Για τις εκλογές στα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών. Άρθρο του Ηλία Πατίδη στο "Ρ".

Στις 5 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκαν οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέων Υπηρεσιακών Συμβουλίων στους εκπαιδευτικούς.

Συγκεκριμένα, προσήλθαν στις κάλπες, σε μία μέρα, 132.926 εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι και καθηγητές.

Οι αρχαιρεσίες αυτές ήταν οι πρώτες μετά τις βουλευτικές εκλογές. Πραγματοποιήθηκαν ενιαία, πανελλαδικά, είναι μαζικές και ως εκ τούτου, μπορούν να αποτυπώσουν, ως ένα βαθμό, την πολιτική συμπεριφορά ενός κλάδου.

Στις εκλογές αυτές, το ψηφοδέλτιο που στήριξε το ΠΑΜΕ διατήρησε τις ίδιες περίπου δυνάμεις, καταγράφοντας μικρές απώλειες. Στους μεν δάσκαλους, της τάξης του 0,36%, στους δε καθηγητές της τάξης του 0,71%.

Διατήρησε σε μεγάλο βαθμό την άνοδο που κατέγραψε στις αντίστοιχες εκλογές του 2010. Επανεξέλεξε όσους αιρετούς είχε εκλέξει το 2010, αλλά και άλλους (Λευκάδα, Ζάκυνθο, Θεσπρωτία, Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου).

Το αποτέλεσμα αυτό δεν ήταν εύκολο. Πάμε κόντρα στο ρεύμα. Παρά ταύτα, διαψεύστηκαν άσπονδοι εχθροί και «φίλοι» που ανέμεναν και ήλπιζαν σε μια πολύ μεγάλη, θεαματική πτώση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Ηταν έτοιμες μάλιστα και οι σχετικές «περισπούδαστες» αναλύσεις, για την πτωτική τάχα πορεία των ψηφοδελτίων που στήριξε το ΠΑΜΕ.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αποδεικνύεται σκληρό καρύδι για τα δόντια τους.

