Οι αποφάσεις τρόικας και κυβέρνησης τη βδομάδα που πέρασε προδιαγράφουν ένα βαρύ χειμώνα για τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα εργαζομένων και συνταξιούχων. Το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων και αυτών που είχαν τα Ταμεία οδηγεί στην οριστική χρεοκοπία τους, στη λεηλασία και του τελευταίου ευρώ που έχει απομείνει από τις εισφορές των εργαζομένων. Σηματοδοτούν μια νέα επέλαση στις συντάξεις, στις παροχές Υγείας, στις υπηρεσίες Πρόνοιας που δίνονταν μέσω των ασφαλιστικών ταμείων. Η κυβέρνηση σήκωσε το πιστόλι, όπλισε και έδωσε τη χαριστική βολή στα Ταμεία και τις συντάξεις.Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και αν η κυβέρνηση επιχειρεί με απύθμενο θράσος να εξαπατήσει τους εργαζόμενους, να κρύψει τις καταστροφικές συνέπειες των αποφάσεών της για τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Η στάση της κυβέρνησης και η προσπάθεια να δικαιολογήσει αυτό το έγκλημα είναι πέρα για πέρα προκλητική.
Ποια είναι η γραμμή προπαγάνδας της κυβέρνησης;
α) Οτι δεν έγινε και τίποτα τρομερό, αφού, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος, «τα Ταμεία ενδέχεται να έχουν κάποια μικρή μείωση» και πως η κυβέρνηση θα ενισχύσει την περιουσία τους, σε κάθε περίπτωση ότι υπάρχει εγγύηση για τις συντάξεις, από την πολιτεία και το σύνταγμα..! Ταυτόχρονα, επιχειρώντας να υποβαθμίσει το μέγεθος της λεηλασίας είπε πως η αξία της περιουσίας των Ταμείων αντιστοιχεί στην επιχορήγηση που δίνει το κράτος στο διάστημα δύο ετών.
β) Ανάλογη τοποθέτηση έκανε και ο υπουργός Υγείας, Α. Λοβέρδος, που ισχυρίστηκε ότι οι απώλειες των Ταμείων από το «κούρεμα» θα καλυφθούν μέσα από την κρατική επιχορήγηση. «Τα Ασφαλιστικά Ταμεία παίρνουν από το κράτος ετήσια επιχορήγηση περίπου 14 δισ. Με την απόφαση αυτή τη χτεσινή... η ετήσια επιχορήγηση του κράτους προς τα Ταμεία θα είναι 15 δισ. Υπάρχει, δηλαδή, 1 δισ. διαφορά από αυτά που κατά βάση κάθε χρόνο γίνονται και σε αυτά που θα γίνουν από το 2012... Δίνοντας 1 δισ. το χρόνο σε μια διάρκεια νομίζω περίπου 10 με 15 χρόνια, έχουμε τ' Ασφαλιστικά Ταμεία με τα λεφτά που είχαν».
γ) Με τη σειρά του, ο υπουργός Εργασίας επικαλέστηκε το γεγονός ότι από την κρίση τα Ταμεία χάνουν αρκετά έσοδα και άρα από εκεί προέρχεται ο κίνδυνος και όχι από το «κούρεμα».
Και οι τρεις τοποθετήσεις, με παραλλαγές, εξυπηρετούν την ίδια σκοπιμότητα, την υποβάθμιση του εγκλήματος που συντελείται. Ο υπουργός Οικονομικών μιλάει γενικά για «μικρή μείωση», όταν η απόφασή τους «κουρεύει» κατά 50% τα αποθεματικά των Ταμείων που ήταν τοποθετημένα σε κρατικούς τίτλους και υπολογίζονται στα 26 δισ. ευρώ. Ο υπουργός Υγείας επιχειρεί να υποβαθμίσει το γεγονός, αφού όπως λέει με ένα επιπλέον δισ. ευρώ το χρόνο από την κρατική επιχορήγηση, μέσα σε 10 -15 χρόνια η χασούρα θα καλυφθεί. Ετσι, όμως, αποκαλύπτει αυτό που θέλει να κρύψει ο άλλος υπουργός. Οτι, δηλαδή, οι απώλειες όχι μόνο δε θα είναι μικρές, αλλά θα ξεπεράσουν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ και αυτά τα Ταμεία θα τα αναπληρώσουν ύστερα από 10 έως 15 χρόνια! Αν τα αναπληρώσουν. Εκτός, βέβαια, και αν 10 και πάνω δισεκατομμύρια ευρώ, όταν πρόκειται για την περιουσία των Ταμείων, δεν είναι και ένα τόσο σοβαρό ποσό για τον υπουργό Οικονομίας. Ο πολιτικός κυνισμός τους δεν έχει όρια.
