 [2] |
Τελικά μας χρειάζεται μια χούντα; Ακούμε κάποιους να ισχυρίζονται πως «τότε τουλάχιστον πήραμε κι ένα σπιτάκι με τις αντιπαρχές, ενώ σήμερα μας φορτώνουν χαράτσια ακόμα και για το εγκαταλελειμμένο πατρικό στο χωριό»... Ηταν όντως έτσι; Η χούντα βοήθησε οικονομικά το λαό; Η δικτατορία της χούντας δεν έφερε και δε σκόπευε να φέρει καμία αλλαγή στον τρόπο που λειτουργούσε η οικονομία. Καπιταλισμός υπήρχε και πριν, καπιταλισμός συνέχισε να υπάρχει. Και όπως κάθε αστική, καπιταλιστική εξουσία που θέλει να αποκοιμίζει το λαό, πήρε ορισμένα επιδερμικά μέτρα. Κι αυτό το κάνουν όλοι, όταν μπορούν. Κι αυτοί που παρουσιάζονται σαν δικτάτορες κι αυτοί που παρουσιάζονται σαν δημοκράτες που σέβονται τον κοινοβουλευτισμό. Η χούντα εκμεταλλεύτηκε τους σχετικά καλούς ρυθμούς ανάπτυξης που υπήρχαν και πριν την επιβολή της. Μιας ανάπτυξης όμως καπιταλιστικής που βασιζόταν στην εκμετάλλευση των εργατών, στην εξαφάνιση και προλεταριοποίηση της μικρής αγροτιάς (όλες οι κυβερνήσεις υποτίθεται ότι έσβηναν τα χρέη των αγροτών, αλλά οι αγρότες έμεναν όλο και λιγότεροι και χρωστούσαν όλο και περισσότερα), στην εντατικοποίηση της εργασίας. Το κεφάλαιο, τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα από τη χουντική διακυβέρνηση. Τα κέρδη τους εκτινάχθηκαν. Γι' αυτό η μεγάλη κρίση του 1972, η λεγόμενη πετρελαϊκή, τα τίναξε όλα στον αέρα. Μέσα σε μια τέτοια καπιταλιστική ανάπτυξη δε χωράνε μέτρα προστασίας ή βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων. Εξάλλου, η κατάργηση των σωματείων, η απαγόρευση κάθε συνδικαλιστικής δράσης και διεκδίκησης οδηγεί αναπόφευκτα στη χειροτέρευση της ζωής των εργαζομένων.
Για τους αδιάφθορους και ηθικούς συνταγματάρχες. Χιλιοειπωμένο κι αυτό το παραμύθι: «Η πολιτική βλάπτει, διαφθείρει». Γι' αυτό οι συνταγματάρχες της χούντας που δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική, παραμέρισαν τάχα τα προσωπικά τους συμφέροντα για το καλό της πατρίδας. Για τη δικαίωση της ιστορικής αλήθειας να θυμίσουμε ελάχιστα από τα οικονομικά σκάνδαλα της χούντας: τα «κρέατα Μπαλόπουλου», οι αναθέσεις ακαθόριστων έργων σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες (όπως η Litton) και επιχειρηματίες (όπως ο Μακντόναλντ) που απλά έτρωγαν χρήματα του ελληνικού κράτους και άλλα πολλά... Η ουσία όμως βρίσκεται στο γεγονός πως το κυνήγι του κέρδους, ο καπιταλισμός που βρίσκεται στο τελευταίο του στάδιο και σαπίζει από παντού είναι αυτά που γεννούν τη διαφθορά. Και η διαφθορά αναπαράγεται από επιχειρηματίες, πολιτικούς, στρατιωτικούς, από όλο το μηχανισμό που στηρίζει την εξουσία των μονοπωλίων, δηλαδή από όλους όσοι την έχουν ανάγκη, είτε με «δημοκρατία» είτε με δικτατορία.
Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και βέβαια πάρα πολλά πυρά συγκεντρώνονται στην εξέγερση φοιτητών και λαού το τριήμερο 15 - 17 Νοεμβρίου του 1973. Φτάνουν σε σημείο να προσβάλουν βάναυσα την ιστορική μνήμη του λαού, το αίμα που χύθηκε. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πέτυχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο, επέδρασε σημαντικά σε ό,τι ακολούθησε, ακριβώς επειδή στην πάλη κατά της δικτατορίας ενώθηκαν φοιτητές με μαθητές και εργαζόμενους, η νεολαία και όλος ο λαός. Η ΚΟΑ του ΚΚΕ καλεί με κάθε τρόπο το λαό να συμμετέχει. Οι δρόμοι της Αθήνας πλημμυρίζουν με πάνω από 150.000 διαδηλωτές, με οργανωμένα πορείες εργαζομένων (οικοδόμοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι κ.ά.).
