Μέσα από πολλούς τρόπους κατάφεραν οι μαθητές της β τάξης του 4ου δημοτικού σχολείου Περάματος να μιλήσουν για τον πόλεμο με τη βοήθεια της δασκάλας τους Βιβής Τρύπα.Αρχικά ξεκινήσαν με την Γκουέρνικα του Πικάσο. Ανέλυσαν τα σύμβολα και τα χρώματα του χρησιμοποίησε ο ζωγράφος για να μιλήσει για τον πόλεμο.
Έπειτα συνέχισαν με απόσπασμα από το ποίημα του Σαμαράκη "Όχι πια πόλεμος.
«Τις τελευταίες νύχτες
δεν βλέπω όνειρα,
φοβάμαι πια να ονειρεύομαι»
είπε το οχτάχρονο παιδί
από το Κόσοβο.
δεν βλέπω όνειρα,
φοβάμαι πια να ονειρεύομαι»
είπε το οχτάχρονο παιδί
από το Κόσοβο.
Το παιδί ξαναζούσε στα όνειρά του τον εφιάλτη του παράλογου πολέμου. Εμείς, πώς τολμάμε να ονειρευόμαστε;
«Πόλεμος εναντίον του πολέμου». Άπειρες φορές έχει γραφτεί και ακουστεί αυτό το σύνθημα-σλόγκαν. Και όμως, ο πόλεμος ζει και βασιλεύει και τα πάντα σακατεύει:ανθρώπινες ζωές, δημιουργήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, πολιτιστική κληρονομιά, το περιβάλλον.
Πρώτη προτεραιότητα στη λίστα των θυμάτων των πολέμων έχουν τα παιδιά. Τα βλέπουμε στην τηλεόραση, χάρη σ'αυτήν έχουν μπει στα σπίτια μας - στην ψυχή μας όμως έχουν άραγε μπει;
Παιδιά που τους δίνουν όπλα μεγαλύτερα από το μπόι τους και τα στέλνουν να κλαδέψουν τη ζωή άλλου ανθρώπου και να πεθάνουν και τα ίδια. Παιδιά που τα ποτίζουν μίσος για τον πλησίον. Αλλά το παιδί σκέφτεται την ειρήνη, την ονειρεύεται, τη ζωγραφίζει, την τραγουδά.
Τα παιδιά-θύματα να μην τα μετράμε με νούμερα, φτάνει και μόνο ένα παιδί να χαθεί έτσι, τότε ο κόσμος μας ο δήθεν πολιτισμένος, έχει χρεωκοπήσει. Αυτό που πεθαίνει είναι η ψυχή του παιδιού.
Τέλος, ασχολήθηκαν με το ποίημα του Μπρεχτ "Οι πρόσφυγες". Άκουσαν το requiem for a dream, οι μαθητές έκλεισαν τα μάτια και φαντάστηκαν πώς ζούσαν τα παιδιά στη χώρα τους που είχε πόλεμο. Πώς ήταν η ζωή με τις βόμβες γύρω τους, με το φόβο, χωρίς τρόφιμα, χωρίς παιχνίδι, χωρίς σχολείο, κτλ. και ζωγράφισαν ό,τι αποκόμισαν από τη συζήτηση.