Πρέπει, όμως, να σταθούμε και στις επιμέρους επισημάνσεις των υπουργών, για το ύψος των αποθεματικών των Ταμείων, αλλά και της κρατικής επιχορήγησης. Πράγματι, η περιουσία των Ταμείων είναι μικρή, πολύ μικρή. Οχι όμως επειδή το ύψος της κρατικής επιχορήγησης είναι μεγάλο, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι υπουργοί της κυβέρνησης. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Η περιουσία των Ταμείων είναι μικρή, γιατί εκτός των άλλων και η κρατική επιχορήγηση είναι ελάχιστη. Και κάθε χρόνο πριονίζεται ακόμα περισσότερο. Η υποχρηματοδότηση των Ταμείων τόσα χρόνια από το κράτος είναι μια βασική αιτία που τα Ταμεία σήμερα δεν έχουν τα αποθεματικά που πρέπει.
Να γιατί το «κούρεμα», η αφαίρεση δηλαδή πόρων από τα Ταμεία είναι ακόμα πιο εγκληματική, επειδή ακριβώς η κρατική επιχορήγηση είναι τόσο χαμηλή. Που σημαίνει ότι τα αποθεματικά αυτά θα λείψουν σήμερα, αύριο, γιατί πλέον τα Ταμεία δεν θα διαθέτουν εκείνα τα περιουσιακά στοιχεία που είχαν μέχρι χτες, για να καλύψουν - έστω εν μέρει - τις ανάγκες τους. Οσο για τις εγγυήσεις και το σύνταγμα, αυτές είναι πομφόλυγες που δεν έχουν την παραμικρή αξία. Μήπως δεν είναι αυτή η κυβέρνηση, με αυτό το σύνταγμα σε ισχύ, που περικόπτει τις συντάξεις στο όνομα της βιωσιμότητας του συστήματος και της δύσκολης οικονομικής κατάστασης;
Οσο για τα αποθεματικά των Ταμείων, αυτά είναι λίγα, γιατί καταληστεύτηκαν από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του. Πάνω από 50 δισεκατομμύρια ευρώ λεηλατήθηκαν μετά το 1950. Στο τέλος του 2010, τα χρέη κράτους και εργοδοτών προς τα Ταμεία που δεν αποδίδονταν, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ανέρχονταν στο ποσό των 14 δισεκατομμυρίων ευρώ. Οσο δηλαδή και τα μισά αποθεματικά των Ταμείων. Η εισφοροδιαφυγή, σε ετήσια βάση, έχει φτάσει τα 9 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τα Ταμεία - και μέσω αυτών οι εργαζόμενοι - πλήρωσαν τη μεταπολεμική ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Πλήρωσαν για να στήσουν οι καπιταλιστές με δανεικά και αγύριστα επιχειρήσεις, τράπεζες, καράβια. Πλήρωσαν το χρηματιστηριακό τζόγο, στον οποίο έριξαν τον ιδρώτα του εργάτη, για να έχουν ρευστό οι επιχειρήσεις. Πλήρωσαν το χρηματιστηριακό παροξυσμό των δομημένων ομολόγων. Πλήρωσαν κάθε είδους απάτη μέσα και έξω από τους ναούς του τζόγου. Πληρώνουν και τώρα με το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων. Πλήρωσαν την ανάπτυξή τους, πληρώνουν και την κρίση τους, που έφερε η ανάπτυξή τους.
