Τους εργαζομένους της “Elite” που βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας από τα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη, όταν και τους ανακοινώθηκε το κλείσιμο του εργοστασίου, επισκέφτηκαν μαθητές της Γ’ λυκείου του 1ου ΕΠΑΛ Αθηνών στις 4 Μαρτίου. Οι μαθητές με τους πραγματικούς παιδαγωγούς που τους συνόδευαν, συνομιλούσαν για παραπάνω από 2 ώρες με τους εργαζομένους του εργοστασίου και με τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Ο “Οδηγητής” βρέθηκε στο σμίξιμο της σημερινής με την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, παρακολούθησε την κουβέντα και συνομίλησε με τρεις μαθητές του ΕΠΑΛ, την Αλεξάνδρα, την Αντριάνα και τον Αλεξ.
Λίγα λεπτά μετά τις 9 το πρωί και στο εργοστάσιο της Elite καταφθάνουν οι μαθητές. Αμέσως τους καλωσορίζουν δεκάδες εργαζόμενοι που βρίσκονται στο χώρο. Στην αρχή οι μαθητές περιηγούνται στους χώρους, όπου οι μηχανές έχουν σταματήσει να δουλεύουν 3 μήνες τώρα. Το ερώτημα των μαθητών εύλογο: «Πώς τα βγάζετε πέρα με τις οικογένειές σας και με τις υποχρεώσεις σας χωρίς να εργάζεστε 3 μήνες;». Οι εργαζόμενοι απαντούν: «Δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο παρά ο αγώνας». Η καθηγήτρια, που με πρωτοβουλία της το σχολείο επισκέφτηκε το εργοστάσιο, λέει χαρακτηριστικά απευθυνόμενοι στους εργαζομένους: «Σήμερα μας κάνετε μάθημα εσείς! Σας θαυμάζουμε για τον αγώνα που δίνετε!», ενώ οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και οι εργαζόμενοι που υποδέχτηκαν τους μαθητές στο εργοστάσιο σημειώνουν: «Να συμμετέχετε στους ταξικούς αγώνες. Εσείς θα είστε αύριο εργαζόμενοι. Να μην επιτρέψετε να γίνετε οι δούλοι του 21ου αιώνα!»
Ρωτώντας αρχικά τους τρεις μαθητές τι τους έκανε να επισκεφτούν το εργοστάσιο απαντούν: «Ήρθαμε να δούμε από κοντά τον αγώνα των εργαζομένων, να διδαχτούμε από αυτούς». Η Αντριάνα λέει: «Είναι πολύ άσχημο να έρχεται μια μέρα όπου “ ο κύριος διευθυντής” σου λέει “δε σε χρειάζομαι άλλο, θα πάω σε άλλη χώρα που θα έχω πιο πολλά κέρδη”».
Ρωτάμε τα παιδιά για την αξία του αγώνα και η Αλεξάνδρα μας απαντά: «Δυστυχώς σήμερα η μειοψηφία κατεβαίνει στο δρόμο. Η πλειοψηφία δεν είναι ότι δεν θέλει, αλλά φοβάται. Σκέφτεται ο άλλος, εγώ έχω 3 παιδιά αν με διώξουν από τη δουλιά; Εμείς όμως ξέρουμε ότι αξίζει να κάνουμε θυσίες γιατί αλλιώτικα θα ζούμε μια ζωή με το κεφάλι κάτω, αν βρούμε δουλιά θα παίρνουμε 400 ευρώ το μήνα και δεν θα πάρουμε ποτέ σύνταξη. Μόνο με αγώνα μπορεί να γίνει κάτι».
Η Αντριάνα συμπληρώνει: «Πραγματικά θαυμάζουμε τους εργαζομένους που κινητοποιούνται εδώ», ενώ ο Αλεξ προσθέτει:
Η κουβέντα κυλάει από μόνη της και τα παιδιά μας αναδεικνύουν τους υπεύθυνους γι’ αυτήν την κατάσταση: «Ο πρωθυπουργός ουσιαστικά ανακοίνωσε μέτρα που θα μας πλήξουν ακόμη περισσότερο και μας κοροϊδεύει κιόλας λέγοντας ότι τον σταματάνε στο δρόμο και του χαρίζουν μισθούς για την πατρίδα» λέει ο Αλεξ. «Το φοβερό είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι συνεχίζουν και ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αν οι εργάτες ήταν στην εξουσία τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά» λέει η Αντριάνα. Ο Αλεξ σημειώνει: «εγώ πιστεύω ότι χρειάζεσαι κάποιον να σε στηρίξει. Ευτυχώς υπάρχουν ορισμένοι όπως οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ που μας υποστηρίζουν».
Η Αλεξάνδρα μας λέει: «Ξέρουμε ότι υπάρχουν λεφτά απλά τα έχουν οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές. Εμάς μας έχουν για να βιδώνουμε βίδες και να παίρνουμε 20 ευρώ μεροκάματο». Ο Άλεξ λέει: «Το ζήτημα είναι ότι το σημερινό σύστημα στηρίζεται στην εκμετάλλευση. Το ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε για αυτό. Ξέρουμε επίσης ότι υπάρχουν δύο τάξεις. Εμείς όταν βγούμε από το σχολείο δεν θα είμαστε σε αυτή των αφεντικών.»
«Εγώ ξέρω ότι όλα αυτά δεν υπήρχαν στη Σοβιετική Ένωση, τουλάχιστον αυτό μου έχει πει η μητέρα μου που γεννήθηκε και έζησε στη Μολδαβία και αναγκάστηκε να φύγει τη δεκαετία του ’90 γιατί τα πράγματα άλλαξαν», λέει η Αντριάνα ενώ προσθέτει: «Στην ΕΣΣΔ η εξουσία αποφάσιζε προς όφελος του λαού. Ο κόσμος ήξερε ότι δεν πρόκειται να πεινάσει. Είχε δωρεάν παιδεία και υγεία. Γνώριζε ότι όταν τελείωνε το σχολείο θα είχε εργασία». «Βέβαια όλα αυτά δεν τα μαθαίνουμε στο σχολείο» λέει η Αλεξάνδρα, ενώ ο Αλεξ συμπληρώνει: «Εκεί σε μάθαιναν να διαβάζεις, να έχεις κριτικό πνεύμα, να καλλιεργείς ολόπλευρα την προσωπικότητα σου. Εδώ μας στέλνουν στα ΕΠΑΛ και μας λένε ότι το κάνουν για να μας βοηθήσουν γιατί τάχα δεν είμαστε καλοί μαθητές. Εμείς όμως ξέρουμε ότι στα ΕΠΑΛ δεν πήγαμε γιατί βαριόμασταν να διαβάσουμε, αλλά γιατί έπρεπε να δουλέψουμε από νωρίς. Σωστά τα λέει το ΚΚΕ για το ενιαίο σχολείο για όλους τους μαθητές. Εγώ το πρωί πηγαίνω σχολείο και το βράδυ δουλεύω σερβιτόρος».
Στην ερώτηση αν τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με ένα στόμα μας απαντούν: «ΝΑΙ! Θα αλλάξουμε τον κόσμο. Οι εργαζόμενοι παράγουν, αυτοί πρέπει να νικήσουν»!