ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΝΕΔΡΟ ΤΗΣ 81ΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΔΟΕ

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Η 81^η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ πραγματοποιείται λίγες ημέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Το αποτέλεσμα που προέκυψε από τις εκλογές είναι αρνητικό για το λαό.

Η νέα κυβέρνηση που προέκυψε από τη συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, είναι στον αυτόματο πιλότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι από χέρι «δεξιόστροφη» και αντιλαϊκή. Είναι κυβέρνηση που θα φορτώσει νέα βάρβαρα μέτρα στις πλάτες του λαού, θα φορτώσει τη χασούρα της καπιταλιστικής κρίσης στους εργαζόμενους.

Καμιά πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση!

Η όποια επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν στοχεύει στην ανατροπή ή αναχαίτιση της εφαρμογής των βάρβαρων μέτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί και υλοποιούνται. Αποτελεί την αναγκαία προσαρμογή του μνημονίου σε συνθήκες που η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, αγγίζει τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας. Εκφράζει τις αντιθέσεις μέσα στη λυκοσυμμαχία της Ε.Ε., για το ποια μερίδα του κεφαλαίου θα πληρώσει την κρίση, ποια συνταγή είναι η καλύτερη για το ξεπέρασμά της κρίσης. Όποια συνταγή και αν επιλέξουν, ο παρανομαστής δεν αλλάζει: Το λογαριασμό θα τον στείλουν σε εμάς! Γι’ αυτό, μονοπώλια-Ε.Ε.-Τρόικα-ΔΝΤ-Κομισιόν-Αμερικάνοι ζητούν την εφαρμογή των μέτρων που έχουν αποφασιστεί. Αποκαλύπτονται για μια ακόμα φορά τα χοντρά ψέματα που έλεγαν προεκλογικά τα κόμματα του ευρωμονοδρόμου για τον «άλλο αέρα», που τάχα πνέει στην ΕΕ.

Φιλολαϊκή λύση μέσα στο «στόμα του λύκου», στο πλαίσιο της Ε.Ε. και των θυσιών για την σωτηρία της ευρωζώνης δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε … στη Δευτέρα Παρουσία!!!

Τούτες τις δύσκολες στιγμές άκου το ΠΑΜΕ!

Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Τσακίζει ζωές και δικαιώματα. Χωρίς ένα κίνημα ισχυρό, ταξικό, που θα ενώνει όλα τα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα για την ικανοποίηση των αναγκών τους, στην σύγκρουση με τα μονοπώλια και την Ε.Ε. δεν θα μπορέσουμε να βάλουμε φρένο, να σταματήσουμε, να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική. Η ζωή μας θα χειροτερεύει.

Γι’ αυτό ο λαός πρέπει να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων!

Τώρα έχεις πείρα, ξέρεις για το ΠΑΜΕ!

Είναι το ταξικό κίνημα που επιδιώκει να γίνει «όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία», ώστε να μην περάσει ο οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει τις εργασιακές σχέσεις και τις ζωές μας. Είναι το κίνημα που διακηρύσσει σε όλους τους εργαζόμενους ότι «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Είναι το κίνημα που δίνει μάχες καθημερινά στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα σχολεία, παντού! Μόνο αυτό το κίνημα, αυτοί οι ταξικοί αγώνες μπορούν να  φέρουν αποτελέσματα, όπως έγινε με την πρόσφατη υπογραφή Κλαδικής Σύμβασης Εργασίας στο κλάδο των τροφίμων-ποτών, όπου οι εργαζόμενοι πέτυχαν να μη γίνει καμιά μείωση μισθού και επιδομάτων για όλους ακόμα και για τους νεοεισερχόμενους κάτω των 25 ετών.

Γι’ αυτό χτυπούνε το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, μέρα-νύχτα κυβέρνηση και πλουτοκρατία, κράτος και τραπεζίτες, ΣΕΒ και Τρόικα, τα κανάλια των εφοπλιστών και του μεγάλου κεφαλαίου, συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και κρατικοδίαιτοι «διανοούμενοι». Είναι το κίνημα που δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Γι’ αυτό θέλουν να το τσακίσουν.

Βασικό κριτήριο σήμερα για την ανασύνταξη του κινήματος αποτελεί το εξής:

Ποιο κίνημα είναι σε θέση να τους εμποδίσει, να τους σταματήσει, να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, να αλλάξει τα πράγματα.

