Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» εσχάτως διά μέσου κεντρικών της στελεχών αυτοανακηρύσσεται φορέας εξυγίανσης του συνδικαλιστικού κινήματος (σ.κ.) αφού όψιμα ανακάλυψαν ότι η γραμμή των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ έχει χρεοκοπήσει. Ταυτόχρονα, με ανόμοιους συμψηφισμούς επιχειρούν να βάλουν εναντίον του ταξικού προσανατολισμού στο σ.κ.
Ο Γιώργος Γαβρίλης, γενικός γραμματέας της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ), σε άρθρο του στην «Αυγή» πριν λίγες μέρες αναφέρει: «Η γραμμή της πλειοψηφίας των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι προφανές ότι έχει χρεοκοπήσει όπως έχει ηττηθεί και η γραμμή της διάσπασης και της διαίρεσης των εργαζομένων. Αποτέλεσαν και οι δύο αιτίες την καλύτερη συνταγή μέχρι τώρα για την υποχώρηση των συνδικάτων και την αποστράτευση των εργαζομένων και των ζωντανών δυνάμεων μέσα από αυτά».
Εισαγωγικά πρέπει να υπενθυμίσουμε στην ηγεσία της ΑΠ ότι τη γραμμή της πλειοψηφίας (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ), την οποία μέμφεται, την έχει συνδιαμορφώσει με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ πολλά χρόνια πριν, ψηφίζοντας όλες τις βασικές θέσεις και κατευθύνσεις των συνεδρίων των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα αποτελεί η συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ τον Ιούλη 1994, όπου συναποφασίστηκε ο «ευρωπαϊκός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος», δηλαδή η ευθυγράμμιση με τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τα ίδια περίπου συνέβησαν και στην ΑΔΕΔΥ.
Τι είναι αυτό που πραγματικά όμως χρεοκόπησε; Μήπως δεν είναι η γραμμή που αναγορεύει αιτία της κρίσης την οικονομική κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων τα προηγούμενα χρόνια και τη λάθος συνταγή διαχείρισής της, όταν παγκοσμίως έχει αποδειχθεί ότι είτε με σοσιαλδημοκράτες, είτε με νεοφιλελεύθερους, είτε με επεκτατική είτε με περιοριστική οικονομική πολιτική, η οικονομική κρίση στον καπιταλισμό είναι αναπόφευκτη και το ξεπέρασμά της απαιτεί θυσίες από τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες; Αυτή η γραμμή δεν οδήγησε σε μούντζες και αντικυβερνητικές κραυγές και όχι σε ρήξη με τους πραγματικούς υπαιτίους της κρίσης, που είναι το μεγάλο κεφάλαιο;
Εχει ή δεν έχει χρεοκοπήσει η θέση που προβάλλει ότι μόνο μέσα στη μεγάλη οικογένεια της ΕΕ μπορούν να προστατευτούν εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις; «Ταυτόχρονα έχουμε διαδοχικά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που κινούνται έξω από τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας και του ευρωπαϊκού δικαίου (...)» (στο ίδιο άρθρο).
Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» μιλάει για χρεοκοπία της γραμμής των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και την ίδια στιγμή καταγγέλλει ως κομματικό σεχταρισμό τις προσπάθειες του ΠΑΜΕ να βάλει φρένο στα φαινόμενα εκφυλισμού, σήψης του σ.κ. καθώς και στην κίνηση του γραναζιού της ταξικής συνεργασίας που επιφέρει η γραμμή της πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, για την οποία η «Αυτόνομη Παρέμβαση» είναι συνένοχη, αφού στήριξε, παρά τις κατά καιρούς παλινωδίες της, τη χρεοκοπημένη γραμμή του «κοινωνικού διαλόγου».
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» πριν από κάποια χρόνια εκθείαζαν τα χρεοκοπημένα κινήματα κατά της «παγκοσμιοποίησης», που ως γνωστόν στοχοποιούσαν στην καλύτερη περίπτωση συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, συγκεκριμένες τράπεζες και κάποιες πολυεθνικές, ενάντια σε κάθε μορφή ριζοσπαστικού και ταξικού προσανατολισμού του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Το αποτέλεσμα ήταν τα κινήματα αυτά να γίνονται στυλοβάτες της προεκλογικής εκστρατείες του Ομπάμα, να υποστηρίζουν σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, οι οποίες συνεχίζουν την πολιτική των προκατόχων τους (νεοφιλελεύθεροι), να γίνονται οπαδοί των «ανέμων αλλαγής» στην Ευρώπη (βλ. Ολάντ).
