Για την ανασύνταξη του κινήματος, σε ρήξη με τις αντιλαϊκές πολιτικές, τις στρατηγικές της ΕΕ και τα μονοπώλια 

Με τη συμμετοχή 370 συνδικαλιστών από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία, Επιτροπές Αγώνα και αγωνιστικά ψηφοδέλτια απ' όλη τη χώρα, που κατέκλυσαν το Αμφιθέατρο ΜΑΧ του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, έγινε το Σάββατο η συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ. Η συνεδρίαση συμπίπτει με τη συμπλήρωση 15 χρόνων ζωής και δράσης του ΠΑΜΕ, που ιδρύθηκε στις 3 Απρίλη 1999. Βάση για την πλούσια συζήτηση που αναπτύχθηκε, με δεκάδες παρεμβάσεις από τους συνδικαλιστές, αποτέλεσε το Κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς την εργατική τάξη για την ανασύνταξη του κινήματος. Στη συνεδρίαση, αναδείχτηκαν τα θετικά βήματα που κατέγραψαν στη λειτουργία και τη δράση τους οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Μεταφέρθηκε πείρα από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, παρουσιάστηκαν θετικά και αρνητικά παραδείγματα από την παρέμβαση στους κλάδους και στους τόπους δουλειάς, τη λειτουργία της Εκτελεστικής Γραμματείας, των τοπικών και κλαδικών Γραμματειών του ΠΑΜΕ. Με επίγνωση της ευθύνης που κουβαλάει το ΠΑΜΕ, η συζήτηση επικεντρώθηκε στις αδυναμίες, στις καθυστερήσεις και τις δυσκολίες, που με απαιτητικότητα και μεγαλύτερη επιμονή πρέπει να αντιμετωπιστούν, προκειμένου να δοθεί νέα δυναμική στην ανασύνταξη του κινήματος, να δυναμώσει η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αναλύθηκαν, επίσης, τα μέτωπα πάλης, όπου το ΠΑΜΕ επικεντρώνει τη δράση του και αφορούν οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, συνολικά της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. 

Την εισήγηση στη συνεδρίαση έκανε ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Χαιρετισμούς απηύθυναν: Ο Βαλεντίν Πάτσο, αναπληρωτής γγ της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας της ΠΣΟ ήταν ο Γιώργος Μαυρίκος, γγ της Ομοσπονδίας, ενώ παραβρέθηκε και ο Γιασίμ Τσίκα, στέλεχος της ΠΣΟ από την Τυνησία. Ο Παναγιώτης Μαυρίκης, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας της Πανελλαδικής Αντιμονοπωλιακής Συσπείρωσης ΕΒΕ. Ο Γιώργος Γκιγκόπουλος, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας της Παναγροτικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης. Η Μαιρίνη Στεφανίδη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας. Η Ρόζα Κότσιφα, μέλος της Γραμματείας του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών.

Στην εισηγητική ομιλία από την Εκτελεστική Γραμματεία ο Γιώργος Πέρρος είπε ανάμεσα σε άλλα τα εξής:

«Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ το γέννησε η ανάγκη της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Για ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση. Αλλά και ικανό να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών, κίνημα που δεν θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα παλεύει στην προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, ζήτημα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Από τη σκοπιά αυτή, οι δυνάμεις που συγκροτούν το ΠΑΜΕ έθεσαν το ζήτημα πριν 15 χρόνια της αλλαγής των συσχετισμών και της απαλλαγής του συνδικαλιστικού κινήματος από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, από τις δυνάμεις της υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Δεκαπέντε χρόνια το ΠΑΜΕ ως ταξικός πόλος, έδωσε πολλές μικρές και μεγάλες μάχες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Έτσι καταξιώθηκε στις συνειδήσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων, Ελλήνων και μεταναστών, νέων και γυναικών. Ανθρώπων που γνώρισαν τη δράση του ΠΑΜΕ μέσα από το ταξικό τους συνδικάτο, την Επιτροπή Αγώνα στη δουλειά τους, το συνάδελφο συνδικαλιστή στο εργοστάσιο, τον εργάτη στο διπλανό πόστο που έκανε το βήμα και βγήκε μπροστά.