Η αλήθεια είναι πως σε όλη τη διάρκεια της 3ήμερης κατάληψης του Πολυτεχνείου στους δρόμους της Αθήνας υπήρξε ανοιχτή πολεμική σύγκρουση. Οπως συμβαίνει κάθε φορά που κλωνίζεται η κυριαρχία των ισχυρών, η κρατική καταστολή αξιοποίησε κάθε μέσο. Η 7χρονη δικτατορία πότισε ξανά στο αίμα το λαό μας με αγωνιστές που βασανίστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν άγρια σε ανακρίσεις, άλλους που εξοντώθηκαν στις εξορίες, άλλους που σκοτώθηκαν από την αστυνομία και το στρατό. Σε όλη την 7ετία και στο Πολυτεχνείο ο λαός μας μέτρησε ξανά νεκρούς αγωνιστές. Η τιμητική στάση κάποιων φαντάρων που μετά το γκρέμισμα της πύλης από το τανκ φυγάδευσαν κάποιους φοιτητές, δεν αναιρεί το γεγονός πως η χούντα χρησιμοποίησε το στρατό ως μέσο άγριας καταστολής.
Πώς ανατράπηκε τελικά η χούντα; Διαβάζουμε στο σχολικό βιβλίο της Ιστορίας της Γ' Γυμνασίου: «Η δικτατορία κατέρρευσε από ένα δικό της εγκληματικό λάθος». Δηλαδή τι διδάσκει το υπουργείο στους μαθητές; Πως η μεταπολίτευση, η αλλαγή έγινε με απόφαση των «ισχυρών» που βρήκαν την ευκαιρία από το ΛΑΘΟΣ (ενν. την εισβολή στην Κύπρο) να αλλάξουν την κατάσταση. Ο λαός και οι αγώνες του δήθεν δεν έπαιξαν κανένα ρόλο. Αρα και οι θυσίες του ήταν μάλλον άχρηστες. Θέλουν να πείσουν τους μαθητές πως και σήμερα η λύση έρχεται μόνο όταν οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις το θελήσουν και βρουν μία ευκαιρία να το κάνουν. Οχι λοιπόν! Ολη η 7χρονη αντιδικτατορική πάλη του λαού μας, ο παλλαϊκός ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου άνοιξαν το δρόμο για την κατάρρευση της δικτατορίας. Η δράση του λαού ήταν πολύμορφη: οι φυλακές και οι εξορίες κομμουνιστών και αγωνιστών, ο παράνομος Τύπος, τα συνθήματα και οι προκηρύξεις, η μαζική έκφραση αντίστασης που συνδύαζε την παράνομη με τη νόμιμη δουλειά. Κανένας μηχανισμός δεν είναι παντοδύναμος και αιώνιος, όσο και αν εμφανίζεται έτσι. Κάθε αντιδραστικός μηχανισμός είναι ευάλωτος, βιώνει τις βαθιές αντιφάσεις του και η δικτατορία του κεφαλαίου είναι ιστορικά πεπερασμένη. Πολύ περισσότερο όταν υφίσταται την πίεση της λαϊκής πάλης. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα. Καμιά θυσία δεν πάει χαμένη.
Σίγουρα θα ακουστούν πολύ περισσότερα. Η τακτική του Γκαίμπελς δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν πολλά στοιχεία στο ξαναγράψιμο της Ιστορίας. Καμία σημασία δεν έχει ποια είναι η ιστορική αλήθεια. Το ζητούμενο είναι πως «πες, πες, κάτι θα μείνει». Στην ουσία, έχουν ένα και μοναδικό σκοπό: να υπερασπιστούν το σημερινό σύστημα εκμετάλλευσης και όλες τις μορφές διαχείρισής του, δημοκρατία ή δικτατορία, με κάθε τρόπο. Εξάλλου, κάθε μορφή μπορεί να φανεί ξανά χρήσιμη. Απομονώνουμε όσους με τέτοιους τρόπους προσπαθούν να πνίξουν τη νεολαία στην απογοήτευση. Απαντάμε με κάθε τρόπο: ερωτήσεις και συζήτηση μέσα στο μάθημα στο σχολείο και στο φροντιστήριο, στις σχολικές γιορτές με εκθέσεις φωτογραφίας, χρονικό, ποιήματα, διακινώντας τον «Οδηγητή», οργανώνοντας επισκέψεις των σχολείων στο χώρο του Πολυτεχνείου. Οι μαθητές και η νεολαία έχουν πού να ακουμπήσουν, στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ που με τις θέσεις τους και την πολιτική τους κρατάνε ζωντανό και πάντα επίκαιρο το σύνθημα: Αγώνας - ρήξη - ανατροπή. Η Ιστορία γράφεται με πάλη ταξική!