Οι δυνάμεις της «Αυτόνομης Παρέμβασης» είναι αυτές που με κάθε ευκαιρία χαιρετίζουν κάθε μορφή δράσης που αντιστρατεύεται την οργανωμένη ταξική πάλη με πυρήνα τους τόπους δουλειάς, γι' αυτό επιδοκιμάζουν τα χρεοκοπημένα «κινήματα των αγανακτισμένων», που οδήγησαν μεγάλη μερίδα του λαού στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία, σε στείρες «αντιμνημονιακές» εκφράσεις και δράσεις, οι οποίες διαμόρφωσαν ευεπίφορο κλίμα για την αποδοχή «απολιτίκ» φασιζουσών συνθημάτων, όπως «να καεί, να καεί το μπ... η Βουλή», «και οι 300 είναι κλέφτες», που μόνο εμπόδια θέτουν για την αναζωογόνηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και ταυτόχρονα σπρώχνουν το λαό σε επικίνδυνα μονοπάτια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ένα τμήμα του κόσμου που μετείχε στις συγκεντρώσεις ωθήθηκε πολιτικά, κάτω από το βάρος αυτού του κλίματος, έμμεσα ή άμεσα, στην αγκαλιά της «Χρυσής Αυγής».
Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» μετέχει και στηρίζει ενεργά τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), στην οποία ανήκουν σχεδόν όλες οι Συνομοσπονδίες και οι Ομοσπονδίες ισχυρών κρατών της ΕΕ, που έχουν στηρίξει την εφαρμογή όλων των αντεργατικών πολιτικών, με τρανταχτά παραδείγματα στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία και αλλού. Οι φίλιες αυτές δυνάμεις της «Αυτόνομης Παρέμβασης» με τη γραμμή τους έχουν «ακινητοποιήσει» εκατομμύρια εργατών με τα δεσμά της ταξικής συνεργασίας «για το καλό της εθνικής οικονομίας» (άρθρο Γ. Γαβρίλη).
Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» σπέρνει συγχύσεις και αποπροσανατολίζει αποκρύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων. «Είναι ανάγκη να απαντηθεί άμεσα γιατί συνεχίζονται οι ίδιες μνημονιακές επιλογές, αφού ακόμα και από τους αρχιτέκτονες του μνημονίου ομολογείται ότι δεν επιτυγχάνουν ούτε τους δημοσιονομικούς στόχους του στο όνομα των οποίων αποφασίστηκε η διάλυση της κοινωνίας και της οικονομίας».
Επικρίνουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ για την ανυπαρξία διαπραγμάτευσης της δανειακής συνθήκης, στο πλαίσιο πάντα της διασφάλισης της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Αρα αποδοχή του κρεματορίου της ΕΕ αλλά με παζάρεμα των όρων λειτουργίας του, αναγνώριση του «νόμιμου» εξωτερικού χρέους, που διαχέει την αντίληψη ότι ο λαός χρωστάει στην αστική τάξη, άρα και την αντίληψη της συνευθύνης του εργατικού - λαϊκού παράγοντα. Αυτής της γραμμής και αυτής της στρατηγικής είναι απόρροια και η στάση της «Αυτόνομης Παρέμβασης» σε μια σειρά κλάδους και Ομοσπονδίες, όπου πρωτοστάτησαν στην υπογραφή συμβάσεων με μειώσεις μισθών. Διαπραγμάτευση, δηλαδή, για το τι και πόσα θα χάσει η εργατική τάξη.
Και να η πρόταση διεξόδου για την ανάταση του εργατικού κινήματος: «Μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο και νέο κίνημα μέσα στο κίνημα και να συγκροτήσουμε ένα νέο ταξικό, αγωνιστικό ρεύμα που θα πολιτογραφηθεί ως εναλλακτικό και ανταγωνιστικό παράδειγμα από εκείνα των δυνάμεων του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού και του κομματικού σεχταρισμού».
Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» και ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή που καταγγέλλουν τη γραμμή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ συνεργάζονται αγαστά με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ για τη συγκρότηση προεδρείων Ομοσπονδιών και Σωματείων. Στελέχη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» εντάσσονται σε κοινά ψηφοδέλτια μαζί τους με μοναδικό στόχο τη μη συγκρότηση προεδρείων με πλειοψηφία το ΠΑΜΕ, αλλά και πολλές φορές κατόπιν «προγραμματικής συμφωνίας». Οπότε, από αυτή τη σκοπιά αποκαλύπτονται η διγλωσσία τους και ο καιροσκοπικός χαρακτήρας της πολιτικής τους γραμμής.
