Σ.Ε.Π.Ε. «ΡΟΖΑ ΙΜΒΡΙΩΤΗ»: Να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση!!!

Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973 - Νοέμβρης 2015: 42 χρόνια συνεχούς πάλης για:

Να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση!!!

Μια κοινωνία με ψωμί, παιδεία, ελευθερία για το λαό!!! Να σπάσουμε τα δεσμά μονοπωλίων, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ. Να επιβάλλουμε το δίκιο μας!

Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας χαιρετίζει τη συμμετοχή των συναδέλφων στην πανεργατική απεργία της 12ης Νοέμβρη όπου το ποσοστό συμμετοχής στο Σύλλογό μας ξεπέρασε το 42%.

Συνεχίζουμε με το Πολυτεχνείο! Το Δ.Σ. καλεί τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να ανοίξουν πλατιά συζήτηση στην τάξη και στις εκδηλώσεις για τα 42 χρόνια από τον ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο, τιμώντας τον και αποδίδοντας το πραγματικό του νόημα.

Την 21η Απριλίου 1967 τα τανκς «σφράγισαν» το πέρασμα από τον αστικό κοινοβουλευτισμό στην ανοιχτή δικτατορία. Η αστική τάξη επέλεξε αυτή τη μορφή διακυβέρνησης για πιο αποτελεσματική εξυπηρέτηση των  συμφερόντων της σε εκείνη τη φάση. Ο τρόμος, οι εξορίες, οι φυλακές, οι εκτελέσεις, έγιναν καθεστώς.

Το μαζικό κίνημα δε μπόρεσε να αντιδράσει άμεσα, ήταν ανέτοιμο, παρότι τα σχέδια της δικτατορίας ήταν γνωστά. Αποδείχτηκαν φρούδες οι ελπίδες ότι θα απέτρεπαν τη δικτατορία το κοινοβουλευτικό πολιτικό προσωπικό και το τμήμα των αστών που δεν την ήθελε. Μόνο ο οργανωμένος λαός που «σημαδεύει»  την πηγή των δεινών του, την οικονομία της εκμετάλλευσης, όποια πολιτική μορφή κι αν παίρνει, μπορεί να αντιμετωπίσει τα σχέδια σε βάρος του.

Κουράγιο ο λαός μέσα σε συνθήκες που κυριαρχούσε η ηττοπάθεια και ο φόβος πήρε από τους πρωτοπόρους μαχητές που στάθηκαν μπροστά αταλάντευτοι στα δικαστήρια και στους βασανιστές. Οι μικρές και μεγάλες συλλογικές αντιστάσεις γονιμοποιούσαν το έδαφος τα πέτρινα χρόνια. Στα τέλη του 1971 ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο. Στα επόμενα χρόνια ο αγώνας αποκτά μεγαλύτερη έκταση και βάθος (μεροκάματα, ωράρια, συνδικαλιστικές ελευθερίες κλπ).

Ιδιαίτερη είναι η συνεισφορά της νέας γενιάς σε αυτόν. Βοήθεια στο να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, προσέφερε η αντιπαράθεση με τις απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού, της υποταγής. Έτσι φθάσαμε στο Νοέμβρη του '73 και την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.

Το ΔΣ του Συλλόγου μας επισημαίνει ότι το Πολυτεχνείο αποδεικνύει πως κανένας μηχανισμός που εκπροσωπεί το ιστορικό παρελθόν, όσο παντοδύναμος κι αν εμφανίζεται, δεν είναι ανίκητος. Τίποτε δε μπορεί να τα βάλει με το οργανωμένο και σωστά προσανατολισμένο κίνημα. Ούτε αναμονή, ούτε αυταπάτες! Δεν υπάρχουν «σωτήρες». Το μέλλον δεν βρίσκεται στα όρια της πείνας! Να απορρίψουμε τη ζωή με ψίχουλα! Όλη η μεταπολίτευση απέδειξε ότι οι όποιες παραχωρήσεις αποσπούν οι εργαζόμενοι μέσα στο εκμεταλλευτικό σύστημα είναι προσωρινές. Όσες κυβερνήσεις επιλέγουν να το διαχειριστούν αναπόφευκτα θ' ακολουθήσουν αντιλαϊκές πολιτικές.

Την 12η Νοέμβρη έγινε ένα σημαντικό βήμα, ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, που πρέπει να συνεχιστεί. Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Συμβάλλουμε αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη μας στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, κρίσεις και πολέμους. Να γίνει ο λαός εξουσία και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Τότε θα έχει σταθερά το ψωμί, τα υλικά – πνευματικά αγαθά και την παιδεία που του αξίζουν!!!

Όλοι και όλες στην πορεία του Πολυτεχνείου και στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας, έτσι θα τιμήσουμε και το Πολυτεχνείο όπως του αξίζει. Έτσι θα απομονώνεται και η εγκληματική, ναζιστική Χρυσή Αυγή, που θαυμάζει τους δικτάτορες και φτάνει στο σημείο να λέει ότι δεν υπήρξε Πολυτεχνείο!

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος                                Ο Γ. Γραμματέας

Κοπριτέλης Απόστολος                  Πετρίδης Μανώλης