Με την πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ αναπτύχθηκαν αγώνες και αντιστάσεις στους κλάδους, στις γειτονιές, στα εργοστάσια, πανεργατικοί, που παρεμπόδισαν προσωρινά ή καθυστέρησαν αντιλαϊκά μέτρα.

Στα χρόνια αυτά δέχτηκε σφοδρή επίθεση, προβοκάτσιες, συκοφαντίες, χτυπήματα, όμως δεν υπέκυψε, άντεξε. Έδωσε πνοή και ζωντάνια στο εργατικό κίνημα, έβαλε στη μάχη περισσότερους εργάτες και εργάτριες, απέδειξε ότι υπάρχει προοπτική, υπάρχει διέξοδος.

Αλλαγή συσχετισμών

Οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα Συνδικάτα, τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια, οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, είναι αποφασισμένοι να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τη σαπίλα και τον εκφυλισμό.

Είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι με αυτές τις ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και μ’ αυτούς τους συσχετισμούς, ειδικά στις βασικές Ομοσπονδίες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και στα πρωτοβάθμια Σωματεία σε μεγάλες επιχειρήσεις, εργοστάσια, νοσοκομεία, τράπεζες κ.ά., δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η επιθετικότητα του κεφαλαίου, που συνεχίζεται και κλιμακώνεται, και τα σημερινά προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα έργα τους. Τις ΣΣΕ με ένα ευρώ, τη συμφωνία τους με τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, τη σύμφωνη γνώμη τους στις ομαδικές απολύσεις, αρκεί να είναι αιτιολογημένες, την υπογραφή τους στις μειώσεις μισθών και μεροκάματων; Ο κατάλογος είναι μακρύς.

Η πείρα δείχνει ότι ο πόλεμος με την εργοδοσία και το αστικό κράτος, με το μηχανισμό του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και την μεταμόρφωσή του σε νέο, είναι σκληρός και σ’ αυτή τη μάχη καλούμε κάθε εργαζόμενο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή, να συμβάλει μαζί μας στην προσπάθεια να απαλλάξουμε την εργατική τάξη από το βραχνά αυτό.

Στο επίκεντρο των πρωτοβουλιών μας πρέπει να κυριαρχεί η ενίσχυση του ταξικού ρεύματος και η σύγκρουση με τις αντιλήψεις του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας. Το κύριο βάρος πρέπει να πέσει στους κλάδους, στα εργοστάσια, στις μεγάλες επιχειρήσεις, στους μονοπωλιακούς ομίλους. Να βάλουμε εμπόδια στην προσπάθεια που επιχειρείται να εμφανιστεί ο ρεφορμισμός με νέο αγωνιστικό προσωπείο.

Η εμφάνιση του ΠΑΜΕ πριν από 15 χρόνια συγκέντρωσε τα πυρά ενός βρώμικου πολέμου, με πρωταγωνιστές τα συνεταιράκια ΠΑΣΚΕ – «Αυτόνομης Παρέμβασης», ότι διασπάει το συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα, που φάνηκε ακόμα πιο καθαρά πόσο δίκιο είχε το ΠΑΜΕ, άλλαξαν τροπάρι.

Με το σύνθημα της ανασύνταξης, δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, που έχουν μεγάλες ευθύνες για τη σαπίλα και τα εκφυλιστικά φαινόμενα που έχουν απλωθεί στις γραμμές του και συσπειρώνονται στην «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ), επιδιώκουν να νοθεύσουν το περιεχόμενο της ανασύνταξης, να εμποδίσουν το ξεκαθάρισμα των γραμμών του στο κίνημα από τους εγκάθετους της εργοδοσίας και τους υποστηρικτές των στρατηγικών της ΕΕ.

Μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε, να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους, αν δεν υποτιμήσουμε τον κίνδυνο, αν δουλέψουμε συντονισμένα με στοχοπροσήλωση στο καθήκον της αποκάλυψής τους, στην απαξίωσή τους μέσα στην εργατική τάξη και όχι μόνο ανάμεσα στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Το ΠΑΜΕ και όλα τα συνδικάτα που είναι στη δύναμή του και εκεί που είμαστε μειοψηφία να σηκώσουμε ακόμα πιο ολοκληρωμένα και επιθετικά το περιεχόμενο της ενότητας της εργατικής τάξης. Απέναντι στην εργοδοσία, την ταξική συμφιλίωση, τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Κίνημα αποφασισμένο απέναντι στην ΕΕ, στα μονοπώλια, για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Δηλαδή το κύριο είναι, γραμμή ταξικής πάλης, ή συμβιβασμού με το κεφάλαιο.

Πάλη για την ανασύνταξη του κινήματος

Από την άποψη της ουσίας, η πάλη για την ανασύνταξη συνδέεται και υπηρετεί έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: Κίνημα ταξικό, ριζωμένο στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και της πείρας της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών, την οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης πάνω στο έδαφος των σύγχρονων αναγκών της, για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για ανατροπές σε επίπεδο οικονομίας κι εξουσίας.

Η ανασύνταξη δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς ρήξεις και συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές και το κράτος, με τις στρατηγικές της ΕΕ, με τους μονοπωλιακούς ομίλους και τους μηχανισμούς τους. Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συνεχείς ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης και την εκδίωξη από τα Συνδικάτα των εγκάθετων της εργοδοσίας. Δεν μπορεί να προχωρήσει αυθόρμητα, αποσπασματικά, χωρίς ενιαία γραμμή πάλης, με σχεδιασμένη δράση, που θα εξειδικεύεται σε κάθε κλάδο, Σωματείο, τόπο δουλειάς, κατά ηλικία, με έμφαση στις ηλικίες 30 – 40, ανέργους, εργαζόμενους με ελαστικές σχέσεις, γυναίκες. Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συγκρούσεις, με αδυναμίες, συνήθειες και πρακτικές που εμποδίζουν την ανασύνταξη. Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς κεντρικές πρωτοβουλίες και ειδικές κατά κλάδο και κατά περιοχή συνδυασμένα. Σε αυτό το δρόμο βαδίζουμε, συγκεντρώνουμε δυνάμεις, έχουμε επιτυχίες.

Παλεύουμε για ζωντανά σωματεία, που θα κατακτούν και θα βελτιώνουν συνεχώς τη συλλογική λειτουργία. (...) Συνοψίζοντας το ζήτημα της οργάνωσης των εργαζομένων και της λειτουργίας των Σωματείων, δεν αντιμετωπίζεται με ένα σχέδιο επαφής με τα μέλη του Σωματείου 2 ή 3 μήνες πριν τις αρχαιρεσίες, δεν αντιμετωπίζεται με ορισμένες 10άδες εγγραφές την προεκλογική περίοδο.

Είναι ζήτημα:

• Ουσιαστικής λειτουργίας του ΔΣ. Απαιτεί καθημερινή ενασχόλησή του με τα προβλήματα των τόπων δουλειάς, σταθερό σχέδιο ανάδειξης και επίλυσης των προβλημάτων.

• Σταθερά μέτωπα δράσης, ανεξάρτητα από την τρέχουσα κάθε φορά επικαιρότητα και το πρόβλημα που προκύπτει. Εξειδικευμένη ενασχόληση με τα προβλήματα των γυναικών, της νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών, άλλων κατηγοριών.

• Σχεδιασμός ανάπτυξης πολιτιστικής, μορφωτικής στήριξης και ανάπτυξης της αλληλεγγύης.

• Φροντίδα και τάξη στα οικονομικά.

• Ενημέρωση τακτική για διάφορες εξελίξεις που επιδρούν στη ζωή των εργαζομένων,

• Σχέδιο μόνιμο και σταθερά ελεγχόμενο για την οργάνωση των εργαζομένων στους βασικούς χώρους που εκπληρώνουν ιδιαίτερο ρόλο στην ανάπτυξη της πάλης.

