Προς την εργατική τάξη της Ελλάδας
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,
Είναι ώρα να θέσουμε τέρμα στις αυταπάτες, να ξεπεράσουμε φοβίες και δισταγμούς.
Είμαστε μπροστά σε κρίσιμες στιγμές. Τα μονοπώλια που είναι κυρίαρχα παντού, μέρα τη μέρα γίνονται πιο επιθετικά. Για να έχουν υψηλή κερδοφορία θέλουν καθεστώς στυγνής εκμετάλλευσης. Για αυτό έχουν κηρύξει κυριολεκτικά πόλεμο στα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Θέλουν να ξεριζώσουν κάθε κατάκτηση έως και την πλήρη διάλυση των ίδιων των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου, η ΕΕ σχεδιασμένα υλοποιούν αυτές τις αξιώσεις με ενιαία στρατηγική και απόλυτη συνέπεια.
Τον ίδιο πόλεμο έχουν κηρύξει σε όλες τις χώρες.
Είναι ζωτική ανάγκη η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρωματά να παρεμποδίσουμε και να ανατρέψουμε τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και τις κυβερνήσεις που την υπηρετούν, να αντεπιτεθούμε και να ανατρέψουμε συθέμελα το ξεπερασμένο και αντιδραστικό αυτό καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει με αυτές τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που κυριαρχούν στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος και σε πολλά πρωτοβάθμια Σωματεία.
Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες και ιστορικές. Ιδιαίτερα από το 1992, όταν άρχισε να εφαρμόζεται η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αντί να προωθήσουν την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα αλλά λαϊκά στρώματα, αυτές στήριξαν τον ψευδεπίγραφο κοινωνικό διάλογο και τη συμμαχία με το κεφάλαιο, δηλαδή την υποταγή. Έγιναν κήρυκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Έλεγαν, ότι είναι κοινό συμφέρον για όλους η κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα και στήριξαν όλες τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που προωθούσαν η ΕΕ και οι εκάστοτε κυβερνήσεις.
Σήμερα, από την ίδια την πείρα μας διαπιστώνουμε, ότι όσα μας έλεγαν τις προηγούμενες 10ετιες οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών που πρόσκεινται στα κόμματα του ευρωμονόδρομου, για θυσίες που πρέπει να κάνουμε προκειμένου να στηρίξουμε την καπιταλιστική ανάπτυξη γιατί δήθεν αυτό θα μεταφράζονταν σε θέσεις εργασίας, σε λαϊκή ευημερία, ήταν μια μεγάλη συνειδητή πολιτική απάτη.
Οι θέσεις και η τακτική αυτών των ηγεσιών αφόπλισε το συνδικαλιστικό κίνημα, έδωσε χρόνο στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις του και την ΕΕ, διευκόλυνε την επίθεση τους. Με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να βρεθεί ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τη νέα λαίλαπα που ξέσπασε με αφορμή την κρίση.
Έχουν βαριές ευθύνες για τα φαινόμενα του εργατοπατερισμού, του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, της απεργοσπασίας, του συντεχνιασμού, της εξαγοράς και των εκφυλιστικών φαινομένων που στιγματίζουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για το χαμηλό βαθμό οργάνωσης, για την απομάκρυνση χιλιάδων εργαζόμενων από τα σωματεία.
Το ΠΑΜΕ εδώ και 10 χρόνια διαχώρισε έγκαιρα την ευθύνη του από αυτές τις ηγεσίες. Προειδοποιήσει την εργατική τάξη για τις εξελίξεις και πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις κατά της ταξικής υποταγής και χάρη σε αυτή τη γραμμή πάλης δυνάμωσε η αντίσταση και έγινε δυνατό να περισωθούν κάποιες κατακτήσεις και να δυναμώσει η ταξική γραμμή πάλης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν είναι τυχαίο, ότι στην Ελλάδα, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, αναπτύχθηκαν εκτεταμένες κινητοποιήσεις σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Ακόμα και σήμερα οι συγκεκριμένες ηγεσίες εξακολουθούν να κρύβουν από τους εργαζόμενους τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης και να προωθούν την ίδια στρατηγική.
Η σύγκρουση τους με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ή με το κόμμα της ΝΔ είναι σε δευτερεύοντα και επιμέρους ζητήματα και όχι με τη στρατηγική τους. Οι αγωνιστικές τους κορώνες είναι εντελώς κούφιες. Αποπροσανατολίζουν και παγιδεύουν τους εργαζόμενους σε ανώδυνους, κατόπιν εορτής, αποσπασματικούς αγώνες, χωρίς καλή οργάνωση και προοπτική. Ανέχονται το καθεστώς τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς.
Η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει, ότι με τέτοιες ηγεσίες στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και στα άλλα κινήματα, θα οδηγούμαστε από οπισθοχώρηση σε οπισθοχώρηση, από ήττα σε ήττα.
Όμως ούτε το χρόνο έχουμε ούτε τα περιθώρια.
