Το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται τα 71 Κέντρα Πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών της χώρας, λόγω του ασαφούς θεσμικού τους πλαισίου και της υποχρηματοδότησής τους, εντείνεται με την εφαρμογή της διοικητικής μεταρρύθμισης του «Καλλικράτη» (που δεν προβλέπει καν την ύπαρξή τους!) και ήρθε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια με αφορμή την αδυναμία λειτουργίας του Κέντρου Πρόληψης «Διέξοδος» στην περιοχή Μενιδίου - Θρακομακεδόνων. Οι δημοτικοί σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» έθεσαν το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο και παλεύουν για την άμεση λύση του και τη διασφάλιση λειτουργίας του Κέντρου. Αναδεικνύεται όμως, όλο και πιο έντονα, ότι η διασφάλιση της λειτουργίας και, πολύ περισσότερο, η ενίσχυση και ο πολλαπλασιασμός των δράσεων των Κέντρων Πρόληψης, όπως και συνολικά η πάλη ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά, είναι υπόθεση του λαϊκού κινήματος και πρέπει να ενταθεί.
Η πρόληψη είναι κομβικό στοιχείο της πάλης ενάντια στα ναρκωτικά και την εξάρτηση. Για να παίξει αυτόν το ρόλο όμως, δεν μπορεί να ταυτίζεται με την ενημέρωση, δεν μπορεί να λειτουργεί αποσπασματικά και περιστασιακά, δεν μπορεί οι όποιοι φορείς σήμερα είναι επιφορτισμένοι με αυτό το έργο να στραγγαλίζονται οικονομικά και θεσμικά και να οδηγούνται σε διάλυση. Πόσο μάλλον τώρα, που διανύουμε μια περίοδο καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, μια περίοδο, δηλαδή, που θα οξύνει αντικειμενικά όλες τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του συστήματος και που - όπως συμφωνούν οι επιστημονικοί και κοινωνικοί φορείς που απασχολούνται με το πρόβλημα των ναρκωτικών - θα εντείνει τις κοινωνικές αιτίες που οδηγούν νέους ανθρώπους στη χρήση και την εξάρτηση. Κι ενώ διανύουμε μια τέτοια περίοδο, η κυβερνητική πολιτική για τα ναρκωτικά επικεντρώνεται στην ενίσχυση της υποκατάστασης, δηλαδή της χορήγησης νόμιμων «δόσεων», που όχι μόνο συντηρεί, αλλά και εντείνει το πρόβλημα των ναρκωτικών, ενώ σχεδόν επιδεικτικά υποχρηματοδοτεί την πρόληψη, την απεξάρτηση και την κοινωνική επανένταξη.
Πρόληψη σημαίνει, ουσιαστικά, πρόταση ενός άλλου τρόπου ζωής, μιας αγωνιστικής στάσης απέναντι στα προβλήματά της, που να θωρακίζει το νέο άνθρωπο ώστε αυτός να μη φτάνει στο σημείο να αναζητά μιαν ουσία, είτε για ...να «αντέξει», είτε για ...να «ξεφύγει», να μην έχει ανάγκη και να μην αναζητά μιαν ουσία για να διαμεσολαβήσει στις όποιες κοινωνικές σχέσεις και δραστηριότητές του. Σημαίνει προβολή μιας στάσης ζωής, με αξίες, στόχους, συλλογικότητα, αξιοπρέπεια. Να λοιπόν, και από αυτήν τη σκοπιά, πόσο ουσιαστικά δεμένη είναι με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος η πάλη ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και η διεκδίκηση ενίσχυσης της πρωτογενούς πρόληψης. Στα σχολειά, στις γειτονιές μπορεί και πρέπει να πέσει το βάρος αυτής της δράσης, με προγράμματα ενημέρωσης, αγωγής υγείας, με στελέχωση με ειδικούς επιστήμονες, επιμόρφωση των εκπαιδευτικών γύρω από αυτά τα ζητήματα, ειδικές σχολές γονέων κ.λπ. Αυτές οι διεκδικήσεις είναι άρρηκτα δεμένες με την πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για το δικαίωμα στη μόρφωση, στην κατοικία, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό. Είναι αγώνας ζωής.