• Απαιτεί καθημερινή λειτουργία των δυνάμεών μας, όπου είμαστε μειοψηφία ως να ήμασταν πλειοψηφία, με μεγάλη ευθύνη απέναντι στους εργαζόμενους.

• Ανησυχία και φροντίδα για τη συμμετοχή των εργαζομένων στη ζωή των Σωματείων.

• Φροντίδα για τον εξοπλισμό των συνδικαλιστικών στελεχών, προετοιμασία κι ανάδειξη νέων στελεχών.

Είμαστε υποχρεωμένοι να υπολογίζουμε πολύ καλά στο σχεδιασμό της δράσης, τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί ή είναι σε εξέλιξη, τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και πολιτικών εξελίξεων. (...) Έχει σημασία για τις ταξικά προσανατολισμένες δυνάμεις να συνειδητοποιήσουν σε βάθος αυτή τη νέα κατάσταση, γιατί από αυτήν απορρέουν σοβαρά καθήκοντα προσανατολισμού και τακτικής.

Από τη μια μεριά χρειάζεται πιο στοχευμένη πάλη για την υπεράσπιση της ζωής και του βιοτικού επιπέδου των εργατικών και λαϊκών οικογενειών από τη μαζική φτώχεια και την εξαθλίωση με μαζικούς αγώνες, συντονισμένους, με αλληλεγγύη, με κριτήριο όμως και γραμμή πάλης τις σύγχρονες ανάγκες που απορρέουν από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και όχι με τα κριτήρια των καπιταλιστών και των απολογητών τους που οδηγούν συνεχώς σε υποβάθμιση των λαϊκών αναγκών στα ελάχιστα.

Και η άλλη επίσης πιο στοχευμένη πάλη για την άνοδο του επιπέδου ταξικής συνειδητοποίησης και οργάνωσης για να ωριμάζουν οι συνθήκες όπου η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα διεκδικήσουν την εξουσία.

Μέτωπα πάλης

Στα πλαίσια αυτά, για το επόμενο διάστημα σχεδιάζουμε και προετοιμαζόμαστε για τα παρακάτω μέτωπα πάλης:

• Προστασία των ανέργων και πάλη για την εξάλειψη της ανεργίας μέσα από άλλο δρόμο ανάπτυξης. 

• Αγώνας για την Υγεία της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, για το δικαίωμα στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και Πρόνοια και αδιάλλακτη πάλη για την κατάργηση του αίσχους της εμπορευματοποίησης των αναγκών του λαού. 

• Μέτωπο πάλης για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για την απλήρωτη δουλειά, για διεκδίκηση αυξήσεων και αποκατάστασης άμεσα του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ. (...)

• Είναι επίσης μεγάλο μέτωπο οι ιδιωτικοποιήσεις.

Μέτωπο πρωταρχικής επίσης σημασίας είναι η αντιμετώπιση της κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας, που κλιμακώνεται και θωρακίζεται με νέα μέτρα και νόμους. (...)

Προτεραιότητα έχει η πάλη με τη Χρυσή Αυγή και η απομόνωσή της μέσα στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Η ευθύνη μας δεν αφορά μόνο τα σωματεία που οι ταξικές δυνάμεις είναι στην πλειοψηφία των διοικήσεων. Έχουμε μεγαλύτερες ευθύνες για τα σωματεία που είμαστε στη μειοψηφία. Οι υποχρεώσεις είναι πολύ περισσότερες γιατί η αλλαγή των συσχετισμών, η αλλαγή της κατάστασης απαιτεί επίμονη δουλειά, συστηματική, τεκμηριωμένη αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις.

