την πραγματική παιδαγωγική ελευθερία οι κομμουνιστές έδωσαν αγώνες κι αγώνες, στην κυριολεξία μάτωσαν. Σήμερα τη μόνη παιδαγωγική ελευθερία που μπορεί να προσφέρει η άρχουσα τάξη είναι αυτή που μεταμφιέζει τον εκπαιδευτικό σε παπαγαλάκι του συστήματος, σε ιμάντα αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, σε φορέα του αγνωστικισμού, του εμπειριοκριτικισμού, του αντιδραστικού ιδεαλισμού, σε διδακτικό υποκείμενο της θεοκρατικής και μεταφυσικής θεώρησης.

Οταν η διδασκαλία υποχρεωτικά αντιστοιχίζεται με το σημερινό περιεχόμενο των σπουδών, τότε η παιδαγωγική τους ελευθερία είναι ο φερετζές της αντιεπιστημονικότητας, του σκοταδισμού, της υποταγής. Η παιδαγωγική ελευθερία του συστήματος δεν είναι ούτε παιδαγωγική, Ούτε ελεύθερη. Για τη μισθωτή εργασία, για τον εκπαιδευτικό, για την προλεταριακή διανόηση η παιδαγωγική ελευθερία των αστών είναι η δική τους σκλαβιά. Κι όπως έλεγε ο Δ. Γληνός, «ένας δάσκαλος σκλάβος μόνο δούλους μαθητές μπορεί να βγάλει».

Η αληθινή παιδαγωγική ελευθερία είναι αυτή που υπηρετεί την επιστήμη, τη θεωρία της εξέλιξης και του ιστορικού υλισμού, τη μέθοδο και τη λογική της διαλεκτικής, τη φιλοσοφία του διαλεκτικού υλισμού.

Η αληθινή παιδαγωγική ελευθερία του εκπαιδευτικού είναι η «από τα κάτω» αντίσταση στην «από τα πάνω» κυρίαρχη ιδεολογία, βρίσκεται εκεί όπου από καθέδρας γίνεται πράξη η απειθαρχία και η ανυπακοή.

Βρίσκεται εκεί που τεκμηριώνεται ότι η κίνηση της κοινωνίας προς τα μπρος καθορίζεται από αντικειμενικούς νόμους, εκεί που υποστηρίζεται ότι για το ίδιο ιστορικό γεγονός η αλήθεια είναι μία και όχι πολλές, εκεί που δε δικαιολογούνται η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και τα εγκλήματα της αστικής τάξης, εκεί που δεν αποσιωπάται η προσφορά, ο ρόλος της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ.

Η παιδαγωγική ελευθερία βρίσκεται εκεί που διδάσκεται η αντίσταση στο ραγιαδισμό, στη μοιρολατρία, εκεί που απορρίπτεται η υποταγή στην αστική νομιμότητα, στη βία της αστικής τάξης.

Η πραγματική παιδαγωγική ελευθερία είναι αυτή που από ηθική και αισθητική άποψη μπολιάζει τις ψυχές των παιδιών με τις πανανθρώπινες αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης, του δίκιου των λαών και όχι των ιμπεριαλιστών. Είναι αυτή που ενσαρκώνει και εμπνέει στα παιδιά τον αγώνα για την ειρήνη, όχι γενικά και αόριστα, αλλά ενάντια στους άδικους πολέμους, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Είναι αυτή που απορρίπτει τα πρότυπα των «Ράμπο», της υποκουλτούρας, της εγκληματικότητας, της καταστολής, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, και γενικότερα τη σαπίλα του καπιταλισμού. Η πραγματική παιδαγωγική ελευθερία είναι αυτή που στην άκρη της πένας του εκπαιδευτικού γράφει «όλα για τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας, όλα για το νέο τύπο ανθρώπου».

Η αληθινή παιδαγωγική ελευθερία είναι αυτή που απελευθερώνει μυαλά και συνειδήσεις, αυτή που στο πλαίσιο της γενικότερης ταξικής πάλης μετατρέπει τις ιδέες σε υλική δύναμη για την αλλαγή της κοινωνίας, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Μόνο αυτή η παιδαγωγική ελευθερία μπορεί να δώσει το αναγκαίο και αληθινό νόημα στο ρόλο του εκπαιδευτικού σήμερα. Μόνο αυτή η παιδαγωγική ελευθερία μπορεί να αποτελέσει όπλο στα χέρια του εκπαιδευτικού για τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου.

Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι στις σημερινές συνθήκες η παιδαγωγική ελευθερία αποκτήσει μπορεί ν 'ένα τέτοιο περιεχόμενο, αλλάξουν χωρίς ν' ριζικά η κοινωνία, η εκπαίδευση, η οικονομία και εν τέλει η εξουσία.

Είναι θέμα όχι κυβέρνησης αλλά εξουσίας, και όχι απλά εξουσίας αλλά σε ποιας τάξης τα χέρια βρίσκεται η εξουσία και βέβαια δεν περιμένουμε τη λαϊκή εξουσία για να κατακτηθεί το πραγματικό νόημα της παιδαγωγικής ελευθερίας.