• Η ελπίδα σήμερα βρίσκεται σε ένα κίνημα που θα οργανώνει τη λαϊκή αντεπίθεση, θα απορρίπτει διλήμματα, ιδεολογήματα και εκβιασμούς, όπως ευρώ ή δραχμή, Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος, αλλά και κάλπικους, αποπροσανατολιστικούς διαχωρισμούς μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια της πλουτοκρατίας, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, η ζωή μας θα γίνεται χειρότερη. Το χάος δε, ήδη το ζούμε: είναι ο ευρωμονόδρομος, η εκμετάλλευση, οι μισθοί των 400 ευρώ, τα νηστικά παιδιά στα σχολεία, η εξαθλίωση, η φτώχεια, η πείνα, η ανεργία, οι άρρωστοι που δεν έχουν γιατρό και φάρμακα. Το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο είναι εξίσου επικίνδυνο. Συσκοτίζει την πραγματική αντίθεση σήμερα, ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό, ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Δεν γίνεται να δηλώνει σήμερα κάποιος αντιμνημονιακός και την ίδια ώρα να τάσσεται υπέρ της Ε.Ε. και της κερδοφορίας των μονοπωλίων, υπέρ της επιχειρηματικότητας. Στην Ισπανία τα προηγούμενα τρία χρόνια πάρθηκαν σκληρά αντεργατικά μέτρα, χωρίς μνημόνια. Απλά εφαρμόστηκε η πολιτική που ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων, η πολιτική της Ε.Ε, του Μάααστριχτ.
•  Η ελπίδα βρίσκεται σε ένα κίνημα που θα παλεύει για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, για την αποδέσμευση της χώρας από την Ε.Ε., την ανατροπή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, το λαό στο τιμόνι της εξουσίας και της φιλολαϊκής διακυβέρνησης. Μια εξουσία που θα κάνει κοινωνική, λαϊκή περιουσία τον φυσικό και τον παραγόμενο πλούτο, όπου η εκπαίδευση, η υγεία, η πρόνοια, η ασφάλιση θα είναι αποκλειστικά δωρεάν και για όλους, όπου κάθε άνθρωπος θα έχει το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά, το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο στη ψυχαγωγία, στην ξεκούραση, στον πολιτισμό, στη μόρφωση.

Σήμερα, αποτελεί επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, να πάμε κόντρα στο ρεύμα της υποταγής! Να μη χαθεί χρόνος στις νέες αυταπάτες!

Τούτες τις ώρες οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι, όχι μόνο με την καπιταλιστική κρίση και τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, αλλά και με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΔΟΕ-ΟΛΜΕ. Αν οι εργαζόμενοι δεν απαλλαγούν, δεν ξεπεράσουν αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι αγώνες δεν θα μπορέσουν να γίνουν αποτελεσματικοί και νικηφόροι. Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να φύγουν από το τιμόνι της ΔΟΕ, αλλά και των Πρωτοβάθμιων Συλλόγων οι πλειοψηφικές ηγεσίες των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ. Οι ηγεσίες αυτές έχουν συμβιβαστεί με την καπιταλιστική κρίση, με την υπάρχουσα κατάσταση, είναι μέρος του προβλήματος. Όλα αυτά χρόνια «σήκωσαν τα μανίκια» για να περάσει η αντιλαϊκή πολιτική.

Στη ΔΟΕ, αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ έχουν συμφωνήσει με την αξιολόγηση, με το νέο σχολείο της αγοράς και της επιχειρηματικότητας, με την προώθηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση, με την επιλογή των νέων στελεχών εκπαίδευσης-manager. Αρνήθηκαν ακόμα και την πάλη ενάντια στα χαράτσια!

Καμιά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα

ü  Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται ταχύτατα σε βασικό πυλώνα της σοσιαλδημοκρατίας. Αποτελεί την επόμενη εφεδρεία του συστήματος, των μονοπωλίων, για τη διακυβέρνηση της χώρας. Και μόνο η δήλωση του ΣΕΒ, ότι «ευκταίο θα ήταν μια κυβέρνηση με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ», μετά τις εκλογές στις 6 Μάη, τα λέει όλα!

ü  Σπέρνει αυταπάτες για το ρόλο της νέας κυβέρνησης, ζήτησε μάλιστα να επισπευσθεί η συγκρότησή της, όταν αυτή είναι από χέρι αντιλαϊκή. Τα ίδια έλεγε και το 2009 για το ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα, δίνει συνεχώς εξετάσεις σε ντόπια και ξένα κέντρα, με δηλώσεις του τύπου: «δεν θα καλέσουμε τον κόσμο να βγει στους δρόμους»! Καλεί την νέα κυβέρνηση να αξιοποιήσει την ψήφο του λαού στις 17 Ιούνη, για να γίνει καλύτερη διαπραγμάτευση, όταν διαπραγμάτευση στα πλαίσια της Ε.Ε. σημαίνει νέο μνημόνιο και νέα δυσβάσταχτα μέτρα!

