Τη συνέχιση των κινητοποιήσεων με 48ωρη απεργία τη Δευτέρα και την Τρίτη 23 και 24 Σεπτέμβρη αποφάσισαν αργά το βράδυ της Παρασκευής οι καθηγητές στη Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ. Την Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη θα γίνει και πάλι Γενική Συνέλευση προέδρων για να εκτιμήσει τις εξελίξεις.
Με βάση αυτήν την κατάσταση που τη ζουν καθημερινά εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς και τις διαθέσεις που εξέφρασαν μέσα από τις κινητοποιήσεις τους οι εκπαιδευτικοί να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική, το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών απευθύνθηκε στις Γενικές Συνελεύσεις των εκπαιδευτικών με πρόταση κλιμάκωσης, δηλώνοντας: «Έχουμε χίλιους δυο λόγους να επιλέξουμε το δρόμο του οργανωμένου, σχεδιασμένου, παρατεταμένου αγώνα. Κι αυτό γιατί: Η επίθεση δυναμώνει! Κλείνουν σχολεία, απολύουν εκπαιδευτικούς, τσακίζουν τη μόρφωση των παιδιών μας, ετοιμάζουν ένα νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Στα σχολεία δεν υπάρχει ούτε ευρώ. Χιλιάδες παιδιά μένουν και πάλι έξω από τα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς, τα ειδικά σχολεία δεν άνοιξαν ακόμα.
Η αντιλαϊκή αυτή πολιτική πρέπει να παρεμποδιστεί, πρέπει να ανατραπεί, γι' αυτό στην ενιαία επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ πρέπει να απαντήσουμε με ενιαία λαϊκή αντεπίθεση, με συντονισμένο αγώνα όλων των εργαζομένων, όλων των κλάδων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Ενιαία πάλη κι όλοι μαζί ενάντια στις απολύσεις, στις ανατροπές των μισθολογικών, εργασιακών, μορφωτικών μας δικαιωμάτων, ενάντια στο αυταρχικό κράτος της πλουτοκρατίας.
Ενιαία πάλη κι όλοι μαζί, εργάτες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, γυναίκες, νέοι και νέες, γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί για να εμποδίσουμε, να αποτρέψουμε την αντιλαϊκή επίθεση, για μέτρα ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Για αξιοπρεπείς μισθούς, για μια ζωή με δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, απαλλαγμένο από τα δεσμά των μονοπωλίων και της ΕΕ και το λαό αφέντη στον πλούτο που παράγει».
Το «νέο σχολείο» είναι εδώ
Η ανάγκη για το κοινό μέτωπο των εργαζομένων για την Παιδεία, στο οποίο καλεί το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, προκύπτει από την πραγματικότητα. Περιλαμβάνει και ξεπερνά την αλληλεγγύη σε έναν κλάδο που αγωνίζεται με αιτήματα που θα καλυτερεύσουν τη ζωή του, που θα ανακουφίσουν από τη λιτότητα, θα λύσουν θεσμικά προβλήματα. Ο αγώνας μαζί με τους εκπαιδευτικούς παίρνει εξ ορισμού άλλα χαρακτηριστικά. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που νιώθουν τις συνέπειες της πολιτικής για το σχολείο. Που οι ίδιοι ακούν χρόνια για την Παιδεία που αλλάζει και τη βλέπουν να φτωχαίνει σε περιεχόμενο, να κόβεται και να ράβεται στα μέτρα των μονοπωλίων. Ο εκπαιδευτικός και ο γονιός δεν αρκεί να αγανακτεί, αλλά χρειάζεται να ρωτά και γιατί η μόρφωση του παιδιού του είναι αυτή που είναι. Ποιος φταίει, ποιος ωφελείται, ποιος την καθορίζει...
Η κατάσταση που διαμορφώνεται στο σχολείο δεν είναι παρά η εφαρμογή του νέου σχολείου της ημιμάθειας, των δεξιοτήτων, των ταξικών φραγμών, της ευελιξίας και της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Του σχολείου που περιγράφεται στις εκθέσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και που με βίαιο τρόπο εφαρμόζεται σήμερα στη χώρα μας με τη βοήθεια της καπιταλιστικής κρίσης και του μνημονίου, την οποία χρησιμοποιεί και ως άλλοθι.
Το θέμα αφορά την εργατική τάξη γιατί τα δικά της παιδιά έχει στο στόχαστρο. Τα παιδιά της αστικής τάξης έχουν και σχολεία και φαγητό στο τραπέζι, και χίλια δυο πράγματα, όπως επαφή με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τις εμπειρίες που στερούν από τα παιδιά της εργατικής τάξης. Και «παίρνουν τα γράμματα», σε αντίθεση με τα εργατόπαιδα που στέλνονται από μικρά στην κατάρτιση. Η πολιτική αυτή τσακίζει τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων, τα διαπαιδαγωγεί στα μέτρα του συστήματος, να μαθαίνουν να σκέφτονται και να δρουν με τρόπο που θα είναι παραγωγικοί για τις επιχειρήσεις και ακίνδυνοι για τα συμφέροντά τους.
Τα μέτρα ξεκινούν από τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου και φτάνουν σε κάθε σχολική τάξη, σε κάθε σπίτι. Αντίστοιχα ο κοινός αγώνας εκπαιδευτικών, γονιών, εργαζομένων μπορεί να ξεκινά από την άθλια κατάσταση που ζουν καθημερινά και να φτάνει μέχρι τους υπεύθυνους. Η σημερινή πραγματικότητα, το μέλλον όπως προδιαγράφεται, φέρνουν επιτακτικό το ερώτημα αν πραγματικά τα παιδιά αξίζουν την Παιδεία της μιζέριας, της ημιμάθειας, των «αυτοσχεδιασμών» για να λειτουργήσουν τα σχολεία.