• Οι ίδιες οι θέσεις του ΠΑΜΕ, η ταξική του γραμμή. Η συνέπεια λόγων και έργων, οι εκτιμήσεις του για το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, η δυνατότητά του να προβλέπει και να προειδοποιεί. Πέσαμε μέσα σε ό,τι είπαμε εδώ και πολλά χρόνια. Ο κόσμος αυτό το αναγνωρίζει. Ποιος επέμενε ακούραστα να εξηγεί και να αντιπαλεύει την εισβολή των χορηγών στα σχολεία, το πέρασμά τους στους Δήμους; Τι θα σημάνουν για τη μόρφωση των παιδιών του λαού ο «Καλλικράτης», η αποκέντρωση, η διαθεματικότητα, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα νέα αναλυτικά προγράμματα; Το 2006, στη μεγάλη απεργία των δασκάλων, λέγαμε ότι δεν μπορεί το περιεχόμενο της απεργίας να είναι μόνο το επίδομα, αλλά συνολικά οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εκπαίδευσης, που ήταν προ των πυλών. Ποιος δικαιώθηκε;
• Οι θέσεις μας αναδεικνύουν σταθερά τον πραγματικό εχθρό και τη διέξοδο, τη λύση για τους εργαζόμενους. Θέτουμε καθημερινά στο επίκεντρο της συζήτησης το πραγματικό ερώτημα, το πραγματικό δίλημμα: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Αναδεικνύουμε συστηματικά την ταξική πλευρά των αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία, το ρόλο και την αποστολή του αστικού σχολείου, που δεν είναι άλλη από τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, από τη διαιώνιση του συστήματος της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα, αναδεικνύουμε ότι η προοπτική του καθημερινού αγώνα των εκπαιδευτικών, των γονιών, των μαθητών, των συνδικάτων, πρέπει να είναι το σχολείο που έχει ανάγκη ο λαός μας. Η αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, ενιαία Εκπαίδευση, που θα μορφώνει και θα διαπαιδαγωγεί ολόπλευρα τα παιδιά του λαού μας. Από αυτή την σκοπιά, η Παιδεία είναι υπόθεση όλου του λαού. Είμαστε η μόνη δύναμη που έχει τέτοιο προσανατολισμό. Που παλεύει για ένα κίνημα που θα δίνει καθημερινά τη μάχη για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα και την ίδια στιγμή, συγκεντρώνει δυνάμεις για να γίνει ο λαός κυρίαρχος στον πλούτο που παράγει, για να πάρει τα κλειδιά της οικονομίας και της ανάπτυξης στα χέρια του. Οι θέσεις αυτές ασκούν σημαντική επιρροή, που δεν αποτυπώνονται πάντα σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Ας φανταστεί κάποιος πώς θα ήταν η κατάσταση σήμερα, αν και το ΠΑΜΕ έλεγε πως για την καπιταλιστική κρίση, για τα αμέτρητα λαϊκά βάσανα, ευθύνονται τα golden boys και οι κακοί πολιτικοί, όπως έλεγαν από κοινού όλες οι άλλες δυνάμεις σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, όταν ξεσπούσε η καπιταλιστική κρίση. 'Η πως η κρίση σήμερα είναι «κρίση χρέους», όπως λένε από κοινού ο Ομπάμα, η Λαγκάρντ, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας, ο Κουβέλης. 'Η πως υπάρχει και «καλή αξιολόγηση», αρκεί να μην χειραγωγεί και να μην οδηγεί σε απολύσεις, όπως πάλι υποστηρίζουν όλες οι άλλες δυνάμεις σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ. Ποια θα ήταν η κατάσταση στο κίνημα; Κάθε τίμιος άνθρωπος, κάθε συνεπής αγωνιστής θα μας γυρνούσε την πλάτη και θα είχε δίκιο.
• Οι εκατοντάδες νέοι άνθρωποι που συσπειρώθηκαν και σε αυτή τη μάχη, με αυτές τις θέσεις και αυτή τη γραμμή, στα ψηφοδέλτια που στήριξε το ΠΑΜΕ, στις επιτροπές του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών. Η ακούραστη, καθημερινή τους δουλειά, μέσα στις ΕΛΜΕ και στους Συλλόγους. Παρά τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, μια σειρά πρωτοβάθμια σωματεία, κάτω από την παρέμβαση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, προχωρούν σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες, γύρω από τα λαϊκά προβλήματα. Οπως αυτά του εμβολιασμού και του υποσιτισμού του μαθητών, των συγχωνεύσεων των σχολείων, του κλεισίματος τμημάτων, της υποχρηματοδότησης των σχολείων κ.ά. Εδώ βρίσκεται, χωρίς υπερβολή, το κλειδί της ανασύνταξης του κινήματος. Πιο αποφασιστικά, πιο μαζικά, πιο μαχητικά, να μπαίνουν νέες δυνάμεις στον αγώνα, στο πλευρό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και ταυτόχρονα να δυναμώνει ο αγωνιστικός προσανατολισμός των σωματείων. Να κατακτούν καθημερινά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ τον πρωτοπόρο ρόλο. Να δημιουργούν γερούς αγωνιστικούς δεσμούς, με εκπαιδευτικούς, που βρίσκονται σε πορεία απεγκλωβισμού από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Να οξύνουν την αντιπαράθεση απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα και στην ανοιχτή υπονόμευση των απεργιακών κινητοποιήσεων από τις άλλες δυνάμεις. Ημασταν η μόνη δύναμη που έδωσε τη μάχη για την επιτυχία των τεσσάρων πανεργατικών απεργιών. Η μόνη δύναμη, που τη μέρα των αρχαιρεσιών, παραμονές της 48ωρης Απεργίας, καλούσε στην Απεργία. Ολες οι άλλες δυνάμεις, από την αρχή της χρονιάς, ασχολούνται αποκλειστικά με τις θεσούλες για τα υπηρεσιακά συμβούλια, με την καρέκλα.

Στις εκλογές αυτές κατέγραψαν μεγάλη πτώση κύρια οι δυνάμεις της ΠΑΣΚ (11,75% σε καθηγητές και δασκάλους). Η πτώση αυτή σηματοδοτεί τον απεγκλωβισμό χιλιάδων εκπαιδευτικών από την επιρροή του ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα, είναι φανερό ότι δυναμώνουν και οι αυταπάτες για μια άλλη διαχείριση της κρίσης, στα πλαίσια του συστήματος, για μια πιο «καλή διαπραγμάτευση». Γενικότερα, για μια «λύση» που θα ανακουφίζει τάχα τους εργαζόμενους, χωρίς όμως σύγκρουση με τα μονοπώλια και την ΕΕ.

Το ρεύμα αυτό καρπώθηκε και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (κατέγραψε άνοδο, 1,97% στους δασκάλους και 4,82% στους καθηγητές).

Στην ενίσχυση του ρεύματος αυτού συμβάλλουν, με τη διαχειριστική τους γραμμή και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (καταγράφουν άνοδο 2,37% στους καθηγητές και 4,02% στους δασκάλους). Από τη ενίσχυση του ρεύματος αυτού καρπώνονται εκλογικά οφέλη.

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ αποτελούν πια συγκοινωνούντα δοχεία. Συγκλίνουν στο κίνημα στη βασική πολιτική γραμμή για «ανατροπή της κυβέρνησης», για διαχείριση της κρίσης στα πλαίσια του συστήματος.

Βρίσκονται, όπως λένε, «στην ίδια, αγωνιστική πλευρά (δήλωση του εκπροσώπου των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, Ιούλιος 2011)».