Οργάνωση της αλληλεγγύης

Μπροστά στην οξυμένη επίθεση, είναι ανάγκη να κλιμακωθεί και να οργανωθεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά η οργανωμένη αλληλεγγύη. Να δυναμώσει το σύνθημα «κανένας μόνος του απέναντι στην κρίση, απέναντι στην Εφορία, στις τράπεζες, στα δικαστήρια. Να δυναμώσουν οι παρεμβάσεις απέναντι στα χαράτσια και τη φοροληστεία, να συναντούν οργισμένη λαϊκή αντίδραση οι απειλές και οι εκβιασμοί για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς από τράπεζες και Δημόσιο.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, επιβάλλεται να αναπτύξουμε ένα κίνημα αλληλεγγύης σε όσους εργαζόμενους έχουν ανάγκη, στηρίζοντας την προσπάθειά τους να επιβιώσουν, να δυναμώσουμε τις αντοχές τους, να σταθούν στα πόδια τους. (...) Παράλληλα να πυκνώσουν οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης για τους ανέργους και τις οικογένειές τους. 

Κοινωνική συμμαχία

Υπόθεση πρώτα απ’ όλα της εργατικής τάξης να τραβήξει στον κοινό αγώνα όλων των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων στρωμάτων της Ελληνικής κοινωνίας, ΕΒΕ, αγρότες, απέναντι στον κοινό εχθρό που είναι τα μονοπώλια.

Είναι σημαντικό στοιχείο στη δουλειά μας για την κοινωνική συμμαχία ότι είχαμε περιπτώσεις οργάνωσης του αγώνα με όρους λαϊκής συμμαχίας, με συνδυασμένες παρεμβάσεις σωματείων και μαζικών φορέων από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με ενιαίο και διευρυμένο πλαίσιο πάλης. Τέτοιες περιπτώσεις είναι οι κινητοποιήσεις στην Ελευσίνα, οι κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών, μαθητών, γονιών για τα ΕΠΑΛ, τα Μουσικά Σχολεία κλπ., στους διοικητικούς υπαλλήλους στα Πανεπιστήμια, για τα ζητήματα της Υγείας, της κατάργησης της Κυριακάτικης Αργίας κ.ά.».

Τοποθέτηση εκ μέρους της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών στη Πανελλαδική Συντονιστική του Π.Α.ΜΕ.

Κείμενο στήριξης του ΠΑΜΕ

Χαιρετίζουμε τα 15 χρόνια ζωής και δράσης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Η συγκρότηση του ΠΑΜΕ άνοιξε μια νέα προοπτική για την ανασύνταξη και αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Αποτελεί σημαντικό γεγονός για την ιστορία του εργατικού κινήματος.

Χάρη στο ΠΑΜΕ και τις δυνάμεις που συσπειρώνει το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι απέκτησαν ένα γερό στήριγμα. Με την πρωτοπόρα δουλειά των δυνάμεων του, πραγματοποιήθηκαν θετικά βήματα στην οργάνωση και την ενότητα της εργατικής τάξη. Οργανώθηκαν αγώνες σε κλάδους και εργοστάσια. Συγκρούσθηκε κατά μέτωπο με τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους. Οι αγώνες αυτοί παρεμπόδισαν προσωρινά, αλλού καθυστέρησαν αντιλαϊκά μέτρα, αλλού μετρίασαν την επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων.

Η ίδρυση του ΠΑΜΕ έδωσε πνοή και ελπίδα στην εργατική τάξη, δύναμη, αποφασιστικότητα και προοπτική.Αποτέλεσε ισχυρό εμπόδιο στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό που θέλει την εργατική τάξη υποταγμένη και συμβιβασμένη στα επιχειρηματικά συμφέροντα, για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

15 χρόνια μετά συνεχίζουμε αποφασιστικά, αταλάντευτα, ταξικά, δυναμώνουμε τους αγώνες μας για την οργάνωση όλων των εργαζομένων στους κλάδους, στους τόπους δουλειάς.

Καλούμε κάθε εργαζόμενο, συνδικαλιστικές οργανώσεις, ανένταχτους συνδικαλιστές και αγωνιστές, να συμπορευτούν με το ΠΑΜΕ στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για να γίνουν οι εργαζόμενοι κυρίαρχοι στον πλούτο που παράγουν.  