Για αυτό απευθυνόμαστε σε όλους και σε όλες που κατανοούν ότι δεν αρκεί να αλλάξει μία κυβέρνηση για να ανατραπεί μια αντιλαϊκή πολιτική. Που κατανοούν ότι απέναντι μας έχουμε ισχυρούς αντιπάλους, τα μονοπώλια, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, τα αστικά κόμματα και τους καλούμε:
Όλοι και όλες μαζί να δυναμώσουμε, να χτίσουμε στο συνδικαλιστικό κίνημα το δικό μας αντίπαλο δέος.
Ένα ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα χειραφετημένο από την λογική ότι πρέπει να υπάρχει ο καπιταλιστής και το κέρδος του για να έχει ο εργαζόμενος και τα λαϊκά στρώματα δουλειά, ζωή και μέλλον. Λογική που οδηγεί στο μεγάλωμα της εκμετάλλευσης και καταπίεσής μας, στην καταδίκη μας, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα της εξαθλίωσης, των κρίσεων και των πολέμων.
Ένα κίνημα που θα έχει σχέδιο και προοπτική. Δε θα προωθεί την ενότητα με τον ταξικό αντίπαλο, τους εκμεταλλευτές, τα κόμματα του και τις κυβερνήσεις του, αλλά της εργατικής τάξης ενάντιά τους για την ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας τους. Το σύνθημα: «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» να γίνει σύνθημα και σημαία του αγώνα όλου του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις διευρυνόμενες ανάγκες της εργατικής οικογένειας και η ικανοποίησή τους θέτει μπροστά στο εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα το καθήκον της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Εμείς παράγουμε όλο τον πλούτο. Εμείς μπορούμε να πάρουμε στα χέρια μας όλη την παραγωγή κι εξουσία.
Για αυτό και το ζήτημα της κοινής δράσης και της συμμαχίας με τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς βιοτέχνες και εμπόρους, τους φτωχούς αγρότες, τις γυναικείες οργανώσεις, δεν θα το αντιμετωπίζει ευκαιριακά και πολύ περισσότερο εχθρικά, αλλά θα το αντιλαμβάνεται ως μονόδρομο και προϋπόθεση για την οικοδόμηση της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για την ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας τους.
Όλοι και όλες να οικοδομήσουμε τώρα ένα συνδικαλιστικό κίνημα απαλλαγμένο από τους εκπροσώπους των εργοδοτών και του συμβιβασμού στις γραμμές του, τα εκφυλιστικά φαινόμενα του εργατοπατερισμού, της συναλλαγής με τους εργοδότες και το κράτος, του προσωπικού βολέματος και της απεργοσπασίας.
Ένα κίνημα με σωματεία μαζικά, δεμένα με τους τόπους δουλειάς που θα κινητοποιούν και θα στηρίζονται στα μέλη τους. Θα αποφασίζουν με μαζικές συλλογικές διαδικασίες και θα ενδιαφέρονται για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν τις εργατικές λαϊκές οικογένειες. Με συσπειρωμένους τους εργαζόμενους κατά κλάδο, χωρίς τον κατακερματισμό και τη σημερινή πολυδιάσπαση, με συντονισμό και ενότητα απέναντι στους εργοδότες και τις πολυεθνικές στον κάθε κλάδο παραγωγής και των υπηρεσιών.
Υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις και η ανάγκη να προχωρήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Υπάρχουν εκατοντάδες τίμιοι συνδικαλιστές που έχουν βγάλει συμπεράσματα, υπάρχουν χιλιάδες εργάτες, άλλοι εργαζόμενοι που είναι έτοιμοι να κάνουν το βήμα.
Για αυτό κάθε ένας και η κάθε μια από εμάς που παίρνουμε μέρος στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και συμφωνούμε με το ψήφισμα αυτό δεσμευόμαστε ότι:
Παντού, σε κάθε χώρο δουλειάς, υπηρεσία, εργοστάσιο, γιαπί, σχολειό, χωράφι, θα πρωτοστατήσουμε για την ανασύνταξη του κινήματος και την απαλλαγή του από τις ηγεσίες που στέκονται εμπόδιο σε όλα τα επίπεδα. Μέσα από μαζικές συλλογικές διαδικασίες, συνελεύσεις, αρχαιρεσίες να ξεκινήσουμε τον αγώνα για ένα συνδικαλιστικό κίνημα απαλλαγμένο από την επιρροή της εργοδοσίας, του κράτους, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, για τη μαζικοποίηση και τη δημοκρατική λειτουργία των σωματείων, για την αλλαγή των συσχετισμών και την ανάδειξη ηγεσιών που θα δεσμεύονται μπροστά στην εργατική τάξη, θα δέχονται τον έλεγχο της και θα παλεύουν με συνέπεια για τα συμφέροντά της.
Έχουμε συνείδηση ότι όσο πιο γρήγορα ξεμπερδέψουμε με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και τις ταξικής συνεργασίας από τις γραμμές των κινημάτων μας, όσο θα μειώνεται ο ρόλος και η επιρροή τους τόσο πιο αποτελεσματικοί θα γίνονται οι αγώνες μας και πιο κοντά στην τελική νίκη θα ερχόμαστε.
Αθήνα 19 Οκτώβρη 2011 Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ
| Attachment | Size |
|---|---|
| ΑΠΕΡΓΙΑΣ 20-10-11-α (1).doc [2] | 50 KB |