ü  Δηλώνουν δύναμη αντιμνημονιακή και την ίδια στιγμή συμφωνούν με το πιο μεγάλο μνημόνιο, με το μνημόνιο των μνημονίων, την συνθήκη του Μάαστριχτ. Πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρεις» ο ΣΥΡΙΖΑ «έκανε γαργάρα» την κατάργηση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Τώρα πια μιλά για διμερή επαναδιαπραγμάτευση, για αντικατάσταση του μνημονίου με ένα άλλο, δίνει διαβεβαιώσεις και όρκους πίστης στο ευρώ και στην Ε.Ε.

ü  Υποκρίνονται και μπλοφάρουν όταν προτείνουν την «ενότητα της αριστεράς»! Μιλούν για την «ενότητα της αριστερά» με προαπαιτούμενο την αποδοχή της Ε.Ε., ενώ στο συνδικαλιστικό κίνημα μιλούν για κοινή δράση και ενότητα των αριστερών δυνάμεων «πάνω σε 5-10 σημεία», αφήνοντας απ’ έξω και στο απυρόβλητο τη μήτρα της αντιλαϊκής πολιτικής, την Ε.Ε.

ü  Μιλούν για «ενότητα της αριστεράς» και την ίδια στιγμή ενώνονται, συμμαχούν με τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και πολεμούν νύχτα-μέρα το ΠΑΜΕ με τις θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας.

ü  Διαλαλούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει νέες μειώσεις, θα επιβάλλει το πάγωμα των μισθών. Δηλαδή, τι λένε; πως πρέπει να ζήσεις με όσα παίρνεις σήμερα, μέσα στη φτώχια, την ανέχεια, την ανεξέλεγκτη για το λαό χρεοκοπία και ότι τίποτα από αυτά που σου έκλεψαν τα τελευταία χρόνια δεν θα επιστραφεί!

ü  Δεν αμφισβητεί την ουσία του «νέου σχολείου», το ρόλο του ως μηχανισμός αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας, αποδέχεται την στρατηγική της ΕΕ για την εκπαίδευση, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα προγράμματα του ΕΣΠΑ. Αποδέχεται και στηρίζει την επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της εκπαίδευσης αλλά και της υγείας. Δεν βγάζει άχνα στο νέο του πρόγραμμα για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου, που έχει ενσωματωθεί στη στρατηγική της ΕΕ για την εκπαίδευση

Κρίνε τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ από τις πράξεις τους και όχι από τα λόγια τους

ü  Καλλιεργούν αυταπάτες ότι κάτι θετικό μπορεί να προκύψει από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που προσκυνά την ΕΕ, τα μονοπώλια και αναγνωρίζει το χρέος. Αναπαράγουν το επικίνδυνο ψευτοδίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες αστικές δυνάμεις (βλ. Καμμένος, ακόμα και η ναζιστική Χρυσή Αυγή).

ü  Στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, πρωτοστάτησαν να συσταθεί η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για να διαπιστωθεί πόσο από το χρέος είναι νόμιμο και πόσο παράνομο, δηλαδή να πληρώσουν οι εργαζόμενοι το «νόμιμο χρέος», την καπιταλιστική κρίση.

ü  Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ αρθρώνουν υψηλούς αγωνιστικούς τόνους, αλλά στο περιεχόμενο της πάλης συμπορεύονται με τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό. Υιοθετούν τη θέση των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ ότι το ΠΑΜΕ «διασπά τους εργαζόμενους». Από τη μία η συμμαχία τους με τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό και τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ο πόλεμος στο ΠΑΜΕ από την άλλη, αποτελούν κριτήριο επιλογής για κάθε συνεπή αγωνιστή, για κάθε έντιμο συνάδελφο.

ü  Έχουν διαχρονικά στηρίξει πλευρές της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της ΕΕ και της κυβέρνησης (ευρωπαϊκά προγράμματα στην εκπαίδευση, διαθεματικότητα, Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας,). Καλλιεργούν αυταπάτες πως μπορεί να υπάρξει «παιδαγωγική ελευθερία» στο πλαίσιο του σημερινού σχολείου και του εκμεταλλευτικού συστήματος. 

Αθήνα, 23/6/2012