Επιπλέον, οι υπαρκτές και μεγάλες απώλειες που έχουν σήμερα τα Ταμεία, εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης, δεν κάνουν λιγότερο επώδυνες τις απώλειες από το «κούρεμα». Το αντίθετο, τις κάνουν ακόμα χειρότερες. Οι υπουργοί της κυβέρνησης εκτίθενται. Γιατί στη μείωση των μισθών, στη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, που συνεπάγονται και λιγότερα έσοδα για τα Ταμεία έχουν βάλει και αυτοί το χέρι τους. Γιατί η πολιτική της κυβέρνησης όχι μόνο δεν περιορίζει τις συνέπειες της κρίσης - όπως είναι και τα μειωμένα έσοδα των Ταμείων - αλλά τις πολλαπλασιάζει. Η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη όχι μόνο γιατί υπηρετεί ένα σύστημα που γεννά κρίσεις. Αλλά και γιατί, μέσα στις συνθήκες αυτές, παρεμβαίνει με συγκεκριμένο τρόπο, συγκεκριμένη πολιτική, για να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στην πλάτη του λαού. Δεν είναι ουδέτερος παρατηρητής, ούτε ο «προστάτης άγιος», όπως θέλει να παρουσιάζεται που δήθεν πασχίζει για την προστασία όλων. Το αντίθετο κάνει. Οδηγώντας το κυβερνητικό καράβι, ρίχνει στο κεφάλαιο σωσίβιο για να το βγάλει στην αντίπερα όχθη και σπρώχνει τους εργάτες ακόμα πιο βαθιά στη θάλασσα της πτώχευσης.
Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, με αυτήν την πολιτική, μαζί με την τρόικα, παρεμβαίνουν και διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό. Το «κούρεμα» των αποθεματικών των Ταμείων, σημαίνει νέο «κούρεμα» στις συντάξεις. «Κούρεμα» στις παροχές Υγείας, «κούρεμα» στις υπηρεσίες Πρόνοιας. Σημαίνει ακόμα πιο φτωχούς συνταξιούχους, ακόμα περισσότερα βάσανα για όλο το λαό. Γι' αυτό η υπεράσπιση της περιουσίας των Ταμείων τίθεται σήμερα επιτακτικά. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να το αφήσουν να περάσει. Απαιτείται κινητοποίηση και αγώνας να αποτραπεί η νέα ληστεία των Ταμείων, να αποτραπεί η νέα επέλαση στις συντάξεις που βρίσκεται επί θύραις.
Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι και μέσα από αυτό το διαρκές έγκλημα που συντελείται σε βάρος των αποθεματικών των Ταμείων, πρέπει να σκεφτούν και να τοποθετηθούν ευρύτερα για το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Για το ποια οικονομία και ποια κοινωνία μπορεί να τους εξασφαλίσει πραγματικά αξιοπρεπείς συντάξεις, δωρεάν δημόσιες και σύγχρονες υπηρεσίες Υγείας. Ποια οικονομία μπορεί να τους εξασφαλίσει ότι οι κόποι μιας ζωής δε θα γίνονται βορά στο χρηματιστήριο, οι εισφορές τους δε θα χρηματοδοτούν τους καπιταλιστές, για να αποκτούν εργοστάσια τράπεζες και καράβια. Μια τέτοια οικονομία, μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Εγινε πραγματικότητα στις χώρες του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέσα στη Λαϊκή Οικονομία με Λαϊκή Εξουσία, με τα συγκεντρωμένα και βασικά μέσα παραγωγής στα χέρια του λαού, όταν ο ιδρώτας του δε θα πηγαίνει στράφι, δε θα γίνεται χλιδή και παρασιτισμός για τους καπιταλιστές. Με αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, εξοπλισμένοι με την εμπειρία των σοσιαλιστικών χωρών και η Κοινωνική Ασφάλιση μπορεί να είναι και πραγματικά «κοινωνική» και «ασφάλιση». Να έχει δηλαδή, στο κέντρο της προσοχής της, την προστασία και φροντίδα του εργαζόμενου ανθρώπου, τον άνθρωπο - δημιουργό.