Δεν υποτιμάμε καμιά βελτίωση, καμιά επιμέρους κατάκτηση που θα επέλθει κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, έστω και στο πλαίσιο των αστικών ελευθεριών.

αυτή Μ 'τη σκέψη αυτό που μπορεί και πρέπει να γίνει, μέχρι να υπάρξουν ριζικές πολιτικές αλλαγές, είναι να οξύνουμε οι κομμουνιστές δάσκαλοι, καθηγητές και μαθητές την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη στα σχολεία. αυτό Μέσα στο μάθημα και έξω απ '. Μα κυρίως μέσα στο μάθημα και πρωτίστως στα Λύκεια.

Το παράδειγμα του ΚΝίτη μαθητή από την Πετρούπολη έχει τη διδακτική του αξία, μπορεί και πρέπει να βρει συνέχεια και μιμητές, μαθητές και φοιτητές, δασκάλους και καθηγητές. Με οποιοδήποτε τίμημα!

αυτή Σ 'την προσπάθεια να βοηθήσουμε και να στηρίξουμε κάθε καλοπροαίρετο δάσκαλο και καθηγητή, κάθε τίμιο παιδαγωγό, κάθε αγωνιστή εκπαιδευτικό που θέλει να δώσει τη μάχη της επιστημονικής και ιστορικής αλήθειας, που θέλει «να δει τον ήλιο να σηκώνεται λίγο ψηλότερα». Υπάρχει πλειάδα τέτοιων ανθρώπων και ας μην έχουμε την ίδια αντίληψη σε όλα. Δεν είμαστε ούτε μόνοι μας ούτε οι μόνοι!

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να αφήσουμε σε χλωρό κλαρί κανένα πλαστογράφο, κανένα παραχαράκτη, κανέναν ιθύνοντα του αντικομμουνισμού. Τη μάχη αυτή πρέπει να την πάμε μέχρι τέλος. Εχουμε το «πάνω χέρι», έχουμε ιδεολογική υπεροχή, μπορούμε και πρέπει να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας με βάση το μορφωτικό περιεχόμενο του σχολείου και τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες, με όρους ιδεολογίας, με όρους κινήματος και με άξονα τη θέση του εκπαιδευτικού και της Παιδείας στον άλλο δρόμο ανάπτυξης, στη διέξοδο και την προοπτική της Λαϊκής Εξουσίας.

Στην κατεύθυνση αυτή, στο πλαίσιο των ταξικών συνδικάτων και του ΠΑΜΕ, είναι ανάγκη να πάρουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες κινηματικού χαρακτήρα. Είναι ανάγκη όμως να πάρουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες και σε ένα ανώτερο επίπεδο - ως ΚΚΕ - στο επίπεδο της πολιτικής πάλης.

Ο αντικομμουνισμός, Είτε ραφιναρισμένος είτε με την πιο βρώμικη εκδοχή του, μέσα και έξω από τα σχολεία, θα δυναμώσει. Στρώνουν το έδαφος όχι μόνο για τη δίωξη αλλά και την ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης, της ΕΕ, για μέτρα θωράκισης της αστικής κυριαρχίας. Και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αυτούς γι 'είναι μονόδρομος.

Φοβούνται την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, την ανασυγκρότηση σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο του κομμουνιστικού κινήματος. Φοβούνται μήπως γίνουν κυρίαρχες οι ιδέες της οργανωμένης πάλης, της σύγκρουσης, της ρήξης, της ανατροπής, μήπως η πλάστιγγα από τα μονοπώλια γείρει με το λαό και μήπως εν τέλει ... νόμος γίνει το δίκιο του εργάτη.

Εν ολίγοις φοβούνται τη στρατηγική του ΚΚΕ και το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν μπαίνει στα αστικά σενάρια, ότι δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι.

Αυτά φοβούνται κι αυτά τους τρομάζουν. Κι ο τρόμος τους γίνεται ακόμη πιο μεγάλος, γιατί τα μυαλά της αστικής τάξης γνωρίζουν πολύ καλά το ιστορικά αναπόφευκτο. Γνωρίζουν ότι η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού απορρέει ως νομοτέλεια από το γεγονός πως οι υλικές προϋποθέσεις στη δοσμένη ιστορική περίοδο είναι υπερώριμες, κι από την κορυφή του λόφου ένα πράγμα φωνάζουν: «Βρείτε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης», «η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δε χωράει στις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής, τις υπάρχουσες σχέσεις ιδιοκτησίας, αντικαταστήστε τες με νέες, με τις κομμουνιστικές »! «Σπάστε το περίβλημα»! «Πράξτε τώρα! Δώστε επιτάχυνση στην κίνηση του τροχού της Ιστορίας ... τώρα! ».

Ετσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει!

αυτό Θα φροντίσουμε εμείς γι '!