Στη βάση αυτή, σε 41 ΠΥΣΠΕ/ΠΥΣΔΕ και 6 ΑΠΥΣΠΕ/ΑΠΥΣΔΕ κατέβηκαν από κοινού. Σε πολλές περιπτώσεις μαζί και με συνδικαλιστές της ΔΗΜΑΡ! Για τα κεντρικά υπηρεσιακά συμβούλια, ωστόσο, κατέβηκαν χώρια. Ο καιροσκοπισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Ωστόσο, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ δεν καρπώθηκαν συνολικά την πτώση των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ. Σημαντικά ποσοστά λαμβάνουν και ψηφοδέλτια του τύπου «Ολοι μαζί», «Ανεξάρτητοι», «Πειρατές», πρώην ΠΑΣΚίτες-ΔΑΚίτες που τώρα κατεβαίνουν σαν ακομμάτιστοι κλπ... Αυξημένα είναι και τα άκυρα. Το πολιτικό αυτό φαινόμενο αποτελεί αντανάκλαση των «πλατειών», της «μούντζας» και των αντιδραστικών συνθημάτων που καλλιεργήθηκαν εκεί, με τη συμμετοχή και της Χρυσής Αυγής, όπως «έξω τα κόμματα»... Καλούμε και πάλι κάθε καλοπροαίρετο εκπαιδευτικό να σκεφτεί: Και τότε πήγαμε κόντρα στο ρεύμα. Με κόστος μπροστά στα συνέδρια των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ (Ιούνιος 2010). Δεν κάναμε πίσω, μιλήσαμε καθαρά. Ποιος δικαιώθηκε; Ποιος προφύλαξε το κίνημα;

Το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια φανερώνει ότι και στον κλάδο των εκπαιδευτικών, υπάρχουν οι απαραίτητες εκείνες δυνάμεις, που είναι σε θέση να παίξουν αποφασιστικό ρόλο για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών, σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής. Με απλά λόγια, υπάρχει καλή «μαγιά».

Ωστόσο, έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Για το λόγο αυτό, πρέπει να απευθυνθούμε θαρρετά σε κάθε καλοπροαίρετο εκπαιδευτικό και να θέσουμε τα εξής ερωτήματα:

• Ως πού θα πάει πια αυτή η κατάσταση στο κίνημα των εκπαιδευτικών; Με τις άμαζες Γενικές Συνελεύσεις, με Διοικητικά Συμβούλια, που δεν μπορούν και δε θέλουν να οργανώσουν τον αγώνα; Με Διοικητικά Συμβούλια, που δεν απεργούν (τα παραδείγματα πολλά, από όλη την Ελλάδα και από όλες τις άλλες δυνάμεις), που χύνουν το δηλητήριο της αναποτελεσματικότητας των αγώνων και υπονομεύουν τις απεργίες;
• Με ποια γραμμή το κίνημα μπορεί σήμερα να γίνει αποτελεσματικό, να βάλει φρένο στα βάρβαρα μέτρα, να αποσπάσει μέτρα ανακούφισης; Μπορεί να γίνει αυτό με ένα κίνημα που αναγνωρίζει το χρέος και μας καλεί να πληρώσουμε το νόμιμο μέρος του, δηλαδή να πληρώσουμε την καπιταλιστική κρίση; Μπορεί να γίνει αυτό με ένα κίνημα που λέει «ναι» στην ΕΕ, που λέει ότι για να έχει ο εργάτης δουλειά, πρέπει να πηγαίνουν πρίμα τα κέρδη του αφεντικού του; Μπορεί να γίνει αυτό με ένα κίνημα που παλεύει απλά να αλλάξει ο κυβερνητικός διαχειριστής και καλλιεργεί αυταπάτες ότι χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ και τα μονοπώλια, θα φάμε με χρυσά κουτάλια; Οτι με μια άλλη διαχείριση της κρίσης του καπιταλισμού θα έρθουν καλύτερες μέρες;

Η ζωή απέδειξε ότι αυτή η γραμμή στο κίνημα έχει χρεοκοπήσει. Εχει χρεοκοπήσει και στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Μας οδηγεί από ήττα σε ήττα. Η γραμμή στο κίνημα που μπορεί να φέρει σήμερα νίκες, έστω και επιμέρους, έστω και προσωρινές, είναι η γραμμή του ταξικού κινήματος, η γραμμή του ΠΑΜΕ. Που στη σημαία του αναγράφει: «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Που παλεύει για τη συμμαχία και την κοινή δράση εκπαιδευτικών, εργατών, γονιών, μαθητών, για κάθε λαϊκό πρόβλημα και ταυτόχρονα δίνει την προοπτική της φιλολαϊκής ανάπτυξης.

Από αυτή τη σκοπιά, οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέων Διοικητικών Συμβουλίων στις ΕΛΜΕ και στους Συλλόγους, που διεξάγονται αυτές τις μέρες, έχουν ξεχωριστή σημασία. Η ανασύνταξη του κινήματος, η ισχυροποίηση του ταξικού προσανατολισμού, η αλλαγή συσχετισμών δύναμης σε κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο, παραμένει το κεντρικό μας καθήκον.