Η «Αυτόνομη Παρέμβαση», διά μέσου του πολιτικού φορέα που εκφράζει, λειτουργεί σαν καθαρτήριο του εργοδοτικού συνδικαλισμού για να πάρουν οι δυνάμεις του διαβατήριο για τον «ενάρετο» συνδικαλιστικό βίο, αφού ήδη αρκετοί συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, πρώην και νυν, διαλαλούν ότι τάσσονται με το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του κειμένου υπογραφών των 220 συνδικαλιστών όπου εκεί μέσα μπορεί να βρει κανείς πρώην στελέχη της ΠΑΣΚΕ, οι οποίοι έχουν βάλει πλάτη για να υλοποιηθούν βάρβαρα μέτρα και τώρα σαν τις μετανοούσες Μαγδαληνές αναζητούν λύτρωση για να συνεχίσουν το έργο τους με αριστερό προσωπείο. Μήπως αυτό έχει να μας σερβίρει η «Αυτόνομη Παρέμβαση» σαν κάτι το ελπιδοφόρο και το καινούριο;
Επιπλέον, αξίζει να αναφέρουμε ότι το Συνδικάτο Εργαζομένων του Δήμου Ρέντη - Νίκαιας, όπου πλειοψηφεί η ΑΠ, καλεί τους εργαζόμενους να προχωρήσουν σε ταυτόχρονες καταλήψεις διαρκείας των δημαρχείων με την ανακοίνωση των νέων μέτρων, χωρίς καμία λήψη απόφασης για απεργία, μακριά από κάθε συντονισμό με άλλα τμήματα των εργαζομένων. Ενας «αγώνας» κλεισμένος στα ντουβάρια των δημαρχείων. Μια μορφή πάλης δοκιμασμένη με βέβαιο εκφυλισμό.
Κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για την ανάγκη αγώνων εναντίον των νέων μέτρων, αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι να αναφερθούν στην ανάγκη αναμέτρησης με το μεγάλο κεφάλαιο στους τόπους δουλειάς, στην ανάγκη εναντίωσης με τις ευρωενωσιακές στρατηγικές. Αντ' αυτού περιορίζονται σε κάποιους βερμπαλισμούς περί «ενωτικών» συλλαλητηρίων. Με ποιους; Με αυτούς που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν, την πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με τις σημερινές ανάγκες της ταξικής πάλης; Απολύτως καμιά. Το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη από την εμπέδωση της αναγκαιότητας της αδιάλλακτης πάλης με την εργοδοσία. Εχει ανάγκη από την ενίσχυση της γραμμής ρήξης με τους θεσμούς της εξουσίας του κεφαλαίου. Το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη από έναν προσανατολισμό τέτοιο που στόχο θα έχει να βάζει εμπόδια στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και να φωτίζει την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να κατανοείται η αναγκαιότητα αλλαγής τάξης στην εξουσία.
Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» προσπαθεί, ορμώμενη από το εκλογικό αποτέλεσμα, να διαμορφώσει όρους για τη συγκρότηση κεντροαριστερού ρεύματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θα πάρει τη σκυτάλη από την παραδοσιακή παραταξιακή αντιπροσώπευση του εργοδοτικού συνδικαλισμού για να συνεχίσει το έργο του. Επιχειρεί να συσπειρώσει τον παραδοσιακό κορμό της ΠΑΣΚΕ, ο οποίος πλέον έχει χάσει σημαντικά ερείσματα σε μεγάλα τμήματα των εργαζομένων.
Πρόκειται για προσπάθεια υποταγής της δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις ανάγκες και τις επιδιώξεις της «κυβερνώσας αριστεράς». Αποσκοπεί στην εκμετάλλευση της λαϊκής δυσαρέσκειας και των όποιων αγώνων αναπτύσσονται προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ τα κυβερνητικά ηνία διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Ως εκ τούτου και με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ομνύει πίστη και αφοσίωση στα ιερά και τα όσια του κεφαλαίου και της ΕΕ, χρειάζεται ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα εκτρέπει τις λαϊκές αντιδράσεις σε ανώδυνη κατεύθυνση για το καπιταλιστικό σύστημα.
Μπροστά στην πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη και σε όσες μάχες ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να αψηφήσουν τα κελεύσματα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» που οδηγούν το λαό στον Καιάδα από άλλη οδό. Να παλέψουν με μαχητικότητα και αυταπάρνηση για την αλλαγή συσχετισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα με τους όρους που επιβάλλει η ανασύνταξή του.
Του Κώστα ΖΙΩΓΑ