Κάλεσμα της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ για την ανασύνταξη του κινήματος

1. Το ΠΑΜΕ εδώ και πάνω από μια δεκαετία έθεσε με οξύτητα το βασικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος. Την απαλλαγή του από την επιρροή της εργοδοσίας, των κυβερνήσεων και των μηχανισμών της ΕΕ. Την απαλλαγή του από τα δεσμά των ιδεών της ταξικής συνεργασίας. Αυτές είναι οι κυριότερες προϋποθέσεις για την αποκατάσταση του ταξικού προσανατολισμού και της αναγέννησής του.

Ανέδειξε με ολοκληρωμένο και σαφή τρόπο την αναγκαιότητα της ανασύνταξης που έχει ως κύριο περιεχόμενο: την οργάνωση και την ενότητα της εργατικής τάξης σε μαζικά Συνδικάτα, κλαδικά κι επιχειρησιακά, με βάση τα ενιαία ταξικά της συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες της, κόντρα στο συντεχνιασμό και τον κατακερματισμό. Ανάγκες που απορρέουν από τη θέση της στην παραγωγής, ότι δηλαδή είναι ο παραγωγός όλου του πλούτου, από το επίπεδο της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που μπορούν σήμερα να εξασφαλίσουν ένα ανώτερο επίπεδο ευημερίας. Ανάγκες που σήμερα δεν ικανοποιούνται. Αντίθετα, περιορίζονται, συμπιέζονται διαρκώς προς τα κάτω με κυρίαρχη την τάση της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης.

Ενώ, δηλαδή, ο παραγωγικός πλούτος και το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, της επιστήμης και της τεχνικής είναι σε ασύγκριτα επίπεδα σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, η ζωή, οι συνθήκες δουλειάς, το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης ακολουθεί αντίστροφή πορεία.

Η αντίφαση αυτή δεν είναι κάποια παρέκκλιση. Δεν είναι ένα προσωρινό φαινόμενο. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά διεθνές. Η τάση προς την απόλυτη και σχετική εξαθλίωση και τη μόνιμη μαζική ανεργία είναι μόνιμη και διαρκής και σε συνθήκες ανάπτυξης και σε συνθήκες κρίσης. Σε συνθήκες κρίσης παίρνει ακόμη πιο μαζικά χαρακτηριστικά.

Η αντίφαση αυτή έχει να κάνει με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ακριβέστερα, έχει να κάνει με την ανάπτυξη των μονοπωλίων και την κυριαρχία τους σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής και αγκαλιάζει όλες τις χώρες. Ανάπτυξη που γίνεται ανισόμετρα, πράγμα που γεννά πολλές αντιθέσεις, συγκρούσεις και κάνει ακόμη πιο επιθετικά τα μονοπώλια για επέκτασή τους.

Η καπιταλιστική αυτή ανάπτυξη που γέννησε τα μονοπώλια έχει φτάσει στο ανώτατο και τελευταίο στάδιό της. Δεν έχει να δώσει τίποτα άλλο. Όλα όσα ζούμε σήμερα, κρίσεις, σαπίλα, πόλεμοι, κλπ., είναι εκδηλώσεις ενός συστήματος του έχει εξαντλήσει τα ιστορικά του όρια.

Προϋπόθεση σήμερα για την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι η κατακόρυφη αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με την κατάργηση έως τη συντριβή των βασικών εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων αλλά και τη ληστρική εκμετάλλευση των αναγκών της για την αναπαραγωγή της εργατικής της δύναμης (υγεία, κατοικία, εκπαίδευση, κλπ.). Όλα όσα ζούμε σήμερα είναι η πραγματοποίηση αυτής της στρατηγικής.

Έτσι εξηγείται, γιατί το κεφάλαιο σε διεθνή επίπεδο, πολύ πριν την κρίση είχε περάσει σε μια ολομέτωπη επίθεση με ενιαία στρατηγική για την ανατροπή όλων των κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, κάτω από τη γενική κατεύθυνση απελευθέρωση της αγοράς εργασίας. Στρατηγική που επιταχύνθηκε από την κρίση. Στρατηγική που έχει οξύνει στο έπακρον την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας.

Συνέχεια... [2]