Ενα από τα πάμπολλα κρούσματα αντικομμουνισμού - που πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό και στην εκπαίδευση - σημειώθηκε πριν λίγες μέρες σε Λύκειο της Τούμπας στη Θεσσαλονίκη.Καθηγήτρια φιλόλογος μοίρασε στους μαθητές της - στα πλαίσια του γλωσσικού μαθήματος - ένα κείμενο του Γιάννη Μαρίνου, παρμένο από το «Βήμα της Κυριακής» από παλιότερη έκδοσή του της 13/11/2005, με τίτλο «Αναφορά στον Λένιν». Το κείμενο αυτό δόθηκε στους μαθητές από την καθηγήτριά τους στα πλαίσια υποτίθεται της διερεύνησης από αυτούς «της γλώσσας της εξουσίας».
Στο συγκεκριμένο κείμενό του ο Γιάννης Μαρίνος (σταθερή και διαχρονική αξία του αγοραίου αντικομμουνισμού στο χώρο της δημοσιολογίας), αφού ξεμπερδεύει στα γρήγορα με την υποτακτική του υπερσυντέλικου με την αρωγή του Μπαμπινιώτη (η συγγραφή του άρθρου έχει ως πρόσχημα γλωσσικά κίνητρα!), επιδίδεται σε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο κατά του Λένιν επικαλούμενος κάποιες δήθεν ρήσεις του τελευταίου, που δεν υπάρχουν πουθενά!!
Ετσι ο ηγέτης και καθοδηγητής της Οκτωβριανής Επανάστασης παρουσιάζεται ως καταστροφέας της γλώσσας (κι ας έδωσε η Επανάσταση των Μπολσεβίκων το δικαίωμα για πρώτη φορά σε όλους τους λαούς της Σοβιετικής Ενωσης να αναπτύξουν το δικό τους πολιτισμό και τη δική τους γλώσσα), ως στυγνός δικτάτορας που δίνει τρομοκρατικές διαταγές, ακόμα και ως υμνητής του ψεύδους!
Στόχος φυσικά του Γ. Μαρίνου είναι πάντα ο σοσιαλισμός και η πρώτη απόπειρα οικοδόμησής του, που τόσο κατατρόμαξε τους καπιταλιστές, το σύστημά τους και τους απολογητές του. Για τον Γ. Μαρίνο και τους ομοίους του ο Λένιν δεν είναι παρά ο «αιμοσταγής ιδρυτής του ερυθρού ολοκληρωτισμού» σε μια ανιστόρητη προσπάθεια (τόσο έντονης τελευταία) εξίσωσης του φασισμού με το σοσιαλισμό.
Αυτό το κείμενο που ξεχειλίζει από αντικομμουνιστική εμπάθεια και ξερνάει μίσος για το σοσιαλισμό δόθηκε από την καθηγήτρια στους μαθητές της για να διερευνήσουν τη γλώσσα της εξουσίας!
Κι όμως, θα μπορούσε αυτή η καθηγήτρια, αν ήθελε, να δώσει στους μαθητές της ένα κείμενο του Λένιν απευθείας και χωρίς τη διαστρεβλωτική (ούτε καν τέτοια) διαμεσολάβηση του Γιάννη Μαρίνου. 'Η ακόμα, να δώσει το κείμενο της επαναστατικής σοβιετικής κυβέρνησης που νομοθετούσε κι έβαζε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της παιδείας όλου του λαού, χωρίς ταξικούς φραγμούς ή φυλετικές διακρίσεις.
Αν ήθελε τόσο πολύ να ασχοληθεί με τη «γλώσσα της εξουσίας» και μάλιστα του τόπου μας θα μπορούσε να δώσει στους μαθητές της το κείμενο του Γ' Ψηφίσματος της ελληνικής Βουλής του 1946 με το οποίο στάλθηκαν στους τόπους των εκτελέσεων και των εξοριών δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές.
Θα μπορούσε να δώσει ακόμα, ένα μικρό έστω απόσπασμα της ευρωενωσιακής συνθήκης του Μάαστριχτ και ειδικά εκείνο που μιλά για την ανταγωνιστικότητα - δρεπανηφόρο άρμα των εργατικών δικαιωμάτων.
Αν ήθελε δε κάτι πιο σύγχρονο και πιο πρόσφατο, θα της προτείναμε κάποια μικρά αποσπάσματα από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, ειδικά εκείνα που αναφέρονται σε μισθούς και συλλογικές συμβάσεις... Πράγματα, δηλαδή, τις συνέπειες των οποίων βιώνει με τραγικό τρόπο η λαϊκή οικογένεια και σε λίγο θα αφορούν άμεσα και τους ίδιους τους μαθητές.
Αν πραγματικά η καθηγήτρια ήθελε οι μαθητές της να κατανοήσουν «τη γλώσσα της εξουσίας» και μάλιστα της καπιταλιστικής, αυτής, δηλαδή, που τώρα «γεύονται» τα «αγαθά» της, όπως η φτώχεια, η ανεργία, η υποβαθμισμένη και ακριβοπληρωμένη Παιδεία, είχε πολλές επιλογές. Κάποιες τις αναφέραμε πιο πάνω. Υπάρχουν και χιλιάδες ακόμα.
Δεν ήθελε όμως αυτό. Αντικομμουνισμό ήθελε να κάνει, γι' αυτό και δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή της με το άρθρο του Μαρίνου. Μάθημα υποταγής των μαθητών της στη σημερινή καπιταλιστική ζούγκλα θέλησε να δώσει, γι' αυτό και διάλεξε το αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Γ. Μαρίνου από το «Βήμα».
Δεν έχουν ανάγκη από τέτοιους δασκάλους τα παιδιά μας.
Γληνούς και Παπαμαύρους χρειάζονται και όχι κήρυκες της υποταγής και της αντίδρασης, απολογητές του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που ζούμε.
Δασκάλους πραγματικούς χρειάζονται, που θα φωτίζουν την αλήθεια και θα διαπαιδαγωγούν τους μαθητές τους στον αγώνα για το δίκιο του εργάτη, στον αγώνα για το δίκιο του λαού. Τέτοιους δασκάλους θέλουμε!
Γιάννης ΔΕΛΗΣ